ตอนที่ 2 เกลือผัก【1】

“อย่าขอรับ!” จางอี้หมิงรีบตะโกนเสียงดัง “ท่านย่า อย่าเพิ่งทิ้งขอรับ”

เสียงของหลานชายที่ดังก้องบ้านทำให้นางหูถึงกับชะงักค้าง ตกอกตกใจหันมามองเด็กน้อยที่ยืนอยู่ไม่ไกล เด็กน้อยหูผึ่งตั้งแต่ได้ยินคำว่าดอกหญ้าสายรุ้งแล้ว นั่นแหละคือสิ่งที่เขาหลงลืมไป ในที่สุดก็จำได้เสียที

หญ้าสายรุ้ง...อุตส่าห์คิดตั้งนาน โธ่เอ้ย

“หมิงเอ๋อร์ มารดาเจ้าเห็นว่าเจ้าตั้งใจเอามาให้นาง นางจึงเก็บไว้ แต่ว่าตอนนี้มันแห้งและเหี่ยวหมดแล้ว ย่าเห็นว่าเก็บไว้ไม่มีประโยชน์อันใด” นางหูเอ่ยกับหลานชายอีกครั้ง

“ท่านย่า เจ้าดอกหญ้าสายรุ้งนี่แหละขอรับที่ข้ากำลังหาอยู่ ขอบคุณท่านย่าที่ทำให้ข้าจำได้เสียที”

“เจ้าหญ้าสายรุ้งนี่เองหรือที่หมิงเอ๋อร์กำลังตามหา แต่ว่าหมิงเอ๋อร์จะเอาไปทำอันใดเล่า ดูสิ ไม่เห็นจะสวยสักนิด” หูไป๋หงกล่าวกับจางอี้หมิงพลางยื่นหญ้าสายรุ้งส่งให้กับหลานชายตัวน้อยของนาง

“มันคือของดีขอรับท่านย่า ยิ่งแห้งเช่นนี้ยิ่งดี” เด็กน้อยรับมาถือไว้แล้วพึมพำเสียงเบา “เพียงแต่น่าเสียดายที่ไม่ได้ล้างก่อนทำให้แห้ง”

“แล้วมันคือของดีอย่างไรเล่าหมิงเอ๋อร์”

“มันคือเกลือผักขอรับ เกลือที่มีรสเค็มแต่ทำมาจากผัก ถึงแม้ว่ารสจะไม่เค็มเหมือนเกลือ แต่มันก็ใช้แทนกันได้ขอรับ”

“หมิงเอ๋อร์ เจ้าว่าอันใดนะ เกลือเช่นนั้นหรือ และยังทำมาจากผักอีกด้วย หลานแน่ใจได้เช่นไรว่ามันไม่มีพิษและมีรสเค็มจริง ๆ” นางหูย่อตัวลงตรงหน้าหลานชายและเอ่ยถามเสียงตื่นเต้น

เรื่องเกลือเป็นเรื่องใหญ่ ราชสำนักมีการควบคุมอย่างเข้มงวด ถ้าเกิดหลานชายของนางทำเกลือออกมาขายจริงเช่นคราวน้ำตาลผัก นางคาดว่าจะเป็นผลร้ายมากกว่าดี ถึงแม้ว่ามันจะทำมาจากผักก็ตาม

“ก่อนที่ข้าจะเก็บมาจากทุ่ง ข้าชิมแล้วขอรับ มันเค็มเกินกว่าจะกินเปล่า ๆ และที่เมืองสวรรค์ พวกเขาเรียกหญ้าสายรุ้งว่าต้นชะคราม มีการนำเกลือผักมาใช้เป็นเครื่องปรุงสำหรับคนเจ็บป่วยบางคนที่ห้ามกินอาหารเค็มจากเกลือขอรับ แม้ว่าจะถูกห้าม แต่พวกเขายังต้องการรสชาติเค็มอยู่บ้าง จึงนำต้นชะครามนี้มาทดแทน เช่นเดียวกับน้ำตาลผักขอรับท่านย่า”

“โอ้ หลานย่าช่างเก่งเสียจริง ครั้งที่แล้วเจ้าก็ได้น้ำตาลผัก วันนี้ยังได้เกลือผักอีกด้วย สำหรับเรื่องนี้ รอให้บิดาของเจ้ากลับมาจากภูเขาก่อน พวกเราต้องปรึกษากันให้ดี เกลือเป็นสินค้าที่ทางการควบคุม ถ้าเกิดเราทำออกมาขาย ย่าเกรงว่าจะเป็นผลร้ายมากกว่าดี หมิงเอ๋อร์เข้าใจหรือไม่” นางหูเอ่ยย้ำให้หลานชายตัวน้อยรับปาก

“ข้าเข้าใจแล้ว ท่านย่าว่างหรือไม่ พวกเรามาทำเกลือผักกันเถอะขอรับ” จางอี้หมิงรับปากท่านย่า

เขาเข้าใจดีเชียวล่ะ เพราะในการหาข้อมูลให้บรรดานักเขียนนิยายจีนย้อนยุคมาหลายปี เขาเองก็พอรู้ว่าเรื่องเกลือเป็นเรื่องละเอียดอ่อนจริง ๆ ยังต้องวางแผนให้รัดกุมมากกว่านี้

“ได้ ๆ ย่าไม่ได้ทำสิ่งใดพอดี พวกเรามาลองทำเกลือผักดู ย่าก็อยากรู้ว่ามันจะเค็มเหมือนเกลือหรือเปล่า”

หลังจากที่หลานชายรับปากแล้ว นางหูก็ถึงกับโล่งอก ค่อย ๆ ชันตัวลุกขึ้นพร้อมกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

นางล่ะกลัวเสียจริงว่าจางอี้หมิงจะดื้อหัวชนฝา พอได้รับคำมั่นเช่นนี้จึงพอเบาใจ หลานชายของนางเป็นเด็กดีน่าชื่นชม

“ท่านย่า เราจะบดหญ้าสายรุ้งให้มันละเอียดได้อย่างไรขอรับ” จางอี้หมิงเอ่ยถามนางหูด้วยความสงสัย เขายังคิดไม่ออกว่าคนสมัยโบราณบดสมุนไพรยังไง ที่ผ่านมาเคยหาข้อมูลสำหรับปรุงยาในนิยายกำลังภายในมาก็เยอะ กี่เรื่องต่อกี่เรื่องมักใช้เครื่องบดยาซึ่งทำมาจากหิน สำหรับทำอาหารมันจะมีเครื่องโม่แป้ง ทว่าการโม่แป้งมันจะต้องเติมน้ำลงไปเพื่อให้น้ำแป้งไหลออกมา

แต่หญ้าสายรุ้งต้องการความแห้ง ดังนั้นจึงใช้น้ำมาช่วยให้มันไหลออกมาจากเครื่องโม่ไม่ได้

“เราใช้ครกได้ไหมหมิงเอ๋อร์ ย่าใช้ครกในการบดเครื่องเทศบางตัวเวลาทำอาหาร”

“ครกอยู่ไหนเล่าขอรับ”

“อยู่ทางนี้” หูไป๋หงเดินนำไปหยิบครกหินซึ่งมีขนาดความกว้างประมาณหนึ่งไม้บรรทัด ตรงด้ามมีหนังสัตว์ติดอยู่ คล้ายเป็นฝาปิดกันสิ่งที่ตำกระเด็นออกมานอกครกยื่นให้หลานชายดู

“พอใช้ได้หรือไม่ หมิงเอ๋อร์”