ตอนที่4/2

ตอนที่4/2

นิสายกเหล้าเพียวๆ ขึ้นดื่ม เธอไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรต่อไปดี ให้แก้สัญญาตามที่นายทุนหน้าเลือดต้องการ ก็เท่ากับว่าเธอต้องทิ้งพนักงานที่ร่วมบุกเบิกกับบิดาเธอมา หากให้ทุกคนไปทำงานกับพี่ชายของเธอที่ฟาร์มไข่มุกก็คนละสายงานกัน

คนทำงานบริการจะผันตัวไปทำฟาร์มประมงได้ยังไง ถ้าพนักงานแค่คนสองคนในส่วนของออฟฟิศเธอคงพอจะโยกย้ายไปฝากพี่ชายเธอได้ แต่คนอื่นๆ ที่เหลือล่ะ เธอจะทำอย่างไรดี นิสายังไม่พร้อมที่จะแบกความล้มเหลวกลับเพิร์ลเกสเฮ้าส์ เมื่อออกจากลิฟต์มามองเห็นบาร์เครื่องดื่ม เธอจึงเดินตรงเข้ามานั่งกะว่าจะย้อมใจสักแก้วสองแก้วเท่านั้น

เธอจะโยนความผิดพลาดที่ทำธุรกิจเจ๊งไปให้กฤษฎาทั้งหมดก็ไม่ได้ ส่วนหนึ่งก็เพราะเธอเองที่คิดว่าซื้อใจคนที่ทำงานร่วมกันมายาวนานด้วยเงินจนถึงวันหนึ่งทำงานด้วยกันแบบครอบครัวจนกลายเป็นความเคยชิน และไอ้คำว่าทำงานด้วยกันอย่างครอบครัวนี่ล่ะที่มัดเธอเอาไว้จนกลายเป็นปมใหญ่ที่แก้อย่างไรก็แก้ไม่หมด ยอมให้ 100 ครั้ง พอครั้งที่ 101 ไม่ยอมเธอกลายเป็นคนไม่ดีในสายตาพนักงานไปเสียแล้ว

แม้กฤษฎาจะเข้ามากว้านซื้อที่ดินทั้งเกาะไปจนหมด แต่เขาทำรีสอร์ตเชิงอนุรักษ์ กฤษฎาใช้วิธีเทาๆ ในการบังคับให้เธอขายเพิร์ลเกสเฮ้าส์ นิสาจะด่าเขาก็ด่าได้ไม่เต็มปาก เพราะหากเป็นนายทุนคนอื่นมาซื้อธรรมชาติเกาะไข่มุกคงถูกทำลายไปจนเกือบหมดไม่เหลือเค้าเดิมแล้ว แต่นี้กฤษฎาไม่ได้ทำแบบนั้น

“พี่นัท”

ริมฝีปากอิ่มเอ่ยชื่อเรียกชายหนุ่มที่นั่งอยู่ในมุมมืดของบาร์ เพียงแค่เห็นร่างสูงในมุมมืดสลัวเธอกลับจำเขาได้ในทันที ไม่ว่าเขาจะหายไปจากชีวิตเธอนานแค่ไหน ไม่ว่าเธอจะล๊อคปิดตายความทรงจำที่มีกับเขาเอาไว้อย่างแน่นหนา แต่เธอกลับไม่เคยลืมเขาได้เลย ร่างบางลุกจากเก้าอี้ของตน เดินซวนเซตรงไปยังมุมนั่น มือหนาเอื้อมออกมารับร่างนั้นเอาไว้ไม่ให้ล้มหัวฟาดพื้น

“เมา?” ไม่ได้ถามเธอ กฤษฎาหันไปถามบาร์เทนเดอร์

“ครับ น่าจะเมา” บาร์เทนเดอร์รีบตอบเจ้าของรีสอร์ต

“แล้วทำไมปล่อยให้ลูกค้าดื่มหนักขนาดนี้” แม้จะดุลูกน้องแต่กฤษฎาก็รู้ดีว่าหากลูกค้าสั่ง บาร์เทนเดอร์ไม่มีทางขัดใจได้

”พี่นัท“

กฤษฎาก้มตามเสียง หัวคิ้วหนาเลิกขึ้นเล็กน้อย ไม่มีใครเรียกชื่อเล่นของเขานอกจากคนในครอบครัว นิสารู้ได้อย่างไรว่าเขามีชื่อเล่นว่าอะไร แต่ประโยคต่อมาทำเอากฤษฎาจำต้องกลับมาสนใจกับสิ่งที่เธอพูด

”ทำไมพี่นัทต้องใจร้ายกับนิขนาดนี้“ เธอช้อนสายตามองคนที่ประคองเธอให้นั่งลงที่เก้าอี้ด้านข้างของเขา

”ผมใจร้ายอะไรกับคุณ มันเป็นเรื่องของธุรกิจทั้งนั้น“

นิสาแม้มปากแน่น นัยน์ตากลมคลอหน่วย เธอเกลียดที่เขามองเธอราวกับว่าไม่เคยรู้จักกันมาก่อน เกลียดที่เขาทำราวกับว่าเธอเป็นแค่ความทรงจำที่ไม่น่าจดจำของเขา เธออยากทำให้ได้อย่างเขาแต่ไม่ว่าทำอย่างไรก็ทำไม่เคยได้เลย

”เดี๋ยวผมไปส่ง ให้ไปส่งไหน“ มองจากดาวเสาร์ก็รู้ว่าคนตรงหน้าเขาเมาขนาดไหน แค่ลุกเดินมาหาเขา ก้าวขามาได้แค่สี่ก้าวก็แทบล้มลงไปกองกับพื้น เขาจะสงเคราะห์ไปส่งให้ก็แล้วกันถือว่าเอาบุญ

”ทำไมค่ะ คุยกับนิโดยที่ไม่มีเรื่องธุรกิจมาเกี่ยวข้อง พี่นัทจะขาดใจตายเลยหรือไง“ เธอแหวใส่เสียงดัง นอกจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ในเลือดแล้วฤทธิ์ของความเสียใจที่ถูกเก็บเอาไว้ลึก ๆ ภายในใจก็ระเบิดออกมา

”คุณเมาแล้ว“ กฤษฎากลอกตา เขาจะไม่ถือสาคนเมาก็แล้วกัน ร่างสูงลุกขึ้นประคองคนเมา โอบเอวคอดยึดเอาไว้แน่น ไม่งั้นนิสาได้ลงไปนอนกับพื้นแน่ จะให้เขาอุ้มเธอเหมือนในละครเหรอ ฝันไปเถอะ เขาจะทำแบบนั้นกับผู้หญิงที่เขารักเท่านั้น

ร่างบางลอยหวือออกจากเก้าอี้ นิสาผวาเกาะกฤษฎาเอาไว้ตามสัญชาตญาณกลิ่นกายที่คุ้นเคยลอยเข้าจมูก เธอกำเสื้อสูทตัวนอกของเขาเอาไว้แน่น กลัวว่าหากเธอปล่อยมือเขาจะหายไปอีก หายไปจากเธอไม่ใช่ 5 ปี อย่างที่ผ่านมา แต่ว่าตลอดไป

“นิรักพี่” เธอแนบใบหน้าลงบนอกแกร่ง แม้กฤษฎาจะมาปรากฏตัวที่เกาะนี่อีกครั้ง แต่สถานะของเขาและเธอไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว เธอเป็นคนในอดีตที่เขาทิ้งเอาไว้ และเขายังมีคู่หมั้นที่แผ่นดินใหญ่ เธอจึงเลี่ยงการเจอกฤษฎามาตลอด

กฤษฎาได้ยินเสียงพึมพำของคนเมา แม้มันจะเบามากแต่เขาได้ยินชัดเจนเพราะใบหน้าเธออยู่แค่ปลายคางเขาเท่านั้น เธอรักใครก็ไปบอกคนนั้นสิ มาบอกคนอื่นตอนเมา

ไอ้ผู้ชายคนนั้นมันจะรู้ไหม

ในจังหวะที่ร่างสูงก้มลง ริมฝีปากอิ่มก็ประกบเข้ากับริมฝีปากหยัก กฤษฎาอยากจะสะบัดใบหน้าหนี แต่สัมผัสนิ่มอุ่ม อีกทั้งกลิ่นกายสาวหอมรวยรินที่พยายามไม่สนใจตั้งแต่ประคองเธอในครั้งแรก กฤษฎากระชับเอวบางแน่นขึ้น บดริมฝีปากของตนตอบรับสัมผัสนั้นอย่างหิวโหย

เสียงครางอื้ออึงราวจะขาดอากาศของคนในอ้อมกอด ทำเอากฤษฎาได้สติถอนจุมพิตออกมาอย่างแสนเสียดาย เป็นเพราะเขาเพิ่งกินยาแก้ปวดมาแน่ๆ เหล้าจากปากนิสาจึงทำเขาเมาแล้วทำอะไรบ้า ๆ แบบนี้