บทที่ 5

วันเวลาผ่านหน้าท้องแบนราบค่อยๆนูนขึ้นมา ตอนนี้หล่อนตั้งครรภ์ได้8เดือนแล้ว การเคลื่อนตัวเริ่มช้ามากขึ้น อีกเพียงแค่4สัปดาห์ หล่อนจะได้พบหน้าลูกสาวตัวน้อย ตอนยังไม่รู้เพศทุกคนต่างเดากันไปต่างๆนานา ฝั่งตระกูลเปรมบดินทร์นั้นอยากได้หลานชาย เพราะมีบุตรสาวอยู่แล้วแม้จะแค่เพียงคนเดียว

ส่วนฝั่งตระกูลอภิพัฒนไพศาล อยากได้หลานสาวเนื่องจากมีบุตรชายแล้วถึง2คน เมื่อผลอัลตร้าซาวด์ออกมาแล้วเป็นเพศหญิง ถึงจะไม่ใช่อย่างที่ว่าที่คุณตาคุณยายหวัง แต่ท่านทั้งสองก็ยังดีใจและดูจะเห่อหลานเหมือนเคย เมื่อถึงคราวต้องไปพบหมอ ทุกคนจะผลัดกันพาหญิงสาวไปโรงพยาบาล

ส่วนมากเวทิศน้องชายของวิณณ์จะรับหน้าที่นั้น ชายหนุ่มสนิทกับณิสรินทร์ในระดับหนึ่ง คงเพราะอายุไล่เลี่ยกัน เขาอายุมากกว่าหญิงสาวเพียง2ปี เวทิศเป็นหนุ่มเจ้าสำราญ ชอบบริหารเสน่ห์ นัยน์ตาแพรวพราวมีแววเจ้าชู้เช่นเดียวกับวิณณ์ ต่างกันตรงผู้น้องพูดเก่งและดูขี้เล่น ส่วนผู้พี่เงียบขรึมและเย็นชา

กลางดึกคืนหนึ่ง หล่อนฝันเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เดินมากอด คลอเคลียเรียกแม่จ๊ะแม่จ๋า นี่คือลูกสาวของหล่อนแน่นอน ณิสรินทร์โอบกอดหนูน้อยไว้พลางลูบหลังเบาๆ

"หนูไปแล้วนะ แล้วเจอกันแม่จ๋า" เมื่อคลายอ้อมแขน เด็กหญิงจึงวิ่งออกจากอ้อมกอดและโบกมือลาหยอยๆ หล่อนพยายามวิ่งตามแต่ไม่ทันและสะดุ้งตื่นในที่สุด หญิงสาวรู้สึกตัวว่ามีน้ำใสๆไหลจากช่องคลอด ไล่ลงมาตามหน้าขาและรู้สึกเจ็บครรภ์ในทันใด

หล่อนตะโกนเรียกพิศมัยที่นอนอยู่บนฟูกข้างเตียง หญิงชราตกใจกับอาการของหญิงสาว รีบวิ่งไปแจ้งกัมปนาทและรสรินทร์

ณิสรินทร์ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลโดยเร็ว หญิงสาวมีภาวะคลอดก่อนกำหนด หญิงสาวถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉิน

หลังจากถูกส่งตัวเข้าไปเป็นเวลากว่าสามชั่วโมง ไม่มีวี่แววว่าจะคลอดเสียที ทุกคนหน้าห้องเริ่มกังวล เวทิศเดินวนเวียนไปมา เขากลัวว่าพี่สะใภ้และหลานสาวของเขาจะเป็นอะไรไป จนถูกมารดาเอ็ดว่าทำให้ทุกคนเวียนหัวจึงหยุดเดิน ทันใดนั้นเสียงเด็กทารกแผดเสียงร้องไห้จ้า ทำให้ทุกคนยิ้มออก

ณิสรินทร์พยายามเบ่งคลอดตามที่พยาบาลบอก หล่อนเบ่งเพียง4ครั้ง คลอดลูกน้อยออกมาอย่างปลอดภัย น้ำตาของหล่อนไหลจากหางตาเป็นทางเมื่อได้ยินเสียงลูกน้อยร้อง ความเจ็บปวดก่อนหน้านี้หายเป็นปลิดทิ้ง หล่อนรู้สึกตื้นตันอย่างบอกไม่ถูก ยามเห็นหน้าลูก

"คุณแม่ได้ลูกสาวนะครับ" สูตินรีแพทย์แจ้งเพศของทารกน้อยให้คุณแม่ทราบขณะที่กำลังเย็บแผล ระหว่างนอนรอ หญิงสาวมองตามลูกน้อยกำลังทำความสะอาดตัว เมื่อทำแผลเสร็จพยาบาลส่งลูกสาวตัวน้อยให้คุณแม่เชยชมครู่หนึ่ง ก่อนจะนำตัวหนูน้อยไปเข้าตู้อบเนื่องจากคลอดก่อนกำหนดเกือบ4สัปดาห์

ณิสรินทร์ถูกนำตัวมาที่ห้องพักฟื้นVIPด้านบนของโรงพยาบาล ภายในห้องตกแต่งด้วยบอลลูนและดอกไม้จำนวนมาก เพื่อนสนิท ครอบครัวต่างมาแสดงความยินดีและรอเชยชมหลานสาวคนแรกของตระกูล หล่อนหลับไปด้วยความเพลีย เจ็บท้องตอนตี3 แม้มีภาวะคลอดก่อนกำหนด แต่ปากมดลูกเปิดเพียงไม่กี่เซนฯ หล่อนนอนรอพยาบาลตรวจเป็นระยะ

ระหว่างนอนรอยิ่งเจ็บปวดขึ้นทวีคูณ เมื่อปากมดลูกเปิดกว้าง จึงถูกส่งเข้าห้องคลอด หล่อนคลอดด้วยตนเองตามธรรมชาติ ลูกน้อยออกมาสมบูรณ์แข็งแรง ได้เข้าใจความเป็นแม่ในตอนเป็นแม่เสียเอง เข้าใจแล้วว่าความรักของแม่เป็นอย่างไร ยามเห็นหน้าลูกนั้นมีความสุขเพียงไหน ใครต่อใครมักจะบอกเสมอว่าเด็กแรกเกิดยังไม่สามารถบอกได้ว่าหน้าตาเหมือนใคร แต่หญิงสาวสัมผัสได้ว่าลูกสาวตัวน้อยของเธอนั้น หน้าตาเหมือนผู้เป็น'พ่อ'ราวกับถอดแบบกันมา

วิณณ์สะดุ้งตื่นกลางดึก ร่างสูงสะดุ้งเฮือกสะเทือนไปทั้งเตียง ทำให้นลินีที่นอนข้างกายรู้สึกตัวตามไปด้วย หล่อนงัวเงียลุกขึ้นมา

"วิณณ์เป็นอะไรคะ ฝันร้ายหรอ"

"ไม่มีอะไร แค่ฝันธรรมดาน่ะ นิลนอนเถอะ" เขาดันตัวร่างบางให้นอนลง สะบัดหัวไล่ความรู้สึกแปลกๆออกไป ชายหนุ่มฝันถึงณิสรินทร์ เขาเห็นหล่อนจูงมือเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง บอกว่าเป็นลูกของเขา หญิงสาวร้องไห้ปานจะขาดใจไหนจะเด็กคนนั้นที่ร้องเรียกเขาว่าพ่ออย่างไม่ขาดปาก ภาพที่เห็นในฝันมันหดหู่เสียจนไม่สามารถข่มตาหลับได้

พลิกตัวไปมาราว2ชั่วโมงก็ไม่สามารถข่มตาหลับได้ลง ยังค้างคาใจกับสิ่งที่ฝัน ถ้าณิสรินทร์ท้องกับเขาจริงคงโดนตามตัวกลับไทยไปนานแล้ว หรือความจริงแล้วหล่อนอาจจะไม่ได้ท้อง ไม่มีใครพูดถึงเรื่องวันนั้นแม้แต่น้อย ราวกับว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น

ในที่สุดก็ทนความสงสัยไม่ไหว ตัดสินใจโทรหาเวทิศเมื่อเห็นที่ไทยเช้าแล้ว เพียงไม่นานปลายสายก็กดรับ

"โทรหาผมแต่เช้ามีไรฮะ"

"ปกติ10โมงแกยังไม่โงหัวจากที่นอนเลย ทำไมวันนี้ตื่นไว"

"เอ้า พี่วิณณ์ผมก็ต้องปรับปรุงตัวบ้างสิ ว่าแต่มีไรรึเปล่าฮะ" เวทิศแปลกใจที่พี่ชายโทรมาหาแต่เช้า ทั้งๆที่เยอรมนีเพิ่งเช้ามืด แถมยังโทรมาในวันที่หลานลืมตาออกมาดูโลกพอดี

"ฉันถามอะไรหน่อย แต่ไม่ต้องปากมากไปบอกแม่นะ" เมื่อผู้เป็นน้องรับปาก จึงเอ่ยถาม

"แกได้ข่าวของรินบ้างไหม”

"รินไหนฮะ อ๋อ น้องริน ทำไมหรอฮะ" คำนำหน้าชื่อที่เวทิศใช้เรียกหล่อน ดูสนิทสนมจนน่าหงุดหงิด

"ฉันอยากรู้ ถ้าแกไม่รู้ก็แค่พูดมาว่าไม่รู้ ไม่ต้องถามมาก"

"ก็ปกตินะฮะ ล่าสุดที่เจอก็ดูมีความสุขดี" ชายหนุ่มพูดไปตามจริง ล่าสุดที่เจอหล่อนคือเมื่อ3ชั่วโมงที่แล้วก่อนที่หล่อนจะหลับ หล่อนดูมีความสุข พูดยิ้ม หัวเราะกับเขาและครอบครัวตามปกติ

"เหอะ แล้วสรุปเขาท้องรึเปล่า มีผัวใหม่ไหม" ในที่สุดพี่ชายก็ถามในสิ่งที่ผู้เป็นน้องคิด

"ไม่รู้สิฮะ ผมไม่ได้สนใจ ถ้าจะมีก็คงไม่แปลกหรอก สวยขนาดนั้น" ชายหนุ่มโดนมารดาสั่งห้ามพูดถึงเรื่องหญิงสาวให้ผู้เป็นพี่ฟังและห้ามพูดถึงเรื่องพี่ชายต่อหน้าณิสรินทร์

"หึ งั้นแค่นี้แหละ" ปลายสายกระแทกหูใส่

วิณณ์รู้สึกหงุดหงิดกับคำตอบของน้องชาย เดินไปวักน้ำล้างหน้าระบายความหงุดหงิด ทำไมเขาต้องสนใจหล่อนด้วย หล่อนไม่ได้สำคัญอะไรกับเขาเสียหน่อย

ทารกน้อยในอ้อมกอดกำลังตั้งหน้าตั้งตาดูดดื่มน้ำนมจากอก ไม่น่าเชื่อว่าปากเล็กๆจะสามารถดูดกลืนยอดอกเข้าไปได้ ขากรรไกรและใบหูของขยับเล็กน้อยตามจังหวะการกลืน หญิงสาวอบอุ่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูกเมื่อมองดูร่างเล็กๆในอ้อมแขน

"คิดรึยังว่าจะให้ชื่ออะไร "ผู้เป็นบิดาถามขึ้น

"น้ำมนต์ค่ะ... ณิจรินทร์" หล่อนไล้นิ้วบนหน้าเล็กอย่างเบามือ

"ดีๆ แม่ลูกชื่อคล้องจองกัน" กัมปนาทเห็นด้วยกับบุตรสาว

"เป็นเด็กดีกับแม่นะคะ" หญิงสาวพึมพากับลูกน้อย

ช่วงเย็นของวันเดียวกัน ตระกูลอภิวัฒนไพศาลได้มาเยี่ยมหลานสาวตัวน้อย ตื่นเต้นกันเป็นอย่างมาก

"แม่ ดูหลานดิฮะ หน้าเหมือนพี่วิณณ์เป๊ะๆเลย" เวทิศเผลอพูดออกมาอย่างลืมตัว ส่งผลให้มารดาเดินมาหยิกแขนขนเขาสะดุ้ง

"โอ๊ย อะไรเนี่ย หยิกผมทำไมฮะ" เขาลูบแขนป้อยๆ เมื่อเห็นสายตาพิฆาตของมารดาทำให้นึกออก

ตอนเช้านางและสามีไปเยี่ยมหลานสาวที่ห้องทารกแรกเกิด คราแรกที่เห็นหล่อนมั่นใจว่าถอดแบบบุตรชายคนโตออกมาอย่างแน่นอน

ยิ่งได้เห็นใกล้ๆชัดยิ่งมั่นใจ โครงหน้า ทรงคิ้ว จมูก ปากเล็กๆนั่นคล้ายวิณณ์ในตอนแรกเกิดจนน่าใจหาย

สาวน้อยนอนหลับตาพริ้มบนรถเข็น กินนมแม่เสียจนเกลี้ยงเต้า ระหว่างรอพยาบาลมารับกลับห้องทารกแรกเกิด ทุกคนผลัดกันเชยชม ถ่ายรูปเสียจนหนำใจ เวทิศก็เป็นหนึ่งในนั้น เขาหมั่นไส้พี่ชายเป็นอย่างมาก วันนั้นชายหนุ่มบอกว่าเขาไม่เคยไม่มีความสัมพันธ์กับณิสรินทร์ ไม่เคยอะไรล่ะ หลักฐานออกมาเป็นตัวเป็นตนขนาดนี้! ว่าแล้วเขาก็อัพเดตรูปภาพหลานสาวลงโซเชียลเน็ตเวิร์ค

นีรกานต์และศตกมลรีบมาเยี่ยมเพื่อนสาวและหลานตัวน้อยหลังจากเรียนวิชาสุดท้ายเสร็จ ทั้งคู่กรี๊ดกร๊าดกับความน่ารักน่าชังของหนูน้อย

"ริน เป็นดาราได้เลยนะเนี่ย น่ารักน่าชังจังเลยลูก"

"น่าเกลียดน่าชังย่ะ" ศตกมลแก้ให้

"นั่นแหละ ดูซิตรงไหนเหมือนแม่รินมั่ง นอกจากเป็นผู้หญิง หน้าเหมือนพ่อเด๊ะๆเลยนะเรา" นีรกานต์พลั้งปากพูด

"ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันมันปากพล่อย" ว่าแล้วหล่อนก็พรางตบปากตนเองเบาๆ

"บ้า รินไม่ได้คิดมาก ความจริงยังไงก็เป็นความจริง ใครก็บอกแบบนั้น" หล่อนพูดยิ้มๆ แต่ในตาฉายแววอ่อนไหว ศตกมลเห็นท่าไม่ดีจึงรีบเปลี่ยนเรื่อง

"ฉันสองคนเตรียมของรับขวัญหลานมาให้ด้วยนะ" ศตกมลชูถุงกำมะหยี่สีแดงขึ้นมา ด้านในเป็นกำไลข้อเท้า ทำด้วยทองคำแท้ จำนวน1คู่

"ฉันกับยายแนนรวมเงินกันซื้อให้หลานคนละข้าง"

"ขอบใจนะแก ความจริงไม่ต้องลำบากขนาดนี้ก็ได้ แค่มาเยี่ยมก็ดีใจแล้ว" ณิสรินทร์เอ่ยจากใจจริง

"ได้ไงยะ หลานทั้งคน ต้องต้อนรับเป็นอย่างดี"

"เนอะๆ หลานน้าแนน" นีรกานต์อดหมั่นเขี้ยวหลานสาวไม่ได้ ฉกจูบแก้มเบาๆหนึ่งที

"แหม กล้าพูดเนอะแก น้าอะไรล่ะ ป้าต่างหาก ป้าแนน"ศตกมลเอ่ยแซว แขกผู้มาใหม่ทั้งคู่สร้างเสียงหัวเราะและสีสันกับบุคคลในห้องได้อย่างไม่น่าเชื่อ