5.อ่อนหัด

*** ทักทายคร้า ***

แสงอุษาถึงกับหน้าตึงที่ชายหนุ่มพาดพิงถึงบิดา

“คุณมองโลกในแง่ร้ายไปหรือเปล่าคะ ที่ฉันมาดูแลคุณท่านเพราะลูกชายท่านไม่มาดูดำดูดีต่างหาก”

เลย์ตันได้ยินถึงกับอึ้งไปนาน ไม่คิดว่าหญิงสาวหน้าตาอ่อนหัดจะฝีปากกล้าแบบนี้ โดยเฉพาะกับเขาที่สาวๆ ค่อนอิตาลีไม่กล้าเถียงนอกจากฉอเลาะเอาใจ พอรู้ว่าทนายทอมให้บุตรสาวมาช่วยดูแลชายหนุ่มก็เบาใจ แม้ไม่เคยเห็นแสงอุษา แต่เขารับรู้ได้ว่าบิดาเอ็นดูเธอมากแค่ไหน

“ก็ไม่แน่ ผู้หญิงชอบสบาย ยิ่งได้สามีแก่ๆ อ้อนหน่อยก็ใจอ่อนยกทุกอย่างให้แล้ว” เลย์ตันเหยียดยิ้มขณะสบตาแม่กวางสาว แสงอุษากำมือแน่น ใจพร่ำๆ อยากจะสวนกลับแต่ห้ามใจตัวเองเอาไว้...ท่องไว้ยัยอุษา ลูกผู้มีพระคุณ ลูกผู้มีพระคุณ…

“ไม่ต้องไปพาลหาเรื่องคนอื่นเลยเจ้าเลย์ ถ้าฉันจะยกสมบัติให้คนอื่น สาเหตุเดียวคือลูกไม่สนใจจะทำธุรกิจต่อต่างหาก” เฒ่าวิลแก้ต่างให้หญิงสาว

“คนเราจิตใจอยู่ข้างในใครจะรู้ล่ะแด๊ด เห็นหน้าตาใสซื่อ ลึกๆ กลายเป็นนางร้ายก็มี” เลย์ตันตักอาหารเข้าปากและเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย โดยไม่สนใจว่าคนฟังจะออกอาการยังไง แสงอุษากลัวตัวเองทนไม่ไหวจึงจำต้องหลบไปตั้งหลักที่บ้าน

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วอุษาขอตัวกลับก่อนนะคะ พรุ่งนี้อุษาจะมาดูแลคุณท่านแต่เช้าค่ะ” เธอพนมมือไหว้วิลเลียมแบบไทยๆ ตามที่มารดาสอนไว้ แล้วเดินออกจากห้องไป

เลย์ตันมองตามด้วยแววตากรุ่นโกรธจนกระทั่งประตูปิด วิลเลียมแอบมองบุตรชายยิ้มๆ

“เจออุษามาก่อนใช่ไหม” วิลเลียมถามขณะนั่งรับประทานอาหารไปเรื่อยๆ เลย์ตันเห็นบิดาเจริญอาหารก็สบายใจขึ้น

“เพิ่งเจอในลิฟต์เมื่อกี้ แถมคนดีของแด๊ดยังฝากรอยนิ้วมือบนแก้มผมอีกต่างหาก”

ประโยคท้ายเลย์ตันบอกในใจเพื่อรักษาฟอร์ม

“ก่อนมานี่ผมไปคุยกับหมอคีย์แมนมาแล้ว เขาแนะนำให้แด๊ดไปผ่าตัดกับหมอที่ลอนดอน”

“ฉันไม่เป็นไร แล้วงานที่บริษัทมีปัญหาอะไรหรือเปล่า” วิลเลียมถามเพื่อดึงความสนใจของบุตรชายกลับมาที่งาน

“ดูผิวเผินไม่น่ามีอะไร แต่ผู้ถือหุ้นรายย่อยเทขายหุ้นออกมาเยอะผิดปกติ”

“ยังไง” วิลเลียมถามสั้นๆ ก่อนจะหยิบผ้ากันเปื้อนวางบนโต๊ะ เลย์ตันเอนหลังพิงพนักเก้าอี้แล้วยกแก้วน้ำขึ้นจิบ

“หุ้นของอินเวสเมนต์สองสามเดือนที่ผ่านมามีคนกว้านซื้อจากผู้ถือหุ้นรายย่อยมากผิดปกติ คิดว่าน่าจะมีคนปั่นราคาในตลาดเพื่อช้อนซื้อ ตอนนี้ให้วอนเช็กรายละเอียดอยู่ สองสามวันคงได้เรื่อง”

วิลเลียมเผลอยิ้มให้บุตรชาย ที่พูดได้ขนาดนี้แสดงว่าเลย์ตันต้องดูความเคลื่อนไหวของอินเวสเมนต์ตลอดเวลา ไม่อย่างนั้นคงไม่รู้ว่าสองสามเดือนก่อนมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง

“สงสัยใคร”

“กิ๊กเก่าแด๊ด” เลย์ตันบอกเสียงเรียบ วิลเลียมเพียงยิ้มบางๆ บนใบหน้า

“เอ็มม่าไม่ใช่กิ๊กเก่าโว้ย พูดให้มันดีๆ หน่อยไอ้ลูกชาย” วิลเลียมแก้ต่างให้ตัวเอง

เลย์ตันเคาะปลายนิ้วกับโต๊ะ แววตาครุ่นคิด

“น้าเอ็มม่าน่าจะมีคนชักใยอยู่เบื้องหลังถึงกล้าทำ ยังไงจะสืบเรื่องนี้ให้ แด๊ดรีบหายเร็วๆ ก็แล้วกัน” ร่างสูงลุกขึ้นยืน แล้วขยับไปเข็นรถบิดาเข้าไปในห้อง การ์ดสองคนเดินเข้ามายกร่างของประมุขแม็ตคลินขึ้นไปนั่งบนเตียง

“การที่จะน็อกคู่ต่อสู้ด้วยหมัดเดียว หลักฐานต้องพร้อม”

“ขอบคุณครับ ถ้าผมโหดด้วยวิธีของผม แด๊ดอย่าว่าผมใจร้ายกับกิ๊กเก่าก็แล้วกัน” เลย์ตันยิ้ม ประกายตาล้อเลียน

วิลเลียมจึงได้แต่หัวเราะหึๆ ในลำคอ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง

“อาหารฝีมือแสงอุษาอร่อยหรือเปล่า”

“ก็งั้นๆ แด๊ดถามทำไม หรืออยากให้หล่อนมานั่งแทนที่แม่” คิ้วหนาที่ทอดขนานกับดวงตาคมยกขึ้นอย่างแปลกใจ

วิลเลียมเสมองไปอีกทางเพื่อซ่อนบางอย่างเอาไว้

“เปล่า ถ้าอร่อยพรุ่งนี้ก็มากินด้วยกัน” วิลเลียมบอกเสียงเรียบ แต่เลย์ตันรับรู้บางอย่างที่แฝงอยู่ในน้ำเสียงนั้นจึงเดินเข้าไปยืนใกล้ๆ

“ถ้าว่างจะมา งานที่บริษัทไม่ต้องห่วงจะทำแทนให้ แต่จะไม่รับตำแหน่งเพราะไม่อยากมีห่วงรัดคอ”

“หึ ถ้าเจอคนที่ใช่จะให้รีบไปขอล่ะไม่ว่า” วิลเลียมหัวเราะในลำคอ ก่อนจะล้มตัวลงนอน

เลย์ตันได้แต่บอกตัวเองว่า ไม่มีทางเด็ดขาด!

ร่างสูงเดินออกจากห้อง โดยมีสายตาอ่อนโยนของบิดามองตามพร้อมกับส่ายศีรษะไปมา วิลเลียมได้แต่หวังว่า ความสวยน่ารักและความอ่อนโยนของแสงอุษา จะทำให้คนแข็งกระด้างอย่างเลย์ตันอ่อนโยนลงบ้าง

****