ตอนที่ 3

ทุ่งข้าวเขียวขจีที่เห็นผ่านเลนส์กล้องให้ความรู้สึกชุ่มชื่นหัวใจแก่ผู้ที่กำลังเก็บภาพความประทับใจนั้นไว้ เพราะความสดชื่นจากใบข้าวสีเขียวสดที่เรียงตัวอัดแน่นตัดกับสีของท้องฟ้าและสีของแผ่นดินโดยรอบ รวมทั้งกลิ่นของไอดิน กลิ่นโคลน หรือแม้กระทั่งกลิ่นมูลวัวที่โชยตามลมมาเป็นระยะ ล้วนคือองค์ประกอบที่เขาต้องการจะถ่ายทอดลงไปในภาพถ่ายเหล่านี้ทั้งสิ้น

ชายหนุ่มผิวสีแทนรูปร่างสูงใหญ่อยู่ในชุดเสื้อยืดคอกลมสีน้ำตาลและกางเกงขาสั้นสีครีมแบบลำลอง สวมรองเท้าผ้าใบยี่ห้อดาววัยเก๋า สะพายเป้สีดำใบใหญ่ไว้ด้านหลัง มีสายกล้องคล้องอยู่รอบคอ เขาก้าวเดินไปตามคันนากว้างราวหนึ่งเมตรกว่า ทางเดินสไตล์ลูกทุ่งของโฮมสเตย์แบบชาวนา สถานที่ซึ่งเป็นโจทย์สำหรับเขาในครั้งนี้

องค์ประกอบของชายหนุ่มไม่ต่างจากนักท่องเที่ยวทั่วไปที่นิยมมาสัมผัสธรรมชาติท้องทุ่งนาในถิ่นภาคเหนือ แต่สิ่งที่ทำให้เขาดูแตกต่างและเป็นจุดเด่นจนนักท่องเที่ยวคนอื่นๆ ต้องเหลียวมองโดยเฉพาะนักท่องเที่ยวสาวๆ ก็คือ ผมยาวหยักศกน้อยๆ รวบมวยไว้เป็นจุกเหนือท้ายทอย และใบหน้าที่มีกล้องบดบังไว้เป็นบางส่วน เพราะนั่นทำให้คนที่มองมาต้องชะงัก

ใบหน้าคมเข้มแม้จะเห็นได้ในบางมุม แต่ก็เดาได้ว่านอกจากรูปร่างจะสูงใหญ่เร้าใจสาวแล้ว ใบหน้าที่รกไปด้วยหนวดเคราแบบคนไม่พิถีพิถันกับตนเองหรือยังไม่มีเวลาโกนเก็บให้เรียบร้อยนั้น เมื่อบวกกับจมูกโด่งที่เห็นได้เพียงสันกับริมฝีปากสีชมพูสดเป็นรูปกระจับที่ดูราวจะยิ้มอยู่ตลอดเวลา เขาคนนี้ต้องจัดว่า ‘หล่อมาก’ ทีเดียว

เขาเป็นผู้ชายที่มีอิริยาบถไม่แคร์สื่อ ไม่ได้สนใจที่จะเหลียวมองใครที่เดินสวนไป ไม่แม้แต่จะฟังเสียงกระซิบกระซาบของสาวๆ ที่คาดเดาถึงใบหน้าหลังเลนส์กล้อง เพราะหากไม่ยกกล้องขึ้น เขาก็จะก้มมองตรวจภาพถ่ายบนหน้าจอ LCD ทว่าทุกอย่างนั้นกลับกลายเป็นจุดสนใจได้โดยง่าย ชนิดที่เรียกว่า ‘หล่อเซอร์ชะนีตายเรียบ’ เพราะคนหล่อเซอร์สนใจแต่เพียงท้องนาและปลาแหวกว่าย ไม่ได้สนใจสะพานคอนกรีตที่สาวใดทอดมาสักนิด

แชะ! แชะ!

เสียงกดชัตเตอร์ยังคงดังอย่างต่อเนื่อง เพราะไม่มีสิ่งใดจะดึงดูดสายตาของเขาได้เท่ากับท้องนาเขียวขจีอีกแล้ว กล้องในมือจึงถูกยกขึ้นบ่อยครั้งเพื่อบันทึกภาพทุกมุมมองที่สองเท้าก้าวผ่านไว้เป็นระยะ มีบ้างที่เขาหยุดเดินเพื่อปรับความเร็วของชัตเตอร์ สำหรับการบันทึกภาพนกกินปลาโดยโผบินโฉบเหยื่อที่แหวกว่ายอยู่ในน้ำซึ่งท่วมถึงครึ่งของต้นข้าว

สำหรับคนที่ไม่เข้าใจอาจพูดได้ว่า ‘ก็แค่ภาพถ่าย’ แต่สำหรับคนที่ทำงานด้วยหัวใจและความตั้งใจเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์อย่างเขา ทุกภาพล้วนเจือไปด้วยจิตวิญญาณแห่งสถานที่และหล่อหลอมหัวใจของเขาลงไปด้วย และหากสิ่งที่เขาทำไม่มีใครรับรู้คงน่าเสียดาย นั่นคือที่มาของงานไม่ประจำที่เขาทำเป็นประจำ

‘พฤกษ์’ ยังคงก้าวเดินตรงไปอย่างมั่นคง เพราะเขามั่นใจที่สุดว่าสิ่งที่เลือกนั้นเหมาะสมแล้ว แต่ละครั้งที่เสียงกดชัตเตอร์ดังขึ้นก็เพราะจิตวิญญาณร้องสั่ง ในฐานะของผู้ส่งสาส์นเขาย่อมต้องการให้คนรับได้รับอรรถรสทางด้านสายตาและอรรถรสทางด้านจิตใจที่ตรงกัน

กว่าสามปีแล้วที่เขาลาออกจากงานประจำมาจัดทำหนังสืออิเล็กทรอนิกส์ รวบรวมภาพถ่าย สถานที่ท่องเที่ยว การเดินทาง ร้านอาหาร ที่พัก และข้อมูลการท่องเที่ยวอื่นๆ ในรูปแบบรู้ลึกรู้จริง เพื่อใช้เป็นข้อมูลประกอบการเดินทางสำหรับ ‘แบคแพคเกอร์’ หรือ นักท่องเที่ยวที่นิยมแบกกระเป๋าเป้เดินทางโดยเน้นความประหยัด

เดิมนั้นเขาแค่คิดทำเป็นงานอดิเรก เพราะทุกครั้งที่ออกพื้นที่ไปบันทึกภาพตามคำสั่งของบรรณาธิการ หลายๆ แง่มุมที่น่าสนใจกลับถูกบดบังด้วยคำว่า ‘การตลาด’ ร้านอาหารบางที่ ที่พักแรมบางแห่ง มีราคาถูกสุดๆ ไปจนถึงราคาเหมาะสมกับสิ่งอำนวยความสะดวก แต่กลับไม่ได้รับการนำเสนอข้อมูลออกไป เพราะรายได้คือหัวใจหลักของสำนักพิมพ์ การออกพื้นที่ก็ไม่ต่างไปจากการหาสปอนเซอร์ ดังนั้นสิ่งที่เก็บเกี่ยวมาตลอดการเดินทางจะถูกใช้ไปไม่ถึงห้าสิบเปอร์เซ็นต์ด้วยซ้ำ

เขาจึงคิดทำหนังสือเชิงท่องเที่ยวขนาดพกพา หรือที่เรียกว่า ‘พ็อกเกตบุ๊ก-สไตล์แบคแพค’ จำหน่ายในส่วนของหนังสืออิเล็กทรอนิกส์ที่เรียกกันว่า ‘อีบุ๊ก’ เพื่อไม่ให้ทับสายงานในรูปแบบหนังสือของนิตยสารท่องเที่ยวซึ่งเป็นงานประจำ เขานำข้อมูลในส่วนที่สำนักพิมพ์ไม่ต้องการมาถ่ายทอดในมุมมองของเขา ในมุมมองของคนแบกกระเป๋าเป้เดินทาง มุมมองของคนที่ต้องใช้จ่ายเพื่อให้ได้สิ่งที่เหมาะสมและคุ้มค่าสำหรับการเดินทางมากที่สุด

แต่กลับกลายเป็นว่าอีบุ๊ก ‘เที่ยวทั่วไทยแบบบ้านๆ สไตล์นายต้นไม้’ กลับได้ผลตอบรับดี จนเขากล้าตัดสินใจลาออกจากงานประจำมาโลดแล่นในโลกกว้าง ทำงานเป็นนักเขียนบทความเกี่ยวกับสถานที่ท่องเที่ยวเพื่อป้อนให้นิตยสารออนไลน์ของตนเอง เป็นช่างภาพอิสระ และควบงานเขียนฟรีแลนซ์ให้นิตยสารท่องเที่ยวฉบับอื่นด้วย

รายได้ที่ดีแบบไม่ฟุ้งเฟ้อนั้นทำให้เขาสามารถแบกกระเป๋าเป้เดินทางขึ้นเหนือล่องใต้ไปทุกที่ที่หัวใจร่ำร้อง ขอเพียงสถานที่แห่งนั้นมีความงดงาม ไม่ว่าจะเป็นพื้นที่ในภาคไหนๆ เขาก็พร้อมจะเดินทางไปให้ถึง

ดวงตาคมดูออกไปทางหวานมากกว่าเข้มเพราะล้อมกรอบด้วยแพขนตางอนหนาไม่ต่างจากผู้หญิงยังคงมองความงดงามของพื้นที่ผ่านเลนส์ ตั้งแต่เดินทางมาถึงหมู่บ้านเล็กๆ ในจังหวัดนี้ เขายังไม่หยุดสำรวจและบันทึกภาพ แต่สัญญาณเตือนจากวัตถุที่สั่นอยู่ในเป้ที่สะพายไว้ด้านหลังก็ทำให้พฤกษ์ต้องลดกล้องลง ทั้งๆ ที่ยังไม่อยากละสายตาจากภาพความงามตรงหน้าสักนิด