บทที่ 4

ภายในห้องนอนในโรงแรมระดับห้าดาว ที่มีวิวเป็นเมืองหลวงยามค่ำคืนดูโรแมนติก ในขณะที่ผู้เข้าพักเวลานี้ต่างนั่งหันหลังให้กันและกัน โดยปกติแล้วโฮสต์ไม่มีสิทธิ์ที่จะถามข้อมูลของลูกค้าสาว รวมทั้งลูกค้าเองก็ไม่อาจถามเรื่องส่วนตัวของโฮสต์ได้เช่นเดียวกัน

แต่ยิ่งไม่ได้คุยกันแบบนี้ บรรยากาศมันก็ชวนอึดอัดแปลกๆ นั่นทำให้มาร์คอดรนทนไม่ไหวต้องเอ่ยขึ้น

“คุณโอเคไหม”

“โอเค”

“อยากอาบน้ำอะไรก่อนหรือเปล่า”

“เอ่อ…คุณไปอาบก่อนก็ได้”

“งั้นก็ได้ครับ” เสียงทุ้มเอ่ยบอก จากนั้นมาร์คก็ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป แต่ก่อนจะปิดประตูก็หันมามองแขกคนสำคัญที่เขาเองก็ยังไม่รู้แม้แต่ชื่อของเธอ หวังว่าเมื่อเขาออกมาจากห้องน้ำแล้วเธอจะยังคงไม่ไปไหน

ทันทีที่ประตูห้องน้ำปิดลง ญาตาวีก็ดีดตัวขึ้นมาจากเตียงนอน เธอรีบหยิบโทรศัพท์มากดโทร.หาพรพรรณ ว่าเธอนั้นต้องทำอะไรยังไงบ้าง แต่เพื่อนกลับติดต่อไม่ได้เสียนี่ นั่นทำให้ญาตาวีลนลานต้องคิดหาทางออกให้เร็ว แต่การที่จู่ๆ จะให้เธอไปมีอะไรกับผู้ชายที่เพิ่งรู้จักกันแบบนี้ เธอทำใจไม่ได้จริงๆ

เสียงน้ำที่ดังขึ้นจากในห้องน้ำทำเอาญาตาวีสะดุ้ง เธอกระสับกระส่ายอย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่ประโยคของพรพรรณจะดังก้องขึ้นมาในหัว

“ถ้าแกทำตัวไม่ถูก ฉันมีตัวช่วยให้ นี่เลยเหล้า ฉันซื้อมาให้แล้ว แกกินไปเลยนะ เพียวๆ นี่ล่ะ แต่อย่ากินให้เมานะยะเพราะเดี๋ยวจะไม่รู้เรื่อง”

“เหล้า!” ญาตาวีเดินมาแถวๆ เคาน์เตอร์ครัวที่อยู่ด้านนอกห้องนอน สายตาก็มองเห็นถุงจากซูเปอร์มาร์เก็ต และสิ่งที่คิดว่าเป็นเหล้าอยู่ในถุงนั่นด้วย เธอจึงคว้ามาเปิดแล้วยกขึ้นดื่มอย่างไม่รีรอ

ในขณะที่ญาตาวีกำลังกินเหล้าย้อมใจอยู่นั้น ประตูห้องน้ำก็ค่อยๆ ถูกเปิดออก เวลานี้มาร์คอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มนุ่งเพียงผ้าขนหนูผืนเดียว เพราะชิ้นอื่นๆ อีกเดี๋ยวก็คงต้องถอดจึงไม่อยากใส่ติดตัวให้เสียเวลา แต่พอมองไม่เห็นญาตาวีในห้องนอนเขาก็เริ่มระแวง

“อย่าบอกนะว่ากลัวจนหนีกลับบ้านไปแล้ว” มาร์คเดินออกมาหาญาตาวีนอกห้องนอน เดินหาจนทั่วห้องรับแขกแต่ก็ไม่เห็นเธอแม้แต่เงา กระทั่งได้ยินเสียงแว่วมาจากห้องครัว

“เมาเร็วๆ สิ ทำไมกินขนาดนี้แล้วยังไม่เมาอีก” ญาตาวีโวยวายกับขวดเหล้าในมือ ที่เธอนั้นดื่มไปตั้งหลายขวด แต่กลับไม่มีทีท่าว่าจะเมาหัวราน้ำชนิดไม่ได้สติอย่างที่ใจหวัง

“นั่นมันค็อกเทลครับไม่ใช่เหล้า เมายาก”

“หืม” อุทานจบก็มองขวดที่ถืออยู่ในมือ มิน่าล่ะ...เธอดื่มจนจะหมดถุงอยู่แล้วยังไม่เมาเสียที แต่หน้าตาของญาตาวีที่ดูตื่นๆ นั่นทำให้มาร์คนึกขำที่เธอนั้นแยกเหล้ากับค็อกเทลพวกนี้ไม่ออก ดูใสซื่อจนเขาคิดไม่ถึงว่าจะได้เจอผู้หญิงแบบนี้ และด้วยท่าทางของเธอทำไมถึงกล้ามากับเขาได้ นั่นคือสิ่งที่มาร์คเองก็อยากรู้คำตอบ

“สงสัยเพื่อนคุณจะหยิบให้ผิดถุง เพราะกินให้หมดนั่นก็ไม่เมาหรอก อยากมากก็แค่กรึ่มๆ เท่านั้นเอง”

“ยัยก้อย แกโดนแน่” ญาตาวีเอ่ยลอดไรฟัน แต่พอหันหน้ามามองชายหนุ่มคราวนี้เธอถึงกับร้อนๆ หนาวๆ ใบหน้าแดงซ่านขึ้นมา นั่นเพราะเวลานี้เขานุ่งแค่ผ้าขนหนูผืนเดียวเท่านั้น ปมผ้าแถวๆ เอวก็หมิ่นเหม่ชวนจะหลุดไม่หลุด แถมเขาก็ล่ำใช่เล่นเลย

ในขณะที่สมองญาตาวีกำลังฟุ้งซ่านเรื่องนี้ มาร์คเองก็จ้องมองเธอตลอดเวลาเช่นเดียวกัน เพราะนอกจากรู้ว่าเธอกับเขาเกิดวันและเดือนเดียวกัน ส่วนปีนั้นเขาไม่ทราบจริงๆ ก็คงมีชื่อเพื่อนของเธอนี่แหละที่มาร์ครู้เพิ่มมาอีกหนึ่งอย่าง

“ถ้าคุณอยากเมา ผมมีตัวช่วย” เอ่ยจบมาร์คก็ช้อนตัวญาตาวีขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนชนิดไม่ให้เธอได้ทันตั้งตัว จากนั้นก็เดินตรงเข้าห้องนอนทันที ทำเอาญาตาวีพูดติดขัดพร้อมกับพยายามจะลงจากอ้อมกอดเขาด้วย

“นี่…ดะ…เดี๋ยวก่อน คือฉันยังไม่พร้อม” คนบอกตัวแข็งทื่ออยู่ในอ้อมกอดเปลือยๆ ของมาร์ค เพราะนี่คือครั้งแรกที่เธอได้สัมผัสเรือนร่างของผู้ชายที่นอกเหนือจากคนเป็นพ่อ

“แต่เรามีเวลาแค่ไม่กี่ชั่วโมงนะครับ”

“ระ…รอก่อน ฉันพร้อมเมื่อไหร่แล้วจะบอกคุณเอง” หัวใจของญาตาวีเต้นไม่เป็นจังหวะ เวลานี้ใบหน้าของโฮสต์หนุ่มอยู่ใกล้แค่เอื้อมเท่านั้น แล้วทำไมเธอจะต้องมาใจเต้นแรงให้กับเขาด้วย ข้อนี้ ญาตาวีเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเช่นกัน

“โอเค” เสียงทุ้มของมาร์คเอ่ยรับ ทันทีที่วางญาตาวีลงบนเตียงนอน ชายหนุ่มก็ขยับตัวหมายจะลงไปนอนด้วย แค่นอนด้วยจริงๆ ไม่ได้คิดจะทำอะไรเกินเลย แต่กลับถูกเธอไล่ให้ออกมารอนอกห้อง นั่นทำให้มาร์คจำต้องยอมทำตาม ทั้งๆ ที่เขาไม่จำเป็นต้องยอมก็ได้

ชายหนุ่มออกมานั่งดูหนังรอให้ญาตาวีพร้อมโดยยังนุ่งแค่ผ้าขนหนู แต่รอไปรอมาก็เกรงว่าคืนนี้จะหลับเอาเสียก่อนจะได้ขึ้นสวรรค์ จึงสั่งเหล้ามาดื่มเป็นการฆ่าเวลา ส่วนคนในห้องนั้นเอาแต่นอนตาค้างมองเพดานนิ่ง แต่พอหวนคิดถึงเรื่องพรุ่งนี้แล้วเห็นภาพของอานนท์แวบเข้ามาในหัว สาวเจ้าก็ตัดสินใจเดินหน้าต่อเพื่อให้ทุกอย่างจบเร็วที่สุด

ญาตาวีจึงตัดสินใจเดินออกไปเรียกชายหนุ่มที่เวลานี้รออยู่ด้านนอก แต่พอเปิดประตูห้องออกมาสายตาก็เห็นมาร์คยืนรออยู่แล้ว

“ฉะ…ฉันพร้อมแล้ว”

“ครับ” เสียงทุ้มเอ่ยรับ จากนั้นมาร์คก็ค่อยๆ ก้าวเดินเข้าห้องนอนมา ขณะที่ญาตาวีนั้นก้าวเท้าถอยหลังเพื่อหนีเขาเช่นเดียวกัน แม้จะเตรียมตัวเตรียมใจมาแล้ว แต่พอเอาเข้าจริงๆ เธอก็ประหม่าจนแข้งขาสั่น

มาร์คเอื้อมมือไปปิดสวิตช์ไฟในห้อง แต่คงเหลือไฟที่หัวเตียงไว้ซึ่งแค่นั้นมันก็สว่างมากพอแล้วสำหรับค่ำคืนนี้ เขาเดินเข้าหาญาตาวีหนึ่งก้าวแต่เธอกลับเดินหนีสองก้าว แต่สุดท้ายก็ต้องจนมุมเพราะด้านหลังคือกำแพงห้อง ไม่มีพื้นที่ให้เธอหนีเขาได้อีก

ญาตาวีหันซ้ายหันขวาหาทางออก แต่มาร์คก็อาศัยจังหวะเข้าหาเธออย่างรวดเร็ว พร้อมกับรวบร่างบางเข้ามากระแทกกับอกแกร่งอย่างจงใจ

“คุณชื่ออะไร” ในที่สุดมาร์คก็ยอมทำผิดกฎ

“คุณไม่จำเป็นต้องรู้จักชื่อฉัน เพราะเราจะรู้จักกันแค่คืนนี้ คืน…” ยังไม่ทันที่ญาตาวีจะได้เอ่ยจบประโยค เธอก็ถูกปิดกั้นด้วยจูบร้อนๆ จากมาร์ค

นี่คือจูบแรกของเธอ จูบแรกที่ตั้งใจมอบให้ผู้ชายที่เธอรัก แต่ความเป็นจริงแล้วเธอกลับกำลังมอบมันให้ผู้ชายที่เพิ่งได้เจอหน้าเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน ผู้ชายที่เธอไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร ไม่รู้ว่าเขานั้นชื่ออะไรด้วยซ้ำ แต่เธอกลับมีเหตุผลที่จะมอบจูบและสิ่งที่หวงแหนมากที่สุดให้ แม้เหตุผลของเธอมันอาจฟังดูไร้สาระไม่มีเหตุผลในสายตาคนอื่นก็ตาม

ความหอมหวานและการตอบรับที่ไม่ประสาของญาตาวีทำให้มาร์คตกใจเล็กน้อย นั่นเพราะคิดว่าเธอคงช่ำชองในเรื่องจูบมาบ้างไม่มากก็น้อย แต่เอาเข้าจริงๆ เธอแทบจูบไม่เป็นด้วยซ้ำ ไหนจะอาการตัวสั่นเทาเป็นลูกนกยามที่เขาลูบไล้ร่างกายนี่ก็ด้วย หรือว่าเธอยังไม่เคยผ่านใครมาก่อน

แม้จะอยากถามแต่มาร์คก็เลือกที่จะเงียบ นั่นเพราะเขาเองไม่มีสิทธิ์จะไปเอ่ยทักท้วงในสิ่งที่ลูกค้าต้องการ ต่อให้นี่จะเป็นเซ็กซ์ครั้งแรกของเธอก็ตาม เพราะญาตาวีไปที่นั่นและเธอก็เลือกเขามาที่นี่เพื่อให้ขึ้นเตียงด้วยไม่ใช่หรือ มาร์คโยนความคิดไร้สาระให้ออกไปจากสมอง เวลานี้เขาควรทุ่มทุกอย่างให้กับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น

“คุณใจเต้นแรงมาก” ทันทีที่มาร์คถอนจูบออก เสียงแหบพร่าของเขาก็ดังขึ้น เวลานี้เขาวางมือข้างหนึ่งลงไปบนอกด้านซ้ายของ ญาตาวี สัมผัสหัวใจเธอที่เต้นตุบๆ ราวกับจะหลุดออกมา

“นั่นเพราะฉัน…เอ่อ...” ญาตาวีพูดไม่ออก ไม่รู้จะบอกผู้ชายตรงหน้ายังไงว่าเธอไม่เคยมีอะไรกับใครมาก่อน แต่เชื่อว่าอีกไม่กี่นาทีหลังจากนี้เขาจะรู้ได้ด้วยตัวเอง