4

“มาแล้วหรือ ไหนบอกมาซิว่าจะรับผิดชอบเรื่องนี้ยังไง” ท่านนายพลถามด้วยน้ำเสียงอันทรงพลังอำนาจดั่งชายชาติทหาร ท่านแลดูเป็นสุภาพบุรุษทุกกระเบียดนิ้ว ต่างจากลูกชาย ที่เงียบขรึมเย็นชาและดูลึกลับ อายุสามสิบสองแล้วยังไม่มีผู้หญิงคนไหนฝ่าปราการม่านน้ำแข็งที่ชายหนุ่มสร้างขึ้นเข้าไปได้จึงยังไม่มีสาวข้างกายเป็นตัวเป็นตนสักที

“ผมไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น” ชายหนุ่มปฏิเสธเสียงแข็ง

“แกจะบอกว่าเข้าไปกระทำย่ำยีผู้หญิงถึงในห้อง โดยไม่รู้ตัวงั้นสิ”

“นั่นคือความจริง” เลโอตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับบิดาไม่ได้ดีนัก ถ้ามารดาไม่ขอร้องไว้ก่อนตาย เขาไม่มีทางพาตัวเองมาเกี่ยวข้องกับผู้ชายคนนี้เด็ดขาด ผู้ชายที่ยอมทิ้งลูกเมียมาแต่งงานใหม่กับคนที่ครอบครัวเลือกให้

“แกต้องแต่งงานกับหนูแก้มใส” คำประกาศิต ออกจากปากชายชาติทหาร ถ้าเป็นเรื่องอื่นเขาพอจะยอมได้ แต่เรื่องนี้ ไม่ได้เด็ดขาด

“คุณพ่อ !... ถ้าคิดว่าเด็กนั่นเสียหาย ผมจะจ่ายเงินให้เธอก้อนหนึ่งก็แล้วกัน” ก่อนหน้านี้ เขายอมรับว่าสนใจแก้มใส ชอบในความสดใสร่าเริงของหล่อน แต่พอมาเห็นธาตุแท้แบบนี้แล้วเขารับไม่ได้จริง ๆ ความใสซื่อเป็นเพียงภาพลวงตา ไม่อย่างนั้นหล่อนคงไม่กล้าวางแผนจับเขาแบบนี้หรอก

“คุณหญิง เลี้ยงหนูแก้มใสเหมือนกับลูกสาวคนหนึ่ง แกจะมาใช้เงินฟาดหัวแบบนี้ไม่ได้ ลูกผู้ชายในเมื่อกล้าทำก็ต้องกล้ารับ” ท่านนายพลบอกเสียงเข้ม

ชายหนุ่ม มองหน้าผู้เป็นพ่อและผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าแม่เลี้ยง แวบหนึ่ง..........เลี้ยงเหมือนลูกใช่ไหม....ได้...แล้วพวกเขาจะได้รู้ซึ้งว่าการผลักลูกสาวให้ตกลงไปในนรกด้วยมือตัวเองนั้น มันเจ็บปวดแค่ไหน......ภาพที่แม่นอนเจ็บจากการตรอมใจเพราะพ่อ ยังแจ่มชัดในความทรงจำของเขาไม่เคยลืม

“ครับ” เลโอรับปากง่ายดาย ทั้งที่ไม่เคยมีใครบังคับเขาได้

“ดี...แกเตรียมตัวได้เลย พรุ่งนี้พิธีแต่งงานจะจัดขึ้นที่นี่” ท่านนายพลซ่อนความดีใจเอาไว้ในส่วนลึก ที่ลูกชายของเขาจะได้เป็นฝั่งเป็นฝาเสียที โดยเฉพาะแก้มใสเด็กสาว ที่คุณหญิงเลี้ยงดูอย่างดี เรื่องน้ำจิตน้ำใจไม่มีอะไรต้องเคลือบแคลงสงสัย เขาเชื่อว่า ผู้หญิงคนนี้จะนำพาความสุขไปให้ลูกชายจะได้หายเย็นชา แข็งกระด้างสักที

“เอ่อ...ท่านคะ จะไม่เร็วไปหน่อยหรือคะ” คุณหญิงกษมา ไม่คิดว่าท่านจะรวบรัดขนาดนี้ ถึงแม้ว่าต้องการให้ชายหนุ่มรับผิดชอบก็เถอะ

“ช้าหรือเร็วก็ต้องแต่ง ก็ในเมื่อเจ้าเลโอมีฉันเป็นพ่อ ส่วนหนูแก้มใส ก็มีแค่เรา จะต้องรออะไรอีก” ท่านนายพลบอกเสียงเด็ดขาด

“ค่ะ” คุณหญิงได้แต่รับคำ เพราะทุกอย่างที่ท่านนายพลตัดสินไปแล้ว อย่าคิดว่าใครจะคัดค้านท่านได้

“งั้นผมลาล่ะครับ” เลโอทำความเคารพทั้งสองท่านก่อนจะถอยออกไปด้วยความรู้สึกยากจะอธิบาย และจำเลยหมายเลขหนึ่งก็คือ ยัยผู้หญิงหน้าซื่อใจคดคนนั้น.......แสบนักใช่ไหม

บทที่ 2

หลังเสร็จสิ้นการจดทะเบียนสมรสในช่วงเข้า มีการรับประทานอาหารร่วมกัน ท่ามกลางบรรยากาศชวนอึดอัด บ่าวสาวแทบจะไม่ได้มองหน้ากันด้วยซ้ำ ทุกอย่างดำเนินไปอย่างแกน ๆ มีเพียงคุณหญิงกษมาเท่านั้นที่ยิ้มแย้มน้อย ๆ และพูดจากับแก้มใสอย่างอ่อนโยน

“หนูแก้มใสจ๊ะ เก็บของเรียบร้อยแล้วใช่ไหมลูก” คุณหญิงถามอ่อนโยน

“ค่ะ คุณหญิง” แก้มใส ก้มหน้ารับคำอย่างยอมจำนน ในโชคชะตาซ่อนหน้าน้ำตาเอ่อ ก่อนหน้านี้มิใยที่หล่อนจะปฏิเสธ พยายามชี้แจงกับท่านคอแทบแตก ว่าไม่ต้องการความรับผิดชอบใด ๆ ทั้งสิ้น หล่อนเชื่อว่าตัวเอง ไม่ได้ถูกล่วงเกินรุกล้ำแต่อย่างใด แต่คุณหญิงท่านก็ไม่ยอม ยิ่งแก้มใส โดนผู้ชายที่แต่งงานด้วยด่า สาดเสียเทเสียด้วยแล้ว ยิ่งไม่อยากแม้แต่จะเฉียดเข้าใกล้...... ขนาดวันนี้...แค่เพียงต้องนั่งใกล้ ๆ กัน ก็เหมือนมีรังสีอำมหิตแผ่ออกมา พร้อมที่จะเผาไหม้ หล่อนให้เป็นจุณ......ไม่มีแล้วพี่เลโอ ชายในฝันของแก้มใสที่หญิงสาวเก็บเอาไปนอนฝันตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา..ไม่รู้ว่าโดนผีห่าซาตานตนไหนมาเข้าสิง

หลังต้องทนอึดอัดบนโต๊ะอาหารจนกระทั่งการร่วมรับประทานอาหารจบสิ้นลง เลโอลุกขึ้นยืนเต็มความสูงยิ่งดูน่าเกรงขามท่ามกลางสายตาของทุกคน...เขาแจ้งความประสงค์ว่าจะพาเจ้าสาวหมาด ๆ กลับทันที

เหมือนได้เวลาประหาร ก็ไม่ปาน แก้มใส ใจสั่นระรัว มือไม้เย็นเฉียบยึดมือคุณหญิงไว้แน่น อีกไม่กี่นาทีข้างหน้า หล่อนจะต้องกลับไปอยู่กับเขาที่เกาะนั่น ในฐานะภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย แต่ไม่ถูกใจเขานี่สิ ลำบากใจเป็นบ้า...หวังว่าเขาคงจะไม่จับหล่อนโยนทะเล ให้เป็นเหยื่อของปลาฉลามเสียก่อนที่จะถึงเกาะของเขาหรอกนะ

“หนูแก้ม ไม่ต้องกลัวนะจ๊ะ พี่เลโอเขาเป็นสุภาพบุรุษ ฉันเชื่อว่าพี่เขาจะต้องดูแลหนูอย่างดีเพียงแต่ตอนนี้พี่เขายังโกรธอยู่....อดทนนะหนูแก้ม ฉันเชื่อว่าความดี ความน่ารักของหนูจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้นเอง...” คุณหญิง โอบกอดปลอบโยนแก้มใส ลูบหลังไหล่ให้อย่างห่วงใย ในขณะที่สายตาก็มองไปที่ลูกเลี้ยงอย่างขอความเห็นใจแทนเด็กสาวในอ้อมแขน ประหนึ่งแม่ฝากฝังลูกสาวไว้กับลูกเขย แต่ก็ได้รับความหมางเมินกลับมา