บทที่ 2 มุ่งหน้าสู่สำนักเสือขาว

“เจ้ามาเพื่อสืบเรื่องเภทภัยแถบนี้ใช่หรือไม่”

ชายหนุ่มถาม ดั่งว่าอ่านใจนางออก

คราวนี้นางมิอาจซ่อนแววตาประหลาดใจได้อีกแล้ว

“ทำไมพี่ชายถึงรู้!”

“คนละแวกนี้มีใครไม่รู้บ้างว่าแถบตะวันตกกำลังประสบปัญหาเรื่องกองโจรทะเลทราย แต่น่าแปลกที่หญิงสาวที่ถูกลักพาตัวไปกลับหายอย่างไร้ร่องรอย”

พูดไปพูดมานางเองยังสงสัยว่าแล้วเจ้าสำนักเสือขาวมัวทำอะไรอยู่ เหตุใดไม่ออกหน้าตรวจสอบเรื่องเหล่านี้ ทว่าเหมือนชายหนุ่มคนนี้อ่านความคิดของนางออกอีกครั้ง เขาเอ่ยขึ้นว่า

“เจ้าสำนักทัวป๋าทำอะไรไม่ได้มากหรอก หากออกหน้าจัดการเรื่องโจรทะเลทรายกลุ่มนี้มีแต่จะทำให้สำนักถูกจ้องเล่นงาน” เขาบอกด้วยท่าทางเป็นจริงเป็นจัง ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าคล้ายว่าตกใจ “อย่าบอกนะว่าราชสำนักส่งผู้หญิงคนเดียวให้มาตรวจสอบเรื่องนี้!”

ไป๋หลันไม่โกรธวาจาดูแคลนของเขา นางเองยังแปลกใจว่าเหตุใดราชสำนักถึงเลือกใช้สำนักเต๋าแห่งเขาซานเหลิ่งให้มาที่นี่ แทนที่จะเป็นสำนักบู๊ตึ้งหรือสำนักคุนหลุน ไม่ก็ส่งทหารหนุ่มที่มีความสามารถสักคนมาตรวจสอบ

“สิ่งที่พี่ชายพูดไม่ได้โกหกข้าแน่นะ” นางรู้ว่าไม่ควรถามอะไรโง่ๆ เพราะหากเขาหลอกนาง เขาจะบอกนางตรงๆ หรือ

เป็นดังที่คาด ชายหนุ่มตอบ และยังพูดออกมาตรงเสียยิ่งกว่าตรง

“ข้าจะโกหกแม่นางทำไมกัน บอกตามตรง ข้าคิดว่าราชสำนักจะส่งทหารหรือจอมยุทธ์ที่มีความสามารถมาเสียอีก เห็นแบบนี้แล้วอดผิดหวังกับการทำงานของราชสำนักไม่ได้เลยจริงๆ”

ไป๋หลันเม้มปากเงียบ พยายามไม่พูดหรือออกความเห็นใดๆ กับเรื่องนี้อีก

“แล้วแม่นางมีที่พักหรือยัง”

“ขอบคุณพี่ชายที่เป็นห่วงข้าในเรื่องนี้ แต่ข้าคงบอกอะไรท่านมากไปกว่านี้ไม่ได้แล้วเจ้าค่ะ”

คำตอบของนาง ทำให้เขาเดาะลิ้นและมองนางด้วยสายตาคล้ายกำลังบอกว่า ‘เจ้าช่างหยอกย้อนเก่งยิ่งนัก’

“ไหนๆ พวกเราก็ลงเรือลำเดียวกันแล้ว แม่นางไม่ไปพักที่สำนักเสือขาวหรือ”

ไป๋หลันกะพริบตาปริบๆ เขาใช้คำผิดแล้วกระมัง คำว่าลงเรือลำเดียวกันไม่ได้ใช้ในสถานการณ์เช่นนี้สักหน่อย!

“ข้ามาที่นี่เพื่อสืบเรื่องเภทภัยในดินแดนตะวันตก อีกอย่างเมื่อครู่ท่านพูดคล้ายว่าเจ้าสำนักทัวป๋าไม่ต้องการแสดงความเป็นปฏิปักษ์กับพวกโจรทะเลทราย ขืนข้าข้องเกี่ยวกับสำนักเสือขาวมีแต่จะทำให้เจ้าสำนักของท่านต้องเดือดร้อน”

เขาส่ายหน้า ทำเสียง ‘จุๆ’ เหมือนว่านางช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย

“เจ้าไม่เข้าใจคำว่าทำอะไรแบบลับๆ เลยหรือ ยังมีอีกนะ เจ้าคงได้ยินมาแล้วใช่ไหมว่าสามเมืองหลักในแถบตะวันตกมีหญิงสาวหายไปทุกวัน ขืนเจ้าที่เป็นคนต่างถิ่นอยู่ในเมืองนี้เพียงลำพัง เจ้าได้ตกเป็นจุดสนใจและอาจเป็นหญิงสาวรายต่อไปที่ถูกจับก็ได้ใครจะรู้”

แล้วประโยคนั้นของเขาก็กระแทกใจนางอย่างจัง

หากให้นางยอมรับแบบไม่หลงตัวเอง นางรู้ว่าตนพอมีฝีมืออยู่บ้าง ย่อมประมือกับคนที่หวังฉุดนางได้ แต่กระนั้นนางก็ไม่ชอบการปะทะอันซึ่งนำไปสู่การสูญเสียสักเท่าไร ข้อเสนอของเขาจึงน่าเก็บเอามาพิจารณา

“แม่นางคนงาม เป็นสตรีมิอาจทำงานได้คนเดียว มิสู้ให้สำนักเสือขาวคอยช่วยเหลือ” เขาพูดขึ้นอีก

คราวนี้นางมีสีหน้าครุ่นคิดหนัก และหลังจากครุ่นคิดตามคำของเขาอยู่ครู่หนึ่ง นางก็ตัดสินใจได้

“เช่นนั้นต้องรบกวนพี่ชายแล้ว!”

ไม่รู้นางตาฝาดไปหรือไม่ เมื่อนางตอบออกไปเช่นนั้น รอยยิ้มผุดเผยบนมุมปากของชายร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้านาง ทว่าพอนางกะพริบตาและเพ่งมองอีกครั้ง รอยยิ้มนั้นก็ไม่ปรากฏอีก

ครั้นพอชายหนุ่มเดินนำนางมาถึงท้ายเมือง เบื้องหน้าของพวกเราก็ปรากฏทุ่งหญ้ากึ่งทะเลทรายโล่งกว้าง ไกลออกไปคือภูเขาสูงทอดตัวยาว บางยอดเขาปกคลุมด้วยหิมะสีขาวสะอาดตา ตีนเขาคือต้นไม้หลากสีสัน

ถึงตรงนี้ ในใจของนางมีเพียงคำว่า... ผืนดินตะวันตกงดงามเหลือจะกล่าว!

หากทว่านางก็ไม่อาจชื่นชมบรรยากาศนี้นานนัก เพราะนางยังมีภารกิจสำคัญที่ต้องทำให้ลุล่วง

ระหว่างที่นางหยุดยืนมองเบื้องหน้าจนคล้ายเหม่อลอย ด้านข้างพลันบังเกิดเสียง ดึงสายตาของนางให้หันกลับไปสนใจ

“หลังภูเขาลูกนั้นก็คือสำนักเสือขาว” พี่ชายร่างสูงบอกนางพลางชี้ไปทางภูเขาลูกหนึ่งที่ดูไม่ต่างจากภูเขาลูกอื่น แต่หากสังเกตให้ดี ภูเขาลูกนั้นค่อนข้างสูงกว่าสำนักเสือขาว

นางพยักหน้ารับรู้

“ว่าแต่ ตอนนี้เรามีม้าตัวเดียว ข้าจะยอมให้เจ้านั่งรั้งท้ายและกอดเอวข้าตอนที่พวกเราควบม้าไปที่สำนักก็แล้วกัน” พี่ชายร่างสูงมองนางและยิ้มกว้าง

แก้มของนางร้อนผะผ่าวเล็กน้อย วาจาของเขาช่างทำให้กระดากใจเสียเหลือเกิน นี่เขาเข้าใจคำว่าศิษย์สำนักเต๋าหรือไม่ หากไม่เข้าใจนางก็จะอธิบายให้!

“พี่ชาย ข้าเป็นศิษย์สำนักเต๋า ไม่ว่าอย่างไรชายหญิงล้วนไม่ควรใกล้ชิด อีกอย่างท่านนั่งม้าไปเถอะ ข้าจะซื้อม้าอีกสักตัว...”

นางยังไม่ทันได้ร่ายยาวเท่าไร ชายหนุ่มก็พูดแทรกขึ้นอย่างติดตลก

“ข้าล้อแม่นางเล่น ถือว่าเจ้าระมัดระวังตัวได้ดี!” เขาบอก จากนั้นก็ยื่นบังเหียนให้นาง “เจ้าเอาม้าไปเถอะ ข้าจะใช้วิชาตัวเบานำทางเจ้าไป”

ไป๋หลันหรือจะกล้าปฏิเสธความหวังดี นางรับบังเหียนมา ก่อนจะตวัดตัวขึ้นบนหลังม้า ควบขี่ม้าป่าแดงโดยมีเขาใช้วิชาตัวเบานำทางนางไป