3

“ขึ้นไปอ่อยเจ้านายมาเหรอย่ะ” ลงมาด้านล่างเสียงกระแนะกระแหนพร้อมเสียงหัวเราะของเด็กรับใช้ที่อยู่มานานและไม่ชอบแม่ของปลูกขวัญ พาลเกลียดเธอไปด้วย ปลูกขวัญเดินหนี หัวหน้าทีมตัวใหญ่ที่ชอบรังแกเดินมาขวางพร้อมใช้เครื่องดูดฝุ่นขวางทางเดิน

“ตอบมาอย่าเดินหนี อย่าทำเป็นอาย”

“พี่นุ่นอย่าเรื่องกันเลย ต่างคนต่างอยู่เถอะนะ เราไม่เคยหมางใจกันซะหน่อยเพิ่งรู้จักกันแท้ๆ นะคะ” ปลูกขวัญเสียงเบาพยายามเลี่ยงการเผชิญหน้า

“กูไม่ใช่พี่มึง กูเกลียดแม่ชั้นต่ำมึงชอบโขกสับพวกกู ตัวเองก็ไม่ได้วิเศษมาจากไหน” นุ่นตาขวางไม่ถอย เพราะขวัญดาวมาแย่งท่านโดมินิกที่เคยเป็นของตนแถมชอบรังแกกันเสมอ นุ่นเลยจำฝังใจ

“ถอยไปนังนุ่น” คุณแม่บ้านจำปาเข้ามา ทุกคนตกใจสลายตัว นุ่นไม่พอใจแต่จำถอย “ฝากไว้ก่อนเถอะ ถ้ายังอยู่ที่นี่เจอดีแน่ๆ”

“ขอบคุณค่ะ” ปลูกขวัญไหว้แม่บ้านเดินไปห้องนอนในใจแสนว้าวุ่นเรื่องที่คุยกับเจ้าของบ้านเมื่อครู่

ค่ำคืนดวงจันทร์สว่างสุกใส ปลูกขวัญนอนไม่หลับลงมาเดินเล่นหน้าสนามหญ้าหน้าคฤหาสน์ด้วยชุดนอนเสื้อลายการ์ตูน แขนขายาวมิดชิด แต่ก้าวขาไม่ออกต่อไปเมื่อเบื้องหน้าเห็นเจ้าของบ้านตัวจริงนั่งดื่มบางอย่างอยู่ เธอหันมองการ์ดหลายๆ คนก็ยิ่งขาแข็ง

ไปหาเขาดีกว่าถามเรื่องที่คุยกันให้รู้เรื่อง แต่เห็นด้านข้างร่างใหญ่ก็เกิดหวาดหวั่นไม่กล้าเข้าใกล้จึงทำได้แค่คิด เมื่อฝ่ายเจ้าบ้านหันมาเห็นเธอก็พูดบางอย่างกับการ์ดและเดินกลับเข้าบ้านไปอีกทาง หัวใจก็แป้วเข้าไปใหญ่

เขารังเกียจเธอ…สาวน้อยใบหน้าร้อนผ่าวเดินไปยังใต้โคนต้นไม้ใหญ่อีกฟากของสนาม บดบังตนเองจากแสงจันทร์ หลอดไฟสว่างจ้าในบ้านไม่ให้ใครเห็นอีก หัวใจเกิดเหน็บหนาวเช่นเดียวกับร่างกายเมื่อลมค่ำคืนต้องผิว สาวน้อยไม่รู้อนาคตตนเองจากนี้จะเป็นอย่างไร คุณอเล็กซิสขวัญขอแค่ที่ซุกหัวนอนและงานบ้านเท่านั้นก็ได้ เธออยากบอกเขาแบบนี้หากเขาคิดจะไล่เธอให้ไปไกลๆ เพราะเธอไม่อยากไปไหนนอกจากอยู่ที่นี่เท่านั้น ที่นี่ยังมีกลิ่นไอของแม่อยู่อย่างน้อยเธอคงไม่รู้สึกอ้างว้างหัวใจมากไปหากต้องไปอยู่ที่อื่น…

รถยุโรปคันใหญ่หรูหรากำลังเตรียมเคลื่อนจากหน้าคฤหาสน์ ตามด้วยรถติดตามอีกสองคัน ปลูกขวัญแอบมองร่างสูงสมาร์ทของอเล็กซิสซึ่งอยู่ในชุดสูทสีเทาเดินขึ้นรถ เขาจะไปแล้ว ยังไม่ได้พูดจาอะไรกันอีกเลยตั้งแต่เมื่อคืนวาน เธอรอเขาเรียกหาทุกวินาทีแต่ก็ไร้วี่แวว สาวน้อยวิ่งลงจากห้องหวังว่าจะทัน แต่มายืนเหนื่อยหอบเกาะประตูหน้ามุขกว้างเพราะรถสามคันหายไปหมดแล้ว

“มาคุยกันหน่อยค่ะ” แม่บ้านใหญ่มายืนข้างหลัง ปลูกขวัญหันไปมอง “ค่ะ” เดินตามหลังแม่บ้านเข้าตึกแต่สายตายังมองไปยังประตูสูงหน้าบ้าน รู้สึกใจหายยังไงไม่รู้เมื่อคนซึ่งแอบคิดว่า ‘เธอ’ เป็นของเขาเพียงคนเดียว ไปเสียแล้วโดยไม่ล่ำลาห่วงใยกันเลย แบบนี้เขาไม่ต้องการเธออย่างแน่ชัด แต่เขาไม่ใช่คุณลุงโดมินิกเป็นคนล่ะคน น่าละอายเหลือเกินที่แอบหวังไปว่าเรื่องราวอาจเป็นไปตามพินัยกรรมของคุณลุง

เธอจะมีคนดูแล ไม่ว้าเหว่อีกต่อไป

ภายในห้องรับแขกเล็กที่ปลูกขวัญชอบมาจัดแจกันดอกไม้ เธอด้วยใจเลื่อนลอยฟังแม่บ้านพูด ได้ใจความว่า คุณเจ้าของคฤหาสน์ไม่อยากข้องเกี่ยวกับเธอในทุกๆ ทาง แต่ให้อยู่ที่นี่ไปในฐานะที่เธอต้องการ ส่วนเรื่องเรียนเขาตามใจเธอ

ปลูกขวัญรู้สึกไร้ค่าโดดเดี่ยวเหมือนครั้งโดนทิ้งจากแม่บังเกิดเกล้า นอนร้องไห้โหยหาอ้อมอกอบอุ่น แต่จะต่อว่าตัดพ้อเขาได้อย่างไร เขาไม่ได้เป็นอะไรกับเธอตั้งแต่ต้น เท่านี้ก็น่าจะเพียงพอกับความกรุณาปราณี เธอได้เรียนหนังสือมีที่ซุกหัวนอนก็พอแล้ว สาวน้อยเบนสายตาไปมองรูปถ่ายคนที่คิดถึงซึ่งแขวนอยู่บนฝาผนัง นึกขอบคุณเขาในใจ

ขอบคุณนะคะ…ยังไงคุณก็มีบุญคุณท่วมหัวเท่าเทียมคุณลุง

“นี่ของคุณค่ะ”

แม่บ้านวางสมุดธนาคารไว้ตรงหน้าปลูกขวัญเปิดดูตกใจจำนวนเงินที่อยู่ในสมุด

ห้าหมื่น!

“คุณจะได้ทุกเดือนจนกว่าจะเรียนจบ สำหรับเรื่องการเรียนคุณคงจัดการเองได้ ถ้าจะไปไหนให้คนขับรถไปส่งนะคะ บัตรเอทีเอ็มอยู่ในสมุดค่ะ ตอนนี้ดิฉันขออนุญาตเป็นผู้ปกครองคุณ”

“อย่าไหว้เลยค่ะ” ปลูกขวัญอยากบอกว่าไม่เป็นไรแต่ฝ่ายนั้นไม่พูดอะไรไหว้แล้วเดินออกไปจากห้องทันที