3

ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ กว่าร้อยแปดสิบเซนติเมตร นอนเหยียดยาวอยู่บนที่นอนหนานุ่มภายใต้ผ้านวมผืนใหญ่ไม่มีเสื้อผ้าติดกายสักชิ้น เขาลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความมึนงง จนหัวแทบจะระเบิด และทันทีที่ดวงตาสีเทาเข้มเริ่มจับโฟกัสได้ ก็รู้ทันทีว่าที่นี่ไม่ใช่เพนท์เฮ้าส์สุดหรู ใจกลางกรุงอันเป็นที่พำนักประจำของเขา เมื่อยามต้องเข้ามาทำธุระในกรุงเทพฯ เพียงหันมองข้างกายก็ถึงกับผงะ จับต้นชนปลายไม่ถูก ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เมื่อสาวน้อยน่ารักที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ข้างกาย เขาจำได้แม่นว่าหล่อนเป็นใคร แต่ไม่สำคัญเท่ากับ หล่อนเข้ามานอนกับเขาได้อย่างไรและที่นี่ที่ไหน

ยังไม่ทันได้คำตอบ ประตูบานใหญ่ก็ถูกเปิดผางเข้ามา พร้อมกับใบหน้าเคร่งเครียดของผู้เป็นบิดา กับคุณหญิงกษมา รวมทั้งสุดเขตลูกชายบุญธรรม ของท่านนายพลกับคุณหญิง ทั้งสามมองมาที่เขาด้วยสายตากล่าวหา ราวกับเป็นฆาตกรโรคจิต

ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่ง ผ้านวมเลื่อนลงไปอยู่ที่เอว มึนงงไปหมดนี่มันเรื่องบ้าอะไร เหมือนมีใครคอยปล่อยคิว อย่างรู้จังหวะ....บังเอิญเขาได้เห็นรอยยิ้มน้อย ๆ ของสุดเขต....หรือว่า.......แต่จะปรักปรำใครโดยไม่มีหลักฐานนั้นก็ไม่ใช่เรื่องที่ฉลาดนัก

“เลโอ...ลูกทำอะไรลงไป รีบแต่งตัวซะ เรามีเรื่องต้องคุยกัน” ท่านนายพล มองมาด้วยสายตาเรียบเฉย พร้อมกับสั่งเสียงเฉียบขาด ก่อนจะเดินออกไปโดยมีคุณหญิงกษมาเดินตามหลังด้วยกิริยาสงบนิ่ง ส่วนนายสุดเขตหันมาเบ้ปากอย่างกวนบาทาที่สุด

สมองของชายหนุ่ม กำลังประมวลผลอย่างหนัก เหตุการณ์นี้ต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ ๆ ไม่มีทางที่คนอย่างเขาจะขึ้นเตียงกับผู้หญิง โดยไม่รู้ตัวแบบนี้ หรือว่าทั้งหมดนี่เป็นแผน....ชายหนุ่มหันขวับมามองข้างกาย อดไม่ได้ที่จะสงสัย เพราะสาวน้อยคนนี้แสดงอาการพึงพอใจในตัวเขาอย่างเปิดเผย เสียดาย ถ้าหล่อนไม่ใช้วิธีนี้ บางทีอะไร ๆ จะลงเอยสวยงามกว่านี้ เพราะเขาก็พึงพอใจในตัวหล่อนไม่น้อยเหมือนกัน ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันแล้วด้วยซ้ำ.....แต่ถ้าทำกันขนาดนี้ เขารับไม่ได้จริง ๆ ผู้หญิงไร้ยางอาย

“แก้มใส......ตื่น....” เลโอเขย่าตัวสาวน้อยข้างกายอย่างแรง เป็นผลให้ร่างบางค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา ก่อนจะตกใจหน้าตาตื่น อ้าปากค้างราวกับเห็นผี ทันทีที่เห็นใบหน้าดุดันของผู้ชายตัวโต จ้องมองมาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

“พี่เลโอ !...” แก้มใสกระถดร่างออกห่างราวกับติดสปริง ก่อนจะตกใจอีกครั้ง เมื่อพบว่าตัวเองไม่มีเสื้อผ้าติดกาย แม้แต่ชิ้นเดียว มือบางดึงผ้านวมผืนใหญ่ขึ้นมาปิดจนมิดถึงคอ

“ไม่ต้องทำเป็นใสซื่อ บอกฉันมาว่าเธอร่วมมือกับใคร ทำไมถึงกล้าทำเรื่องบ้า ๆ นี่ขึ้นมา...ห๊า....” ชายหนุ่มตะคอกเสียงดัง ดวงตาวาวโรจน์ดุดันดั่งมีไฟกองใหญ่ลุกโชนอยู่ภายใน แก้มใสถูกกดดันอย่างหนัก ร่างบางสั่นสะท้านอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้…หล่อนกลัวหัวใจแทบจะหยุดเต้น ท่านนายพลที่ว่าดุ ยังไม่ดุเท่านี้เลย

“แก้มไม่รู้เรื่องนะคะ...” หญิงสาวตื่นตระหนก มือบางกระชับผ้านวมผืนโตเหมือนต้องการอาศัยเป็นเกราะป้องกันภัย

นายหัวหนุ่ม กวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้อง ยิ่งมั่นใจว่าแก้มใสต้องมีส่วนรู้เห็นเป็นใจแน่ ๆ เพราะห้องนี้ น่าจะเป็นห้องนอนของหล่อนเอง บางทียัยตัวแสบ อาจจะร่วมมือกับใครสักคนก็ได้

“ที่นี่ห้องนอนของเธอใช่ไหม” เลโอกระชากเสียงถามดุดัน

“ค่ะ...แต่ว่าแก้มไม่มีแรงลากพี่เลโอมาขึ้นเตียงหรอกนะคะ แก้มไม่รู้เรื่องจริง ๆ” หญิงสาว ปฏิเสธเสียงสั่น

“แล้วใครช่วยเธอ.....ห๊ะ.....แก้มใส”

“ไม่มีค่ะ...แก้มไม่รู้จริง ๆ นะคะ” ร่างบางถึงกับสะดุ้ง มองเขาด้วยสายตาหวาดหวั่น

เลโอ ลุกขึ้นจากที่นอน ไม่สนใจร่างกายเปลือยเปล่าของตัวเอง เดินหยิบเสื้อผ้าที่กระจายเกลื่อนอยู่ตามพื้นห้อง ขึ้นมาสวมใส่ ในขณะที่แก้มใส ตกใจจนตาค้าง หัวใจจะวาย พอได้สติก็มุดหายเข้าไปในผ้านวมผืนใหญ่....นึกค่อนขอดเขาอยู่ในใจ ไม่กล้าโผล่หน้าออกมาดู ......คนบ้า...หน้าด้าน.....อย่าให้ต้องเจอะต้องเจอกันอีกเลย...ขอสาปส่งไว้ตรงนี้เลย...เลิก....เลิกปลื้มแล้ว พอกันที.......แก้มใส สัญญากับตัวเองเป็นมั่นเป็นเหมาะ

ชายหนุ่มหันมามองคนที่มุดอยู่ในผ้าห่มอย่างไม่พอใจก่อนจะก้าวเท้าออกไปจากห้องอย่างหัวเสียเขาไม่ใช่ผู้ชายที่จะทำร้ายผู้หญิง ถึงแม้จะได้ฉายาว่านายหัวตีนโหดก็เถอะ มือเท้าหนักแค่ไหน คนงานผู้ชายรู้กันดี

เลโอเดินออกมาด้วยท่าทางองอาจผึ่งผาย มั่นใจในความบริสุทธิ์ของตัวเอง .....เขาเดินเข้าไปหาท่านนายพลในห้องทำงาน และทันทีที่ก้าวเข้าไป ก็พบกับบรรยากาศตึงเครียดตามที่คาดไว้ บิดายืนรออยู่แล้วในขณะที่คุณหญิงนั่งเม้มปาก หน้าตึงอยู่ที่มุมห้อง