บทที่9โลกมันกลมหรือผมทนคิดถึงคุณไม่ไหว

"เบน..เบน..ตื่นเถอะลูก" เสียงเรียกคุ้นหูที่เขาได้ยินตั้งแต่เด็ก ร่างสูงลืมตาแล้วขยับตัวลุกนั่ง

"เช้าแล้วเหรอครับ"

"เช้าที่ไหนกันนี่มันบ่ายแล้วนะ เบนเป็นอะไรถึงได้หลับยาวขนาดนี้ได้"

"ผมฝันดี " เขาเคลื่อนกายออกจากเตียงลุกยืนเต็มความสูงแล้วโน้มใบหน้าลงต่ำหอมแก้มมารดาฟอดใหญ่

"แม่ได้ข่าวว่าเบนจะเปิดคลับใหม่อีก "

"ครับ ผมกำลังมองหาที่ดินสวยๆ เส้นทางสัญจรสะดวก "

"แม่ไม่อยากให้เบนเหนื่อย เบนจะต้องทำงานเองทำไมล่ะลูก ทำไมไม่มาทำงานกับแม่ แม่อยากให้เบนมาช่วยนะ "

"ผมไม่ชอบครับ ผมอยากทำอะไรด้วยตัวเอง ผมโตแล้วนะครับ ผมอยากพิสูจน์ให้คุณแม่เห็นว่าผมทำได้ ไม่ได้อาศัยเงินของบราวน์ ผมรู้ว่าเขาเป็นมหาเศรษฐี ไม่งั้นคุณแม่คงไม่เลิกกับคุณพ่อแล้วมาแต่งงานกับเขา "

"เบน เบนยังโกรธแม่อยู่อีกใช่มั้ย เรื่องมันก็ผ่านมาสิบปีแล้วนะ "

" ผมไม่ได้โกรธ ผมแค่อธิบายว่าทำไมผมถึงไม่ไปทำงานกับคุณแม่ "

"เอาไว้ลูกอยากทำเมื่อไหร่ก็มาแม่จะไม่พูดเรื่องนี้อีก แล้วนี้เบนจะออกไปไหน พึ่งมาเมื่อคืน ไม่อยู่กินข้าวเย็นก่อนรึ แล้วคืนนี้เบนจะกลับมาที่นี่อีกหรือเปล่าลูก"

"ผมไม่รับปาก เย็นนี้ผมมีนัด ผมไปก่อนนะครับ" เขาสวมเสื้อผ้าเสร็จก็จูบแก้มมารดาเบาๆ แล้วคว้ากุญแจรถหรูคันใหม่ เดินลงบันไดผ่านห้องรับแขกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์หลุยส์นำเข้าจากต่างประเทศ

เบนขับรถออกจากคฤหาสบราวน์แล้วตรงไปยังจุดหมายที่เขาเสริชหาข้อมูลมาจากอินเตอร์เน็ต

" หึ..คุณคิดว่าผมจะจบง่ายๆหรือไง”เขาเร่งเครื่องยนต์เร็วขึ้น จิตใจล่องลอยไปถึงหญิงสาวในค่ำคืนนั้นก่อนที่ตัวเขาจะถึงที่หมายด้วยซ้ำ

เบนขับรถเข้าไปจอดหน้าร้านกาแฟที่จอดรถได้เพียงไม่กี่คัน เขาเปิดประตูลงจากรถ หยุดยืนมองร้านกาแฟดาวเหนือร้านเล็กๆแต่ให้บรรยากาศร่มรื่น อบอุ่นและเย็นสบายในสวนด้านข้าง ร่างสูงเดินขึ้นบันไดยกพื้นสูงไม่กี่ขั้นก็ผลักประตูกระจกเดินเข้าไปในร้าน แล้วสายตาคมเข้มก็กวาดมองทั่วภายในร้านเห็นลูกค้าหลากหลายวัยกำลังนั่งดื่มชากาแฟ บางคนก็เดินไปสั่งกาแฟที่หน้าเคาน์เตอร์ตรงจุดคิดเงิน เบนยืนเฉย แล้วเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง สายตาจับจ้องอยู่ที่เจ้าของร้านอยู่เงียบๆ

"สวัสดีค่ะ รับกาแฟอะไรดีคะ "

"คาปูชิโน่ร้อนค่ะ "

"เชิญนั่งรอเลยค่ะ เดี๋ยวถึงคิวแล้วเรียกนะคะ ขอบคุณค่ะ " คนตัวเล็กรับเงินจากลูกค้าแล้วทอนเงินให้ ก่อนจะหันไปช่วยเด็กในร้านชงกาแฟ วันนี้เธอรู้สึกว่าลูกค้าเยอะผิดปกติ ทำให้ไม่มีเวลาได้ทักทายพูดคุยกับลูกค้ามากนักหรือแนะนำขนมที่พึ่งรับเข้ามาเพื่อเพิ่มยอดขาย จนไม่ได้สังเกตุว่าลูกค้าเก่าลูกค้าใหม่ ภายในเคาร์เตอร์ก็วุ่นวายเดินสับไปสับมาจนพื้นเหนียวเหนอะ

"ต้า เดี๋ยวฉันชงเอง ต้าไปเอาไม้มาถูพื้นก่อนดีกว่า เดี๋ยวลื้นลมไปล่ะแย่แน่ "

"ค่ะคุณมิ้น "

"นี่แล้วอย่าลืมติดต่อเพื่อนที่อยากทำพาร์ทไทม์ด้วยนะ "

"ค่ะ " ต้ารีบเดินออกไปตามคำสั่ง

ขณะที่เจ้าของร้านร่างบางกำลังชงกาแฟหลายเมนูจนไม่มีเวลามองหน้าลูกค้า

"สวัสดีค่ะ รับกาแฟอะไรดีคะ"

"อเมริกาโน่ร้อน"

"รอสักครู่นะคะ ตอนนี้คิวยาวเลยค่ะ"

เบนเดินไปจนชิดเคาน์เตอร์ เขายืนตรงเครื่องชงกาแฟแล้วพรายยิ้ม

" โลกมันกลม หรือเพราะผมทนคิดถึงคุณไมไหว ผมตามหาคุณตั้งนานกว่าจะเจอ สวัสดีครับคุณมิ้น "

มือเล็กหยุดชะงัก น้ำเสียงที่ไม่เคยลืมถึงแม้จะพยายามลืมก็ตาม แล้วเธอก็ค่อยๆเงยหน้าจนปะทะนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้ม

~เพล้ง!!~ มิ้นปล่อยแก้วหล่นลงพื้นด้วยความตกใจ

"คุณ!! "

"ไม่เอาน่า คุณมองผมเหมือนเห็นผี"

"ขอโทษนะคะ เชิญคุณลูกค้านั่งรอที่โต๊ะ เดี๋ยวจะรีบชงกาแฟให้ค่ะ "

"อย่าทำเป็นห่างเหินสิครับ คุณกับผมเป็นคนคนเดียวกันแท้ๆ "

"พูดบ้าอะไรของคุณ " คนตัวเล็กขึงตาใส่ ใจเต้นตุบๆอยากจะสาบเค้าให้เป็นหินหรือหายไปจากตรงนี้ทันทีทันใด

เบนกวาดสายตามองทั่วร้านเห็นแววตาลูกค้าหลายคู่จ้องมาทางเขาด้วยความอยากรู้อยากเห็น

" ไม่มีอะไรครับ ผมมาง้อแฟน " แล้วเขาก็หันไปบอกคนตัวเล็กที่จ้องหน้าเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ

"คุณคงกำลังยุ่ง เดี๋ยวผมรอคุณเลิกงาน คุณทำงานต่อเถอะครับ " เบนฉีกยิ้มให้อย่างอารมณ์ดีแล้วถือวิสาสะเดินไปนั่งรอในสวน พอดีกับที่ต้าเด็กในร้านถือไม้ถูพื้นเดินเข้ามาในเคาน์เตอร์ ต้าชะเง้อคอยื่นคอยาวมองร่างสูงใบหน้าหล่อเหลาในสวนด้วยความสงสัย

"ใครเหรอคะคุณมิ้น"

" คนบ้าน่ะ "