ตอนที่17. อะไร?

นางแสร้งแสร้งก้มหน้ายกหลังมือขึ้นเช็ดที่ขอบตา เขาเพียงปรายตามองก็รู้ว่านางมารยาไปอย่างนั้น พอนางรู้ว่าลูกไม้ของนางใช้ไม่ได้กับเขาก็กลับมาเป็นเคอเค่อหลิ่งหลิงหลินคนเดิม นางกำมือแน่นข่มความโกรธ ก็แน่ละ ล่ะเขามันทำตัวรู้ดีเกินไปแล้ว เคอหลิ่งหลินหันมาแล้วค่อยๆ ฉีกยิ้มหวานอย่างฝืนใจ แล้วเดินตรงออกไปโดยไม่ทันเห็นสีหน้าของเขา เขาเป็นห่วงนางเช่นพี่น้องห่วงใยกัน หลายปีมานี่นี้เขาคอยเฝ้ามองดูนางเสมอ แม้คนอื่นจะไม่กล้ามองนางเต็มสองตาเพราะหวาดกลัวชื่อเสียงของนาง แต่กระนั้นนางก็เป็นคนที่จิตใจอ่อนโยนและขี้สงสารคนเป็นที่สุด นางยอมเจ็บตัวเองเสียดีกว่าจะต้องลงมือฆ่าใคร หากแต่เมื่อใดที่ต้องพรากลมหายใจของมันผู้นั้น นางก็กลับสงบนิ่งและดูเหี้ยมโหดอย่างที่ใครต่อใครลือลื่อกันไป

ชายหนุ่มถอนหายใจหนักหน่วงแล้วเดินตรงดิ่งกลับห้องพักไม่แวะไปที่ใดอีก เมื่อมาถึงไปถึงก็สั่งบ่าวรับใช้ให้เตรียมน้ำสำหรับอาบ เพราะทำตัวให้คุ้นชินกับการอยู่ค่ายทหาร แม้ตอนนี้จะอยู่ในจวนแต่เขาก็จัดการผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยตนเอง ขณะนั้นเขากลับคิดถึงดวงตาที่ถลึงตาจ้องมองอย่างไม่พอใจของหญิงสาวคนนั้น

“ใช่! ข้า-ต้อง-การ-งู-เป็น-เป็น”

เสียงของนางแว่วเข้ามาในสมองของเขา เรียกเสียงหัวเราะออกมาอย่างไม่รู้ตัว ก่อนหน้านี้นางพูดจาอ่อนน้อมเรียกแทนตนเองว่า ‘ข้าน้อย’ ทุกคำ แสดงให้เห็นว่านางรู้ฐานะที่ต่ำกว่าเขา ก่อนหน้านี้นางอาจไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร แต่เมื่อรู้แล้ว กลับไม่มีท่าทีจะยอมนอบน้อมเคารพเขาสักนิด ยิ่งสีหน้าที่เขาจัดการงูตัวนั้น เขากลับยิ่งประหลาดใจว่ามีหญิงสาวที่ไม่หวีดร้องยามเจออสรพิษ

อ้อ...ไม่นับเคอหลิ่งหลินที่เที่ยวนับคนนั้นคนนี้เป็นพี่เป็นน้องไปทั่ว

กำลังจะเดินไปแช่ตัวในน้ำอุ่นก็นึกมีถึงบางสิ่งที่รบกวนเขาอยู่ เขาเดินไปที่ตู้เก็บของใช้ส่วนตัว เก็บของสะสมต่างๆ มือใหญ่ดึงลิ้นชักออกมาแล้วหยิบกลองป๋องแป๋งขึ้นมาดู เกือบครึ่งปีก่อน เขาได้ของขวัญประหลาดชิ้นนี้มาจากมือของเคอหลิ่งหลิน ภาพในอดีตก็หวนคืนอีกครั้ง

“อะไร?”

เขาถามด้วยความประหลาดใจที่จู่ๆ วันนั้น เคอหลิงหลิ่งหลินกลับมาจากที่ไหนสักที่ที่นางไม่เคยบอกผู้ใด เย็นนั้นเขากำลังซ้อมยิงธนูอยู่ตามลำพัง แล้วนางก็เดินตรงมาพร้อมยื่นสิ่งนี้ให้

“อะไรกัน เป็นถึงรองแม่ทัพดูไม่ออกว่านี่คืออะไรรึ” นางแกว่งมือไปมา เสียงกลองป๋องแป๋งก็ดังขึ้น

“ข้ารู้ว่ามันคือกลองป๋องแป๋ง แต่ยื่นให้ข้าทำไม” เขาหงุดหงิดในท่าทางพูดจากำกวมของนางนัก

“ของฝาก...มีคนฝากมาให้”

“ของฝาก? ฝากให้ข้านี่นะ!” เขาส่ายหน้าไปมา ไม่ยอมรับกลองป๋องแป๋งที่นางยื่นมาให้

“ไม่ได้นะ มีคนฝากมาให้เจ้า ข้ามีหน้าที่นำมาส่งให้เจ้า ก็ต้องทำหน้าที่ให้สมบูรณ์ที่สุด”

“ข้าไม่ใช่เด็กเล็กๆ จะได้มาเล่นกลองป๋องแป๋งเช่นนี้” เป็นผู้ใดกันที่เล่นตลกหยามเขาได้ขนาดนี้

“รับไปเถอะน่า นางตั้งใจดี อุตส่าห์เอามาให้ข้า เป็นของฝากถึงน้องชายของข้า ซึ่งข้าก็มีน้องชายคนเดียวคือเจ้า เจ้าก็ต้องรับของฝากชิ้นนี้ไป”

“นี่เอาข้าไปขายยังไง ถึงได้กลองป๋องแป๋งแบบนี้มา”

“เอาน่า คนที่ให้มาเป็นคนดีและเป็นหญิงสาวที่งดงามมากด้วย เจ้ายังไม่เคยเจอนางก็อย่าเพิ่งด่วนตัดสินใจนัก เผลอๆ จะเป็นเจ้านั้นนั่นแหละที่เป็นฝ่ายชอกช้ำเสียดายซะเอง”

โดนนางพูดให้เสียขนาดนั้น เขาจึงจำใจรับมา ได้มาก็เก็บไว้ไม่ได้ใส่ใจ จนมาถึงตอนนี้ที่จู่ๆ ก็คิดถึงสิ่งนี้ขึ้นมา จะเป็นนางหรือไม่นะคนที่ฝากกลองป๋องแป๋งนี้มาให้เขา ดูจากที่นางไม่รู้ว่าเคอหลิ่งหลินมีฐานะที่แท้จริงอย่างไร และนางไม่รู้จักเขา หากเป็นนางจริง นางก็คงเข้าใจว่า ‘น้องชาย’ ที่เคอหลิ่งหลินพูดบ่อยๆ เป็นเด็กชายตัวเล็กกระจ้อยร่อยเป็นแน่

เขาเผลอยิ้มที่มุมปากเก็บ ‘ของฝาก’ เข้าที่เดิมแล้วเดินตรงไปแช่ตัวในอ่างอาบน้ำ

หญิงสาวที่งดงาม

รู้สึกว่าเคอหลิ่งหลินจะให้ค่าหญิงสาวคนนั้นมากไปนิด สำหรับเขาแล้วนางยังห่างไกลคำว่า ‘งดงาม’ นัก ยิ่งเห็นวันนี้แล้วท่าทางเกรี้ยวโกรธเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อเขา ยิ่งทำให้เขาอยากจะหัวเราะให้ลั่นห้อง แค่งูตัวเดียวนางถึงกลับเปิดเผยนิสัยที่แท้จริงออกมา ดื้อและหัวรั้นไม่ยอมผู้ใด บิดาของนางเป็นหมอ นางได้รับถ่ายทอดความรู้จากบิดาก็ไม่ใช่เรื่องแปลกประหลาดอันใด แม้การเป็นหมอหญิงจะไม่เป็นที่ยอมรับนัก แต่สำหรับเขาแล้วหากมีความรู้ความสามารถ ต่อให้เป็นหญิงก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อันใด แน่นอนว่ามือขวาในสนามรบของเขาก็เป็นผู้หญิง! บิดาของเขาอาจเป็นคนแปลกสักหน่อย การเลือกใช้คนมาทำงานเป็นแทนมือแทนเท้าก็เลือกที่ความสามารถ มิใช่ชาติกำเนิดหรือยศศักดิ์ ไม่แปลกใจที่แต่ละคนล้วนมีที่มาแตกต่างกัน เป็นโจรบ้าง เป็นขโมย เป็นนักย่องเบา ล้วนแล้วแต่เป็นคนที่ผู้อื่นรังเกียจ หากแต่ท่านพ่อก็ซื้อใจพวกเขาให้ทำงานร่วมกันได้ เช่นเดียวกับที่ได้พบเจอกับพ่อแท้ๆ ของเคอเค่อหลิ่งหลินที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นขุนโจรแห่งหุบเขาชิงซาน พ่อของเคอหลิ่งเค่อหลิงหลินปกป้องบิดาของเขาจนตัวตายทำให้ท่านพ่อตัดสินใจรับนางเป็นบุตรบุญธรรม