ตอนที่ 25. ห็นหน้าดุๆ แบบนั้น เขาเป็นคนดีนะ

“แต่ท่านบาดเจ็บสาหัส เกือบเอาชีวิตไม่รอด ท่านเป็นคนไปตามหาไข่มุกหมื่นราตรีมิใช่หรือ?”

“ข้าเองก็จำอะไรไม่ได้ ถูกนักพรตหญิงซัดฝ่ามือเข้าใส่ก็หมดสติบนหลังม้า กลับมาถึงที่นี่ได้ก็นับเป็นความสามารถเมฆเหินแล้ว” นางยิ้มบางๆ รู้สึกเอ็นดูเด็กสาวคนนี้นัก

มู่ฟางเหนียงได้แต่ถอนหายใจหนัก คนเจ็บไม่บ่น นางเป็นแค่หมอจะไปเดือดร้อนแทนนางได้อย่างไรกัน หญิงสาวส่ายหน้าไปมาแล้วเดินไปที่ล่วมยา หยิบห่อยาที่เตรียมไว้แล้วออกมา

“ร่างกายของท่านกำลังฟื้นตัว ท่านต้องบำรุงตัวเองให้มากสักหน่อย ข้าจะจัดยาให้พี่บำรุงร่างกายนะเจ้าคะ”

“ขอบใจเจ้ามาก แม่หมอหญิง”

“พี่หลิ่งหลิน” นางเขินหน้าแดง นางอายุเพียงสิบหก ยังไม่เก่งกาจเท่าบิดา “ท่านติดค้างข้าอีกเรื่องนะ”

“เรื่องอะไรรึ”

“ท่านทำให้ข้าคิดว่าน้องชายท่านเป็นเด็กชายตัวเล็กๆ” หญิงสาวรู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองร้อนผ่าวไปหมด

“ยังไงล่ะ” เคอหลิ่งหลินจ้องมองใบหน้าสวยที่แดงระเรื่อแล้วก็เข้าใจ “เจ้าเจอน้องชายตัวดีของข้าแล้วซิสิ”

“ท่านชอบพูดถึงน้องชายราวกับเขาเป็นเด็กเล็กๆ ข้าก็พลอยนึกเป็นเช่นนั้น...”

ใช่...ใครจะไปรู้ว่าผู้ชายร่างสูงใหญ่ใบหน้าดุดันคนนั้นจะเป็นน้องชายต่างสายเลือดกับเคอหลิ่งหลิน

“เห็นหน้าดุๆ แบบนั้น เขาเป็นคนดีนะ” เคอหลิ่งหลินกระเซ้า “แถมยังไม่มีภรรยาด้วย”

“พี่หลิ่งหลิน!” นางรู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วใบหน้า นางไม่รู้ว่าที่ตัวเองหน้าแดงจัดแบบนั้นทำให้เคอหลิ่งหลินหัวเราะออกมา มู่ฟางเหนียงหันไปมองก็เห็นสีหน้าเจ็บปวดของเคอหลิ่งหลินนางรีบเดินเข้าไปดูอาการ เคอหลิ่งหลินรู้สึกถึงบางสิ่งภายใน นางเจ็บหน้าอกจนกระอักลิ่มเลือดสีดำคล้ำออกมา

“คุณหนู!” ชุนเอ๋อร์เผลอหวีดร้องอย่างตกใจ เลือดสีคล้ำนั้นเปื้อนเปรอะมู่ฟางเหนียง แต่นางไม่มีสีหน้ารังเกียจอะไร ซ้ำยังลูบหลังให้คุณหนูของนางอีก

“แย่แล้ว ข้าทำ...”

“ไม่เป็นไรพี่สาว เสื้อผ้าข้าก็เหมือนผ้าขี้ริ้วอยู่แล้ว” นางหัวเราะเบาๆ แล้วหันไปทางชุนเอ๋อร์ “รบกวนขอน้ำให้พี่หลิ่งหลินบ้วนปากหน่อยเจ้าคะค่ะ”

“ได้ๆ ขออภัย ข้ามัวแต่ตกใจเลยลืมไป” ชุนเอ๋อร์รินน้ำชาแล้วส่งให้มู่ฟางเหนียง แล้วหันไปหยิบกระโถนมาให้คุณหนู มู่ฟางเหนียงประคองเคอหลิ่งหลินให้จิบน้ำชาบ้วนปากให้เรียบร้อย สังเกตสีเลือดที่ออกมาแล้วก็คลี่ยิ้มอย่างพอใจ

“ยังมีพิษตกค้างอยู่ แต่ขับออกมาเช่นนี้นับว่าเป็นเรื่องดีต่อท่านแล้ว”

“ชุนเอ๋อร์ หาเสื้อผ้าให้ฟางเหนียงเปลี่ยนสักชุดเถิด เสื้อผ้าของข้าก็ได้ นางน่าจะใส่ได้อยู่”

“ไม่ต้องลำบากหรอกเจ้าคะ ค่ะ เช็ดเอาก็ได้ ว่าแต่ต้มยาให้ท่านก่อนจะดีค่ะ กว่า ท่านพ่อของข้าเตรียมไว้ให้แล้ว คาดไว้ว่าไม่วันนี้ก็ไม่เกินวันพรุ่ง ท่านต้องตื่นฟื้นแน่ๆ”

ชุนเอ๋อร์ลังเลว่าจะทำตามคำสั่งของคุณหนู หรือคำขอของท่านหมอหญิงดี

“ไม่ได้ เจ้าเปลี่ยนชุดเสียก่อน เจ้าเป็นหมอก็ย่อมรู้ว่าคราบรอบเลือดไม่ได้เช็ดออกง่ายๆ” เคอหลิ่งหลินทำเสียงดุแม้น้ำเสียงจะแหบแห้งอยู่บ้าง แต่ก็แฝงความสดใสขึ้นมาบ้าง “ชุนเอ๋อร์ไปหยิบชุดของข้ามาก่อน แล้วค่อยไปต้มยาให้ข้า”

“เจ้าคะค่ะคุณหนู” ชุนเอ๋อร์รับคำสั่งแล้วเดินเร็วๆ ไปหยิบชุดกระโปรงสีชมพูอ่อนหวานราวกับดอกอิงฮวา (ดอกซากุระ) ที่คุณหนูเคยใส่ครั้งเดียวออกมาส่งให้มู่ฟางเหนียง หญิงสาวทำตาโตส่ายหน้าไปมา มองแวบเดียวก็รู้แล้วว่าชุดนี้งามหรูขนาดไหน

“ถ้าเจ้าไม่เปลี่ยนเสื้อผ้า ข้าจะไม่กินยาใดๆ ทั้งสิ้น”

“พี่หลิ่งหลิน” มู่ฟางเหนียงส่งเสียงประท้วง คนป่วยจะเอามาเอาแต่ใจอย่างนี้ได้อย่างไรกันนะ

“ท่านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถิดเจ้าคะค่ะ” ชุนเอ๋อร์ช่วยพูดสับสำทับไปอีกแรง “ข้าจะไปต้มยาให้เอง รบกวนท่านช่วยดูแลคุณหนูของข้าด้วย”

ชุนเอ๋อร์ผลักเสื้อผ้าชุดนั้นใส่มือของมู่ฟางเหนียงแล้วรีบไปหยิบห่อยาขึ้นมา หันมายิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะรีบเดินเร็วๆ ออกไป หญิงสาวหันไปทางคนป่วยที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ เห็นสีหน้าของนางแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ คงต้องตามใจคนป่วยเสียหน่อย ซึ่งปกตินางไม่ชอบเอาใจคนป่วยนักหรอก หญิงสาวหอบชุดสวยไว้ในวงแขนแล้วเดินไปที่ฉากกั้นถอดเสื้อผ้าที่เลอะคราบเลือดออก เปลี่ยนใส่ชุดใหม่ด้วยอาการเก้อเขินเล็กน้อย

“พี่สาว ข้าตัวเล็กกว่าท่าน เกรงว่าจะใส่เสื้อผ้าของท่านไม่พอดี”

“ไม่พอดีอย่างไร ไหนออกมาให้ข้าดูก่อน”