4

หนึ่งเดือนผ่านไป ฤดูกาลรับน้องผ่านไปเช่นกัน ปลูกขวัญได้เข้าเรียนมาวิทยาลัยเอกชนมีชื่อ หญิงสาวพูดน้อยแต่ก็มีเพื่อนใหม่หลายคน สนิทสุดก็เป็นรุจิราสาวน้อยตัวอ้วนผิวขาวกินเก่งที่ชอบเอาขนมมาฝากเธอตั้งแต่วันที่สองที่ได้รู้จักกัน

“ขวัญรุ่นพี่พาไปเลี้ยงถึงพัทยาฉันจะกินอาหารทะเลสดๆ ให้พุงกาง” หลังเลิกเรียนคาบแรกรุจีหรือรุจิราชวนคุย

“แต่ไปไกลจังเลย” คนไม่เคยเห็นทะเลดีใจแต่ไม่เคยไปไหนจึงรู้สึกไม่สนุกอย่างเพื่อน

“ไกลอะไรใกล้แค่นี้เธอมีปัญหาหรือ หรือแม่ไม่ให้ไป ไม่อยากเชื่อลูกแหง่หรือจ้า”

ปลูกขวัญหน้าเจื่อน “คงไม่มีปัญหา”

ชีวิตเธออิสรเสรีดั่งนกน้อย แต่หัวใจเอย ใช่ต้องการแบบนั้น เธอต้องการความเอาใจใส่ความรักอย่างเช่นรุจิราได้จากพ่อแม่ซึ่งแวะเวียนมารับทุกๆ วัน

“ก็ดีจะได้สนุกไปกันทั้งห้อง” รุจิรายิ้มเคี้ยวขนมตุ้ยๆ

จนกระทั่งพี่รหัสปลูกขวัญเข้ามาซึ่งทุกคนดูออกว่าชายหนุ่มพอใจน้องรหัส ปลูกขวัญยิ้มตามมารยาท รุจิราชวนรุ่นพี่นั่งแต่ไม่ยอมลุกไปไหนเพราะได้ข่าวความเจ้าชู้ของรุ่นพี่ ช้างพังอย่างเธอซึ่งชอบพอนิสัยปลูกขวัญมากคิดจะปกป้องเพื่อนถ้านายพี่รหัสมีท่าทีไม่น่าไว้ใจ ซึ่งสร้างความไม่พอใจให้คีรัตน์เป็นอย่างมาก

“พี่ไปส่งที่บ้านนะขวัญ” คีรัตน์บอกจุดประสงค์เมื่อทรุดนั่ง

รุจิราเหลือบตามองเพื่อน เห็นสาวหน้าตาจิ้มลิ้มอ้ำอึ้งก็ตอบเสียเอง “รุจิไปส่งแล้วจ้าพี่ เสียใจด้วยนะมาช้า”

ปลูกขวัญมองหน้ารุจิรา หันไปพยักหน้ากับพี่รหัส “ใช่ ใช่ค่ะ ขอโทษนะคะ”

“ไม่ไปไรครับไว้วันหลังก็แล้วกัน” คีรัตน์เก็บอารมณ์ไม่พอใจรุ่นน้องอ้วนข้างๆ ปลูกขวัญชวนรุจิราเมื่อไม่อยากนั่งข้างรุ่นพี่เพราะรู้สึกอึดอัด

“ขอตัวนะคะ”

คีรัตน์พยักหน้ามองตามคนที่หมายปองสุดสายตา

ปลูกขวัญกลับจากมหาวิทยาลัยเข้าไปขออนุญาตจำปาเพื่อไปพัทยาซึ่งคุณแม่บ้านกำลังสั่งให้เด็กเช็ดตู้โชว์ของเก่าในบ้าน นุ่นได้ยินแอบเบ้ปาก “ไปเรียนไม่นานใจแตก อยากเที่ยวเสียแล้วคงเหมือนแม่”

จำปาหันมอง นุ่นเดินหนีไป เด็กรับใช้คนอื่นๆ ไม่ค่อยมีอคติกับปลูกขวัญอีกแล้วเพราะสาวน้อยใจดีช่วยเหลืองานทุกๆ คนเสมอเวลาว่าง เพียงไม่นานปลูกขวัญใช้ความน่ารักซื้อใจหลายคนได้

“ไปแค่วันเดียวนะคะ” จำปาถามย้ำ ก่อนจะอนุญาต ถามหาว่าใครมารับ ปลูกขวัญบอกไม่ต้องเป็นห่วงรบกวนให้คนขับรถไปส่งที่มหาลัยเท่านั้น เธอไม่อยากให้รุจิรามาที่นี่ทั้งที่เพื่อนอาสามารับเพราะไม่อยากให้เพื่อนตกใจเมื่อเห็นที่อยู่ของเธอและไม่อยากให้เพื่อนซักถามอะไรซึ่งคงต้องมีแน่นอน จึงตัดปัญหาเรื่องนี้ เธอยังไม่พร้อมในตอนนี้สำหรับตอบคำถาม แม่บ้านพยักหน้าสาวน้อยเดินขึ้นไปด้านบนอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่

พรุ่งนี้จะได้กลับสักทีหลังจากจำใจต้องอยู่เมืองไทยมาเกินหนึ่งเดือน งานก่อสร้างคอนโดมิเนียมที่เข้าไปตรวจสอบความคืบหน้าที่ภูเก็ตใกล้เสร็จอเล็กซิสจึงพาคู่ควงคนล่าสุดที่ตามมาเมืองไทยมาพัทยา ชายหนุ่มออกจากผับหรูริมหาด มานั่งดื่มแถวริมหาดเมื่อเบื่อบรรยากาศด้านใน

ชายหาดที่มีลมแรงพัดพาเกลียวคลื่นที่ม้วนตัวซัดเม็ดทรายขาวละเอียดยามค่ำคืน นั่งแบบนี้ช่างผ่อนคลาย ใกล้ๆ มีเพื่อนคู่ใจเมแกนนั่งดื่มอยู่ด้วย

“ที่นี่ก็ใช้ได้นะจะพักกันต่อสักคืนหรือเปล่า” เมแกนถาม

“งานฉันรออยู่นายอยากอยู่ก็ตามใจ ถ้ายายซาร่าไม่หนีเที่ยวฉันคงไม่อยู่นานขนาดนี้”

“เออ ฉันลืมไปไม่มีคุณป๋านายก็เหนื่อยเพิ่มขึ้น ว่าแต่ทำไมไม่หาคนช่วยแบ่งเบาภาระวะ ซาร่าคนเดียวจะพอหรือ”

อเล็กซิสหันมองเพื่อนเลิกคิ้ว “นายหมายถึง…”

“ฮ่า ฮ่า ใช่ เมีย”

“จะบ้าหรือไอ้นี่ ไม่จำเป็นรังจะเป็นภาระ อยากได้หาของตัวเองสิเว้ย พูดอย่างกับคบคนอย่างฉันมาสองวัน ผู้หญิงอยู่บนเตียงก็พอไม่ต้องทำงานอย่างอื่น”

อเล็กซิสว่าพร้อมกันนั้นก็หันไปเห็นมิเลียเดินออกมาพร้อมการ์ดที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากตน

“ว้าย! ไม่ทันถึงที่บริเวณเขานั่งอยู่เสียงมิเลียกรีดร้อง

“อะไรวะ” เมเแกนหันมอง

อเล็กซิสหันไปจ้องมองว่าเกิดอะไรขึ้น

“นางแบบของนายเมาแล้วแน่ๆ ท่าทางสาวที่โดนชนจะโดนดีจากคุณเธอซะด้วย” เมแกนถือขวดเบียร์ค้าง หัวเราะหึหึ อย่างรู้นิสัยขี้วีน เหวี่ยง มิเลียดี

อเล็กซิสคิดว่าคงเคลียร์กันได้แต่เห็นมิเลียยกมือตบหน้าผู้หญิงคนหนึ่งจนมีเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินไปตรงจุดนั้น

ทำไมการ์ดเขายืนบื้ออยู่วะ?

ผู้หญิงน่าเบื่อแบบเนี่ย กำลังนั่งชมวิวเพลินอยู่เชียว เอาไว้แค่บนเตียงก็พอจริงๆ เบื่อก็ต่างคนต่างไป ความตั้งใจอเล็กซิสจึงแน่วแน่ในเรื่องนี้