ตอนที่4

คฤหาสตระกูลเทย์เลอร์

สร้อยแสงช่วยแม่ครัวทำอาหารดีใจที่จะได้เจอหน้าพี่ชายตามที่ท่านมิคาเอลบอกไว้ เพราะเธอไม่เคยมีพี่ชายจึงดีใจมากๆที่จะได้มีพี่ชายแบบคนอื่นๆ สร้อยแสงลงมือทำอาหารด้วยตัวเองแม้จะโดนแม่ครัวห้ามแต่ก็ยังดื้อขอทำต่อ

"ไอ้เจ้าลูกชายฉันยังไม่มาอีกเหรอแอน" ท่านมิคาเอลหันไปถามหัวหน้าแม่บ้านอาวุโสและยังเป็นแม่นมของลูคัส

"ยังค่ะคุณท่าน"

"ไอ้นี่มันลืมนัดฉันหรือเปล่า" พูดจบก็พลางกดโทรศัพท์หาลูกชายแต่อีกฝ่ายดันปิดเครื่องสะงั้น

"ไอ้ลูคัสเจ้านี่มันจริงๆเลย" ท่านมิคาเอลนึกเคืองที่ติดต่อลูกชายไม่ได้แถมลูกชายตัวดียังผิดนัดอีกต่างหาก

"อาหารพร้อมแล้วค่ะคุณท่าน" สร้อยแสงมาตามท่านมิคาเอลด้วยตัวเอง หญิงสาวช่วยพยุงคนมีอายุไปที่โต๊ะอาหาร

"วันนี้เราคงต้องทานกันสองคนแล้วแหละหนูสร้อย"

"อ่าว ทำไมล่ะคะ" สร้อยแสงหน้าสลดลงหวังจะได้เจอหน้าพี่ชายแต่ก็ไม่ได้เจอ

"ไอ้เจ้าลูกชายตัวดีของฉันคงผิดนัดอีกแล้ว วันหลังหนูต้องได้เจอพี่ลูคัสแน่ๆ" ท่านมิคาเอลลูบหัวหญิงสาวอย่างอ่อนโยน เอ็นดูสร้อยแสงเหมือนลูกในไส้

"ค่ะ คุณท่านลองทานดูนะคะสร้อยทำเองค่ะ" หญิงสาวตักอาหารใส่จานให้ท่านมิคาเอล เธอไม่ยอมเรียกเขาว่าพ่อแม้มิคาเอลจะบอกให้เธอเรียกตนเองว่าพ่อเหมือนลูคัสแต่สร้อยแสงก็ไม่ยอมเรียกเสียทีท่านมิคาเอลจึงเลยตามเลย

"อร่อยมากเลยหนูสร้อย แม่ครัวเตรียมตัวตกงานกันได้เลยนะเนี่ย" ท่านมิคาเอลแกล้งแซวแต่รสชาติอาหารที่สร้อยแสงทำมันถูกปากเขาจริงๆอย่างกับจ้างเชฟในร้านอาหารหรูทำให้เอง

"ขอบคุณค่ะ อร่อยต้องทานเยอะๆนะคะคุณท่านต้อห่างอาหารจำพวกแป้งและของมันๆนะคะ" วิญญาณนักโภชนาการอาหารเข้าสิงทันทีสร้อยแสงรับบทบาทพยาบาลประจำตัวของมิคาเอลคอยควบคุมอาหารให้กับเขา

"มีหนูมาช่วยดูแลฉันนี่แทบไม่ต้องกินอะไรแล้วนะหนูสร้อย" มิคาเอลเอ่ยแซวเพราะสร้อยแสงคอยห้ามคอยเตือนเขาอยู่ตลอดที่เธอทำแบบนี้เพราะเธอเป็นห่วงซึ่งมิคาเอลรู้ดีแต่แกล้งเอ่ยแซวเธอไปอย่างนั้น

"หนูเป็นห่วงคุณท่านนะคะ ถ้าไขมันในเส้นเลือดขึ้นสูงจะแย่เอานะคะ" สร้อยแสงแสดงสีหน้าเป็นห่วงจริงๆเธออยากให้ผู้มีพระคุณของเธอแข็งแรง

"ฉันรู้แล้วจะพยายามห้ามใจไม่เผลอกินแล้วกัน" ท่านมิคาเอลลูบหัวของเธออย่างเอ็นดูเขาจะมีลูกสาวน่ารักแบบนี้มานานแล้วแต่ติดที่ว่าภรรยาของเราร่างกายไม่แข็งแรงพอหลังจากคลอดลูคัสมาก็ป่วยอยู่ตลอดจนสุดท้ายก็เสียชีวิตลง

วันรุ่งขึ้นสร้อยแสงขออนุญาตท่านมิคาเอลไปหาน้องๆและแม่ครูที่บ้านเด็กกำพร้าผู้เป็นพ่อบุญธรรมอย่างมิคาเอลที่หลงลูกสาวคนใหม่มีหรือที่จะปฏิเสธ ก่อนจะไปบ้านเด็กกำพร้าที่เคยอยู่สร้อยแสงไม่ลืมที่จะแวะซื้อขนมและของเล่นที่ห้างสรรพสินค้าไปฝากน้องๆที่บ้านหลังนั้น

"รอสร้อยที่รถก็ได้ค่ะคุณลุงคนขับ" ร่างบางเอ่ยเสียงหวานด้วยคำพูดสุภาพกับคนขับรถที่ท่านมิคาเอลให้มาส่งเธอ

"ครับคุณหนู" คนขับรถก้มหัวให้เธอสร้อยแสงจึงก้มกลับ ร่างบางยิ้มหวานให้คนขับรถก่อนจะเข้าห้างไปคนเดียว เธอเคยมากับมิคาเอลหลายครั้งแล้วจึงรู้ว่าอะไรอยู่ตรงไหนตอนอยู่บ้านเด็กกำพร้าเธอเป็นเด็กคนเดียวที่ได้มาเที่ยวข้างนอกบ่อยมากเพราะท่านมิคาเอลเอ็นดูเธอและชอบพาไปเที่ยวที่ต่างๆบ่อยๆแต่ทุกครั้งก็จะเอาของที่ได้ไปฝากน้องๆที่บ้านเด็กกำพร้า สร้อยแสงอยากตอบแทนบุญคุณของผู้มีพระคุณเธอจึงเรียนต่อพยาบาลเพื่อได้ทำงานในโรงพยาบาลในเครือเทย์เลอร์เธออยากทำอะไรให้มิคาเอลได้บ้าง

"เอาช็อคบราวนี่7ชิ้น ชูครีม7ชิ้น คุ๊กกี้เนย5กล่องค่ะ" สร้อยแสงสั่งพนักงานตามจำนวนของเด็กที่บ้านเด็กกำพร้า

"ได้แล้วค่ะ" พนักงานจัดการหยิบขนมตามที่ลูกค้าสั่ง หญิงสาวยื่นบัตรเครดิตที่มิคาเอลให้เธอไว้ส่งให้พนักงาน

"ขอบคุณมากนะคะ โอกาสหน้าเชิญนะคะ" สร้อยแสงยิ้มให้พนักงานก่อนจะเดินถือของออกจากร้าน ร่างบางเดินดูนั่นดูนี่ไปเรื่อยเผื่อจะเจอของที่น่าสนใจจะได้ซื้อไปฝากเด็กๆ

"อุ๊ย! ขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆนะคะ ฉันไม่ได้มองทางเอง ขอโทษค่ะ" เพราะมัวแต่มองข้างทางไม่ได้มองทางข้างหน้าจึงชนเข้าอย่างแรงกับคนอื่น ร่างบางรีบก้มหัวขอโทษขอโพยหากคนที่เธอชนจะด่าเธอก็ย่อมได้เพราะเธอผิดเองที่ไม่ได้มองทาง

"ฉันผิดเองค่ะคุณเป็นอะไรมากมั้ยคะ ขอโทษนะคะ" ร่างบางขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่า

"ผมไม่เป็นอะไรครับ คุณล่ะ" เสียงทุ้มของอีกฝ่ายตอบกลับมา สร้อยแสงค่อยใจชื่นขึ้นมาหน่อยที่เขาไม่เป็นอะไร

"ขอโทษอีกครั้งนะคะฉันมัวแต่มองอย่างอื่นจนลืมมองทาง" สร้อยแสงรู้สึกผิดจริงๆกับความซุ่มซ่ามและไม่ระวังของตัวเอง

"ไม่เป็นไรครับคนเราผิดพลาดกันได้" ชายหนุ่มเอ่ยออกมา ร่างบางมองหน้าเขาก่อนจะยิ้มบางๆให้

"เห้อออค่อยยังชั่วที่คุณไม่เป็นอะไรนะคะ สร้อยนี่ไม่ได้เรื่องจริงๆ" ก่นด่าตัวเองให้อีกฝ่ายฟัง เผลอพูดชื่อเวลาแทนตัวเองขึ้นมา

"ผมลูคัสครับ" ชายหนุ่มยื่นมือออกไปทำความรู้จักแบบไม่ได้บอกกล่าว

"สร้อยแสงค่ะ เรียกสร้อยเฉยๆก็ได้ค่ะ" ร่างบางจึงแนะนำตัวเองกับเขา

"ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณสร้อย ชื่อคุณออกเสียงเหมือนคนไทยเลยนะครับ" ชายหนุ่มถามเธอด้วยความสงสัยใบหน้าสวยๆของเธอก็ยังออกไปทางเอเชียอีกด้วย

"ใช่ค่ะสร้อยเป็นคนไทยแต่โตที่อเมริกา" สร้อยแสงบอกกับเขา สร้อยแสงพูดภาษาไทยได้แค่นิดหน่อยเพราะโตมากับทุกคนที่เป็นคนอเมริกากันหมดทำนานๆทีจะมีคนไทยมาเยี่ยมพวกเธอที่บ้านเด็กกำพร้าเธอจึงมีโอกาสได้พูดภาษาไทยบ้างนิดๆหน่อยๆ

"ว้าวว ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้งนะครับ" ลูคัสเหมือนได้เจอสาวในสเปคอีกครั้งหลังจากที่ได้เจออัญญารินเขาก็เทใจไปให้สาวเอเชียจนหมดโดยเฉพาะกับสาวไทย

"ยินดีเช่นกันค่ะ สร้อยต้องไปแล้วขอตัวก่อนนะคะ" ร่างบางบอกกับเขาก่อนจะปลีกตัวเดินไปอีกทาง เธอไม่รู้เลยว่าคนที่เธอคุยด้วยเป็นตุเป็นตะเมื่อสักครู่คือคนที่จะมาเป็นพี่ชายของเธอ สร้อยแสงไม่เคยเห็นหน้าลูคัสแถมในบ้านหลังใหญ่ที่เธออยู่ยังไม่มีรูปเขาสักรูปมีแต่รูปตอนเด็กๆซึ่งก็แตกต่างกับตอนนี้ค่อยข้างมาก