ตอนที่5

ท่านมิคาเอลหัวเสียเมื่อลูกชายผิดนัดจึงเดินทางมาหาลูกชายตัวเองถึงที่โรงพยาบาล

"พ่อ! มาทำไมครับ" คำถามแรกที่ลูคัสเปิดประตูเข้ามาเจอกับผู้เป็นพ่อไม่มีคำทักทายใดๆ

"ฉันมาตามแกไง ฉันนัดแกเมื่อวานทำไมไม่ไป" มิคาเอลถามลูกชายอย่างเอาเรื่อง

"เมื่อวานผมทำงานหนักกลับไปถึงคอนโดเลยหลับ" ลูคัสตอบไปถามจริงพอไปถึงคอนโดเขาหลับสลบไสลทันที

"งั้นวันนี้แกต้องไปกินข้าวที่บ้าน ฉันมีคนจะแนะนำให้รู้จัก" มิคาเอลสั่งลูกชายอีกครั้ง

"ใคร? อย่าบอกนะว่าพ่อพาแม่ใหม่เข้าบ้าน" ลูคัสถามอย่างไม่สบอารมณ์เขาไม่ชอบให้ใครมาแทนที่แม่ของตนเอง

"ไปแล้วแกจะรู้เอง" ท่านมิคาเอลทิ้งท้ายให้ลูกชายสงสัยก่อนจะเดินออกจากห้องทำงานของลูคัสไป ชายหนุ่มได้แต่หงุดหงิดอยากจะรู้ว่าคนที่พ่อจะให้ไปเจอเป็นใครแล้วมีความสำคัญอะไรนักหนาถึงได้มาตามด้วยตัวเองถึงที่โรงพยาบาล

คฤหาสตระกูลเทย์เลอร์

ลูคัสเดินก้าวฉับๆเข้ามาในคฤหาสหลังใหญ่ด้วยความใจร้อนอยากจะรู้ว่าคนที่พ่อจะแนะนำให้รู้จักเป็นใครกันหวังว่าคงจะไม่ได้มาแทนแม่ของเขาแล้วกัน ลูคัสเห็นผู้หญิงผมยาวสลวยนั่งหันหลังให้เขากำลังคุยกับพ่อของตนเองอย่างสนุกสนานเขายังไม่เห็นหน้าอีกฝ่าย

"มาแล้วเหรอเจ้าลูกชาย มานั่งสิหนูสร้อยทำอาหารเองเลยนะ" ลูคัสขมวดคิ้วเมื่อได้ยินชื่อของบุคคลที่3ก่อนจะรีบเดินอ้อมโต๊ะไปนั่งตรงข้ามกับเธอ เมื่อได้เห็นใบหน้าคราตาของอีกฝ่ายชัดเจนลูคัสถึงกับกำมือแน่นไม่คิดว่าคนที่คิดว่าจะมาแทนอัญญารินจะมาเป็นเมียของพ่อเขาเธอคงหวังจะหุบเอาสมบัติของพ่อเขาไปไม่เช่นนั้นคงไม่ยอมทนอยู่กับชายที่อายุมากคราวพ่อแบบนี้

"คุณลูคัส" สร้อยแสงเรียกอีกฝ่ายเสียงดังฟังชัด เขาคือคนที่เธอชนเข้าอย่างจังที่ห้างเมื่อตอนกลางวัน สร้อยแสงแอบดีใจที่จะได้ผู้ชายใจดีอย่างลูคัสมาเป็นพี่ชายของเธอ

"รู้จักกันแล้วเหรอลูคัส หนูสร้อย" ท่านมิคาเอลถามด้วยความสงสัยไม่คิดว่าลูกบุญธรรมของเขาจะรู้จักกับลูกชายของเขาอยู่ก่อนแล้ว

"ค่ะ/ไม่ครับ" สองเสียงตอบพร้อมกันแต่ไม่เหมือนกัน

"มันยังไงกัน" ท่านมิคาเอลถามอีกครั้ง

"ไม่ครับเราไม่เคยรู้จักหรือเจอกันมาก่อน" สร้อยแสงแอบผิดหวังคิดว่าเขาคงจำเธอไม่ได้แต่ก็ไม่ถือโทษโกรธเคืองอะไรอาจจะเป็นเพราะเธอสนใจเขามากเกินไป

"ถ้าอย่างนั้นก็นี่หนูสร้อยจะมาเป็น...."

"แม่ใหม่ของผมล่ะสิ" ท่านมิคาเอลยังพูดไม่ทันจบประโยคก็โดนลูคัสแย้งขึ้นมาก่อน

"คะ? ไม่ใช่นะคะ" ร่างบางรีบปฏิเสธอะไรทำให้เขาคิดแบบนั้นกัน

"แกคิดบ้าอะไรของแก" ท่านมิคาเอลชักจะโมโหลูกชายเอาความคิดโง่ๆนี่มาจากไหนกัน เขาไม่เคยให้ใครมาแทนโรสผู้เป็นภรรยาที่รักที่จากไปเมื่อหลายปีที่แล้ว

"สร้อยไม่ได้จะมาเป็นแบบนั้นนะคะ" สร้อยแสงรีบอธิบายให้อีกฝ่ายเข้าใจ

"ฉันรับหนูสร้อยมาเป็นลูกบุญธรรมแล้วก็เป็นน้องของแก" ผู้เป็นพ่อรีบบอกกับลูกชายที่คิดไปไกล

"จากน้องสาวอีกไม่นานคงเลื่อนขั้นมาเป็นแม่ใหม่ของผมล่ะสิ" ไม่มีอะไรเปลี่ยนความคิดของลูคัสตอนนี้ได้

"ไม่ใช่นะคะพี่ชาย" สร้อยแสงดันเผลอเรียกเขาว่าพี่เธออยากจะมีพี่ชายมากจริงๆจนซ้อมเรียกว่าพี่ชายมาตลอดทั้งวัน

"พี่ชาย? ฉันไม่ใช่พี่ชายของเธออย่ามาเรียกฉันแบบนี้ ต่อให้เธอจะเข้ามาอยู่ในฐานะลูกบุญธรรมของพ่อฉันหรือจะมาเป็นแม่ใหม่ของฉัน ฉันก็ไม่ยอมรับเธอจำไว้สะ" ลูคัสประกาศลั่นว่าไม่ยอมรับเธอคนนี้ก่อนจะเดินออกจากโต๊ะอาหารไป สร้อยแสงน้ำตาตกในเธอทำอะไรผิดทำไมเขาถึงไม่ชอบเธอก่อนหน้านี้เขาก็ดูเป็นคนใจดีและมีน้ำใจทำไมตอนนี้มันช่างต่างกันนักล่ะ

"ไม่เป็นอะไรนะหนูสร้อยเจ้าลูคัสยังคงทำใจไม่ได้ หนูให้เวลาพี่เขาหน่อยนะ" ท่านมิคาเอลปลอบใจหญิงสาวที่นั่งหน้าเศร้ามีน้ำตาคลอที่เบ้าตาเขารู้ว่าสร้อยแสงดีใจที่จะมีพี่ชายแต่สิ่งที่ลูกชายเขาทำมันช่างเป็นการต้อนรับสมาชิกใหม่ของครอบครัวที่แย่มากๆ

ลูคัสขนกระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่เข้ามาในคฤหาสแต่เช้าเขาไม่ยอมให้คนที่มาอยู่ใหม่อย่างสร้อยแสงได้อะไรติดไม้ติดมือไปได้ เขาเลยจะมาดูพฤติกรรมของเธอตราบใดที่เขายังอยู่เธอจะไม่ได้อะไรที่เป็นของเขาแม้แต่ชิ้นเดียว

"คุณหนูขนกระเป๋ามาทำอะไรแต่เช้าคะ" แม่นมของชายหนุ่มถามขึ้นด้วยความงุนงง เห็นเมื่อวานคุณหนูของเธอมีปากเสียงกับคุณท่านไปแต่พอเช้าวันใหม่คุณหนูกลับแบกกนะเป๋าเสื้อผ้ามา

"ผมจะมาอยู่ที่นี่ครับนม ไม่ได้กลับบ้านนานกลัวของมีค่ามันจะหายไปน่ะครับ" ลูคัสเอ่ยกับแม่นม อันที่จริงเขาไม่ได้หวงสมบัติอะไรหนักหนาแต่แค่ไม่ชอบที่เธอจะหลอกพ่อของตนเอง

"พูดอะไรคะเนี่ย นมอยู่มาตั้งนานบ้านเราไม่มีขโมยหรอกค่ะ" แม่นมต้องรีบบอกกลัวคุณหนูของเธอจะเข้าใจเรื่องผิดๆ

"ตอนนี้มีสมาชิกใหม่เข้ามาผมไว้ใจใครไม่ได้หรอกครับ" ลูคัสเอ่ยทิ้งท้ายก่อนจะแบกกระเป๋าใบโตขึ้นห้องประจำของตัวเอง สร้อยแสงที่อาบน้ำตื่นแต่เช้าตามปกติออกจากห้องนอนมาก็เจอกับคนที่กำลังแบกกระเป๋าใบโตอยู่

"ให้สร้อยช่วยนะคะพี่ลูคัส" ด้วยความมีน้ำใจของเธอ สร้อยแสงอาสาจะช่วยเขา

"ฉันเคยบอกว่ายังไง" ลูคัสปล่อยกระเป๋าแล้วหันมาถามอีกคนเสียงดัง

"คะ?" สร้อยแสงทำหน้าสงสัย เธอทำอะไรผิดอีกแล้วงั้นหรือ

"ฉันไม่ใช่พี่ของเธอ อย่าเรียกฉันว่าพี่อีก" บอกเสียงดังฟังชัดอีกครั้ง สร้อยแสงรีบปิดปากที่เผลอเรียกเขาว่าพี่ด้วยความลืมตัว

"สร้อยขอโทษค่ะพะ เอ้ย คุณลูคัส" ร่างบางรีบเปลี่ยนคำอย่างไว ต่อจากนี้เธอต้องห้ามเรียกเขาว่าพี่แบบถาวร ความฝันจะได้มีพี่ชายใจดีแสนอบอุ่นของเธอพังทลาย อยากให้เขาเป็นเหมือนครั้งแรกที่เจอกันเธอคงรู้สึกอบอุ่นไม่น้อย

"มาก็ดีล่ะ มายกกระเป๋าให้ฉันทีสิ" ได้ทีก็ใช้อีกฝ่ายราวกับเป็นคนใช้

"ให้สร้อยยกไปคนเดียวเหรอคะ" ร่างบางถามย้ำกระเป๋าเขาใบใหญ่โตเธอจะยกไหวได้ยังไง

"ใช่ ฉันสั่งเธอนั่นแหละอยากทำให้ฉันยอมรับเธอมั้ยล่ะ" ลูคัสรเริ่มคิดอุบายออกมา

"ค่ะ! สร้อยจะทำเองค่ะ" สร้อยแสงเริ่มมีแรงเมื่อได้ยินที่เขาบอกอย่างน้อยๆแค่เธอตามใจเขาลูคัสอาจจะยอมรับเธอเป็นน้องสาวเร็วนี้ก็ได้ ร่างบางตัวเล็กเท่าลูกแมวเดินยกกระเป๋าด้วยสองมือเดินตรงไปตามทางเดินเพื่อไปที่ห้องตรงข้ามของเธอที่เธอรู้ว่ามันคือห้องของเขาเพราะท่านมิคาเอลบอกกับเธอ

"สร้อยยกกระเป๋ามาให้แล้วนะคะ" วางกระเป๋าไว้หน้าห้องของเขา

"เอาเข้าไปในห้องให้ฉันด้วยสิ" ชายหนุ่มมีน้ำใจเปิดประตูห้องให้เธอ ร่างบางยกกระเป๋าเข้าในห้องของเขาก่อนจะก้มลงวางบนพื้น เสื้อคอกว้างเปิดตอนหญิงสาวก้มลงด้วยความไม่ระวังทำให้อีกคนที่ยืนอยู่เห็นหน้าอกหน้าใจที่ถูกชั้นใจครอบทับอยู่ เนินเนื้อขาวอวบจนลูคัสต้องพลันหลบสายตา ไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเล็กๆแบบเธอหน้าอกหน้าใจมันจะพอเหมาะพอดีอะไรขนาดนี้แค่คิดก็พาลให้ใต้ร่างแข็งทื่อขึ้นมา

"รีบๆออกไปได้แล้ไป" ชายหนุ่มดันหลังเธอออกไปให้เร็วที่สุด กายหอมๆผ่านจมูกของเขาไปมันช่างเร้าใจเขาเหลือเกิน ลูคัสยิ้มกรุ้มกริ้มคิดอะไรดีๆได้ในหัว