ตอนที่ 7

ตอนที่ 7

“คุณมองวีด้าทำไม หรือคุณคิดว่าวีด้าพูดเล่น”

“ถ้าคุณจะโกรธ คุณก็โกรธได้เลยวีด้า แต่ผมขอเตือนว่าผมจะไม่ยอมให้คุณมาอาละวาดใส่คนของผมอีกแล้ว”

“ก็วีด้าเกลียดมัน ทำไมวีด้าจะทำมันไม่ได้ หรือคุณลืมไปแล้วว่ามันปาเงินใส่หน้าเราสองคนเมื่อหลายเดือนก่อน”

“เรื่องมันจบไปแล้ววีด้า คุณอย่ารื้อฟื้นเลย”

“นี่คุณ…”

“คุณกลับไปเถอะ ผมจะทำงาน” กรณ์พูดแทรกก่อนที่สาวสวยจะพูดจบ

“นี่คุณไล่วีด้าเหรอ”

“วีด้า คุณกลับไปก่อนเถอะ ผมมีงานด่วนต้องทำ ผมขอร้อง” กรณ์ปรับโทนเสียงให้อ่อนลง เพราะรู้ดีว่าถ้าใช้ไม้แข็ง วีรดาจะไม่ยอมไป ข้อนี้เขารู้ดี

“เอางานมาอ้างหรือเปล่า” วีรดาถามกลับเพราะไม่ไว้ใจ ทั้งที่ความจริงเธอเองก็มีนัดอยู่แล้ว แต่ขอแวะมาหาอดีตคนรักก่อน แต่ก็ไม่คิดว่าจะได้มาเจอโจทก์เก่าที่นี่

“ผมจะทำงานวีด้า แล้วผมคิดว่าคุณคงไม่ได้มีธุระสำคัญจะคุยกับผมใช่ไหม” กรณ์ถามอย่างรู้ทัน

“คุณนี่รู้ทันวีด้าตลอดเลย งั้นวีด้ายอมรับก็ได้ว่าไม่มีธุระสำคัญ แต่วีด้าคิดถึงคุณเลยแวะมาหาคุณก่อน แต่ไม่คิดว่าจะมาเจอมัน” วีรดาหันไปทางพราวรัมภาที่ยืนหน้าซีดอยู่ไม่ไกล และแววตกงานใกล้จะมาเยือนเธออีกแล้ว เพราะดูท่าเจ้านายจะเกรงใจคนรักอยู่มาก หากอีกฝ่ายเอ่ยปากให้ไล่เธอออก เจ้านายคงยินดีทำตามใจคนรักแน่นอน

“วีด้า ผมไม่อยากให้คุณเรียกพราวแบบนั้น”

“ทำไมวีด้าจะเรียกมันไม่ได้ แต่ดูเหมือนคุณจะปกป้องมันตลอดเลย คุณชอบมันเหรอ”

“พราวรัมภาเป็นคนของผม และผมไม่ชอบให้คุณเรียกใครแบบนี้”

“ก็วีด้าเกลียดมัน”

กรณ์ถึงกับถอนหายใจ ลางสังหรณ์บอกเขาว่าจะมีเรื่องยุ่งๆ เกิดขึ้นอีกแน่นอน ถ้าหากสองคนนี้ยังต้องเจอกัน

“คุณกลับไปก่อนเถอะ ผมจะทำงาน”

วีรดาชักสีหน้าไม่พอใจเมื่อโดนไล่ แต่เธอก็ยอมกลับไป เพราะมีนัดกับเพื่อนๆ โดยก่อนไปก็เข้าไปจะหอมแก้มของกรณ์ แต่เจ้าของแก้มปฏิเสธ ทำเอาเธอไม่พอใจเมื่ออดีตคนรักดูหวงเนื้อหวงตัวกับเธอ ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยเป็น!

“วีด้า” กรณ์เอ่ยเรียกเมื่อวีรดาเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าพราวรัมภา ก่อนที่เขาจะเข้าไปดึงแขนพราวรัมภาให้ออกห่าง ทำเอาใจของวีรดาเต็มไปด้วยโทสะ แต่พยายามระงับโทสะเอาไว้ เดี๋ยวกรณ์จะสั่งห้ามไม่ให้เธอมาที่นี่อีก หลังจากเขาเคยห้ามมาแล้ว จนเธอต้องโร่ไปฟ้องบิดาให้มาช่วยพูด กรณ์จึงยอมให้เธอมาหาที่บริษัท เพราะเขาเกรงใจพ่อของเธอ แต่เธอจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาแย่งผู้ชายของเธอไป หากเธอยังไม่เบื่อ!

บรรยากาศภายในห้องทำงานเงียบสงบลงทันทีเมื่อลูกสาวเจ้าสัวทรงกลับไป พราวรัมภาเหลือบตามองเจ้านายหนุ่มเล็กน้อย แล้วดึงแขนออกจากมือใหญ่ จากนั้นก็ค่อยๆ เดินไปที่ประตู

“จะไปไหน”

“ออก…ออกไปข้างนอกค่ะ”

“ไปนั่งที่โซฟาก่อน” เขาบอกแล้วชี้ไปที่โซฟาที่ตั้งอยู่ไม่ห่างจากโต๊ะทำงานตัวใหญ่

พราวรัมภาทำตามโดยไม่ซักถาม ส่วนคนสั่งก็เดินตามไปนั่งพร้อมเสียงถอนหายใจ

พราวรัมภาเหลือบตามองเจ้านายหนุ่มอยู่ครู่หนึ่งแล้วตัดสินใจพูดออกไป “ถ้า…ถ้าคุณกรณ์จะไม่รับพราวเข้าทำงานแล้ว ก็ได้นะคะ”

“ใครบอกว่าผมจะไม่รับเข้าทำงาน”

“พราวเดาจากสีหน้าคุณค่ะ ดูคุณค่อนข้างลำบากใจ” พราวรัมภาตอบเสียงอ่อยๆ

“อย่าใส่ใจเลย ว่าแต่คุณเป็นไงบ้าง ไปหาหมอไหม”

“ไม่ต้องค่ะ พราวไม่ได้เป็นอะไรมาก” หญิงสาวรีบปฏิเสธทันที เพราะเธอไม่ได้รับบาดเจ็บจนถึงขั้นต้องไปหาหมอ

“แต่กาแฟร้อนนะ”

“ไม่ร้อนเท่าไหร่ค่ะ”

“แน่ใจเหรอ” ถามจบแล้วก็มองไปที่เลขาสาวคนสวย มองจนพราวรัมภาชักทำตัวไม่ถูก เพราะสายตาของเจ้านายหนุ่มจากที่มองเหมือนเป็นห่วง แต่ตอนนี้ดูเหมือนเขามองเหมือนจะกลืนกินเธอ ส่วนใจของเธอสั่นรัว จนบรรยายความรู้สึกไม่ถูก อยากลุกไปจากตรงนี้ แต่ร่างกายกลับไม่ทำตาม ราวกับถูกใครมากดตรึงเอาไว้

“ผมขอโทษแทนวีด้าด้วย” กรณ์ที่รู้ตัวรีบถอนสายตาจากเลขาสาวแล้วไปทางอื่นแล้วเอ่ยบอกเบาๆ

“ค่ะ”

“งั้นคุณกลับบ้านไปก่อนดีกว่า แล้วพรุ่งนี้ค่อยมาทำงาน”