4.พยายามเลี่ยง

ขณะอองรีค่อย ๆ ถอยหลังออกจากห้อง เพื่อไม่ให้เจ้านายรู้ตัว กลัวว่าจะโดนลูกหลงทว่าไม่ทันเสียแล้ว เมื่อสายตาดุดันหันมาจ้องเขม็ง

“มีอะไร!!” คนที่รู้ตัวว่าลูกน้องเข้ามาในห้อง เอ่ยถามอย่างไม่พอใจ

“เอ่อ ผมแค่จะเข้ามารายงานเรื่องที่บอสให้ผมจัดการเมื่อสักครู่ ตอนนี้เรียบร้อยแล้วนะครับ”

“อืม”

“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” รีบรายงานเจ้านายหนุ่มจะได้รีบออกไป หากอยู่ต่อมีหวังคงโดนอะไรสักอย่างแน่

“เดี๋ยว!!”

“ครับ” ไม่ทันจะก้าวออกจากห้อง ก็ต้องหันหลังกลับมามองเจ้านายหนุ่มอีกครั้ง

“ผู้หญิงที่กูเรียกเข้ามาในห้องกับนายตุลย์คือใคร”

“อ๋อ...ชื่อมินครับ” อองรีลากเสียงยาวตอบเจ้านาย

“พนักงานใหม่เหรอ” คิ้วดกดำเลิกขึ้นสูง

“ครับ เป็นพนักงานใหม่ด้วยและก็เป็นลูกหนี้บอสด้วย”

“ลูกหนี้” ทวนคำซ้ำอีกครั้งอย่างไม่เข้าใจ

“เธอเป็นหลานไอ้ธีรพงศ์ครับ เป็นตัวประกันซึ่งกำลังทำงานล้างหนี้” อองรีขยายความเพิ่มแก่เจ้านาย

“อย่างนี้นี่เอง”

“บอสมีอะไรหรือเปล่าครับ” อองรีถามอย่างไม่เข้าใจ มองดูเจ้านายยิ้มร้ายมุมปาก

“ไปเรียกเธอเข้ามา”

“ได้ครับ” อองรีกำลังหมุนตัวจะออกจากห้องทำตามคำสั่งเจ้านายหนุ่ม แต่ต้องหยุดชะงัก

“ไม่ต้องละ แค่เฝ้าสังเกตการณ์พอ ถ้ามีอะไรผิดปกติรีบมารายงานทันที”

“ครับบอส”

“ไปได้” ฝ่ามือใหญ่ไล่ลูกน้อง

อองรีโค้งตัวคำนับเจ้านายหนุ่มก่อนเดินจากไป

พ้นร่างลูกน้องคนสนิท ราฟาเอลเดินไปยังหน้าต่างมองวิวทิวทัศน์ยามค่ำคืนด้วยจิตใจล่องลอย พลางนึกถึงใบหน้าหวานของมินตรา จู่ ๆ ความรู้สึกบางอย่างก็ก่อเกิดขึ้นในใจ ทั้งที่ไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครมาก่อน

นับตั้งแต่นั้นมามินตราคอยระวังตัวเองเสมอ เพื่อไม่ให้มีเรื่องกับลูกค้า

“น้องมินครับ เอาอันนี้ไปเสิร์ฟโต๊ะห้าหน่อย” ทัตเทพเอ่ยกับสาวรุ่นน้อง

“ค่ะพี่เทพ”

“น้องมินระวังตัวด้วยนะคะ” มาเรียมเตือนสติคนตัวเล็กอีกครั้ง

“ค่ะพี่มาเรียม มินจะระวังให้มากที่สุดจะพยายามไม่ให้เกิดเรื่องอีกแล้ว” แค่วันนั้นก็เข็ดไปอีกนาน ไหนจะเรื่องที่ตนเองเกือบจะโดนยิง

“ดีมากน้องมิน ไปเถอะ” มาเรียมยิ้มหวานเป็นกำลังใจ

“ค่ะ”

หลังจากหญิงสาวนำเครื่องดื่มไปเสิร์ฟให้ลูกค้าเสร็จ จึงผละตัวไปเข้าห้องน้ำ เพราะรู้สึกเวียนศีรษะ

ระหว่างมินตรากำลังล้างหน้า จากนั้นก็เผลอนึกถึงใบหน้าหล่อเหลาของมาเฟียหนุ่ม

“บ้าที่สุดเลย แกจะไปคิดถึงไอ้คนเหี้ยมโหดนั้นทำไม” ได้สติรีบสลัดความคิดทิ้ง ก่อนจะก้าวเท้าออกจากห้องน้ำและกลับไปทำงานต่อ

ทันใดนั้น!!

ร่างเล็กชนเข้ากับร่างหนาของใครคนหนึ่ง ขณะที่คิดว่าตนเองต้องล้มลงกระแทกกับพื้นแน่นอน ทว่ากลับไม่ใช่อย่างที่คาดการณ์ไว้ รู้สึกถึงแขนกำยำกำลังโอบเอวคอด

“บอส” เสียงหวานเอ่ยอย่างแผ่วเบา เมื่อเห็นว่าใครเป็นคนช่วยเธอ

ทั้งคู่ประสานสายตาเข้าหากัน จู่ ๆ ก็มีความรู้สึกหนึ่งก่อเกิดแก่คนทั้งสอง ราวกับกระแสไฟฟ้าแล่นผ่านร่างกาย

ราฟาเอลมองลึกเข้าไปดวงตากลมโตของมินตรา กระทั่งชายหนุ่มตัดสินใจทำบางอย่าง โน้มใบหน้าไปประกบจูบริมฝีปากอวบอิ่ม

คนโดนจูบแทบไม่ทันตั้งตัว อ่อนระทวยไปกับสัมผัสของคนตัวโต แทบจะล้มไปกองกับพื้น แต่โชคดีแขนกำยำรับร่างเล็กไว้

“อะ อื้อ” เสียงอู้อี้ที่ดังมาจากลำคอคนตัวเล็ก พยายามจะห้ามปรามชายหนุ่ม

ราฟาเอลไม่สนใจท่าทีขัดขืนของคนในอ้อมกอด บัดนี้เขาอยากจะทำมากกว่าจูบเสียอีก จึงเอื้อมมือหนามาบีบเคล้นทรวงอก ลูบวนไปมาอย่างหนำใจ

“อื้อ อื้อ” เสียงหวานครางต่ำในลำคอ

กระทั่งผ่านไปครู่หนึ่งชายหนุ่มยอมถอนจูบออก ปล่อยร่างบางเป็นอิสระ กลัวว่าคนในอ้อมกอดจะสลบขึ้นมา

“โอ๊ย!” มินตราไม่ทันได้ตั้งตัวล้มไปกองกับพื้น ก่อนจะเงยหน้ามองชายหนุ่ม

“หึ!! แค่จูบนิดเดียวก็อ่อนระทวยแล้ว ง่าย!!” พูดจาเหยียดคนตัวเล็ก

หญิงสาวเม้มปากเป็นเส้นตรงด้วยความเจ็บปวด รู้สึกอับอายเหลือเกินที่ถูกเขาต่อว่า ทั้งยังถูกเหยียดหยามศักดิ์ศรีลูกผู้หญิง

เธอมองร่างหนาที่เดินจากไป หลังต่อว่าเสร็จเรียบร้อย มือบางยกขึ้นมาแตะริมฝีปากอย่างแผ่วเบา จูบแรกของเธอตั้งใจจะมอบให้กับคนที่รัก ทว่าถูกมาเฟียหนุ่มแสนร้ายกาจขโมยไปแล้ว

สายตาริษยาของใครคนหนึ่ง จ้องมองเหตุการณ์เมื่อสักครู่อย่างไม่พอใจ กระทั่งมาเฟียหนุ่มเดินจากไป เธอรีบแจ้นไปหามินตราทันที

“กล้าดียังไงมาแย่งผู้ชายของกู” เสียงแหลมของนีน่ากล่าว ฝ่ามือทั้งห้าตบเข้ากับใบหน้างามของมินตรา

เพียะ

“โอ๊ย!” เสียงหวานร้องด้วยความเจ็บปวด ไม่ทันจะทรงตัวลุกขึ้นยืนเรียบร้อยต้องล้มลงอีกครั้ง

“จำไว้ว่าอย่ามายุ่งกับบอส ถ้ามึงไม่อยากจะเจ็บตัว” นีน่าชี้นิ้วใส่หน้ามินตรา ทั้งต่อว่าด้วยคำพูดแสนหยาบคาย

“มินไม่ได้ยุ่งกับบอสเลยนะคะ” หญิงสาวปฏิเสธ เธอไม่ได้เข้าวุ่นวายกับมาเฟียจอมโหดนั้นด้วยซ้ำ มีแต่เขาที่คอยมายุ่งกับเธอ

“มึงคิดว่ากูตาบอดเหรอนางมิน กูเห็นมึงกับบอสจูบกันเต็มสองตา” นีน่ายังคงเอ่ยคำหยาบไม่เลิก

“แต่มินไม่ได้เข้าไปวุ่นวายกับบอสจริง ๆ นะคะ” พยายามจะอธิบายแก่คนตรงหน้า

“เลิกพูดพร่ำเพ้อได้แล้วนางมิน ต่อไปนี้ถ้ากูเห็นมึงกับบอสอยู่ด้วยกันสองต่อสองอีก กูไม่ปล่อยมึงไว้แน่” หลังจากพูดจบก็เดินจากไป

พ้นร่างเพรียวของนีน่า หญิงสาวพยุงตัวเองลุกขึ้นกลับไปทำงานต่อ บัดนี้ใบหน้างามรู้สึกชาวาบปนด้วยความเจ็บปวด

“อ้าวน้องมินไปไหนมาคะ หายไปนานจังเลย” มาเรียมเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นร่างเล็กของสาวรุ่นน้องมาอยู่ตรงหน้า

“มินไปห้องน้ำค่ะ พอดีคนเยอะนิดหน่อย” ส่งยิ้มหวานพยายามทำตัวปกติ ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“เอ๊ะ หน้าน้องมินไปโดนอะไรมาคะ” มาเรียมสังเกตเห็นรอยแดงบนใบหน้าหวาน จึงถามด้วยความเป็นห่วง

“อ๋อ มินแค่ซุ่มซ่ามค่ะ เดินไม่ดูเลยชนเข้ากับประตูห้องน้ำ” พยายามพูดบิดเบือน ไม่อยากให้คนตรงหน้าสงสัยไปมากกว่านี้

“เหรอคะ แต่หน้าน้องมินเหมือนโดนตบมากกว่านะคะ” มาเรียมยังคงพูดไปตามสิ่งที่เห็น

“ปะ เปล่านะคะ มินไม่ได้โดนใครตบ” รีบปฏิเสธทันที เมื่อถูกจี้จุด

“เหรอคะ” มาเรียมไม่คลายสงสัย

“ค่ะ” พยักหน้าหงึก ๆ ยืนยันคำตอบแก่สาวรุ่นพี่

“งั้นไปทำงานเถอะ วันนี้ลูกค้าค่อนข้างเยอะ” มาเรียมพูดตัดบท

“ค่ะ”

หลังจากวันนั้นผ่านมานานนับสัปดาห์ หญิงสาวคอยพยายามเลี่ยงการพบเจอมาเฟียหนุ่มเสมอ เพราะไม่อยากจะมีปัญหากับใครอีกแล้ว ตั้งใจทำงานอย่างขยันขันแข็งจะได้ชดใช้หนี้ให้หมด เธอจะได้รีบกลับบ้าน

ราฟาเอลไม่ได้เจอมินตราหลายวันจึงรู้สึกกระสับกระส่าย อยากจะเจอคนตัวเล็กแทบขาดใจ เพราะจูบของเธอสร้างความประทับใจแก่เขา จนไม่อาจลืมมันได้ลง

“ทำไมต้องหลบหน้าด้วย” มาเฟียหนุ่มบ่นอุบอิบกับพฤติกรรมของคนตัวเล็ก

วันก่อนเขาดันบังเอิญเจอหญิงสาวหน้ากาสิโน ขณะเธอกำลังจะเลิกงานกลับห้องพักพนักงาน ทว่าคนตัวเล็กทำราวกับมองไม่เห็นเขา ทั้งที่เห็นเต็มสองตา ยิ่งคิดถึงยิ่งโมโห

“มาหากูที่ห้องหน่อย” มือหนาเอื้อมไปกดปุ่มอินเตอร์คอม เรียกลูกน้องคนสนิท

ประตูห้องถูกเปิดพรวดพร้อมร่างอองรีที่เดินมาหยุดตรงหน้าราฟาเอล

“บอสมีอะไรให้ผมรับใช้ครับ”

“ตอนนี้มินตราอยู่ไหน” ไม่ตอบคำถามลูกน้อง แต่ถามถึงอีกคนแทน

“เอ่อ บอสถามถึงเธอทำไมครับ” อองรีมึนงงเล็กน้อย จู่ ๆ เจ้านายเรียกหาอีกคน แทนที่จะสั่งงานเหมือนปกติ

“กูถามให้มึงตอบ ไม่ใช่ให้มึงมาถามกูกลับ” คนที่โมโหเรื่องมินตราก่อนหน้านี้ ตะคอกลูกน้องคนสนิทด้วยความไม่พอใจ

“เอ่อ ครับ” อองรีรู้สึกหน้าเหวอ

“จะตอบกูได้ยังมินตราอยู่ไหน” กระชากน้ำเสียงถามลูกน้องอีกครั้ง

“เธอกำลังเสิร์ฟอาหารให้ลูกค้าอยู่ครับ” เอ่ยตอบอย่างรวดเร็ว กลัวว่าจะโดนตำหนิอีกครั้ง

“ไปเรียกมาพบกูที่ห้องด่วน!!”

“ครับ” ทำความเคารพเจ้านายเสร็จ รีบไปทำตามคำสั่งทันที

“อย่าหวังว่าเธอจะหนีฉันพ้น มินตรา” เสียงเข้มเอ่ยพลางนึกถึงใบหน้าของหญิงสาว