2.ดื้อรัก

*** ทักทายคร้า ***

สนามบินนานาชาติจังหวัดเชียงใหม่

ร่างโปร่งระหงในชุดเสื้อเชิ้ตพอดีตัวสอดชายเข้าไปในขอบกางเกงสแล็กสีดำเดินออกมาจากทางเชื่อม ดวงหน้าคมสวยกับดวงตาคมโตดูเป็นจุดเด่นให้ผู้ชายหลายคนหันไปมอง แต่อนินญามินไม่มีเวลาชายตามองหนุ่มคนไหนมากไปกว่าจุดหมายคือบ้านคุณตาคุณยาย

เรียวขายาวในกางเกงตัวสวยก้าวออกจากประตูไปยืนริมฟุตพาท ใบหน้าสวยมองซ้ายขวาเพื่อหารถโดยสาร เจ้าของรถแท็กซี่สีเขียวคาดเหลืองคันหนึ่งเห็นผู้โดยสารก็รีบวิ่งไปจอดใกล้ๆ กระจกเลื่อนลงช้าๆ แล้วชายวัยประมาณสี่สิบเจ้าของรถก็โผล่หน้าออกมา

“จะไปไหนครับ”

“ฉันจะไปตามที่อยู่นี้ค่ะ คุณพอจะรู้จักมั้ย” เธอยื่นที่อยู่ให้

คนขับแท็กซี่มองตัวอักษรบนกระดาษก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองผู้โดยสารสาว

“รู้จักครับ”

อนินญามินตาโตอย่างดีใจ เจ้าของรถเปิดประตูลงมายกกระเป๋าใส่ท้ายรถ

“ขึ้นรถเลยครับเดี๋ยวผมจะไปส่งให้ถึงที่” คนขับเปิดประตูหลังให้เธอเข้าไปนั่ง ก่อนจะเดินไปประจำที่และขับออกไป อนินญามินมัวแต่ศึกษาเส้นทางในหนังสือท่องเที่ยว จนไม่ทันสังเกตเห็นสายตาหื่นกระหายของคนขับแท็กซี่ที่มองเธอผ่านกระจกหลัง

รถวิ่งไปตามถนนโล่ง พอเข้าสู่ตัวเมืองเชียงใหม่การจราจรก็เริ่มคาคั่งไปด้วยรถยนต์

หญิงสาวมองผู้คนและรถราที่วิ่งสวนกันไปมาอย่างตื่นตา จนกระทั่งรถวิ่งไปจอดด้านหลังของตึกสูงใหญ่ที่มีดวงไฟเล็กๆ ห้อยระโยงระยางเพื่อให้แสงสียามค่ำคืน ร่างระหงขยับตัวมองคนขับอย่างไม่แน่ใจ

“ที่นี่ไม่ใช่บ้านที่ฉันจะไปนี่คะ” อนินญามินมองหน้าคนขับแท็กซี่อย่างไม่ไว้ใจ

คนขับหันไปมองเธอและบอกอย่างสุภาพ

“ผมขอเข้าไปทำธุระแป๊บหนึ่งนะครับ ไม่เกินห้านาทีเดี๋ยวผมออกมา”

อนินญามินมองบรรยากาศรอบตึกสูง ภาพผู้หญิงแต่งตัวน้อยชิ้นกับดวงไฟประดับที่ปรากฏให้เห็นบอกให้เธอรู้ว่า ที่นี่เป็นสถานที่เที่ยวกลางคืนอย่างแน่นอน

“ทำไมไม่จัดการธุระให้เสร็จก่อนไปขับแท็กซี่นะ”

หญิงสาวบ่นคนเดียว แผ่นหลังบางกระแทกเบาะอย่างไม่พอใจ ดวงตาคมโตก้มมองเวลาบนข้อมือทุกหนึ่งนาที

“สิบนาทีแล้วยังไม่ออกมาอีก ฉันให้เวลานายห้านาที ถ้าไม่มาฉันไปหาคันอื่นแน่” เธอบอกอย่างหงุดหงิด พอครบกำหนดเวลาที่เธอบอกไว้ มือบางก็เปิดประตูลงจากรถเพื่อไปยกกระเป๋า แต่เท้าเรียวยังไม่ทันแตะพื้น ประตูของตึกที่คนขับแท็กซี่หายเข้าไปก็เปิดออก ตามด้วยชายฉกรรจ์สามคนเดินออกมาพร้อมกับคนขับแท็กซี่

“ทำอะไรอยู่น้า ฉันรอเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วนะ”

ชายฉกรรจ์สามคนมองอนินญามินตั้งแต่ศีรษะจดปลายเท้า สายตาของพวกมันแต่ละคนทำเอาหญิงสาวต้องกลืนน้ำลายลงคออย่างหวั่นๆ

“ไปกันเถอะ” เธอตัดบทและเตรียมจะเข้าไปนั่งในรถ แต่มือหยาบกร้านของพวกมันคนหนึ่งก็กระชากเธอหันกลับมา

“ว้าย! ปล่อยนะ” หญิงสาวสะบัดตัวเต็มแรงแต่ก็ไม่พ้น เลยต้องหันไปมองคนขับแท็กซี่อย่างขอความช่วยเหลือ แต่สิ่งที่ได้รับคือแววตาเรืองรองและหื่นกระหาย

“เฮ้ย เบาๆ สิวะไอ้ศร เดี๋ยวสินค้าช้ำราคาตกกันพอดี”

อนินญามินหน้าซีด มองคนขับแท็กซี่อย่างคาดไม่ถึง

“นี่มันอะไรกัน ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”

ผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่เดินเข้าไปใกล้ อนินญามินขยับตัวหนีแต่ก็ทำไม่ได้เพราะถูกพวกมันอีกคนจับตัวไว้

“จะอะไรล่ะคนสวย ก็ไอ้นี่มันขายเธอให้พวกฉันแล้วน่ะสิ”

อนินญามินหัวใจหล่นไปอยู่ตาตุ่ม ตามองหน้าพวกมันอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน นี่เธอถูกหลอกมาขายอย่างนั้นน่ะเหรอ

“ไอ้คนสารเลว! แกทำแบบนี้กับนักท่องเที่ยวได้ยังไง ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ” หญิงสาวดิ้นเต็มแรงเพื่อให้หลุดออกจากการจับกุม

“รีบเอาเงินมาดีกว่าพี่ ฉันจะได้รีบไป”

ชายที่ยืนตรงหน้าหญิงสาวล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบเงินปึกใหญ่ออกมาส่งให้คนขับแท็กซี่ ในขณะที่อนินญามินดิ้นรนช่วยเหลือตัวเองตลอดเวลา

“แค่นี้เองเหรอพี่” คนขับแท็กซี่มองเงินในมืออย่างไม่พอใจ

“มึงจะเอาเท่าไรวะ รอให้ขายมันได้ก่อนสิ นี่เป็นค่าตัวมันงวดแรกเท่านั้น”

เมื่อได้คำตอบที่ถูกใจ คนขับแท็กซี่ก็ขับรถออกไปโดยไม่สนใจว่าจะเกิดอะไรกับเธอบ้าง

“พวกสารเลว! พวกแกไม่ตายดีแน่”

อนินญามินตวาดอย่างโกรธแค้น น้ำตาของความหวาดกลัวไหลออกมาตามร่องแก้ม

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ก่อนตายถ้าได้ขึ้นสวรรค์กับคนสวยๆ เนื้อหอมๆ อย่างน้องสาว พวกพี่ยอมตายอยู่แล้ว” พวกมันหัวเราะอย่างถูกใจ อนินญามินหน้าขาวซีดและหาทางเอาตัวรอด

“อย่าเอาฉันไปขายเลยนะพี่ พี่อยากได้เงินเท่าไหร่บอกมาได้เลย ฉันจะหามาให้”

พวกมันคนหนึ่งมองเธออย่างละเอียดอีกครั้ง

“ดูท่าทางนังคนนี้มันจะเป็นลูกคนรวยนะพี่ ดูเสื้อผ้ามันสิ ฉันเห็นป้ายราคาติดอยู่ในห้างเป็นหมื่นๆ เลยนะ” คนชื่อศรมองยี่ห้อที่ติดอยู่บนอกเสื้อของหญิงสาว

“ก็ดีน่ะสิวะ ขายมันได้เราก็ไปชิงตัวมันกลับมาเรียกค่าไถ่ กลายเป็นว่าเราได้สองเด้งเลยว่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

เสียงหัวเราะของพวกมันบาดลึกเข้าไปในหัวใจหญิงสาว

“สารเลว! ตำรวจจะตามจับพวกแกคอยดูนะ”

มันคนหนึ่งยกมือขึ้นเตรียมจะฟาดลงบนหน้านวล แต่ก็ต้องยกค้างเมื่อคนเป็นหัวหน้าร้องห้าม

“เฮ้ย อย่า หน้ามันช้ำเดี๋ยวก็ราคาตกกันพอดี เอามันไปแต่งตัว เดี๋ยวบาร์เปิดก็เริ่มประมูลเลย แล้วอย่าลืมให้ยามันด้วยล่ะ”

“ไม่นะ! ฉันไม่ไป ปล่อยฉันนะ” อนินญามินแทบหมดลมอยู่ตรงนั้น ความหวาดกลัวกับชะตาชีวิตเกาะกุมหัวใจจนน้ำตาไหลไม่หยุด

“อย่าดีดดิ้นไปหน่อยเลยน่า สักคืนสองคืนเธออาจจะชอบก็ได้” พวกมันหัวเราะและพาเธอเข้าไปในบาร์ หญิงสาวสองคนรีบมารับตัวเธอแล้วพาไปแต่งตัวตามคำสั่ง

****