บทที่7 อยากได้รถ

"ตามกูมา" เบนดึงแขนเพื่อนลากมาที่ห้องกล้องวงจรปิด เขาสั่งพนักงานออกไปและตรวจสอบเองเปิดให้เพื่อนดู จนเห็นภาพที่เขากับเธอกำลังเถียงกันและเห็นใบหน้าชัดเจน

"คนนี้เหรอวะที่มึงให้กูตามหา " วินถามเพื่อนเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง

"เออ!!"

"ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่สเปคของมึงเลย"

"กูให้มึงตามก็ตาม หรือมึงจะไม่เอารถ"

"โอเค กูจะรีบตามหาให้แต่คงต้องใช้เวลาหน่อย ตามหาคนก็เหมือนงมเข็มในมหาสมุทรมึงต้องเข้าใจด้วยนะโว๊ย คงไม่ได้รวดเร็วอย่างที่มึงคิด"

" อืม" เบนพยักหน้าและนึกถึงเมื่อคืนที่พึ่งผ่านมาไม่กี่ชั่วโมง ถึงแม้ลีลาของเธอจะไม่เร่าร้อนและดูจะไม่เป็นเอาซะเลยทั้งๆที่ถึงเวลาแห่งความหฤหรรษ์ เธอได้แต่นอนนิ่ง จนเขากลายเป็นคนมีความสุขอยู่ฝ่ายเดียวและตักตวงความสำราญจากร่างอรชรจนอยากจะสานสัมพันธ์ต่อและไม่อยากปลอยเธอไป อยากจะสอนเธอให้บรรเลงเพลงรักตอบสนองความต้องการของเขาได้อย่างเต็มที่เหลือเกิน เขาเผลอคิดไปไกลจนเผยรอยยิ้มบนใบหน้า

"มึงยิ้มเรื่องไรวะ"วินถามเพื่อนที่กำลังนั่งตาลอยใบหน้าเปี่ยมสุข

"เปล่า" เบนรีบปฏิเสธแล้วเดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็วพร้อมกับตะโกนสั่งย้ำเพื่อนเสียงดังลั่น

"ไอ้วิน มึงต้องหาเธอให้เจอ!!"

"เออๆๆ จะติดอกติดใจอะไรนักหนาวะ "

เด็กชายตัวน้อยเดินไปหยิบน้ำที่คุณยายรินใส่แก้วไว้ให้บนโต๊ะ กับยาแก้ปวดหัวถือเดินเข้าไปในห้องขนาดพอดีสีฟ้าสบายตา เธอเห็นลูกชายเดินเข้ามาก็ขยับกายลุกนั่ง

"คุณแม่ไม่สบายเหรอครับ"

"ครับ แม่ขอโทษที่วันนี้แม่ไม่ได้เล่นกับเหนือเลย" มิ้นยื่นมือจับพวงแก้มนุ่มๆแล้วยิ้มจางๆด้วยความรู้สึกผิด

"ไม่เป็นไรครับ ไว้เล่นวันอื่นก็ได้ครับ คุณแม่ครับกินยา " เด็กชายบอกสีหน้าเศร้าจนคนเป็นแม่รู้สึกผิดและเกลียดการกระทำของตัวเองเมื่อภาพค่ำคืนแห่งราคะตามมาหลอกหลอน อยู่ๆน้ำตาก็รินไหลลงแก้มเนียนใส

"เหนือแม่ผิดไปแล้ว แม่ขอโทษนะครับแม่ผิดไปแล้วจริงๆ "

ดาวเหนือเห็นคุณแม่ร้องไห้ก็เศร้าใจถึงจะไม่รู้ความหมาย เด็กชายลุกยืนแล้วสวมกอดร่างบอบบางแน่นพร้อมกับพูดจาปลอบโยนไร้เดียงสา

"คุณแม่อย่าร้องไห้นะครับ คุณแม่ไม่สบายต้องกินยาจะได้หาย เหนือจะดูแลคุณแม่เองครับ "

"โถ่เหนือ แม่รักเหนือที่สุดเลยครับ "

"เหนือก็รักคุณแม่ที่สุดเลยครับ คุณแม่กินยาจะได้หายป่วย "

มิ้นหอมแก้มลูกฟอดใหญ่ แล้วหยิบน้ำกับยาที่ลูกชายเอามาให้ใส่ปากดื่มน้ำกลืนยาลงคอ เหนือเห็นแบบนั้นก็ดีใจปรบมือชมเปาะ

"คุณแม่เก่งที่สุดเลยครับ"

" หื้ม มาหอมก่อนเร็ว แม่อยากได้กำลังใจจากเหนือ"~ฟอดๆๆๆ~ เธอกอดลูกชายหอมแก้มนุ่มรัวๆจนเด็กชายจั๊กกะจี้หัวเราะร่า

"ฮ่าๆๆๆ คุณแม่ ฮ่าๆๆ”

"ข้าจะปราบวายร้ายดาวเหนือ " เสียงแม่ลูกเล่นกันดังกึกก้องและขณะเดียวกันก็มีเสียงเรียกและเสียงเคาะประตูอยู่หน้าห้อง

"มิ้น!! มิ้น!! " เสียงที่คนในห้องรู้ว่าใครมาหา

"เข้ามาสิแหม่ม"

เพื่อนสนิทเปิดประตูเข้าไปพร้อมรอยยิ้ม และอ้าแขนกว้างหวังว่าเด็กชายจะวิ่งเข้ามากอด

"ดาวเหนือน้าคิดถึงจังเลย มาให้น้าหอมหน่อยเร็ว " แหม่มแย้มยิ้ม แต่ทว่าเด็กชายไม่เข้าไปหา เหนือขยับไปหลบนั่งหลังมารดาแล้วมองคนเป็นน้าตาปริบๆเหมือนเคืองโกรธ

" มาหาน้าเร็ว มาให้น้ากอดหน่อยเร็ว"

"ผมไม่ไปหาน้าแหม่ม" แววตากลมใสจริงจังจนคนเป็นแม่ต้องหันไปถามลูก

"ทำไมละครับ น้าแหม่มคิดถึงเหนือนะครับ"

"น้าแหม่มพาคุณแม่ป่วย น้าแหม่มใจร้าย "

"ห๊า!แกป่วยนี่ฉันผิดเหรอ โห..ได้พ่อจริงๆเลยนะ สุภาพบุรุษเกิน "

"แหม่ม” มิ้นขยิบตาใส่เพื่อน

"น้าผิดไปแล้วจริงๆต่อไปนี้น้าจะไม่ปล่อยให้คุณแม่ของเหนือไม่สบาย โอเค จะดูแลอย่างดีโอเคมั้ยครับ" แล้วอ้าแขนกว้างอีกครั้ง ร่างเล็กที่แอบอยู่หลังมารดาก็ค่อยๆเดินออกมาแล้วไปกอดคุณน้า

"จริงๆนะครับน้าแหม่ม"

"จริงสิครับ น้าหอมได้ยัง "

เด็กชายยิ้มกว้างแล้วเชิดหน้าขึ้นให้คุณน้าหอมแก้มได้เต็มที่ฟอดๆ

"หื้ม ๆๆโตมาสาวติดเยอะแน่ หอมจริงๆเลย "

"แต่ผมรักคุณแม่กับน้าแหม่มแค่สองคน"

"โอ๊ย อยู่เป็นเด็กอะไรเนี้ยะ "

"เหนือ!! เหนือ!!ไปตลาดกับยายเร็ว" คุณยายหยุดยืนรออยู่ปากประตู

"ครับคุณยาย" เด็กชายลุกออกจากหน้าตักคุณน้าแล้ววิ่งไปจับมือคุณยายพากันเดินหายออกไปจนลับสายตา

แหม่มเห็นว่าตอนนี้อยู่กับมิ้นเพียงแค่สองคนในห้อง เธอหันไปจ้องตาเพื่อนสนิททันทีและฉายแววตาสงสัยจนเด่นชัด

"มิ้น..."

"อะไร.."

"แกหายไปไหน แกบอกแกไปห้องน้ำแล้วก็หายไปเลย "

"ฉันไม่อยากคุยเรื่องนี้ "มิ้นขยับตัวนอนหันหลังให้