บทที่8ตามหลอกหลอน

"โอเค ไม่คุย ไม่พูดก็ได้ แต่ถ้าแกอยากจะเล่าเมื่อไหร่ ฉันก็พร้อมจะฟัง เห็นแม่แกบอกว่าแกไม่ค่อยสบายฉันเลยแวะมา งั้นฉันกลับก่อนแล้วกัน" เห็นทีจะไม่ได้ความแหม่มเลยลุกยืนและกำลังจะเดินออกไปจากห้อง

" แหม่ม ฉันรู้สึกว่าฉันเป็นแม่ที่ไม่ได้เรื่อง ฉันจะทำยังไงดี ฉันเกลียดตัวเอง"

" ฉันว่าเหนือรู้ดีที่สุดนะ " แหม่มเดินออกไปจากห้องทิ้งไว้เพียงความเงียบและความว่างเปล่า บรรยากาศเหงาๆทำให้ร่างบอบบางขยับตัวลุกนั่งอีกครั้งแล้วหยิบกอบรูปสี่เหลี่ยมตั้งโต๊ะบนหัวเตียงที่มีภาพสามี เหนือและตัวเธอยิ้มอย่างมีความสุขในสวนสนุกมาดู ปลายนิ้วของเธอลูบไล้รูปถ่ายสามีแล้วนึกย้อนไปในช่วงเวลาแห่งความสุข

"มิ้นขอโทษค่ะพี่ลิต มิ้นสัญญา มิ้นจะเป็นแม่ที่ดีของเหนือและรักเหนือมากกว่าใคร ยกโทษให้มิ้นนะคะพี่ลิต"

สี่เดือนผ่านไป กิจการไนท์คลับของเบนจามิญเป็นที่รู้จักแบบก้าวกระโดด ยังไม่ทันได้ลองใจพระเจ้าให้ครบหกเดือนเขาก็อยากจะเปิดที่ใหม่ เพราะทุกๆวันนักเที่ยวเนืองแน่นจนล้นโดยเฉพาะวันหยุดนักเที่ยวจะไหลเข้ามาเป็นพิเศษ เบนมีโครงการที่จะเปิดไนท์คลับสาขาที่สอง ขณะที่เขานั่งดื่มและกวาดสายตามองไปทั่วร้านโดยเฉพาะจุดที่ยืนเถียงกับผู้หญิงที่กำลังตามหา จนได้ข่าวจากเพื่อนสนิทและนัดเจอกันคืนนี้

"โทษทีวะพึ่งเคลียร์งานเสร็จ” วินวางกรเป๋าเอกสารไว้บนเคาน์เตอร์บาร์

" เรื่องที่กูให้สืบ ว่าไง ถึงไหน"

"ใจเย็นๆมึงให้กูกินน้ำสักแก้วก่อนได้มั้ย ใจร้อนจริงๆ "

"เอาน้ำเปล่ามาขวด " เบนสั่งบาร์เทนเดอร์ในบาร์

"กูประชด นี่ใจคอมึงทำด้วยอะไร ติดหญิงเกินไปแล้วแถมยังเป็นม่ายอีก"

"บรั่นดี" เขาสั่งบาร์เทนเดอร์อีกครั้งจนวินได้บรั่นดีอยู่ในมือ

" ได้เรื่องแล้ว ผู้หญิงที่มึงให้กูสืบ"

"เธอชื่ออะไร เป็นใคร ทำอะไรที่ไหน แล้วสามีเธอ " เบนถามชุดใหญ่ไม่ขาดช่วงจนเพื่อนต้องรีบเบรก

"ใจเย็นๆ มึงฟังกูให้ดี ว่ากูเสี่ยงแค่ไหน เพราะฉะนั้นอย่าลืมที่ตกลง"

"เออ..กูพูดคำไหนคำนั้น"

" ฟังนะ เฮ้อ เหนื่อย” วินยกมือพัดโบกใบหน้า

"เดี๋ยวกูสืบเองเรื่องรถยกเลิก " เบนทำสีหน้าไม่แคร์

" เดี๋ยว เรื่องรถเหมือนเดิมกูบอกแล้ว"

"เธอชื่อ มิรา หรือว่าคุณมิ้น อายุ24สูง162 หน้าอก.."

"สัดส่วนไม่ต้องแล้วมึงก็ต้องลืมสัดส่วนเธอด้วย" เบนขึงตาใส่

"โอเค งั้นก็ คุณมิ้นมีลูกชายหนึ่งคนห้าขวบ สามีชื่อลิต สามีตายไปสองปีแล้วตายเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์หลับใน เธอน่าสงสารวะ สามีตายหลังจากเข้าหอได้แค่วันเดียว ตอนนี้คุณมิ้นเป็นเจ้าของร้านกาแฟเล็กๆชื่อกาแฟดาวเหนือ "

"เดี๋ยวนะ ลูกชายห้าขวบ ก็หมายความว่า เป็นลูกติด” เบนฉายแววตาครุ่นคิด

"ก็เออสิวะ ลูกติดสามี กูยังสืบรู้มาอีกนะว่า ลิตสามีเธอโคตรของโคตรสุภาพบุรุษ "

"ถึงว่า หึ!!" เบนยิ้มกรุ้มกริ่ม

"ถึงว่าอะไรวะ"

"เปล่าไม่มีอะไร "

" กูบอกมึงหมดแล้ว กูหวังว่ามึงจะเลิกตามเลิกยุ่ง "

"ทำไมกูต้องเลิกด้วย ในเมื่อกูเป็นผัวเธอ " เบนล้วงหยิบกุญแจรถใส่มือเพื่อนแล้วลุกจากเก้าอี้บาร์สูง เขาฉายแววตาและสีหน้าจริงจังมองไปถึงอนาคต

" เฮ้ยๆ!! มึงกับผู้หญิงคนนั้นก็แค่ one night stand ไม่ได้มีความลึกซึ้งผูกพันธ์อะไรเลย อย่าพูดเองเออเองน่า นั่งดื่มดีกว่า" วินดึงเพื่อนนั่งที่เดิม แต่ทว่าเบนไม่นั่ง เขาทำท่าจะออกไปข้างนอก

" ก็ทำให้มันลึกซึ้งผูกพันธ์ ยากตรงไหนวะ กูไปก่อน ขอบใจสำหรับข้อมูลดีๆ " เบนเดินลิ่วๆออกจากคลับไม่สนใจเพื่อนสักนิด

"เดี๋ยวๆๆเบน เฮ้ย!! โห อะไรของมันวะเนี้ยะ "

~แปร๊น!!~เสียงแตรรถบัสขนาดเล็กดังและจอดอยู่บนถนนซอยหน้าบ้านชั้นเดียวขนาดราวๆสี่สิบตารางวา ร่างบอบบางยืนจับมือลูกชายแน่นก่อนจะย่อตัวลงแล้วหอมแก้มนุ่มๆซ้ายขวาแล้วปล่อยมือเล็กจนเป็นอิสระปล่อยให้ครูพี่เลี้ยงมารับไป

" เป็นเด็กดีนะครับ"

"ครับคุณแม่ " เหนือฉีกยิ้มกว้าง แล้วรีบขึ้นไปบนรถบัสโดยมีคุณครูพี่เลี้ยงเดินตามประกบ

"ฝากดาวเหนือด้วยนะคะ " เธอกำชับกับคุณครูทุกครั้ง หลังจากรถบัสของโรงเรียนขับเคลื่อนออกไป มิ้นเดินเข้าไปในบ้านแล้วคว้ากระเป๋าสะพายใบโปรดใส่บ่า

"แม่คะ มิ้นไปร้านก่อนนะ วันนี้มิ้นไปนอนบ้านโน้น พอดีย่าของเหนือบอกคิดถึงเหนือน่ะค่ะ มิ้นว่าจะไปรับเหนือแล้วก็เลยไปบ้านโน้นเลย"

"อืม.."

ร่างบองบางรีบเดินไปที่รถ แล้วขับออกไปที่ร้านทันที ขณะที่เธอขับรถไปเรื่อยๆ ภาพคืนวันวาบหวามก็ลอยเข้ามาในหัว มิ้นเบรกรถกระทันหัน

"ยังจะตามมาหลอกหลอนฉันอีก ชาตินี้อย่าได้เจอกันอีกเลย โถ่เอ้ย ไม่น่าเลย แล้วทำไมฉันถึงได้ตกลงนะ " มือบ้างยกขึ้นขยี้ผมยาวลอนสวยจนฟูฟ่อง แล้วก็ขับรถไปต่อจนถึงร้านกาแฟดาวเหนือ