บทที่5

“ฉันถามว่าเธอเข้ามาทำบ้าอะไรในห้องส่วนตัวของฉัน! มารยาทหายไปไหนหมด!” กันต์ธีร์ตวาดถามเข้าโดยไม่สนใจใยดีสีหน้าที่เจ็บปวดของภรรยา เขากลับเลือกที่จะเดินเข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะก้มลงเก็บเอารูปของอดีตคนรักขึ้นมาถือเอาไว้อย่างหวงแหน ภาพที่ได้เห็นกัดเซาะหัวใจจนมนสิชารู้สึกเจ็บปวดไปทั่วหัวใจ เขาเห็นรูปถ่ายในมือนั้นสำคัญกว่าเธอ

“คุณแม่ให้มนมาอยู่ที่นี่เพื่อคอยดูแลพี่กันต์ค่ะ มนคิดว่าคุณแม่จะโทรบอกพี่กันต์ก่อนแล้ว มนก็เลย…” หญิงสาวเอ่ยได้เพียงเท่านั้นก็ต้องเงียบเสียงลงอย่างจำใจเมื่อเงยหน้าขึ้นมาแล้วพบเข้ากับสายตาไม่พอใจอันแรงกล้าของเจ้าของห้องเข้า เขามองเธอด้วยสายตาเกลียดชังอยู่ครู่ก่อนจะเดินหนีไปและกลับมาอีกครั้งพร้อมไม้กวาดในมือ สีหน้ายังคงเต็มไปด้วยความไม่พอใจเหมือนเชกเช่นวินาทีแรกที่เห็นเธออยู่ในห้อง

“เดี๋ยวมนทำให้เองค่ะ” คนทำผิดรีบพูดพร้อมพยายามจะยื้อเอาไม้กวาดในมือของกันต์ธีร์มาทำความสะอาดให้ แต่อีกฝ่ายกลับสะบัดหนีอย่างไร้เยื้อใยทำเหมือนเธอคือเชื้อโรคร้ายก็ไม่ผิด ชั่ววูบหนึ่งเธอเห็นเขามองจ้องมาที่นิ้วนางที่บาดเจ็บก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้างไร้ความรู้สึก

“ออกไปรอข้างนอกแล้วอย่าแตะต้องอะไรในห้องของฉันอีก! ส่วนอุปกรณ์ทำแผลอยู่ในห้องน้ำนั่นเดินไปหาเอาเองแล้วจัดการกับมันซะก่อนเลือดเธอมันจะไหลหมดตัว!!” เพราะไม่อยากถูกตวาดเข้าอีกหญิงสาวจึงยอมทำตามคำสั่งโดยง่าย เธอรีบพาตัวเองเดินออกมาจากห้องก่อนจะเริ่มต้นทำแผลให้ตัวเองอย่างลวกๆ เพราะไม่ถนัดสักเท่าไหร่นัก กว่าทุกอย่างจะเสร็จอีกคนก็ออกมาพร้อมกับสีหน้าที่บึ้งตึงมากกว่าเดิม

“คุณแม่ให้เธอมาที่นี่แล้วทำไมถึงไม่รู้จักปฏิเสธ! ปากไม่มีบอกท่านไปรึไงถึงได้มาที่นี่ตามคำสั่ง!” คำถามแรกดังขึ้นในรอบหลายนาทีทำให้คนถูกถามร้อนผ่าวที่ขอบตา จริงอย่างที่เขามาทั้งหมด ถ้าหากว่าถ้าเธอจะปฏิเสธก็ย่อมทำได้ทุกเมื่อเพราะรู้ดีว่าแม่สามีของตัวเองนั้นทั้งรักและตามใจเธอมากพอๆ กับเขาที่เป็นลูกในไส้ แต่ก็เป็นเธออีกจนได้ที่ตัดสินใจเลือกที่จะมาหาเขาที่นี่โดยไม่คิดจะปฏิเสธอะไรท่านด้วยความคิดถึง

“ถ้าพี่กันต์ไม่อยากให้มนอยู่ด้วย มนกลับก็ได้ค่ะ” เพราะไม่มีคำตอบที่ดีพอจะมอบกลับไปให้เขา มนสิชาจึงเปลี่ยนเป็นคำบอกเล่าที่เธอคิดเอาเองว่ามันน่าจะทำให้เขาพอใจออกไปแทน หญิงสาวเอ่ยพร้อมหมุนตัวเตรียมจะจากไป

“อยากให้ฉันถูกตราหน้าว่าเป็นผัวที่ไม่ได้เรื่องถึงขั้นไม่ยอมให้เมียอยู่ด้วยงั้นสิ! ร้ายไม่ใช่เล่น!!”

“มนไม่ได้คิดแบบนั้นนะคะ พี่กันต์มองมนในแง่ร้ายเกินไปแล้ว” คนถูกกล่าวหาว่าตอบ ไม่ชอบใจที่เขาต่อว่ากันนัก

“แล้วเธอมี ‘แง่ดี’ ให้ฉันมองด้วยรึไง! จะอยู่ก็อยู่ไปแต่อย่ามาสร้างเรื่องสร้างปัญหาอีก และที่สำคัญอย่าเที่ยวมาแตะต้องของส่วนตัวของฉันอีกถ้าไม่ได้รับอนุญาต! ถึงเธอจะเป็นเมียก็เป็นเมียตีทะเบียนเท่านั้นมนสิชา เธอไม่มีสิทธิ์เข้ามายุ่งว่นวายทุกๆ เรื่องของฉันจำเอาไว้!!” มนสิชาเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นอยู่ครู่ก่อนจะยอมพยักหน้ารับคำสั่งของสามีไปในที่สุด การไม่มีเรื่องกับกันต์ธีร์ที่กำลังหงุดหงิดเป็นดีที่สุด!

หลังจากปล่อยให้ความเงียบปกคลุมไปทั่วห้องอยู่นานกันต์ธีร์ก็เรียกให้เธอลุกขึ้นเดินตามเขาเข้าไปในห้องนอนก่อนเขาจะโยนผ้าห่มกับหมอนมากันทันทีที่มาถึง เขาไม่ได้พูดอะไรต่อนอกจากเดินไปข้างๆ เตียงก่อนจะชี้ไปที่พื้นพร้อมเอ่ยสั่ง…

“ถ้าเธอยืนยันที่จะนอนที่นี่ก็ต้องนอนที่พื้นเท่านั้น เธอเองก็รู้นี่ว่าฉันไม่ชอบนอนร่วมห้องกับใครนอกจากแพรวาคนเดียว คิดว่าทำได้ไหม ถ้าไม่ได้ก็กลับไปซะ!” มีหรือที่มนสิชาจะดูไม่ออกว่าเขาพยายามหาทางแกล้งกันเพื่อให้เธอทนไม่ไหวแล้วเป็นฝ่ายไปจากที่นี่ด้วยตัวเอง หญิงสาวเคยเจอมาหมดแทบจะทุกรูปแบบแล้วกับอีแค่นอนพื้นแค่นี้นับถือว่าเล็กน้อยมากหากเทียบกับที่ตอนที่เธออยู่ชั้นมัธยมปลายแล้วถูกเขาหลอกให้ยืนรอที่ใต้ต้นไม้หลังโรงเรียนถึงสี่ทุ่ม แต่เขากลับพารุ่นพี่อีกคนไปดูหนังฟังเพลงหน้าตาเฉยในขณะที่เธอต้องยืนตากฝนรอเขานานหลายชั่วโมงจนจับไข้นอนซมไปโรงเรียนไม่ได้เป็นหลายวัน แถมยังถูกพี่ชายบ่นจนหูชาที่กลับบ้านดึกอีกด้วย

“มนทนได้ค่ะ” หญิงสาวตอบรับไปในที่สุด เมื่อเลือกแล้วที่จะอดทนเธอก็ต้องทนให้ถึงที่สุด อดทนเพื่อความรักที่เธอมีต่อเขา ถึงแม้ว่าสิ่งนั้นมันจะเป็นเรื่องที่ไร้ค่าสำหรับเขาก็ตาม

“พรุ่งนี้เช้าอย่าลืมไปซื้อกรอบรูปมาใช้คืนฉันด้วย เพราะว่าฉันจะอารมณ์ไม่ดีถ้าตื่นนอนตอนเช้าแล้วไม่เห็นหน้าแพรเป็นคนแรก” คำบอกเล่าของเขาเรียกเอาสายตาของอีกคนต้องหันไปมองที่ข้างเตียงอย่างรวดเร็ว มนสิชารู้สึกอยากจะร้องไห้ขึ้นมาเสียดื้อๆ ยามเมื่อหันไปแล้วเห็นรูปถ่ายของแพรวาอดีตคนรักของสามีเธอถูกตั้งพิงกับโคมไฟเอาไว้ที่มุมเดิมที่เดิมที่มันเคยอยู่มานานและคงไม่มีวันที่จะหายไปจากตรงนี้ง่ายๆ

“เปลี่ยนเป็นรูปมนไม่ได้เหรอคะ…” เพราะความน้อยเนื้อต่ำใจเพราะอะไรก็ไม่อาจจะทราบได้ทำให้มนสิชาเผลอหลุดปากพูดในสิ่งที่หัวใจกำลังคิดอยู่ออกไป กว่าจะรู้ตัวเอาก็ตอนที่ได้ยินอีกคนหัวเราะเยาะอย่างสมเพชเวทนา

“หึ! เธอมีค่าสำหรับฉันขนาดไหนกันเชียวมนสิชา! อย่าแม้แต่จะคิดเปลี่ยนแปลงอะไรในชีวิตของฉันอย่างเด็ดขาด! เพราะยิ่งเธอพยายามทำมันมากเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งรู้สึกเกลียดเธอมากขึ้นเท่านั้น ผู้หญิงที่เที่ยววิ่งไล่ตามผู้ชายอย่างไม่ลดละอย่างเธอไม่มีวันมาแทนที่แพรของฉันได้ อย่าได้ลืมเชียว! เธอจะมีแต่เสียกับเสียถ้ายังดื้อดึงที่จะพยายามต่อไป ถ้าวันไหนรู้สึกเหนื่อยและอยากหยุดก็บอกได้เลย…ฉันพร้อมเซ็นต์ใบหย่าให้เธอทุกวัน!!” คนใจร้ายฝากคำพูดที่รุนแรงให้กันก่อนจะเดินหลบหายเข้าไปในห้องน้ำพร้อมปิดประตูเสียงดังสนั่น นั่นเลยทำให้คนที่พยายามซ่อนความปวดร้าวเอาไว้แทบจะล้มทั้งยืน มนสิชาปลดปล่อยน้ำตาออกมาเบาๆ เพราะไม่อยากให้คนในห้องน้ำเผลอได้ยินเสียงสะอื้นของเธอเข้า เธอไม่อยากให้เขาเห็นมุมอ่อนแอของตัวเองอีกแล้ว เพราะแค่ที่เขาแสดงต่อกันมันก็ย่ำแย่เกินพอแล้วจริงๆ

“สักวัน…มนจะทำให้พี่กันต์ได้เห็นค่ะ ว่าความรักของมนก็มีค่าไม่ได้แพ้ผู้หญิงคนนั้นเลย” หญิงสาวย้ำหนักกับตัวเองก่อนจะยกมือขึ้นปาดน้ำตาอย่างเร็วไว เธอเริ่มต้นจัดแจงที่นอนของตัวเองที่เจ้าของห้องเผื่อแผ่ให้กันจนเสร็จจากนั้นก็ฉวยหยิบเอาชุดนอนกับข้าวของส่วนตัวอีกนิดหน่อยมาถือเอาไว้เพื่อรอที่จะอาบน้ำต่อจากกันต์ธีร์ซึ่งจนป่านนี้ก็ยังไม่ยอมออกมาเสียที