ตอนที่ 2

ร่างสันทัดถูกกระชากจากแรงของพ่อ ก่อนจะตามด้วยฝ่ามือที่ตั้งใจจะทำให้เขาเจ็บ แต่เขาก็ไวกว่าจึงหลบหลีกได้ นั่นทำให้ผู้เป็นพ่อโกรธเกรี้ยวมากขึ้น ทั้งฝ่ามือฝ่าเท้าจึงกระหน่ำใส่ลงมาไม่ยั้ง ท่ามกลางเสียงกรีดร้องของแม่และเสียงของฟ้าฝนที่กระหน่ำคำรามไม่หยุด โดยที่เขาทำได้เพียงปัดป้อง

“พี่อย่าทำลูก อย่า พี่!” ร่างผอมบางสั่นและสะอื้นจนหายใจไม่ออก แต่ก็พยายามยื้อฝ่ามือฝ่าเท้าของสามีไม่ให้กระทบตัวลูก “พี่...อย่าทำลูก อย่าทำ...” แต่เรี่ยวแรงเธอไม่พอที่จะต้านทานอารมณ์ของสามี

“มึงสู้กูเรอะ มึงสู้กูเรอะ กูเป็นพ่อมึงนะ กูเป็นพ่อมึง”

“ผมไม่ได้สู้ พ่อ...ผมไม่ได้สู้พ่อ...”

เสียงสั่นตามความสะเทือนใจเมื่อพ่อแปลความหมายของการปัดป้องเป็นต่อสู้ น้ำตาของเขาเกือบร่วงพรู แต่ก็ฝืนไว้เพราะเขาตัดสินใจแล้ว ยังไงเสียวันนี้ก็ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง พ่อต้องยอมรับทางที่เขาเลือกเดิน เส้นทางชีวิตที่มีเพียงตัวเขาเท่านั้นที่จะต้องรับผิดชอบตัวเองต่อไปในภายภาคหน้า

“กูทำให้มึงขนาดนี้ มึงก็ยังไม่สำนึกบุญคุณของกูเลยใช่ไหม มึงมันดีแต่ทำให้กูช้ำใจ...ทำให้กูต้องอับอายขายขี้หน้าชาวบ้านเขาไปทั่ว มึงมัน...ไม่เคยนำความภาคภูมิใจอะไรมาให้เลย ดีแต่ทำเรื่อง เนรคุณ...”

ก้อนสะอื้นวิ่งมาจุกที่ลำคอ เพราะเสียงพูดปนหอบของพ่อกับดวงตาที่จ้องมานั้นคือความสิ้นหวัง ความสะเทือนใจ และความเจ็บปวดหัวใจอย่างแสนสาหัส ซึ่งทั้งหมดนั้นเขาผิดเอง เขาเป็นในสิ่งที่พ่อต้องการไม่ได้ เป็นไม่ได้ และไม่มีวันจะเป็นได้

เปลือกตากะพริบถี่ไล่หยาดน้ำตาให้ย้อนกลับเข้าไปที่เดิม ฟันขบริมฝีปากแน่นจนรู้สึกเจ็บ ‘เจ็บ’ เพื่อเตือนสติตัวเองว่าเขาต้องเลือก แม้จะสงสารพ่อกับแม่แค่ไหนก็ตาม แต่สิ่งที่ตัดสินใจไปแล้วก็จะไม่เปลี่ยนแปลง วันนี้พ่ออาจไม่เข้าใจสิ่งที่เขาเป็น แต่เมื่อวันที่ฝันของเขาเป็นจริงมาถึง เชื่อว่าพ่อจะยินดีกับทางที่เขาเลือกอย่างแน่นอน

ร่างที่เจ็บระบมไปด้วยน้ำหนักมือและเท้าฝืนนั่งคุกเข่า พนมมือและก้มลงกราบแทบเท้าของพ่อ เขาสำนึกในความผิดที่ทำให้พ่อแม่ต้องเสียใจ แต่เขาก็เลือกทางที่ต้องการ

“พ่อ...ผมขอโทษ ผมขอไปตามทางที่ผมเลือกเถอะนะครับ ผมไม่อยากอยู่แบบนี้ ผม...ผมอยากไป...”

พ่อนิ่งอึ้ง แต่แววตานั้นยิ่งทวีความเจ็บช้ำ ทำให้เขากลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้อีก หยาดน้ำตาไหลรินเพราะเข้าใจความรู้สึกและความคิดของพ่อ แต่พ่อไม่เคยเข้าใจเขาเลย เพียงเราจะเข้าใจกัน เรื่องราวคงไม่ลงเอยแบบนี้

“ถ้ามึงเลือกอย่างนั้น...” เสียงขาดช่วงเพราะพยายามเก็บกลั้นก้อนสะอื้นให้คืนกลับไป ก่อนจะพูดต่ออย่างเจ็บช้ำที่สุด “ถ้ามึงเลือกอย่างนั้น กูกับมึงก็ขาดกัน มึงไม่ใช่ลูกกูอีกต่อไป ออกไปจากบ้านกูซะ กูจะจำไว้ว่ากูไม่มีลูกอย่างมึง ไป...ออกไป ออกไปไอ้หฤษฎ์ กูไม่มีลูกอย่างมึง ไป!”

“พี่!”

“พ่อ!”

เสียงอุทานด้วยความตกใจของแม่ดังพร้อมกับเสียงอุทานอย่างคาดไม่ถึงของเขา เพราะไม่คิดว่าเรื่องราวมันจะบานปลายเลยเถิดได้ถึงขนาดนี้ เขาแค่อยากมีชีวิตเป็นของตัวเองเท่านั้น ไม่ได้ไปทำให้ใครเดือดร้อน สายตาของพ่อที่มองมาอย่างเกลียดชังก่อนจะหันไปทางอื่นไม่บอกเลยว่านั่นเป็นแค่คำขู่ นั่นคือความจริงที่พ่อตัดสินใจแล้ว

หยาดน้ำที่กบตาทำให้เห็นภาพพ่อยืนหันข้างอย่างเลือนราง แต่เห็นไม่ชัดก็ดีแล้ว เพราะนั่นอาจทำให้เขาใจอ่อน

“ผมขอโทษครับแม่ ขอโทษครับพ่อ” ก้มกราบอีกครั้งก่อนจะลุกขึ้นและเดินจากมา

“หฤษฎ์ อย่าไปลูก...ลูก...กลับมา หฤษฎ์ กลับมา...พี่ ห้ามลูกสิ พี่! หฤษฎ์!”

“ไป มึงจะไปก็ไปเลย มึงไม่ใช่ลูกกู กูไม่น่าให้มึงเกิดมาเลย ไป ไปแล้วไม่ต้องกลับมาเหยียบที่นี่อีก ไป!”

หฤษฎ์เดินลิ่วออกจากตัวบ้าน ไม่สนใจเม็ดฝนที่ตกกระทบกาย แว่วเสียงกรีดร้องของแม่ที่เรียกเขาดั่งคนหัวใจสลาย และเสียงก่นด่าของพ่อที่ดังตามไล่หลังแข่งกับเสียงฟ้าฝน นั่นยิ่งทำให้หยาดน้ำตาพรั่งพรู เขาผิดเหรอที่อยากทำตามความฝัน อยากทำ อยากเป็นในสิ่งที่ตัวเองเลือก เขาผิดเหรอ

ร่างสันทัดเดินลิ่วตามอารมณ์หวิวโหวง ไม่คิดจะหันมองกลับหลัง จึงไม่เห็นว่าพ่อทรุดลงนั่งอย่างหมดเรี่ยวแรง ฝ่ามือทาบไว้ที่หน้าอกอย่างเจ็บปวดแสนสาหัส แม่หยุดร้องเรียกหาเขา หันไปประคองพ่อพร้อมตะโกนเรียกคนมาช่วย หฤษฎ์ไม่เห็นภาพเหล่านั้น เพราะเส้นทางขัดใจพ่อคือสิ่งที่เขาเลือกแล้ว

เครื่องบินโดยสารจากท่าอากาศยานแห่งประเทศไทยกำลังทะยานขึ้นบนท้องฟ้า จุดหมายปลายทางคืออีกซีกหนึ่งของมุมโลก คนละแผ่นดิน คนละฟากฟ้า แม้จะอยู่บนโลกใบเดียวกันก็ตาม ดวงตาเขามีแววเศร้าอย่างอดไม่ได้ ก่อนจะลอบปาดน้ำตาที่รินไหล เขามองผ่านกระจกใสไปยังด้านล่าง ผืนแผ่นดินของประเทศไทยที่เห็นเป็นมุมกว้างนั้น อีกนานเท่าไรจะได้มาเห็น

หฤษฎ์ยกมือขึ้นพนมไหว้ ก้มกราบที่ด้านข้างของกรอบกระจกจนนิ้วโป้งจดหว่างคิ้ว เขาขอกราบลาประเทศไทย กราบลาพ่อแม่ไว้ ณ ที่นี้ วันใดก็ตามที่พ่อยอมรับทางที่เขาเลือก เขาจะกลับมา