ตอนที่ 4 : คนผู้นี้โหดยิ่งนัก 1/2

ตอนที่

[3]

คนผู้นี้โหดยิ่งนัก

ทว่าภาพตรงหน้าทำให้จินอ้าปากค้าง

อะไรคือมีแค่อ่างไม้หนึ่งใบและขันที่ทำจากลูกน้ำเต้าเก่า ๆ

ไม่มีความมิดชิดเพราะมีแค่ฉากกั้นผุ ๆ พัง ๆ แถมยังไม่ครบสี่ด้าน นี่ไม่เรียกว่าห้องน้ำด้วยซ้ำ แล้วถ้าปวดหนักขึ้นมาจะไปที่ไหน ชักโครก ไม่สิ ส้วมหลุมก็ไม่มี ทันใดนั้นสายตาของหญิงสาวก็มองไปยังเนินป่าที่อยู่ไม่ไกลออกไป อย่าบอกนะว่า

จะไหวมั้ยเนี่ยจิน

ถ้าต้องอยู่ที่นี่จริง ๆ เธอจะอยู่ยังไง

เมื่อคิดว่าไม่มีห้องน้ำความปวดหน่วงในตอนเช้าก็หายไป เธอรีบทำการล้างหน้าล้างตาและบ้วนปาก ในตอนนี้ก็คงทำได้แค่นี้ อย่าถามหาแปรงสีฟัน สบู่อะไรเลย เมื่อเสร็จธุระแล้วจึงรีบไปหาเจ้าของเรือนนาคนนั้น จินไม่ทันได้สังเกตเลยว่ารูปลักษณ์ตนเองนั้นดูอ่อนเยาว์กว่าตอนที่อยู่โลกเดิมเสียอีก

มือบางผลักประตูเรือนนาเข้าไป ทันใดนั้นกลิ่นอับบางอย่างก็ตีปะทะเข้ากับใบหน้า หากแต่จินรีบเก็บปฏิกิริยาได้ทันเพราะไม่ไกลกันนั้นมีใครบางคนกำลังจ้องมองมาอยู่

เขากำลังนั่งรอที่โต๊ะอาหารเก่า ๆ ไม่เล็กไม่ใหญ่นัก เขาไม่พูดอะไรและเธอก็ยืนนิ่งไม่ขยับเช่นกัน จนกระทั่ง…

“นั่งสิ”

ตรงหน้าของเขามีมันเผาที่สองศรีพี่น้องนำมาให้ นี่คงเรียกเธอไปกินด้วยใช่หรือไม่

เฮ้อ อย่างน้อยก็ไม่ใจร้ายกินคนเดียว

คิดได้ดังนั้นใบหน้างามจึงเผยรอยยิ้มกว้างแล้วเข้านั่งตรงข้ามเขาทันที ทว่าระหว่างที่กำลังจะเอื้อมมือไปหยิบมันเผาที่อยู่ตรงหน้า จู่ ๆ คนตรงข้ามก็จับตะเกียบขึ้นมาก่อนจะปักมันลงไปยังตำแหน่งที่เฉียดฉิวจากมือของเธอไปเพียงนิดเดียว

“เฮ้ย นี่คุณทำอะไร”

นัยน์ตาหญิงสาวเบิกกว้างขึ้นพร้อมมองไปที่คนตรงข้ามอย่างไม่พอใจ

“ข้าเพียงจะบอกเจ้าเอาไว้ ว่าหากอยากจะอยู่ที่นี่ ห้ามทำตัวน่ารำคาญเด็ดขาด”

“อย่าเรียกร้องอันใดเกินตัว ที่สำคัญ หากเจ้าเล่นตุกติกอันใดแม้แต่นิดเดียว”

“รับรองว่าตะเกียบอันนี้จะมิได้ปักลงที่โต๊ะนี้อย่างแน่นอน ปักที่ใดเจ้าคงไม่ต้องเดา” ว่าแล้วก็ถอนตะเกียบขึ้นแล้ว แล้วยกยิ้มด้วยท่าทางราวกับฆาตกรโรคจิตในหนังที่เคยดูก็ไม่ปาน

จะขู่อะไรกันขนาดนั้น

“ฉันก็ตัวแค่นี้ จะไปทำอะไรได้” จินว่าพลางยกมือทำท่าแสดงถึงความตัวเล็กตัวน้อยของตัวเอง

“แล้วก็เลิกพูดด้วยภาษาประหลาดด้วย ข้ารำคาญ”

“อ่าว นั่น ก็ฉัน…”

“หือ….” สายตาข่มขู่ถูกส่งมาอีกครั้ง

“ก็ ฉะ…. ข้าถนัดพูดแบบนี้นี่นา”

“ไม่ต้องแก้ตัว นี่มันของเจ้ารีบกินเข้าไปเสีย” ส่งสายตาข่มขู่แล้วก็ยื่นมันเผาที่ชิ้นเล็กที่สุดให้กับเธอ

นี่มันช่าง….

เอาเถอะ เดี๋ยวถ้าเรื่องมาก อาจจะมีการฆาตกรรมกันเกิดขึ้น เธอรีบรับมันเผาก่อนจะกินมันอย่างรวดเร็ว ไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อคืน หิวชะมัด ชายหนุ่มมองสตรีแปลกหน้าด้วยสายตาอ่านยาก แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา นอกจากหยิบมันเผาของตนเองกินไปอย่างเงียบ ๆ

เมื่อกินเสร็จ จินจึงรีบเช็ดปากของตัวเองแล้วถามสิ่งที่อยากรู้กับคนตรงหน้าไปทันที

“นี่คุณ เอ่อ ท่านพอจะบอกข้าได้หรือไม่ว่าที่นี่คือที่ไหน ปีอะไร”

ร่างบางนอนกระสับกระส่ายบนแคร่เล็ก ๆ เพราะนอนไม่หลับ อนึ่งนั่นมาจากสิ่งที่ตนเองเพิ่งได้รับรู้มา เธอได้ทะลุมิติมาในโลกคู่ขนานคล้ายประเทศซีในยุคโบราณจริง ๆ ด้วย!! เพราะแคว้นที่เธออยู่ตอนนี้ ไม่เคยได้ยินชื่อมาก่อน ไม่เคยอ่านเจอในประวัติศาสตร์ใด มันเป็นเรื่องน่าตระหนกไม่น้อย เกิดเรื่องนี้ขึ้นได้อย่างไร แล้วจะสามารถกลับไปในโลกที่เธอจากมาได้หรือไม่ ตรงนี้ที่ทำให้เธอหวั่นไหว ถ้ากลับไปไม่ได้จะทำยังไง จะอยู่ที่นี่ต่อไปยังไง แม้กระทั่งเจ้าของเรือนนาที่เธอนอนอยู่ตอนนี้เขายังไม่ได้อยากต้อนรับเธอเลยแม้แต่น้อย ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ จากต่างโลกจะใช้ชีวิตในโลกโบราณได้ยังไง ระหว่างที่คิดเสียงของบางอย่างก็ดังขึ้น

โครกกกก

จินกุมท้องด้วยความหิว

วันนี้กินมันเผาชิ้นเล็ก ๆ ไปแค่ชิ้นเดียว และพยายามมองหาจนทั่วเรือนนาหลังนี้แล้วไม่มีอาหารอย่างอื่นอีก แม้กระทั่งข้าวสาร แล้วเขาใช้ชีวิตมาได้ยังไง

อีกอย่างที่ทำให้จินนอนไม่หลับนั่นก็คือ เธอยังไม่ได้อาบน้ำเลย เมื่อช่วงเย็นจะไปอาบแต่ก็เห็นว่าน้ำในถังน้ำมีเพียงไม่มาก ครั้นจะไปตักมาเพิ่มก็ไม่รู้จะไปตักที่ไหน คนผู้นั้นก็เอาแต่ขังตัวเองในห้องนอนเล็กของเขา เสื้อผ้าที่ติดตัวมาก็มีเพียงชุดเดียวที่เธอกำลังใส่ตอนนี้ ไม่มีให้เปลี่ยนอีก คิดแล้วจึงทอดถอนลมหายใจแล้วนอนมันทั้งอย่างนี้ แต่มันก็ไม่สามารถนอนได้ง่าย ๆ ด้วยการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน รู้ตัวอีกทีที่หางตาก็มีน้ำตาไหลลงอย่างไม่รู้ตัว ไม่นานก็มีเสียงสะอึกสะอื้นดังขึ้น

ด้วยเรือนนานั้นไม่ใหญ่ มีเพียงห้องโถงเล็กด้านนอก แล้วห้องส่วนตัวที่ไม่ใหญ่อีกหนึ่งห้องซึ่งก็คือห้องนอนของเยี่ยนซี แม้หญิงสาวจะพยายามเก็บเสียงสะอื้นของตนเองมากเพียงใด เสียงนั้นก็ดังเข้าหูของคนที่นอนอยู่ในห้องนอนของตนเองอยู่ดี