บทที่5 ลลินน์ไม่ชอบ

ไม่ชอบ

สั้น ๆ ง่าย ๆ เลยว่าไม่ชอบ ทันทีที่ได้เห็นหน้าปลัดภูผาเด็กหญิงพิมพ์รตาก็มีแค่คำว่าไม่ชอบอยู่ในความคิด

ความจริงแล้วยัยหนูลลินน์เป็นเด็กหวงแม่มาก ใครที่มามองแม่ตาหวานเชื่อมเป็นต้องถูกหมายหัวทุกราย แต่รายนี้ไม่เพียงถูกหมายหัวแต่หนูน้อยยังรู้สึกไม่เป็นมิตรอีกด้วย

ขนาดเกาะติดแม่จ๋าอยู่แบบนี้อีกฝ่ายก็ยังไม่เลิกมองแม่จ๋าอีก คุณลุงคนนี้ไว้ใจไม่ได้ เป็นอันตรายต่อครอบครัวลลินน์ชัด ๆ

“แม่จ๋า ลลินน์อยากกลับบ้านแล้วค่ะ” ยัยหนูพูดขึ้นทันทีที่ปลัดภูผาจะนั่งลงที่เก้าอี้เพื่อพูดคุยกับรณพีร์และลัลน์ลภัสต่อ ความจริงแล้วเธอก็อยากอยู่กินขนมต่อแต่ก็ไม่อยากให้คุณลุงที่ไม่น่าไว้ใจคนนี้มองแม่จ๋าต่อ แม่จ๋าเป็นของลลินน์คนอื่นห้ามมอง!!!

“แต่ยังไม่ได้กินขนมเลยนะคะ”

“ห่อกลับบ้านก็ได้ ฉันเองก็นึกขึ้นได้ว่ามีเรื่องต้องทำ” รณพีร์ที่ในหัวมีคำว่าลางอันตรายกำลังมาเยือนรีบเออออกับหลานสาวทันทีก่อนจะหันไปตบไหล่ปลัดหนุ่มราวกับรู้สึกเสียดาย “ไว้โอกาสหน้าค่อยเจอกันนะเว้ย หลานของฉันอยากกลับบ้านแล้ว ฉันเองก็มีธุระเหมือนกัน”

“เออ งั้นไว้แวะไปหาก็แล้วกัน” ทั้งที่ยังสงสัยเพราะไม่ทันมีใครแนะนำว่ายัยหนูตัวเล็กที่ทำแก้มป่องกอดแขนลัลน์ลภัสไว้แน่นคนนี้เป็นใครแต่ภูผาก็ยอมตัดใจปล่อยให้อีกฝ่ายกลับแต่โดยดี

เพียงแค่มองการกระทำเขาก็รู้ว่าเด็กน้อยคนนี้สำคัญต่อรณพีร์ ก็แน่ล่ะสิเมื่อครู่นี้ยังมึงกูกับเขาอยู่เลยแต่พอยัยหนูเข้ามาเพื่อนเขาก็พูดสุภาพขึ้นมาทันที

“บุษรินทร์เธอไปบอกที่ร้านให้จัดใส่กล่องนะ รอรับอยู่นี่แหละ เดี๋ยวพวกฉันจะไปเอาของอีกร้านที่สั่งไว้” ชายหนุ่มที่ไม่รู้ว่ากำลังถูกปลัดภูผามองความเปลี่ยนแปลงอยู่หันไปบอกแก่บุษรินทร์ก่อนจะหันกลับมาบอกลาเพื่อนและเดินออกไปโดยไม่รู้เลยสักนิดว่าสายตาของปลัดหนุ่มยังคงมองตามไป

ไม่ได้มองรณพีร์ ไม่ได้มองเด็กน้อย แต่มองตามหญิงสาวที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ยังทำให้เขาละสายตาได้ยาก...ผู้หญิงที่ชื่อลัลน์ลภัส

เพื่อนทุกคนรับรู้ แม้แต่ตัวลัลน์ลภัสเองก็รู้ว่าเขาตกหลุมรักเธอมาหลายปี แม้ว่าเธอจะเคยบอกว่าไม่ได้คิดกับเขาเกินเพื่อนคนนึงเลยก็ตาม แต่ว่าจนถึงตอนนี้เขาก็ยังรู้สึกอยากมองลัลน์ลภัสอยู่เหมือนเดิม

ก็ได้ยินจากเพื่อนมาเหมือนกันว่าลัลน์ลภัสแต่งงานมีลูกแล้วแต่เพื่อนที่เคยพูดคุยต่างก็พูดกันว่าไม่ได้ยินข่าวคราวหรือพบเจอสามีของหญิงสาวมาหลายปีบางทีทั้งคู่อาจจะเลิกรากันไปแล้ว ตอนแรกที่เห็นเขาคิดว่ารณพีร์เป็นคนรักใหม่ของเธอแต่อีกฝ่ายก็ได้ปฏิเสธชัดเจนแล้วว่าไม่ใช่ จะเป็นไปได้มั้ยที่เธอจะยังไม่มีใคร และเป็นไปได้มั้ยว่าเขายังมีโอกาส...ถ้ามีโอกาสสักครั้ง ครั้งนี้เขาจะทำมันให้สำเร็จ

บุษรินทร์มองตามสายตาของปลัดหนุ่มที่ดูก็รู้ว่ามีใจให้แม่เลี้ยงแห่งไร่อิงตะวันเต็มหัวใจก่อนจะถอนใจ รู้สึกหนักใจแทนเด็กหญิงพิมพ์รตาขึ้นมาซะแล้วสิ แค่แม่พูดว่าจะหย่าก็มีเทพบุตรรูปหล่อโผล่มามีทีท่าสนใจซะแล้ว

ฟากหนึ่งกำลังหนักใจแต่คนที่มาที่รถก่อนและกำลังจะแวะไปรับของที่สั่งจากอีกร้านกลับกำลังออดอ้อนผู้เป็นแม่อยู่ด้วยใบหน้าคล้ายจะงอแง “แม่จ๋า ลลินน์ไม่ชอบลุงคนนั้นเลย แม่จ๋าอย่าไปใกล้นะคะ นะคะ นะ”

“อาภูผาเขาเป็นเพื่อนแม่จ๋ากับอาเพชรอาพลอย หนูจะเรียกลุงไม่ได้นะลูก”

“ก็นั่นแหล่ะ จะลุงหรืออาลลินน์ก็ไม่ชอบค่ะ”

“ลลินน์คะ หนูไม่ควรพูดว่าไม่ชอบใครนะ ถ้าเขามาได้ยินมันจะทำให้เขาเสียใจ แม่จ๋าบอกแล้วไงคะว่าอะไรที่ทำให้คนอื่นรู้สึกแย่เราไม่ควรพูด ถ้ามีคนมาพูดว่าไม่ชอบเราเราก็เสียใจใช่มั้ยคะ อะไรที่เราเสียใจถ้ามีคนมาพูดเราก็ไม่ควรพูดมันกับคนอื่นนะคะ” แทนที่จะตอบรับลัลน์ลภัสกลับตักเตือนลูกสาวอย่างใจเย็นทั้งยังลูบศีรษะยัยหนูอย่างอ่อนโยน ไม่ใช่การตำหนิแต่เป็นการสอนให้ลูกสาวรู้จักการเอาใจเขามาใส่ใจเราให้มากหรืออีกนัยก็คือการสอนให้ลูกสาวรู้จักเอาน้ำขุ่นไว้ในน้ำใสไว้นอกเพื่อที่วันข้างหน้าจะไม่ถูกใครมองออกง่ายว่ารู้สึกอะไร

อาจจะเร็วไปที่จะสั่งสอนอะไรแบบนี้ให้กับลูกแต่เด็กจะโตขึ้นมาเป็นผู้ใหญ่แบบไหนมันก็ขึ้นอยู่กับการสั่งสอนและปลูกฝังตั้งแต่เด็ก เธอไม่ปรารถนาให้ลูกสาวดีเหนือใครและไม่ได้คิดจะตีกรอบให้ลูก แต่ลลินน์ตัวน้อยของเธอจะต้องไม่เป็นคนใจร้อนและทำร้ายคนอื่นด้วยคำพูดหรือสีหน้าท่าทาง

รณพีร์ที่เงี่ยหูฟังสองแม่ลูกอยู่ตลอดถึงกับส่ายหน้าก่อนจะขัดขึ้น “เอาน่า หลานไม่ชอบก็คือไม่ชอบ ไม่ชอบอะไร ไม่ถูกใจอะไรก็ตรง ๆ ชัด ๆ ไปเลย ไม่ต้องไปฟังแม่เขามากนะลลินน์ ปากเราน่ะต้องตรงกับใจรู้มั้ยคะ”

“นี่เพชร”

“ไม่รู้ล่ะ เราต้องผ่าเผย ซื่อตรงและชัดเจน คำว่าน้ำขุ่นไว้ในน้ำใสไว้นอกน่ะ ใช้ได้แค่กับคนที่สมควรใช้” คุณอายังหนุ่มบอกก่อนจะยักไหล่ไม่สนใจว่าแม่ของหลานจะค้อนหรือส่งสายตาตำหนิมาอย่างไร เขาไม่ได้ให้ท้ายหลานแต่ครอบครัวของเขาเป็นครอบครัวที่สอนให้พูดกันตรง ๆ ไม่อ้อมค้อม รักก็บอกว่ารัก ไม่รักก็คือไม่รัก ชอบก็คือชอบ ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ จะต้องมารักษาน้ำใจคนนั้นไม่ใช่วิสัย การเป็นคนตรงไปตรงมาเขาว่ามันดีกว่าปากไม่ตรงกับใจตั้งเยอะเลย

และถ้าจะถนอมน้ำใจใครคนนั้นก็ต้องคู่ควรจะได้รับ ไม่ใช่ไอ้เพื่อนที่จ้องเมียพี่ชายเขาทั้งที่ลูกเขานั่งหวงอยู่พรรค์นั้นหรอก ไม่ชอบไอ้หมอนั่นน่ะดีแล้ว

“หนูเข้าใจที่อาเพดพูดใช่มั้ยคะลลินน์ ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ”

“ค่ะ ลลินน์จะเชื่อฟังอาเพด” ยัยหนูเหมือนได้รับการให้ท้ายรีบตอบรับคุณอายังหนุ่มทันทีก่อนจะแนบหน้าลงถูไถไปกับแขนของผู้เป็นแม่ “ลลินน์จะรักษาน้ำใจคนนะคะแม่จ๋า แต่ว่าลลินน์ก็จะตรงไปตรงมาด้วย”

“มาอีหรอบนี้อีกแล้ว” ลองมีอาให้ท้ายทั้งยังมาออดอ้อนแบบนี้คุณแม่ยังสาวก็ไปไม่เป็น ต้องพับเก็บคำสอนมากมายกลืนลงท้องไปในทันที หลาย ๆ เรื่องที่ยัยหนูเชื่อฟังที่เธอสอน แต่ก็มีเรื่องการพูดนี่ล่ะที่เธอเป็นต้องแพ้ทุกที จะให้เป็นคนที่เก็บความขุ่นข้องหมองใจไว้เห็นทีจะยากเพราะครอบครัวฝั่งพ่อก็เถรตรงกันซะเหลือเกิน

ลัลน์ลภัสยอมแพ้ไม่คุยเรื่องนี้อีกแต่ก็ไม่วายวกกลับไปที่เรื่องของภูผาอีกครั้ง “ถึงแม้จะเป็นคนตรงไปตรงมายังไงแต่อาภูผาก็เป็นเพื่อนแม่จ๋ากับอาเพชร อาพลอย ลลินน์จะพูดต่อหน้าหรือแสดงออกว่าไม่ชอบไม่ได้นะคะ”

“แม่จ๋าน่ะ ลลินน์ไม่ชอบที่ลุงคนนั้นมองแม่จ๋านี่คะ แม่จ๋าต้องไม่เข้าข้างเขาสิคะ”

“แล้วทำไมหนูต้องไม่ชอบที่เขามองแม่จ๋าละคะ ลลินน์คะเราไม่ชอบใครเพียงเพราะเขามองเราไม่ได้นะคะ”

“แต่ลุงคนนั้นมองแม่จ๋าแบบไม่น่าไว้ใจนี่ค่ะ เหมือนพ่อเลี้ยงศรุตเลย เขาต้องคิดอะไรกับแม่จ๋าแน่ ๆ ลลินน์ไม่ชอบ” ยัยหนูบอกพร้อมกับทำแก้มป่องอย่างแสนงอน พ่อเลี้ยงศรุตที่พูดถึงก็คืออีกคนที่เธอหมายหัวเอาไว้ เขาเป็นเจ้าของรีสอร์ทที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากไร่อิงตะวัน ชอบมาที่ไร่พร้อมกับขนมและของฝากและมองแม่จ๋าของเธอตลอด คนงานก็ชอบพูดกันว่าพ่อเลี้ยงศรุตคนนั้นแวะมาขายขนมจีบแม่จ๋า

ลลินน์ไม่ชอบพ่อเลี้ยงศรุต แล้วก็ไม่ชอบลุงคนนั้นด้วยเช่นกัน

“จริงของลลินน์ ฉันก็มองออกว่าไอ้ภูมันยังมีเยื่อใย แกไม่รู้สึกแปลก ๆ เหรอ หมอนั่นมองแกตาไม่กะพริบเลย” เป็นอีกครั้งที่รณพีร์เออออกับหลานสาว ตัวเขาเองก็รู้สึกไม่ดีกับท่าทีของภูผาเช่นกัน...ก็รู้ทั้งรู้ว่ามันหมายปองแม่ของหลานมาแต่ไหนแต่ไรใครมันจะไปรู้สึกดีได้ล่ะ

ลัลน์ลภัสยังไม่หย่ากับพี่ชายของเขาสักหน่อย

ลัลน์ลภัสที่นึกถึงคำพูดก่อนหน้านี้ที่เธอบอกว่าเธออาจจะเจอผู้ชายดี ๆ หลังหย่าก็ได้แล้วคนตรงหน้าพูดราวกับว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ขึ้นมาก่อนจะมองไปด้านหน้าพลางพึมพำให้ได้ยิน “เขาก็ใช้ได้นะ”

“ห๊ะ”

ลัลน์ลภัสยักไหล่ก่อนจะหันมาเปลี่ยนเรื่องคุยกับลูกสาวไม่พูดอะไรต่อ รณพีร์ยังคงใบ้กินอยู่อย่างนั้น ในสมองกำลังประมวลอย่างหนัก หายนะกำลังมาเยือนพี่ชายเขาแล้วจริง ๆ ดูเหมือนจะต้องทำอะไรสักอย่างซะแล้ว