5.หนีไม่พ้น Nc+

“มินตรา”

“คะ” เสียงหวานขานรับก่อนจะหันไปมองว่าเป็นใคร ระหว่างที่เธอกำลังทำความสะอาดโต๊ะ

“บอสเรียกพบครับ” อองรีแจ้งแก่คนตัวเล็กให้ทราบ

“เรียกทำไมคะ” คิ้วโก่งสวยเลิกขึ้น

“ไม่ทราบครับ รีบไปเถอะก่อนที่บอสจะโมโห”

“ค่ะ”

บทสนทนาของคนทั้งสองตกอยู่ในสายตาของใครคนหนึ่ง เธอมองร่างบางของมินตราที่เดินจากไปด้วยความเกลียด

“นางมิน ฉันเตือนแกแล้วนะ” นีน่าเหยียดยิ้มมุมปากด้วยความเจ้าเล่ห์

ร่างเล็กเดินไปตามทางเรื่อย ๆ ระหว่างทางก็ถอนหายใจไม่รู้กี่ครั้ง กระทั่งเดินมาหยุดยังห้องมาเฟียหนุ่ม มือบางจึงเอื้อมไปเคาะประตู เพื่อส่งเสียงให้คนภายในรับทราบ

“บอสคะ ดิฉันมินตรา ขออนุญาตเข้าไปได้ไหม”

“เข้ามาได้เลย”

เสียงที่ตอบรับมาจากในห้อง ทำให้คนตัวเล็กตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปด้วยความหวาดกลัวเล็กน้อย เพราะไม่รู้ว่าตนเองจะโดนคนตัวโตรังแกอย่างไรอีก

“บอสคะ” เสียงหวานเอ่ยเรียก เมื่อเดินไปหยุดกลางห้อง ขณะที่มาเฟียหนุ่มยืนหันหลัง

“มาได้สักที” คนตัวโตหมุนตัวหันมามองร่างบางยืนก้มหน้างุด

“บอสมีอะไรให้ดิฉันรับใช้คะ” ถามขณะที่ยังไม่ยอมสบตาเขา

“ที่พื้นมีอะไรน่าสนใจมากกว่าฉันหรือ” ไม่วายพูดแขวะคนตัวเล็ก

“ปะ เปล่าค่ะ”

“มองหน้าฉันสิ” เท้าหนาก้าวไปหาร่างบาง ก่อนจะจับบีบคางมนให้เงยขึ้น

“บอสมีอะไรกับดิฉันหรือคะ รีบพูดมาเถอะ ดิฉันต้องรีบกลับไปทำงานต่อ

“ทำไม!! ไม่อยากจะอยู่ใกล้ฉันมากขนาดนั้นเลยเหรอ” ยิ่งเพิ่มแรงบีบมากขึ้น เพราะอะไรไม่รู้แค่ได้ยินคนตัวเล็กกล่าวเช่นนั้น ยิ่งรู้สึกหงุดหงิด

“โอ๊ย!! บอสปล่อยก่อนค่ะ มินเจ็บ” ด้วยความลืมตัวจึงเผลอแทนชื่อตนเองแก่คนตัวโต

คนได้ฟังถึงกับใจอ่อนยอมคลายแรงบีบ ทว่ายังคงจับคางมน จ้องมองเข้าไปในดวงตากลมโตอีกครั้ง

“ทำไมต้องหลบหน้าฉันด้วย” พูดอย่างใจเย็นทั้งที่ไม่จำเป็นต้องทำก็ได้ เพราะคนอย่างราฟาเอลไม่เคยแคร์ใครทั้งนั้น แต่คนตัวเล็กตรงหน้าช่างมีอิทธิพลกับหัวใจเขาเหลือเกิน

“ดิฉันไม่ได้หลบหน้าบอสนะคะ” คำปฏิเสธของเธอ กลับทำให้มัจจุราชร้ายโมโห

“ปากแข็ง!! เดี๋ยวฉันจะทำให้เธอยอมรับเอง” มือหนาผละออกจากคางมนเลื่อนลงมาจับแขนเรียว ทั้งกระชากให้เดินตาม

“ปล่อยนะคะ บอสจะพาดิฉันไปไหน” พยายามขัดขืน ทว่าแรงอันน้อยนิดกลับสู้แรงมหาศาลของคนตัวโตไม่ได้เลย

มาเฟียหนุ่มไม่ตอบคำถามร่างเล็ก ยังคงกระชากหญิงสาวให้เดินตามไปยังห้องหนึ่ง ซึ่งเชื่อมกับห้องทำงาน

มือหนาผลักประตูห้องดังกล่าวออกมา เผยให้เห็นเฟอร์นิเจอร์ทุกอย่างครบถ้วน เหมาะสำหรับการพักผ่อน

มินตราตกใจเป็นอย่างมาก เมื่อเห็นเตียงขนาดคิงไซต์ตั้งอยู่กลางห้อง หญิงสาวไม่ทันได้คิดอะไรมากมาย จู่ ๆ ร่างบางถูกเหวี่ยงไปยังเตียง พร้อมถูกเขาขึ้นคร่อม

“บอสจะทำอะไรมิน” ร้องด้วยความตกใจ ถูกคนตัวโตจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัว

“ฉันก็จะปราบพยศผู้หญิงอย่างเธอไง ปากแข็งดีนัก” พูดเสร็จก็ก้มซุกไซร้ต้นคอขาวเนียน

“อื้อ บอสนะคะปล่อย” พยายามขัดขืน ทั้งทุบทั้งตี แต่เขาไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย

“เลิกพูดมากได้แล้วมินตรา อย่าทำอย่างกับไม่เคยมีอะไรกับฉันมันจะตายเหรอกับผู้ชายคนอื่นดิ้นแบบนี้ไหม” คนไม่รู้นึกว่าหญิงสาวคงมีประสบการณ์โชกโชนมาแล้ว ต่อว่าโดยไม่สนใจความรู้สึกคนใต้ร่างสักนิด

“ถ้าบอสทำอะไรมิน มินจะเกลียดบอส”

คำพูดของคนตัวเล็กทำให้มาเฟียหนุ่มกระตุกเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่ยอมหยุดอยู่ดี ผู้หญิงที่ผ่านมาเขาไม่เคยขืนใจใครเลยสักคน ทุกคนล้วนคลานเข้ามาหาเอง แต่เธอกลับทำเหมือนไม่ยินยอม

“เลิกพูดได้แล้วมินตรา เธอกำลังทำให้ฉันโกรธ”

หญิงสาวหลับตาลงไม่กล้าสบดวงตาคม เมื่อขัดขืนไปก็ไร้ประโยชน์ ฉะนั้นจึงทำได้เพียงยอมจำนน ถึงอย่างไรกว่าเธอจะชดใช้หนี้หมดก็อีกนาน คงไม่มีทางหนีพ้นอยู่แล้ว

“บอสอยากทำอะไรกับร่างของดิฉันก็เชิญเถอะ” พูดทั้งที่ยังหลับตา

“ท้าทาย!!” แม้ปากจะตำหนิหญิงสาวเช่นนั้น ลึก ๆ กลับห่วงความรู้สึกคนใต้ร่าง ทั้งอยากจะหยุดการกระทำอันป่าเถื่อน ทว่าร่างกายกลับไม่ให้ความร่วมมือ รับรู้ถึงความปวดหนึบตรงกลางความเป็นชาย

โน้มใบหน้าหล่อเหลาซุกไซร้คอระหงอีกครั้ง ลากลิ้นร้อนอุ่นเลียวนไปมาด้วยความเสียวซ่าน ก่อนจะดูดจนเกิดรอยแดง สร้างตราประทับแก่คนตัวเล็ก ทั้งที่ไม่เคยทำให้ใครมาก่อนมีเพียงเธอเท่านั้น

“อื้อ อื้อ” เสียงหวานครางต่ำในลำคออย่างกระเส่า รู้สึกทรมานอย่างบอกไม่ถูก เพราะเป็นครั้งแรกที่เคยทำแบบนี้

มือบางตรึงผ้าปูเตียงอย่างแน่นเพียงแค่จูบเท่านั้น ร่างกายถึงกับอ่อนระทวยราวกับขี้ผึ้งลนไฟ

“อ๊า ซี๊ด...หวานเหลือเกิน ฉันไม่เคยเจอใครหวานเท่าเธอมากก่อนเลย” กระซิบข้างหูคนตัวเล็ก

ปากหยักได้รูปเลื่อนตำแหน่งจากคอระหง จูบพรมทั่วใบหน้างามก่อนจะประกบปากเข้าหาริมฝีปากอวบอิ่ม ส่งลิ้นร้อนเข้าไปเกี่ยวพันกันไปมา มอบจูบแสนหอมหวานแก่คนใต้ร่าง พร้อมจับประคองใบหน้างดงามด้วยความหวงแหน

“อื้อ อ๊า อ๊า” สัมผัสจากคนตัวโตทำให้มินตราไม่อาจต้านทานได้อีกต่อไป ยอมปลดปล่อยร่างให้โอนอ่อนกับร่างกำยำ ขณะที่มือบางยังคงกำผ้าปูอย่างแน่น

“อดทนหน่อยนะมินตรา ฉันรู้ว่าเธอต้องการมันเหมือนกัน” เงยหน้ามองคนตัวเล็ก ที่มีสีหน้าทรมานไม่ต่างจากตนเอง

แคว่ก

มือหนาจับเสื้อของหญิงสาวฉีกออกเป็นสองท่อน เผยให้เห็นทรวงอกอวบอิ่ม ห่อหุ้มด้วยบราเซียร์สีหวาน จ้องมองราวกับอัญมณีล้ำค่า

“อย่ามองนะคะบอส” แขนเรียวยกขึ้นมาปิดทรวงอกด้วยความเขินอาย ถึงแม้จะมีชั้นในห่อหุ้ม ทว่าคนไม่เคยผ่านมือผู้ชายมาก่อนก็อดไม่ได้ที่จะมีท่าทีเช่นนี้

“อย่าปิด รู้ไหมว่ามันสวยมาก” ขนาดยังไม่เปลือยให้เห็นเต้าสวย ชายหนุ่มกลับชมหญิงสาวไม่หยุดปาก

“ก็คนมันอาย” เสียงหวานเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา ทว่าคนหูดีได้ยินชัดเจน

“ไม่ต้องอายนะ สวยขนาดนี้” คราบมาเฟียหนุ่มจอมโหดได้ลบล้างหมดแล้ว เหลือเพียงชายหนุ่มสุดเซ็กซี่ที่กำลังปรนเปรอร่างเล็ก

ก้มลงจูบต้นคอขาวเนียนอีกครั้ง ก่อนเอื้อมมือหนามาลูบทรวงอกที่มีบราเซียร์ห่อหุ้ม

ความร้อนผ่านมือหนาที่สัมผัสลงมายังเต้าสวย เผลอทำให้มินตรายกแขนเรียวขึ้นมาสอดเข้าต้นคอแกร่ง ปล่อยให้มาเฟียหนุ่มทำตามใจที่ปรารถนา

“ก่อนหน้านี้เธอจะเป็นของใครมาก่อน แต่หลังจากนี้เธอเป็นของฉันแค่คนเดียว”

เธออยากจะบอกเขาเหลือเกินว่าเธอไม่เคยเป็นของใครมาก่อน แต่กลัวว่าเขาจะมองว่าเธออ่อนประสบการณ์ จึงจำยอมเงียบปากอย่างไม่มีข้อกังขาใด

“สัญญานะว่าต่อไปนี้เธอจะเป็นแค่ของฉันคนเดียว” คนไม่รู้พยายามคะยั้นคะยอกับร่างเล็ก หวังให้เธอตอบตกลง

“เอ่อ ค่ะ” ตอบอย่างเขินอาย ใบหน้าแดงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

“ร้อนเหรอ” คนที่สังเกตใบหน้างามผิดปกติ เอ่ยถามอย่างห่วงใย

“ปะ เปล่าค่ะ” ส่ายหน้าปฏิเสธ

“งั้นมาต่อกันเถอะ” ประกบเข้าริมฝีปากอวบอิ่มอีกครั้ง มอบจูบแสนดุเดือดจนผันเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน

การได้จูบกับคนตัวเล็ก เขารู้สึกชอบมากเหลือเกิน ทั้งที่มันดูเหมือนไร้เดียงสา แต่พอได้จูบขึ้นมากลับสร้างความร้อนแรง แทบไม่อยากปล่อยห่าง อยากครอบครองเธอแค่เพียงผู้เดียว