ตอนที่1

บ้านไม้ผสมสังกะสีชั้นเดียวในซอยสลัมหญิงสาวแต่งชุดนักศึกษาเตรียมไปเรียน แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมีคนเรียก

            "อีลัน! กูบอกว่าให้วางเงินค่าเช่าบ้านมาด้วยไง" เสียงเรียกจิกกบาลแบบนี้ไม่มีใครนอกจากป้าของเธอเอง แม่ส่งเธอมาอยู่กับป้าตั้งแต่5ขวบแล้วแม่ก็ไปไหนไม่รู้ส่วนพ่อเธอน่ะเหรอไม่เคยมีไม่เคยเห็นและแม่ก็ไม่เคยพูดถึง

            "หนูยังไม่มี เพิ่งจ่ายค่าหน่วยกิตที่เรียนไป" ร่างบางตอบกลับเธอต้องส่งตัวเองเรียนมาตั้งแต่มัธยมต้นเพราะป้าให้เธอเลิกเรียนตั้งแต่จบประถม

            "กูบอกแล้วอย่าเรียน มึงเรียนไปก็ไปเป็นลูกจ้างคนอื่นอยู่ดี" คนที่เรียกตัวเองว่าป้าไม่เคยสนับสนุนให้เธอเรียนเลยแม้แต่ครั้งเดียว

            "แค่2ปีหนูก็จบแล้วหนูจะรีบหางานประจำทำจะได้มีเงินเยอะๆ ไง" ร่างบางพูดเกลี้ยกล่อมป้าแบบนี้มาตั้งแต่มัธยมเพราะป้าของเธอเห็นเงินดีกว่าอะไรทั้งนั้น

            "จะจบหรือเปล่าเถอะมึงไม่ใช่มีผัวท้องไม่มีพ่อเหมือนแม่มึงอีก กูไม่เลี้ยงหลานให้มึงหรอกนะ" เธอคงเป็นภาระสำหรับทุกคนใช่มั้ย แม่ก็ทิ้งป้าก็ไม่เคยเห็นใจส่วนพ่อตอนนี้ยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้

            "หนูไปก่อนนะจ๊ะ วันพรุ่งนี้จะรีบวางเงินไว้ให้นะ" ลำพังเงินค่าจ้างที่ทำงานที่ห้างก็แทบไม่พอยาไส้ ป้าของเธอชอบตั้งวงเล่นไพ่กับเพื่อนในหมู่บ้านจนเงินที่เธอใช้จ่ายค่าเช่าบ้านหมดทุกทีส่วนลูกชายของป้าน่ะเหรอ ไม่ทำอะไรนอกจากเอาเงินของเธอไปแต่งรถแล้วออกไปซิ่งรถกับเพื่อนๆ ให้ชาวบ้านรำคาญเล่น ทั้งบ้านมีเธอแค่หาเงินอยู่คนเดียว

            "ให้ไปส่งมั้ยลัลนาคนสวย!" ผู้เป็นลูกชายของป้าบิดรถเสียงดังแล้วตะโกนถามเธอตั้งแต่ปากซอย

            "ไอ้แบงค์ฉันเป็นพี่แกตั้ง3ปีนะหัดเคารพบ้างสิ" ลัลนาตะโกนกลับ ลูกชายของป้าอายุแค่18เป็นน้องเธอตั้ง3ปีแต่ไม่เคยเรียกเธอว่าพี่เลยสักครั้ง

            "กูไม่นับถือ ตกลงจะไปมั้ย" ตะโกนแข่งกับเสียงรถ

            "ไม่ไป! รถบ้ารถบออะไรน่ารำคาญซะจริง" ร่างบางตะโกนกลับก่อนจะเดินดุ่มๆ ไปอีกทาง

            "เสียเวลานักแข่งจริงไปเว้ยพวกมึงซิ่งต่อ" แบงค์หัวโจกเด็กแว้นหันไปชวนเพื่อนอีกประมาณ10กว่าคันบิดกันเสียงดังแล้วขับไปด้วยความเร็ว

            "ภาระพ่อแม่ไม่พอ ยังจะเป็นภาระสังคมอีก" ลัลนาบ่นอย่างเหนื่อยใจให้เด็กกลุ่มนั้นอายุแต่ละคนยังไม่ถึง20ด้วยซ้ำ บางคนก็ไม่เรียนต่อให้จบทิ้งอนาคตมาเป็นเด็กแว้น

            "ไปท่ารถเมล์จ้ะพี่" ร่างบางสวมกระโปรงพลีทเหนือเข่าขึ้นนั่งวินมอเตอร์ไซค์ก่อนจะบอกคนขับไปป้ายรถประจำทาง ไปกับพี่วินมอเตอร์ไซค์ดูชีวิตปลอดภัยกว่าไอ้พวกนั้น ลัลนาคิดในใจอย่างเหนื่อยอ่อนเงินที่ทำงานทุกวันหวังจะได้ซื้อของที่อยากได้กลับต้องมาให้ไอ้เด็กที่มองไม่เห็นอนาคตนั่นไปแต่งรถซิ่งแข่งกับเพื่อน

            @มหาวิทยาลัย

            ร่างบางมาถึงมหาวิทยาลัยด้วยภาพหัวฟูเพราะนั่งรถเมล์ลมโกรกหน้ามาตลอดทาง ขาเรียวเล็กตรงดิ่งไปห้องการเงินนำเงินที่ซ่อนไว้ในกระเป๋าจ่ายค่าเทอมทันที ลัลนาลงเรียนมหาวิทยาของรัฐบาลแห่งหนึ่งที่เปิดโอกาสให้คนที่ทำงานได้เรียนวันอาทิตย์และที่สำคัญไม่ไกลจากบ้านของเธอด้วย

            "จ่ายช้าอีกแล้วนักศึกษาเทอมใหม่จะมาแล้วนะ" เจ้าหน้าที่การเงินที่หน้าตาไม่ค่อยรับแขกราวกับใครไปบังคับให้มาทำงานเอ่ยกับเธอ

            "ขอโทษค่ะ พอดีเงินหนูเพิ่งออกค่ะ" ร่างบางหัวเราะแห้งๆ จะเถียงกลับก็ไม่ได้เพราะเธอทำเรื่องผ่อนผันแล้วตั้งหลายครั้งชื่อเธอไม่พ้นสภาพนักศึกษาก็บุญแค่ไหนแล้ว เธอจำเป็นต้องโกหกป้าว่าจ่ายไปแล้วไม่งั้นป้าของเธอก็จะขโมยเงินไปเล่นไพ่อีกเธอก็จะไม่ได้จ่ายค่าเทอมและค่าหน่วยกิต คราวนี้ได้พ้นสภาพนักศึกษาของจริง