ตอนที่22. ดีขึ้นตรงไหน

“คุณชายจิ่นสือ” ชุนเอ๋อร์ประหลาดใจที่เห็นคุณชายของบ้าน ได้ยินว่าเดินทางไปเมืองหลวง ซึ่งปกติคุณชายจะไปมาเป็นประจำอยู่แล้วแต่ไม่รู้กำหนดกลับ ไม่คิดว่าจู่ๆ วันนี้จะมาเจออยู่หน้าประตูแต่เช้าตรู่อย่างนี้

“นางตื่นหรือยัง”

“ยังเจ้าค่ะคะ” ชุนเอ๋อร์เบี่ยงตัวหลบให้คุณชายก้าวเข้าไปจ้าวจิ่นสือสอปรายตามองคนรับใช้คนสนิทของเคอหลิ่งหลินเค่อหลินหลิ่ง นางกำลังจะออกไปข้างนอก เขาจึงพยักหน้าให้นางไปทำธุระของนาง เมื่อในห้องไม่มีคนอื่นแล้ว เขาก็นั่งที่เก้าอี้กลมข้างเตียงของหญิงสาว

“ดีขึ้นตรงไหน?”

จ้าวจิ่นสือพึมพำ แก้มนางตอบลงไปตั้งเยอะ ปกตินางกินข้าวมื้อละสองชามเป็นอย่างน้อย ตั้งแต่นางหลับไปแบบนี้ ชุนเอ๋อร์ป้อนได้แต่โจ๊กกับยาเท่านั้น เขาจับข้อมือนางขึ้นก็แทบจะกลายเป็นหนังหุ้มกระดูกอยู่แล้ว ครู่ต่อมาชุนเอ๋อร์ก็มาชุนเอ๋อร์กลับเข้ามาเข้าในห้องพร้อมอ่างใส่น้ำสำหรับเช็ดหน้าตาเนื้อตัวให้คุณหนู แม้คุณหนูจะยังไม่ตื่น แต่นางก็ทำแบบนี้เช่นเดิมเหมือนที่คุณหนูยังปกติอยู่ จ้าวจิ่นสือลุกขึ้นแล้วเดินไปที่หน้าต่าง ชุนเอ๋อร์วางอ่างน้ำแล้วเดินเข้าไปใกล้คุณชาย ปกติเป็นบ่าวรับใช้ก็ไม่มีสิทธิ์มองหน้าผู้เป็นนายอยู่แล้ว แต่ตอนนี้คุณชายผู้หล่อเหลากลายเป็นคุณชายหน้าตาโหดเหี้ยมเพราะหนวดเครานั้น นางจึงก้มหน้า คางแทบชิดอก ไม่กล้าเงยขึ้นสักนิดเดียว

“เชิญท่านหมอมาตรวจบ้างหรือไม่”

“ท่านหมอมู่กับบุตรสาวมาตรวจเมื่อสองวันก่อนเจ้าคะค่ะ” นางรายงานไปตามจริง “ฮูหยินก็ตระเวนไหว้พระบนบานให้คุณหนูฟื้นเจ้าคะค่ะ”

“นางซูบผอมลงไปมาก”

“บ่าวป้อนโจ๊กรังนกให้คุณหนู แต่ว่า...” นางพูดเสียงเบา จะให้พูดอย่างไรดี ก็นางหมดสติ อ้าปากดื่มได้แต่นิดๆ หน่อยๆ เท่านั้น ยาบำรุงดีๆ ล้วนนำมาให้คุณหนูดื่ม ท่านหมอจากวังหลวงมาตรวจยังกระซิบบอกว่าถ้ามิใช่เพราะยาดีเหล่านั้น คุณหนูอาจได้ไปปรโลกแล้ว

จ้าวจิ่นสือพยักหน้ารับ หางตารู้สึกถึงความการเคลื่อนไหว เขาหันไปมองเต็มตาก็เห็นว่าคนที่นอนอยู่บนเตียงเอียงหน้าหันมาทางพวกเขา

“หลิ่งหลิน! เจ้าฟื้นแล้ว”

“คุณหนู! คุณหนูฟื้นแล้ว”

“เจ้าไปบอกท่านพ่อกับท่านแม่ แล้วตามหมอมาดูอาการ เร็ว!”

“เจ้าค่ะ เจ้าค่ะ”

จ้าวจิ่นสือช่วยประคองร่างที่นอนอยู่ให้นั่งพิงหมอนแล้วรีบไปรินน้ำชามาให้ แต่กระนั้นมือเรียวก็แทบจะไร้เรี่ยวแรงจะยกขึ้น ชายหนุ่มสบถงึมงำในลำคอแล้วค่อยๆ จ่อถ้วยน้ำชาให้นางดื่มที่ทีละนิด

“ค่อยๆ ดื่ม เดี๋ยวจะสำลัก”

หญิงสาวพยักหน้าอย่างเข้าใจ เมื่อน้ำชาไหลผ่านลำคอแล้วนางจึงรู้สึกดีขึ้นแล้วคลี่ยิ้มออกมา

“อะไรกัน ไยเจ้ามองพี่สาวเช่นนี้” นางเริ่มมีกำลังขึ้น ยกมือเรียวแตะแก้มจ้าวจิ่นสือเบาๆ

“นี่เจ้าจำอะไรไม่ได้เลยใช่ไหม?” จ้าวจิ่นสือถอนหายใจหนักๆ เคอหลิ่งหลินกลืนน้ำลายลงคอแล้วส่ายหน้าไปมา แต่เมื่อเห็นสีหน้าเคร่งเครียดของอีกฝ่าย นางก็ฝืนทำเป็นยิ้มแล้วพูดจาหยอกเย้าเช่นที่เคยทำมา

“ทำไมเจ้าไว้หนวดเครารุงรังเช่นนี้ จะไปแฝงตัวสืบข่าวที่ใด ไม่ชวนพี่สาวคนนี้รึ”

“เฮหอะ! ก็เพราะเจ้านั่นนั้นแหละ ข้าถึงต้องอยู่ในสภาพนี้” เขาถอนหายใจอีกครั้ง “นี่เจ้าไม่รู้รึว่าตนเองหลับไปนานเท่าไหร่กัน”

“ข้าหลับ? หลับไปนานเท่าไหร่กันล่ะ”

“หนึ่งเดือน” จ้าวจิ่นสือมองหญิงสาวที่มีสีหน้าตกใจกับสิ่งที่สองหูได้ยิน

“เจ้าล้อข้าเล่นใช่ไหม?”

“เจ้าหลับไปนานหนึ่งเดือน ท่านแม่ตระเวนไหว้พระบนบานให้เจ้าตื่นเสียที”

“ข้า...ข้า...”

ชายหนุ่มหงุดหงิดแต่ทำอะไรไม่ได้ ยิ่งเห็นเคอหลิ่งหลินหน้าซีดลงไป เขาก็รู้สึกสงสารนางขึ้นมาจับใจ พลันจู่ๆ เหมือนนางคิดอะไรได้ ร่างบางก้าวลงจากเตียงอย่างรวดเร็ว ทว่าเหมือนร่างกายไม่เคลื่อนไหวตามที่นางต้องการ สองขาไร้กำลังทำให้ร่างของนางทรุดลงไปนั่งพับเพียบบนพื้น จ้าวจิ่นสือเองก็ตกใจไม่น้อย ตั้งแต่ตกหลุมพรางยอมเรียกนางว่า ‘พี่สาว’ เพิ่งจะได้เห็นนางอ่อนแอและบอบบางเช่นนี้เป็นครั้งแรก นางออกจะเป็นผู้หญิงเข้มแข็ง แข้งแถมแข็งแกร่งจนผู้ชายหลายคนขยาดไม่กล้าเข้าใกล้ เขาก้มลงแล้วช้อนตัวหญิงสาวขึ้น คิ้วเข้มขมวดยุ่ง ไยพี่สาวตัวเบาขนาดนี้

แววตาของหญิงสาวจ้องมองเขาอย่างงุนงง นางเองไม่เคยตกอยู่ในสภาพไร้เรี่ยวแรงเช่นนี้