4.ลงโทษเด็กปากจัด (ต่อ)

*** ทักทายคร้า ***

แสงอุษาแยกจากเลย์ตันก็ตรงไปที่ห้องพักฟื้น หญิงสาวเคาะประตูเบาๆ แล้วเปิดเข้าไป

วิลเลียม แม็ตคลิน ประมุขของตระกูลแม็ตคลินวัยห้าสิบห้า ละสายตาจากเอกสารในมือไปมอง แสงอุษาวางตะกร้าอาหารลงบนโต๊ะแล้วพนมมือไหว้แบบไทยๆ

“สวัสดีค่ะคุณท่าน” รอยยิ้มหวานถูกส่งไปให้

ตาเฒ่าวิลมองท่าทีร้อนรนของคนมาใหม่ก็ยกคิ้วสีดอกเลาขึ้นสูงด้วยความสงสัย

“อรุณสวัสดิ์สาวน้อย วันนี้ดูแปลกๆ นะ มีอะไรหรือเปล่า” น้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเอื้อเอ็นดูทำให้แสงอุษาเดินไปหยุดข้างเตียง

“เมื่อกี้อุษาชนกับผู้ชายนิสัยไม่ดีคนหนึ่งค่ะคุณท่าน เขานิสัยแย่มากๆ อุษาขอโทษแล้วเขาก็พาลหาเรื่อง แถม…” เธอหยุดพูด ผิวแก้มปลั่งแดงระเรื่อ วิลเลียมมองแล้วก็อมยิ้มด้วยความเอ็นดู

“ผู้ชายที่ทำให้อุษาโมโหได้คงดวงซวยมากๆ อยากให้ผู้ชายคนนั้นมาขอโทษไหม ฉันจัดการให้ได้นะ”

“อย่าเลยค่ะ อุษากับเขาคงไม่เจอกันอีกแล้ว ว่าแต่วันนี้อาการคุณท่านเป็นยังไงบ้างคะ” เธอมองขาที่โผล่ออกมาจากกางเกงสีชมพู แล้วลูบปลายเท้าของอีกฝ่ายเบาๆ

“คงจะนั่งรถเข็นจนวันตายนั่นแหละ” ตาเฒ่าวิลบอกอย่างปลงๆ หากสีหน้าและแววตาไม่ได้หม่นเศร้ามากนักเพราะเริ่มทำใจได้ จะห่วงก็แต่เจ้าลูกชายตัวดีเท่านั้น

แสงอุษาออกแรงนวดให้เบาๆ

“ถ้าเป็นอย่างนั้นอุษาจะดูแลคุณท่านเองค่ะ บางทีอาจจะต้องลองใช้วิธีการนวดแผนโบราณของไทย ถ้าคุณท่านอนุญาต” เธอขอความเห็นและมองใบหน้าเหี่ยวย่นอย่างเคารพ

“ถ้าเจ้าลูกชายหัวดื้อมันเอาใจใส่ฉันสักครึ่งของเธอ ฉันคงมีกำลังใจสู้ขึ้นมาอีกเยอะ” คำพูดแฝงไปด้วยความน้อยใจจนแสงอุษารู้สึกสงสาร เธอได้ยินพ่อของเธอโทรศัพท์ทางไกลไปคุยเรื่องทายาทลำดับสามคือบุตรชายของเจ้านายบ่อยๆ ว่าพ่อกับลูกไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไร

“ผู้ชายแสดงออกมาไม่เหมือนผู้หญิงนะคะ คุณเลย์อาจจะเป็นแบบรักแต่ไม่แสดงออกก็ได้ค่ะ” เธอให้กำลังใจ

“มันดื้อ แต่เก่งเหมือนปู่เหมือนพ่อของมัน” วิลเลียมเอ่ยถึงดีเอ็นเอของตัวเองด้วยความภูมิใจ ทำให้แสงอุษารู้ว่าทั้งพ่อและลูกผูกพันและรักกันมากแค่ไหน

“คุณท่านหิวหรือยังคะ” เธอเปลี่ยนเรื่องเพื่อให้อีกฝ่ายผ่อนคลาย

“ได้กลิ่นอาหารไทยของเธอท้องก็ร้องแล้วสาวน้อย”

วิลเลียมเอ่ยพลางมองตะกร้าอาหารบนโต๊ะ

แสงอุษาอมยิ้ม เดินไปเตรียมอาหารขึ้นโต๊ะ วิลเลียมจึงหยิบเอกสารมาอ่านต่อ

“ได้เวลาอาหารแสนอร่อยแล้วค่ะ” เสียงหวานเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มหวาน เฒ่าวิลวางเอกสารไว้ข้างตัว แสงอุษาเคลื่อนโต๊ะไปตรงหน้า

“น่ากินทั้งนั้นเลยนะ” วิลเลียมบอกยิ้มๆ แต่แสงอุษาเห็นแววตาฝ้าฟางนั้นแฝงไปด้วยความอ้างว้าง จนเธอพาลไปถึงทายาทคนเดียวของตระกูลที่แล้งน้ำใจ ไม่มาดูแลเท่าที่ลูกคนหนึ่งพึงกระทำต่อผู้ให้กำเนิด

“อุษาโทรไปถามพ่อบ้านที่แม็ตคลินน่ะค่ะว่าคุณท่านชอบทานอะไร อุษาก็เลยลองทำมาให้ทาน” เธอบอกขณะตักอาหารใส่ถ้วยเล็กส่งให้ พอดีกับประตูห้องเปิดเข้ามาโดยไม่ให้สัญญาณใดๆ ทั้งวิลเลียมและแสงอุษาหันไปมอง

ทันทีที่เห็นหน้าคนมาใหม่ แสงอุษาอ้าปากค้างด้วยความคาดไม่ถึง เลย์ตันเองก็นิ่งงันไปชั่วขณะ ตาคมมองคนที่ฝากรอยนิ้วบนแก้ม ในขณะที่เธอก็จ้องตอบเขาเช่นกัน

‘ผู้หญิงที่เขาต้องตาตั้งแต่แรกเห็น มาอยู่ในห้องนี้ได้ยังไง’

“หึๆ วันนี้ฝนฟ้าท่าจะตกใหญ่แล้วล่ะอุษา ลูกชายฉันมาเยี่ยม” เสียงประชดแหบพร่าทำให้ทั้งสองตื่นจากภวังค์ของตัวเอง เลย์ตันรู้ว่าถูกประชดประชันก็ยิ้มน้อยๆ อย่างไม่ถือสา

“ประชดได้ขนาดนี้แสดงว่าใกล้กลับไปทำงานได้แล้วสิ ผมจะได้ไปทำงานของตัวเองบ้าง” เลย์ตันเดินไปหยุดข้างเตียง

“อินเวสเมนต์กรุ๊ปก็ของแกเหมือนกัน หรือจะให้ฉันยกให้คนอื่น”

“จะยกให้อีหนูที่ไหนแด๊ด นั่นน่ะบริษัทที่แด๊ดสร้างมากับมือนะ ผมไม่ยอมให้ตกไปอยู่กับผู้หญิงหิวเงินหรอก” เลย์ตันบอกหน้าตึง ปรายหางตาคมมองไปที่แสงอุษา

“ถ้าไม่อยากให้ฉันยกให้ใคร แกก็ต้องทำตามเงื่อนไขของตระกูล คือแต่งงานแล้วรีบมีทายาทสืบสกุล” บิดายื่นคำขาดยิ่งทำให้เลย์ตันหงุดหงิด ใบหน้าคมเข้มเคร่งเครียด จนคนนอกอย่างแสงอุษาต้องหาทางเลี่ยงด้วยการถอยหลังไปยืนข้างประตู

“จะให้แต่งกับใคร ผู้หญิงที่คบแต่ละคนก็รักสนุกทั้งนั้น”

“เหอะ ยังดีนะที่แกรู้จักว่าอะไรดีไม่ดี เรื่องนั้นแกไม่ต้องห่วง ฉันหาผู้หญิงดีๆ ไว้ให้แกเรียบร้อยแล้ว” วิลเลียมยิ้มที่มุมปาก มองดีเอ็นเอของตัวเองอย่างภูมิใจอยู่ลึกๆ

“อะไรกัน คิดจะบงการชีวิตผมด้วยหรือไง” เลย์ตันถามเสียงห้วนขณะสบตาบิดา

“ฉันไม่เคยคิดบงการชีวิตใคร แต่ที่ทำก็เพื่อหาคนดีๆ มาดูแลและแชร์ชีวิตกับแกต่างหาก” คนเป็นพ่อยังคงพูดอย่างใจเย็น

“แด๊ดมั่นใจได้ยังไงว่าผู้หญิงคนนั้นดีจริง”

“ฉันไม่ได้ตาถั่วเหมือนแกนี่หว่า จะได้มองไม่เห็น” วิลเลียมบอกพลางหยิบช้อนกับส้อมเตรียมรับประทานอาหาร แสงอุษาเดินมาเคลื่อนโต๊ะเข้าไปใกล้กว่าเดิม

“ผมยังไม่ได้กินอะไรมาเหมือนกัน” เลย์ตันเอ่ยขึ้นลอยๆ เป็นผลให้มือที่กำลังจะตักอาหารชะงัก วิลเลียมแอบยิ้มนิดๆ ความอ้างว้างในหัวใจหายไปในพริบตา

“อาหารฉันทำมาเผื่อค่ะ เดี๋ยวฉันเตรียมให้” แสงอุษาเดินไปที่ตู้เย็นด้วยสีหน้าเรียบเฉย เลย์ตันแย่งช้อนจากมือบิดาวางลงบนโต๊ะแล้วเคลื่อนโต๊ะออกห่าง

“ไปกินที่นั่นดีกว่า เปลี่ยนบรรยากาศจะได้อารมณ์ดี”

เลย์ตันบอกพลางพยักหน้าให้การ์ดมาช่วยยกบิดานั่งบนรถเข็น แล้วเข็นรถไปรอหญิงสาวที่โต๊ะอาหารริมระเบียง แสงอุษายกอาหารตามไปวาง แล้วขยับห่างออกมา

“อุษาทานด้วยกันสิ” วิลเลียมหันไปบอกหญิงสาว

“เอ่อ ไม่ดีกว่าค่ะ เดี๋ยวอุษาจะกลับไปทานที่บ้าน”

เธอปฏิเสธเสียงหวาน เพื่อให้สองพ่อลูกที่ไม่ค่อยลงรอยกันได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันมากที่สุด

“ตามใจ ทอมโชคดีกว่าฉันที่มีลูกคอยเอาใจใส่ดูแล”

วิลเลียมเอ่ยขึ้นมาลอยๆ

เลย์ตันถึงบางอ้อกับที่มาที่ไปของหญิงสาว บิดาบอกไว้ตั้งแต่สัปดาห์ที่แล้วว่าลูกสาวของทอมจะมาดูแล แต่เขาไม่คิดว่าจะเป็นเธอคนนี้

“จ้องผู้หญิงนาน เขาเรียกว่าสนใจนะโว้ยไอ้ลูกชาย”

“ผมไม่สนใจอีหนูของแด๊ดอยู่แล้ว แค่สงสัยเท่านั้นเองว่าทอมให้ลูกสาวมาดูแลเพื่ออะไร ถ้าไม่มีผลประโยชน์แอบแฝง” เลย์ตันปรายหางตามองหญิงสาว ในใจอดเสียดายไม่ได้ แต่ถ้าจะให้ทำลายความสุขของคนเป็นพ่อเขาคงไม่ทำ

****