ตอนที่ 1 เถ้าธุลี

ตอนที่ 1 เถ้าธุลี

เปลวเพลิงมอดไหม้ไปตามเนื้อไม้ ส่งกลิ่นและควันเขม่าไปทั่วห้อง หลี่ซูเหยาในยามนี้นอนจมกองเลือดอยู่บนพื้นเรือนที่ถูกทิ้งร้าง ร่างกายบอบช้ำจากยาพิษที่ฉีกทำลายอวัยวะภายในจนแหลกละเอียด ไอเย็นจากพื้นหินแทรกซึมเข้าสู่กระดูกทุกข้อ แต่กลับไม่หนาวเหน็บเท่าแววตาของคนทั้งสองคนที่ยืนมองนางอยู่ใกล้ๆ

คนหนึ่งคือ ‘มู่หรงเจวี๋ย’ ท่านอ๋องผู้สูงศักดิ์ บุรุษที่นางรักปักใจจนยอมทิ้งทุกอย่าง แม้กระทั่งยอมเป็นหมากในกระดานให้เขาเหยียบย่ำขึ้นสู่ตำแหน่งรัชทายาท แววตาของเขาที่เคยมองนางอย่างอ่อนโยน บัดนี้กลับว่างเปล่าและเย็นชาดุจหิมะที่หนาวเหน็บ

อีกคนหนึ่งคือ ‘ไป๋เยว่ซิน’ สหายรักที่เติบโตมาด้วยกันราวกับพี่น้อง นางสวมอาภรณ์หงส์ปักดิ้นทองอร่าม ซึ่งเป็นชุดที่ควรจะเป็นของนางในตำแหน่งชายาเอกของรัชทายาท ดวงตาที่เคยใสซื่อบัดนี้ฉายแววอำมหิต ริมฝีปากของไป๋เยว่ซินเคลือบยิ้มที่เย้ยหยันและสะใจ

“ซูเหยา...น้องหญิง เจ้าดูน่าสมเพชเสียจริง” ไป๋เยว่ซินเอ่ยขึ้น น้ำเสียงหวานใสแต่แฝงด้วยยาพิษร้ายแรง “ตำแหน่งชายาเอก รวมทั้งเสื้อผ้าอาภรณ์เหล่านี้ ไม่เหมาะกับคนโง่เขลาเช่นเจ้าหรอก”

“เจ้...เจ้า...” หลี่ซูเหยาพยายามเค้นเสียงออกมา แต่มีเพียงเสียงลมแหบแห้งและลิ่มเลือดที่ทะลักออกจากปาก นางทำได้เพียงจ้องมองภาพบาดตาตรงหน้า

ภาพของบุรุษที่นางรักโอบประคองสตรีที่นางไว้ใจที่สุด

“ทำ...ไม...” นางเปล่งเสียงออกมาได้ในที่สุด แม้จะแผ่วเบาราวกระซิบ

มู่หรงเจวี๋ยขมวดคิ้วเล็กน้อยอย่างนึกรำคาญตา “เพราะเจ้าไร้ประโยชน์แล้ว หลี่ซูเหยา...ตระกูลหลี่ของเจ้าสิ้นอำนาจ บิดาของเจ้าถูกปลดจากตำแหน่งราชครู ข้าไม่ต้องการหมากที่ใช้การไม่ได้อีกต่อไป”

เขาพูดเสียงเข้มออกมาปรายตามองหญิงสาวราวกับคนแปลกหน้า ก่อนจะหันไปโอบกระชับร่างของไป๋เยว่ซินเข้าหา ทอดมองนางด้วยแววตาลึกซึ้ง “เยว่ซินต่างหากคือคนที่ข้ารัก”

คำพูดทุกคำเปรียบเสมือนมีดนับพันเล่มที่กรีดซ้ำลงบนบาดแผลในใจของนาง ตระกูลของนางล่มสลายก็เพราะนาง เป็นเพราะนางหลงเชื่อคำหวานของมู่หรงเจวี๋ย ยอมขโมยฎีกาสำคัญของบิดามาให้เขา ยอมทำทุกอย่างเพื่อปูทางให้เขาโดยไม่รู้เลยว่ามันคือการขุดหลุมฝังตระกูลของตัวเอง

“ข้า...ขอสาปแช่งพวกเจ้า...” หลี่ซูเหยากัดฟันกรอด ดวงตาแดงก่ำจ้องเขม็งไปยังคนทั้งสอง “แม้ข้าต้องกลายเป็นภูตผีปีศาจ ข้าจะตามอาฆาตพวกเจ้าไปทุกชาติภพ ให้พวกเจ้าไม่ได้อยู่อย่างสงบสุข”

ไป๋เยว่ซินหัวเราะคิกคัก “น่ากลัวจังเลย...แต่ว่าคนตายแล้วจะทำอะไรได้ ลาก่อนนะ...สหายรักของข้า”

สิ้นคำพูดของไป๋เยว่ซิน มู่หรงเจวี๋ยก็หันหลังเดินจากไปอย่างไม่ไยดี ทิ้งให้หลี่ซูเหยานอนรอความตายท่ามกลางเปลวเพลิงที่เริ่มลุกลามเข้ามาใกล้ สติของนางเริ่มเลือนราง ภาพสุดท้ายที่เห็นคือแผ่นหลังของทั้งสองที่เดินจากไป และรอยยิ้มอันเลือดเย็นของไป๋เยว่ซิน

จนกระทั่ง...ความมืดมิดได้เข้าครอบงำนางในที่สุด

“คุณหนูตื่นแล้วหรือเจ้าคะ” เสียงของชุนหลัน สาวใช้คนสนิทดังขึ้นจากหน้าประตู

หลี่ซูเหยาลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ความเจ็บปวดแสบร้อนที่ได้รับกลายเป็นความรู้สึกเย็นสบายอย่างประหลาด

สิ่งแรกที่เห็นคือม่านปักลายดอกโบตั๋นสีชมพูอ่อนที่คุ้นตา กลิ่นหอมอ่อนจากเครื่องหอมกำยานลอยอบอวลอยู่ในอากาศ

‘นี่มัน...ห้องนอนของนางในจวนตระกูลหลี่ไม่ใช่หรือ’

หลี่ซูเหยาพยุงตัวลุกขึ้นนั่งอย่างงุนงง หันมองไปรอบกายด้วยความประหลาดใจ ทุกสิ่งยังคงเหมือนเดิม โต๊ะเครื่องแป้งไม้สลักลวดลายเมฆา แจกันกระเบื้องเคลือบที่บิดายังไม่ได้นำไปถวายฮ่องเต้ ทุกอย่างล้วนเป็นของจริง

นางยกมือขึ้นลูบใบหน้าของตัวเอง ผิวพรรณเนียนนุ่ม ปลายนิ้วเรียวงามปราศจากร่องรอยหยาบกร้านจากการถูกทรมานในจวนรัชทายาท

‘ร่างกายนี้...คือนางในวัยสิบหกปี’

หลี่ซูเหยามองหน้าชุนหลันที่ยังมีแก้มยุ้ยดูอ่อนเยาว์กว่าในความทรงจำสุดท้ายของนางลิบลับ น้ำตาของนางไหลทะลักออกมาอย่างไม่อาจกลั้น

ชุนหลันคือสาวใช้ที่ภักดีต่อนางจนตัวตาย นางถูกโบยจนตายเพราะพยายามขัดขวางไม่ให้คนทั้งสองโบยนาง จนสุดท้ายกลับกลายเป็นชุนหลันที่ต้องตายในอ้อมกอดของนางแทน

“คุณหนูเป็นอะไรไปเจ้าคะ ฝันร้ายหรือ” ชุนหลันตกใจรีบวิ่งเข้ามาประคอง

หลี่ซูเหยาส่ายหน้า นางปาดน้ำตาทิ้งอย่างรวดเร็ว แววตาที่เคยอ่อนโยนและเปี่ยมด้วยความฝัน บัดนี้แปรเปลี่ยนเป็นความนิ่งลึกและเย็นเยียบจนน่าขนลุก

นางไม่ได้ฝันร้าย...แต่เพิ่งตื่นจากฝันร้ายที่ยาวนานต่างหาก สวรรค์เมตตาให้นางได้กลับมาอีกครั้ง และครั้งนี้นางจะให้คนทั้งสองชดใช้ให้แก่นางอย่างสาสม

“ชุนหลัน วันนี้คือวันอะไร” นางถามเสียงเรียบ

“วันที่สิบห้าเดือนสามเจ้าค่ะ อีกสามวันก็จะถึงงานชมบุปผาที่ริมแม่น้ำฉวี่เจียงแล้วนะเจ้าคะ คุณหนูเยว่ซินยังฝากความมาบอกว่านางจะมาหาคุณหนูในวันพรุ่งนี้ เพื่อเลือกชุดที่จะใส่ไปงานด้วยกัน”

‘วันที่สิบห้าเดือนสาม...งานชมบุปผา’

หัวใจของหลี่ซูเหยากระตุกวูบ นางจำได้แม่นยำ งานชมบุปผาครั้งนั้นคือจุดเริ่มต้นของหายนะทั้งหมด ในงานนั้นเองที่ไป๋เยว่ซินวางแผนให้นางบังเอิญพลัดตกน้ำในจุดที่มู่หรงเจวี๋ยอยู่พอดี เพื่อสร้างโอกาสให้เขาช่วยเหลือและสร้างเรื่องราวรักแรกพบอันแสนโรแมนติกขึ้นมา ทำให้นางตกหลุมรักเขาอย่างหัวปักหัวปำ และนั่นคือการเปิดประตูสู่ขุมนรกของนาง

ในชาติก่อน นางตื่นเต้นดีใจที่สหายรักใส่ใจนางถึงเพียงนี้ แต่ในชาตินี้...

หลี่ซูเหยามองเงาสะท้อนของตนเองในกระจกทองเหลือง หญิงสาวในกระจกยังมีแววตาใสซื่อ แต่ส่วนลึกของดวงตานั้นมีความแค้นที่แผดเผาราวกับไฟนรกสุมอยู่

‘ไป๋เยว่ซิน...มู่หรงเจวี๋ย...ในเมื่อสวรรค์ให้โอกาสข้ากลับมา...ข้าจะไม่ยอมเป็นหลี่ซูเหยาคนเดิมที่โง่เง่าอีกต่อไป หนี้แค้นที่พวกเจ้าติดค้างข้าและตระกูลหลี่ไว้ในชาติก่อน ชาตินี้ข้าจะทวงคืนกลับมาทั้งหมด...ทั้งต้น...ทั้งดอก’

ริมฝีปากบางของหลี่ซูเหยายกขึ้น เป็นรอยยิ้มที่งดงามแต่กลับแฝงไปด้วยความอำมหิตที่ทำให้แม้แต่ชุนหลันที่ยืนอยู่ด้านข้างยังรู้สึกเย็นเยือกไปถึงสันหลัง

‘พรุ่งนี้...การแสดงฉากแรกของการแก้แค้นกำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว’