บทที่18 คุณลุงคนนั้นน่ะเหรอพ่อของลลินน์

“แม่จ๋าคะ วันนี้ลลินน์เจอเรื่องสนุก ๆ ด้วยล่ะ” เสียงร่าเริงพร้อมกับมือที่เกาะแขนแน่นทำให้ลัลน์ลภัสลบความรู้สึกหม่นหมองออกไปได้เกือบหมด หญิงสาวหันมามองลูกสาวที่เกาะติดราวกับมีเรื่องอะไรจะเล่าให้ฟังตั้งแต่ออกจากบ้านพลาพลพิทักษ์จนกลับมาถึงบ้านและรับประทานอาหารเที่ยงด้วยกันเสร็จก่อนจะระบายยิ้มอ่อนโยน ยัยหนูคือสิ่งเดียวที่หล่อเลี้ยวและเยียวยาชีวิตเธอมาตลอด

แกจะรู้มั้ยนะว่าพ่อของแกอยู่ใกล้ ๆ นี้เอง แล้วถ้าแกรู้แกจะยังรักแม่คนนี้หรือว่าหันไปสนใจพ่อกันนะ อยู่ ๆ ก็รู้สึกหวงแหน แต่เพียงครู่ก็เปลี่ยนเป็นทำใจ เอาเถอะ ถ้ามันเป็นสิ่งที่ลลินน์มีความสุขไม่ว่าแลกด้วยอะไร เธอก็ยอม จะสนใจพ่อมากกว่าก็เอาเถอะ

นิ้วเรียวลูบลงบนปรอยผมยาวสลวยก่อนจะถามด้วยความสนใจ “เจอเรื่องสนุกอะไรคะ เล่าให้แม่จ๋าฟังหน่อยสิ”

“ก็เมื่อเช้าน่ะลลินน์ตามหาต้นเพลิง แล้วก็ไปเจอต้นเพลิงอยู่กับคุณลุงคนนึง คุณลุงคนนั้นจุ๊บ ๆ ต้นเพลิงด้วยล่ะ แต่พอเห็นลลินน์คุณลุงก็อายมากเลย คิกคิก”ยัยหนูบอกเล่าแล้วก็หัวเราะชอบใจ อาการของคุณลุงตอนนั้นแม่จ๋าเคยบอกว่าจะเห็นแค่คนเป็นทาสแมวเท่านั้น แต่บางคนพอโดนจับได้ก็จะเปลี่ยนไปเป็นอีกแบบ

“แต่แม่จ๋าอย่าบอกใครนะคะลลินน์สัญญากับคุณลุงแล้วว่าจะไม่บอกใคร” แม้จะเล่าด้วยความสนุกแต่ก็ไม่ลืมที่จะกำชับผู้เป็นแม่ไม่ให้ไปเล่าที่ไหน ก็แหม่ สัญญากันไว้แล้วนี่นา

“ลลินน์สัญญาไว้แล้วแต่เอามาเล่าให้แม่จ๋าฟังเนี่ยนะลูก แบบนี้ก็ไม่ถูกสิ”

“ก็ลลินน์สัญญาจะไม่บอกใคร แต่ไม่ได้สัญญาว่าจะไม่เล่าให้แม่จ๋าฟังนี่คะ ลลินน์แค่รายงานความประพฤติประจำวัน” ยัยหนูพูดแล้วก็ยกมือขึ้นปิดปากหัวเราะอย่างร่าเริง ก็แม่จ๋าไม่ใช่คนอื่นนี่นา

ลัลน์ลภัสระบายยิ้มอีกครั้งเลื่อนนิ้วมาบีบจมูกยัยหนูอย่างทีเล่นทีจริง “ทำไมลูกแม่หัดเจ้าเล่ห์แบบนี้ฮึ อาพลอยหรืออาเพชรสอนมาเนี่ย”

“ม้ายบอก คิกคิก”

“ร้ายนัก”

“ยังมีต่อนะคะ” หัวเราะจนพอใจยัยหนูก็กลับมที่เรื่องคุณลุงต่อ หนูน้อยขยับมาใกล้แม่จ๋าอีกนิดก่อนจะบอกเล่า “คุณลุงคนนั้นหล่อมากเลย หน้าตาเหมือนพ่อจ๋ามาก ๆ เลยค่ะ แต่พ่อจ๋าไม่มีหนวดเล็ก ๆ ที่หน้า”

เด็กหญิงพิมพ์รตาเคยเห็นรูปผู้เป็นพ่อในบ้านของปู่ย่า รัชนีญาเป็นคนบอกหลานสาวด้วยตัวเองว่าคนในรูปคือผู้เป็นพ่อและผู้เป็นแม่ก็ไม่เคยปฏิเสธว่าไม่ใช่ทำให้หนูน้อยรู้หน้าคร่าตาผู้เป็นพ่อเป็นอย่างดี แต่อาหนุ่มก็มีใบหน้าที่คล้ายคลึงกันแม้ว่าตอนนี้จะหนวดเครารุงรังแต่ยัยหนูก็เคยถามผู้ใหญ่ว่าทำไมอาเพชรหน้าคล้ายพ่อจ๋าและก็ได้คำตอบว่าเพราะเป็นพี่น้องกันก็เลยหน้าคล้ายกัน พอมาเจอคุณลุงสุดหล่อในวันนี้เธอเลยคิดว่าคุณลุงทาสแมวอาจจะเป็นพี่น้องกับพ่อจ๋าก็ได้ เพราะคุณลุงมีหนวดแต่พ่อจ๋าไม่มี และพ่อจ๋าไม่หล่อเท่าคุณลุง ดูเด็กกว่าคุณลุงด้วย

คุณลุงทาสแมวอาจจะเป็นญาติ ๆ ของพ่อจ๋าก็ได้

ใบหน้ายิ้มอ่อนโยนนิ่งค้างไปตั้งแต่ที่ลูกบอกว่าคุณลุงที่พูดถึงหน้าตาละม้ายผู้เป็นพ่อ ไม่หรอก ไม่ใช่เหมือน นั่นน่ะพ่อของลลินน์เลยละ หนวดเล็ก ๆ ที่ว่าก็คงเป็นหนวดที่เพิ่งขึ้นไม่นาน ก็ตรงกับรัชพลที่เธอได้เจอในวันนี้

หมายความว่าที่เขาบอกว่ารู้เรื่องลลินน์แล้วก็หมายความว่าได้เจอลูกแล้ว คุณแม่ยังสาวส่งสายตามองยัยหนูอีกครั้งก่อนจะลูบปรอยผมของแกพลางคิดอย่างชั่งใจ ในเมื่อเจอกันแล้ว เธอก็ไม่ควรปิดบังลูกใช่มั้ย

“ทำไมเงียบละคะแม่จ๋า” เห็นแม่เงียบไปยัยตัวเล็กก็เอียงคอถามด้วยความสงสัย หรือเรื่องที่เล่าไปมันทำให้แม่จ๋าไม่สบายใจ ก่อนที่ลูกสาวจะคิดไปไกลคนเป็นแม่ก็รีบส่ายหน้า

“เปล่าจ้ะไม่มีอะไร เอ่อ แล้วลลินน์ได้คุยอะไรกับคุณลุงมั้ย”

“คุยค่ะเราสัญญากันว่าจะไม่บอกใครเรื่องต้นเพลิง แล้วเราเจอกันอีกที่บ้านคุณปู่พอลลินน์บอกว่าเป็นลูกของลูกชายคนโตคุณลุงตกใจมากเลย แล้วก็เหมือนจะร้องไห้ แล้วเราก็ไปกินขนมด้วยกันที่ครัว อยู่กับคุณลุงแล้วลลินน์ชอบม๊ากมาก แหะ ๆ ลืมพี่บัวไปช่วงนึงเลย” ยัยหนูพูดแล้วก็ยิ้มแห้ง ๆ ส่งให้ กลัวว่าแม่จ๋าจะดุที่เธอลืมเรื่องบุษรินทร์แต่ก็ไม่ลืมที่จะชี้แจง “แต่ แต่พอนึกขึ้นได้ลลินน์ก็รีบเอาขนมกลับไปหาพี่บัวนะคะ”

คำว่าอยู่กับคุณลุงแล้วลลินน์ชอบมากทำให้คนเป็นแม่สัมผัสได้ว่าที่พูดมามันไม่ใช่แค่การพูดจาของเด็ก แต่ยัยหนูมีความสุขและชอบมากจริง ๆ

ได้ยินอย่างนี้ในที่สุดลัลน์ลภัสก็เหมือนตัดสินใจได้ หญิงสาวมองแก้วตาดวงใจของตนอีกครั้งก่อนจะเอ่ยออกมา “ลลินน์คะถ้า...ถ้าแม่จ๋าบอกว่าเขา...”

“เขาอะไรเหรอคะ”

“ถ้าแม่จ๋าบอกว่าคุณลุงคนนั้นก็คือพ่อจ๋า ลลินน์จะดีใจมั้ยคะ”

“ห๊า” แทนที่จะแสดงท่าทีดีใจยัยหนูกลับอุทานออกมาด้วยความตกใจ พ่อจ๋าเหรอ คุณลุงคนนั้นน่ะเหรอสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าพ่อ

เด็กหญิงพิมพ์รตายังคงตกตะลึง ตัวคู่สวยกลมโตแทบจะเป็นไข่ห่าน ดูน่าขบขันมากกว่าจะรู้สึกไม่ดี แม่จ๋าของหนูน้อยกลั่นขำก่อนจะลูบหัวของยัยหนูอย่างเอ็นดู

“ตอนนี้พ่อจ๋ากลับจากทำงานแล้ว ลลินน์ไม่ต้องแอบน้อยใจแล้วนะคะ”

สีหน้าของเด็กหญิงพิมพ์รตายังไม่ได้กลับมาเป็นปกติ ยัยหนูยังดูมึน ๆ งง ๆ แต่ผู้เป็นแม่ก็ไม่คิดจะพูดอะไรต่อ เธอรู้ดีว่าหลาย ๆ ครั้งยัยหนูแอบน้อยใจแต่ก็แสดงออกว่าเข้าใจ นั่นเป็นอีกเหตุผลที่เธอตัดสินใจอยากทำให้พ่อลูกได้เจอกัน... ‘ต่อไปคงไม่แอบน้อยใจแล้วนะลูกแม่’

ขณะที่คนเป็นแม่ปล่อยให้ลูกสาวตัวน้อยแต่สุดแสนจะฉลาดได้เรียบเรียงความคิดยัยหนูกลับยังไม่มีท่าทีดีขึ้น พอคิดว่าวันนี้เพิ่งจะได้เจอพ่อมาหนูน้อยก็รู้สึกตื่น ๆ เธออยู่กับพ่อจ๋าตั้งนานสองนานแหน่ะ แต่ไม่รู้เลยสักนิดว่าเป็นพ่อจ๋า พ่อจ๋าจะโกรธมั้ยที่เธอไม่รู้ พ่อจ๋าจะอยากมาเจออีกหรือเปล่า

‘งื้อ พ่อจ๋าจะโกรธลลินน์มั้ย‘

นิ้วเรียวสัมผัสแก้มยุ้ยเรียกให้ยัยหนูที่ยังอยู่กับความคิดตัวเองเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นแม่อีกครั้ง นัยน์ตาที่ทอประกายร่าเริงเสมอตอนนี้กลับปริ่มจะร้องไห้อยู่มะลอมมะล่อ

“ลลินน์ หนูเป็นอะไรลูก ทำไม...”

“ลลินน์ไม่รู้ว่าเป็นพ่อจ๋า พ่อจ๋าจะโกรธมั้ยคะที่ลลินน์ไม่รู้ แล้ว แล้วพ่อจ๋าจะลำคานลลินน์มั้ย ฮึก ลลินน์ ลลินน์ขู่พ่อจ๋าด้วย ลลินน์ทำตัวไม่ดีใส่พ่อจ๋า” คิดถึงตอนแรกที่เจอกันเลยยัยหนูก็ยิ่งใจไม่ดี จำได้ดีว่าขู่คุณลุงทาสแมวไว้ว่าจะฟ้องตำรวจว่าจะขโมยแมว ถึงตอนหลังจะดีกันก็เถอะ แต่ยังไงลลินน์ก็ไม่ควรทำตัวไม่น่ารักใส่พ่อจ๋า

พอเห็นลูกสาวตื่นตระหนกและใจเสียเพราะคิดว่าตัวเองทำไม่ดีใส่พ่อบังเกิดเกล้าหัวใจของลัลน์ลภัสก็แทบจะลงไปกองกับพื้น การที่ยัยหนูไม่ได้อยู่กับพ่อมาตั้งแต่เด็กมันส่งผลกระทบแบบนี้เองสินะ แทนที่แกจะดีใจกลับมานั่งกังวลว่าพ่อจะโกรธมั้ยกับการกระทำโดยไม่รู้ของตัวเอง

‘โธ่ลูก’

“เด็กดีของแม่ อย่ากังวลเลยนะลูก พ่อเขาต้องไม่โกรธแน่นอน” เจ้าของไร่ยังสาวขยับเข้ามากอดพร้อมกับปลอบประโลมอย่างเข้าใจ เธอไม่ได้โกหก และก็มั่นใจว่าคนคนนั้นจะไม่มีทางโกรธยัยหนูของเธออย่างแน่นอน พอแม่บอกว่าพ่อ๗จะไม่โกรธยัยหนูก็มองสบตาแม่จ๋าทันทีอย่างมีความหวัง

“จริงเหรอคะ”

“จริงสิ ก็ลลินน์ของแม่น่ารักขนาดนี้ พ่อจ๋าโกรธหนูไม่ลงหรอก แต่ถ้าพ่อจ๋าโกรธลลินน์...แม่จ๋าจะตีให้ โอเคคะ”

“แม่จ๋าตีได้เหรอคะ”

“ตีได้สิคะ ใครทำให้ลลินน์ร้องไห้แม่จ๋าจะตีมือจนไม้กล้าทำให้ลลินน์ร้องไห้เลยแม่จ๋าเป็นนางฟ้าผู้พิทักษ์ของลลินน์ไง...ลลินน์ไม่เชื่อแม่จ๋าเหรอ” คนเป็นแม่ทำทีถามพลางลูบปลอบใจ ครั้งนึงเธอเคยเล่านิทานเกี่ยวกับนางฟ้าแม่ทูนหัวมาช่วยตัวเอกในนิทานที่ถูกรังแกอะไรแบบนั้นให้ลูกสาวฟังจนยัยหนูนึกกลัวจะมีใครมารังแก เธอก็เลยบอกว่าเธอจะเป็นนางฟ้าผู้พิทักษ์คอยดูแลลินน์เอง จะไม่ยอมให้ใครมารังแกลลินน์ได้ ตั้งแต่นั้นมายัยหนูเลยปักใจเชื่อมาตลอด พูดเกี่ยวกับนางฟ้าผู้พิทักษ์แล้วอย่างไรยัยหนูก็ต้องเชื่อ

“เชื่อค่ะ แม่จ๋าเป็นนางฟ้าผู้พิทักษ์ของลลินน์ ต้องจัดการคนที่ทำให้ลลินน์เสียใจอยู่แล้ว แต่ว่า...” ยัยหนูตอบรับก่อนจะยิ้มทะเล้นใส่ผู้เป็นแม่เมื่อนึกถึงบทสนทนาก่อนหน้านี้ แม่จ๋าจะปกป้องเธอแน่ ๆ แต่ว่า...

“แม่จ๋าอย่าตีพ่อจ๋านะคะ ลลินน์ไม่อยากเห็นพ่อจ๋าโดนตี”

“ฮึ เรานี่นะ ไม่ทันไรก็ปกป้องพ่อจ๋าแล้ว แบบนี้แม่จ๋าเสียใจนะ” ทั้งที่ก็รู้สึกน้อยใจอยู่บ้างที่ไม่ทันไรยัยหนูก็หันไปปกป้องพ่อซะแล้วแต่ก็แสดงออกอย่างทีเล่นทีจริงจนคนถูกแม่จ๋าแกล้งงอนต้องรีบโอ๋ปลอบ

“โอ๋ ๆ ลลินน์รักแม่จ๋าน๊า อย่าเสียใจเลย ลลินน์รักพ่อจ๋าเท่าบ้านแต่รักแม่จ๋าเท่าฟ้าเลย”

“ปากหวาน เมื่อกี้นี้หนูกินขนมกับน้ำส้มมากไปใช่มั้ยฮึ ถึงได้ปากหวานแบบนี้” ไม่ว่าเปล่าคุณแม่ยังสาวยังหยอกล้อแก้มนุ่มนิ่มของลูกสาวอย่างหมั่นเขี้ยว

“คิกคิก ลลินน์จั๊กจี้แก้ม” โดนแม่จ๋าเล่นแก้มเข้าไปยัยหนูถึงกับหัวเราะประท้วงเสียงหัวเราะของลุกสาวทำเอาผู้เป็นแม่พลอยยิ้มได้ขึ้นมาก่อนจะเลิกแกล้ง

“เด็กดีของแม่หัวเราะได้แล้ว เมื่อกี้ยังเป่าปี่อยู่เลย”

“แม่จ๋าอย่าล้อลลินน์สิ ลลินน์ไม่ได้เป่าปี่สักหน่อย แค่ฝุ่นเข้าตา” คนถูกหาว่าเป่าปี่แย้งบอกพร้อมกับใช้ข้ออ้างที่ได้ยินบ่อย ๆ ในละครที่เคยดูกับพี่มินตราหลานสาวของยายมาลีมาเป็นข้ออ้างยืนยันว่าตนไม่ได้เป่าปี่อย่างที่ผู้เป็นแม่ว่าให้

“ไปแอบดูลลินน์กับพี่มินมาอีกแล้วใช่มั้ยถึงได้จำคำพูดอะไรแบบนี้มา”

“ลลินน์เปล่าแอบน๊า พี่มินเขาเปิดให้ดูด้วย”

“จริง ๆ เลยเด็กคนนี้” คุณแม่ยังสาวส่ายหน้าพรืด แม้จะกลัวลูกสาวจำอะไรไม่ดีมาบ้างแต่ก็ไม่ได้คิดจะห้ามจริงจังเพราะไม่อยากจำกัดลูกสาวมากเกินไป อย่างไรเสียชีวิตมันก็เป็นของลูก พ่อแม่ไม่ได้มีสิทธิ์ไปบงการมากนัก อีกอย่างช่วงนี้ทีบุษรินทร์เข้ามา เธอคนนั้นก็คงจะช่วยบอกยัยหนูได้ว่าอะไรในละครที่ไม่ควรเอาเป็นเยี่ยงอย่าง และอะไรที่ควรเก็บมาเป็นเยี่ยงอย่าง

“โอ๊ะ ลลินน์ต้องไปให้อาหารเที่ยงเจ้าต้นเพลิงแล้วค่ะ” ยัยหนูพูดขึ้นอย่างคนเพิ่งนึกได้ก่อนที่คนเป็นแม่จะยอมปล่อยให้หนูน้อยวิ่งไปหาเจ้าแมวที่ดันชื่อคล้าย ๆ พ่อ อาหารเช้า เที่ยงและเย็นของเจ้าต้นเพลิงลลินน์จะเป็นคนจัดการเองมาเสมอ บางครั้งลัลน์ลภัสก็นึกเสียใจที่ตัวเองเลี้ยงลูกให้ทำอะไรด้วยตัวเองเกินไวแต่เห็นลูกสาวมีความรับผิดชอบความภูมิใจก็เข้ามาแทนที่

ลัลน์ลภัสใมองตามร่างน้อย ๆ ที่รีบกระโดดโลดเต้นไปหาเพื่อนสี่ขาทั้งที่เมื่อครู่ยังร้องห่มร้องไห้อยู่พลางระบายยิ้ม...คงไม่ตื่นกลัวแล้วสินะ