ตอนที่19. แค่เป็นห่วง

“เอาเถะๆ ข้าแค่เป็นห่วงท่าน”

เขาไม่พูดอะไรแต่มุมปากยกยิ้ม หากเป็นเมื่อก่อนแววตาของเขาจะเป็นประกายใสสกาว แต่ตอนนี้เป็นสีขาวขุ่นจนน่าใจหาย พิษอะไรหนอที่ทำให้เขาต้องเป็นถึงเพียงนี้ แล้วนางก็นึกได้ที่ไม่เห็นเงาร่างของต้าซื่อคงเพราะเขาออกเดินทางไปหายามารักษาพิษให้คุณชายแล้ว

“แม่นางเคอมาที่นี่แต่เช้า กินอะไรมาหรือยัง” ชายหนุ่มถามเพราะปกติที่เคยเจอกันนางจะโผล่มาช่วงหลังเที่ยงไปแล้ว

“ข้ากินหมันโถวตอนแปรงขนม้าแล้วล่ะ” นางพูดเหมือนเรื่องปกติ ซึ่งมันเป็นเช่นนั้นจริง และมักโดนท่านแม่ตำหนิเสมอ ก็นางกินจุนี่ หิวบ่อย จะทำอย่างไรได้เล่า

“ฮืม” เขามักได้ยินนางพูดเรื่องม้าอยู่บ่อยๆ ทำให้เขาเข้าใจว่านางเป็นคนดูแลม้าให้แม่ทัพจ้าว

“เจ้ามาดูแลข้าแบบนี้จะไม่มีปัญหาอะไรหรือ? ข้าควรไปพบท่านแม่ทัพเพื่ออธิบายว่าเจ้ามาดูแลข้าจะดีไหม”

“โอ๊ย! ท่านไม่ต้องลำบาก เอ๊ย!ไม่ต้องเป็นกังวลไปหรอก ช่วงนี้บ้านเมืองสงบสุขเป็นปกติดีงานของข้าก็พลอยไม่หนักหนาอะไรด้วย อ้อ! แต่ก่อนมาหาท่าน ข้าก็จัดการแปรงขนให้เจ้าเมฆเหินแล้วนะ”

“เมฆเหิน?”

“ใช่เมฆเหิน ม้าตัวโปรดของข้าเลยล่ะ ยามเมื่ออยู่บนหลังมัน ราวกับมีปีกได้โบกบินไปบนท้องฟ้าเลย” เคอหลิ่งหลินทำท่าจะพูดต่อแต่นึกได้ว่าพูดเรื่องตัวเองมากไปจึงเปลี่ยนเรื่อง

“แล้วท่านล่ะ กินข้าวกินยาหรือยัง”

“ข้าเรียบร้อยแล้ว”

“แล้วท่านจะไปไหน ไปสอนหนังสือเด็กๆ เหรอ ให้ข้าไปเป็นเพื่อนได้นะ”

ใบหน้าหวานละมุนชะงักไปครู่หนึ่งก่อนยิ้มออกมา แล้วพยักหน้าให้ แม้ตอนนี้ดวงตาของเขาจะพร่าเลือนแต่รู้ว่าหญิงสาวตรงหน้ายิ้มกว้างก่อนจะประคองให้เขาเดินออกมาที่ประตูหลังของบ้านพักรับรอง

เกือบสองปีมานี่ เขามาพักรักษาตัวที่นี่ แม้จะไม่บ่อยนักแต่ทุกครั้งก็จะได้พบนางเสมอ นางเรียกเขาเพียงแค่คุณชายเฉิน แต่ไม่เคยถามว่าชื่อจริงหรือแซ่ของเขาเป็นมาอย่างไร สำหรับเขาแล้วสตรีมากมายที่อยากเข้าใกล้เขาจึงไม่แปลกใจที่นางจะเป็นเช่นนั้น ทว่านางไม่ได้สร้างความลำบากใจอันใดแก่เขา นางเพียงเหมือนเด็กที่อยู่ในร่างหญิงสาว ยามที่เขาสอนหนังสือเด็กกำพร้าหรือเด็กยากจน นางก็จะนั่งฟังอย่างสนใจ ที่ผ่านมา ไม่เคยต้องนัดหมายเพื่อพบหน้าหรือกล่าวลาเมื่อต้องจาก เมื่อกลับเมืองหลวง เขาก็เพียงแค่คิดถึงผู้หญิงที่หัวเราะเสียงดังอย่างเต็มเสียง ดูโผงผางไปบ้างแต่ก็จริงใจ นางอาจเป็นเพียงคนเลี้ยงม้าในจวนแม่ทัพจริงๆ และหากเป็นเช่นนั้นจริง นางก็เป็นสหายที่น่าคบหาคนหนึ่ง

เสียก็ตรงที่...เขาอาจจะไม่ได้เห็นรอยยิ้มของนางอีกก็เท่านั้น.

“คุณชายเฉิน”

“คุณชายเฉิน”

“คุณชายเฉิน”

สามสี่วันมานี่ หูของเขาได้ยินแต่เสียงใสเรียก ‘คุณชายเฉิน’ นับครั้งไม่ถ้วน เขาไม่รู้หรอกว่าเจ้าของเสียงอยู่ตรงไหน หากแต่ถ้าเขาเผลอทำอะไรตกหล่นหรือเดินสะดุดอะไรสักอย่าง เสียงของนางก็ดังขึ้นข้างตัวเสมอ

สองปีก่อนเขาเดินทางมาพักฟื้นร่างกายที่นี่ ตามคำแนะนำของ เหวินเฮ่าหลัน เศรษฐีใหญ่ผู้มั่งคั่งจากการค้าขาย แม้จะอายุเพียงยี่สิบต้นๆ ทว่าทางของเหวินเฮ่าหลันแต่เรื่องการค้านั้นสืบทอดความสามารถจากบิดาอย่างน่าชื่นชม ภายนอกมีบุคลิกเป็นชายหนุ่มเจ้าสำราญ แต่แข็งกร้าวเมื่อต้องต่อรองการค้า แม้กับทางราชสำนักเอง เขาก็ไม่เคยหวั่นกลัวหรือยอมก้มหัวให้ น่าประหลาดที่อุปนิสัยอย่างเหวินเฮ่าหลันกับคบหากับเขาได้ ร่างกายของเขาไม่ค่อยแข็งแรงมาตั้งแต่กำเนิด เขาเกิดก่อนกำหนดและมารดาก็สิ้นลมไปในวันที่เขาส่งเสียงร้องแรก ดูเหมือนการกำเนิดของเขาจะนำความเศร้าโศกให้ผู้เป็นบิดาจนแทบไม่อยากมองหน้าเขาเลยสักนิด ชีวิตของเขาจึงอยู่กับแม่นมและแม่บุญธรรมเสียมากกว่า เขาซึ่งไม่มีใครคาดคิดว่าจะมีชีวิตมาจนถึงวันนี้ที่อายุครบยี่สิบแปดแล้วนั้น ช่างเป็นชีวิตที่ผ่านมาด้วยความประหลาดดีแท้ แต่เพราะเขาเป็นแบบนี้ก็เป็นได้จึงทำให้ไม่มีใครมายุ่งกับชีวิตของเขา และยังไม่ต้องไปแก่งแย่งชิงอำนาจจากใคร

การที่เขามาอยู่บ้านสกุลเหวินไม่เพียงแค่การพักรักษาตัวกับท่านหมอมู่เท่านั้น เหวินเฮ่าหลันมีเจตนาจะสร้างสำนักการศึกษาให้ผู้ที่สนใจใฝ่รู้ โดยไม่จำเป็นต้องเป็นลูกผู้ดีมีเงินที่ไหน ขอเพียงแค่อยากเรียนเท่านั้น เขาเห็นดีงามกับความคิดนี้จึงเข้ามาดูแลการก่อสร้างรวมทั้งหาครูมาสอนหนังสือ อย่างน้อยมันก็เป็นสิ่งที่เขาถนัดและทำมาตลอด