2

Chapter 2

“ถ้าไม่อยากอะไรอย่าเพิ่งมาปากดี วันนี้ฉันอารมณ์ไม่ดี ถ้าไม่อยากปากแตก อย่าเพิ่งมายุ่งกับฉัน!”

“แหม่ ๆ อีปลา มึงนี่ปากดี!”

“แล้วมึงจะเอายังไง?”

“ก็ไม่ยังไง กูไม่อยากจะรบกับมึงหรอก” ปานวาดว่าแล้วลุกขึ้นยืน ก้าวฉับ ๆ ออกจากบ้าน

ปารารีถอนหายใจออกมาแรง ๆ แล้วเดินขึ้นบ้าน เธออาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยก็รีบเข้าไปในครัว จานชามที่ใช้แล้วถูกวางซ้อนทับเต็มอ่าง ห้องครัวก็เละเทะไร้คนทำความสะอาด

“สองแม่ลูกนี่น่าจะไปเกิดเป็นปรสิต ไม่ทำห่าอะไร นอกจากเกาะแดกไปวัน ๆ” ปารารีบ่นอุบ ก่อนจะรีบเก็บกวาดทำความสะอาดครัว ปารารีทำอาหารง่าย ๆ ไข่เจียวหมูสับราดข้าวสองจาน เธอเดินถือไปที่บ้านหลังเล็กที่อยู่ไม่ไกล

“กินข้าวก่อนค่ะพ่อ” ปารารีเอ่ยกับบิดา เมื่อเห็นว่าท่านกำลังนั่งดูบอนไซที่ปลูกเอาไว้ บ้านหลังเล็กที่ท่านชอบมาอยู่ เพื่อดูแลเจ้าต้นบอนไซที่ท่านปลูกเอาไว้

“ปลากินก่อนเลย”

“ปลาอยากให้พ่อมากินด้วยกัน ไข่เจียวไม่ได้ปรุงรสอะไรเยอะเหมือนเดิมค่ะ” ปารารีประคองบิดานั่งที่โต๊ะอาหาร

“พ่อเบื่ออาหารจืดชืดจริง ๆ”

“เบื่อก็ต้องกินค่ะพ่อ” ปารารีเอ่ยแล้วถอนหายใจออกมาแรง ๆ ครอบครัวของเธอเคยเป็นครอบครัวที่ร่ำรวย เป็นคนมีหน้ามีตาในสังคม

ตั้งแต่เป็นเด็กจวบจนอายุสิบสามปี เธอมีเงินใช้ไม่ขาดมือ อยากได้อะไรก็ได้ อยากกินอะไรก็ได้กิน แต่พอบิดาแต่งงานกับน้าปานตะวันไม่นาน ท่านก็ถูกเพื่อนรักโกงบริษัทไป หนำซ้ำยังให้กู้ยืมเงินมาลงทุนจนเป็นหนี้มหาศาล ถูกโกงจนหมดตัว

“อืม” ก้องเกียรติพยักหน้า ที่จริงเขาก็ไม่ได้อยากจะเรื่องมากอะไร เขาต้องกินอาหารรสชาติจืดชืดก็เพราะปีที่แล้วเขาเป็นโรคหัวใจกับความดันสูง อาการป่วยของเขา ทำให้ลูกสาวต้องวิ่งเต้นหาเงินมารักษาตัวให้

ปารารีเป็นเสาหลักให้ครอบครัว ส่วนปานตะวันกับปานวาดไม่เคยช่วยหาเงินเข้าบ้าน มีแต่ผลาญทุกอย่างไปจนหมด ทุกครั้งที่เขาขายบอนไซได้ ปานตะวันจะมาขอเงินประจำ ถ้าให้ไม่เป็นที่พอใจ เธอก็จะแอบเอาเงินเขาไปเสริมสวย เล็บนี่เดี๋ยวยาวเดี๋ยวสั้น อาทิตย์หนึ่งทำไปไม่รู้กี่ครั้ง

บางครั้งทนพฤติกรรมภรรยาไม่ได้ เขาอยากจะไล่สองแม่ลูกไปให้ไกลแสนไกล

ถ้าไม่โดนเพื่อนรักโกงเอาทุกอย่างไป เขากับครอบครัวก็คงไม่ตกอยู่ในสภาพแบบนี้ คิดแล้วก็แค้นดั่งไฟสุมทรวง อยากแก้แค้น อยากเอาคืนคนทรยศให้สาสม แต่ทำอะไรไอ้บ้านั่นไม่ได้ แค่เห็นเขาไปป้วนเปี้ยนหน้าบริษัท ลูกน้องของอดีตเพื่อนก็ลากเขามาโยนทิ้งข้างนอกแล้ว

“กินข้าวเสร็จอย่าลืมกินยาด้วยนะคะ”

“อืม แล้ววันนี้ทำงานเหนื่อยไหมลูก?”

“เหนื่อยค่ะ แต่พ่อไม่ต้องเป็นห่วงเลยนะคะ ปลาสนุกกับงานมากค่ะ” ที่จริงวันนี้เธอไม่ได้สนุกอะไร หนำซ้ำยังเจอเรื่องบ้าบอคอแตกอีกต่างหาก แต่ที่พูดปดบิดาก็เพราะไม่ต้องการให้ท่านต้องคิดมากในสิ่งที่หล่อนเจอ

“พ่อขอโทษนะลูก ที่พ่อรักษาสมบัติของเราเอาไว้ไม่ได้” ก้องเกียรติเอ่ยอย่างรู้สึกผิด คิดไปถึงเรื่องเก่าก่อน เขาก็ยังแค้นในใจไม่หาย

“ช่างมันเถอะค่ะ ปลารู้ว่าพ่อพยายามทำทุกอย่างเพื่อเราทุกคน พ่ออย่าคิดมากเลยนะคะ สักวันบริษัทนั้นอาจกลับมาเป็นของเรา” มันก็แค่คำปลอบใจ เธอไม่เห็นวี่แววว่าจะเอาบริษัทพ่อกลับมาได้

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จเรียบร้อยปารารีก็มานั่งเหม่อที่ระเบียงบ้าน ในหัวคิดไปถึงเรื่องเก่า ๆ เธอคิดถึงบ้านหลังที่เคยอยู่ แม้จะไม่ได้อยู่ที่นั้นมาหลายปี เธอก็ยังคิดถึงมัน

ที่นั่นเป็นที่ที่เธอเคยมีแม่ แม้ท่านจะจากไปตั้งแต่เธออายุสิบขวบ แต่ทุกความทรงจำเกี่ยวกับแม่มันก็ยังอยู่บ้านหลังนั้น มันยังคงชัดเจน เหมือนเพิ่งผ่านมาเมื่อวาน

฿฿฿

“อะไรนะคะ”

“พี่ไล่ปลาออก” เจ้าของร้านชาบูเสียงเข้มกอดอกมองปารารี

“ทำไมถึงไล่ปลาออกคะ?” ปารารีเอ่ยถามเสียงสั่น

“ก็ลูกค้าคนนั้นน่ะสิ เธอเอาเรื่องฟ้องร้องและโพสต์ต่อว่าร้านเราจนร้านเสียหาย พี่คงไม่สามารถจ้างพนักงานที่ทำให้ร้านเราชื่อเสียงเสียหายได้”

“แต่ปลาไม่ได้เป็นคนผิดนะคะ ปลาอาจจะประมาณแต่ปลาไม่ได้ทำให้เด็กคนนั้นบาดเจ็บนะคะ”

“ไม่รู้ล่ะ ร้านถูกโจมตีหนักแบบนี้ พี่คงต้องให้เธอออก!” ปารารีกำมือตัวเองแน่น มองไปที่ฟ้ารดาที่ยืนมองที่เธออย่างห่วงใย

“ถ้าจะให้ปลาออก ปลาขอเงินเดือนเดือนนี้ด้วยค่ะ”

“พี่ไม่ได้ให้หรอกนะ ปลาทำร้านพี่เสียหาย พี่จะหักเงินเดือนเดือนนี้ไว้เลย”

“อะไรกันคะพี่อิงดาว”

“พี่จะหักไว้ ไม่ให้เงินเดือนนี้กับปลา พี่คิดว่าพี่พูดชัดแล้วนะ”

“ถ้าพี่ไม่จ่ายเงินเดือนปลา ปลาจะไปฟ้องกรมแรงงาน ปลาไม่ยอมแน่ ๆ ค่ะ” ปารารีไม่ขอทน หล่อนทำงานหนักมาตลอด เมื่อวานคือวันเงินออก แต่ไม่มีเงินเข้าบัญชี ปารารีกะว่าจะมาทำงานแล้วทวงถามเงินเดือน แต่พอมาทำงานก็ถูกไล่ออกเสียนี่

“อะไรนะ!?” อิงดาวเสียงเข้ม

“ถ้าพี่ไม่ยอมจ่ายเงินเดือนปลา ปลาจะไปฟ้องกรมแรงงาน รับรองพี่โดนสองเด้งแน่”

“นี่แกขู่พี่เหรอ?”

“ไม่ได้ขู่ แต่ปลาทำจริง!” ปารารีกดโทรศัพท์ยุกยิก เมื่อข้อความจากฟ้ารดาถูกส่งมา มันเป็นคลิปภาพกล้องวงจรปิดภาพเหตุการณ์เมื่อวาน ในเมื่อเธอรู้สึกไม่แฟร์กับเรื่องที่เกิดขึ้น เธอก็จะให้โลกโซเชียลเป็นคนตัดสิน

ไม่ใช่ไม่อยากรับผิดชอบ ตอนแรกจะรวบรวมเงินจ่ายค่าเสียหายที่อีกฝ่ายร้องมาเพราะเห็นแก่เด็ก แต่การที่เธอต้องมาตกงานเพราะการกระทำผู้ปกครองเด็กคนนั้น เธอก็จะให้ทุกคนตัดสิน ว่าเธอไม่ได้ผิดแค่ฝ่ายเดียว

“…”

“หรือพี่อยากไปออกรายการพี่หนุ่ม รับรองพี่โดนสาวไส้หมดแน่”

“อย่ามาขู่”

“ไม่ได้ขู่ ปลาทำจริงค่ะ ถ้าพี่ไม่จ่ายเงินเดือนปลา เราตะได้เห็นดีกัน” ปารารีเสียงเข้มสีหน้าเอาจริง อิงดาวเห็นท่าทางนั้นก็ลอบกลืนน้ำลาย เพราะถ้าหากมีเรื่องเสียหายอีก ร้านชาบูหล่อนต้องเจ๊งแน่

“พี่จ่ายก็ได้” อิงดาวเอ่ยอย่างไม่เต็มใจนักก่อนจะกดโทรศัพท์ ไม่ถึง 1 นาทีข้อความเงินเข้าก็เด้งเข้าโทรศัพท์ปารารี

“ก็แค่นั้นแหละค่ะ”