ตอนที่6

ทุกคนในบ้านกำลังวุ่นจัดงานวันเกิดให้กับสมาชิกใหม่ของบ้าน พรุ่งนี้เป็นเกิดของสร้อยแสงเป็นวันที่เธอถูกทิ้งไว้ที่อเมริกาแม่ครูที่เลี้ยงเธอมาจึงให้วันนี้เป็นวันเกิดของเธอ

"คุณท่านคะสร้อยว่าแค่เค้กก้อนเดียวก็พอแล้วค่ะ" สร้อยแสงบอกด้วยสีหน้าวิตกเมื่อท่านมิคาเอลเล่นใหญ่เปลี่ยนสวนหลังบ้านให้เป็นสถานที่จัดงานวันเกิดแถมยังเชิญแขกมากมายมาร่วมงาน สร้อยแสงกลัวจะทำให้ผู้มีพระคุณขายขี้หน้า

"ไม่ได้หรอกหนูสร้อย หนูคือลูกของฉันอีกคนนะไม่แปลกที่ฉันจะจัดวันเกิดให้ลูกสาวจริงหรืเปล่า" ลูบผมเธออย่างอ่อนโยน ท่านมิคาเอลต้องการจะเปิดตัวเธอในฐานะลูกสาวคนเล็กของเขาแม้จะเป็นลูกบุญธรรม ใครจะว่ายังไงเขาไม่สนเพราะสร้อยแสงคือลูกของเขา

"แต่สร้อยกลัวจะทำให้ท่านอับอาย สร้อย....สร้อย" ร่างบางก้มหน้าก้มตาเธอเป็นคนไม่กล้าแสดงออกเวลาเจอคนมากๆก็มักจะชอบหลบตา ผูกสัมพันธ์กับใครไม่ค่อยเป็นและอีกอย่างเธอเป็นแค่เด็กกำพร้าที่ท่านมิคาเอลอุปการะมาเป็นลูกบุญธรรม

"หนูต้องมั่นใจในตัวเองรู้มั้ยสร้อยแสง หนูจะกลัวไม่ได้" ท่านมิคาเอลบอกกับเธอเพราะรู้ว่าสร้อยแสงขี้กลัวและขี้เกรงใจคนอื่นๆ

"หนูจะพยายามนะคะ" สร้อยแสงเงยหน้าบอกแต่สายตาแฝงไปด้วยความกังวล ท่านมิคาเอลได้แต่ส่ายหน้าเขาคงต้องพาสร้อยแสงไปงานบ่อยๆเธอจะได้ชินเสียที

ร่างบางเดินเข้ามาในครัวช่วยคนนู้นนี่ทำอาหารเพื่อเตรียมงานให้เธอพรุ่งนี้แม้จะไม่อยากให้มันเกิดขึ้นแต่ก็ห้ามอะไรไม่ได้

"คุณหนูสร้อยไม่ต้องช่วยหรอกค่ะพวกเราทำได้ค่ะ" แม่ครัวใหญ่รีบห้ามเพราะกลัวคุณท่านจะว่าได้หาว่าใช้งานลูกสาวของเขา

"ไม่เป็นไรค่ะคุณแพรี่สร้อยช่วยจะได้เสร็จเร็วๆไงคะ ทุกคนจะได้พักกัน" เธอเกรงใจที่งานวันเกิดของเธอคนเดียวทำให้ทุกคนในบ้านต้องมีงานหนักจึงขอช่วยอีกแรง

"คุณหนูขา อย่าเรียกดิฉันว่าคุณเลยนะคะเดี๋ยวคุณท่านได้ไล่ดิฉันออกแน่ๆ" หัวหน้าแม่ครัวรีบห้ามปรามคุณหนูคนใหม่ของบ้านที่ชอบเรียกพวกเธอว่าคุณ

"ขอโทษค่ะ จะไม่เรียกแล้วค่ะ" ร่างบางตอบด้วยสีหน้าทะเล้น เธอกลัวจะทำให้คนอื่นต้องเดือดร้อนจึงพยายามจะไม่เรียกว่าคุณอีก

"เดซี่มาช่วยคุณหนูสิ" หัวหน้าแม่ครัวเรียกเด็กในครัวให้มาช่วยเธอ

"มาค่ะคุณหนู เดซี่คนนี้จะทำเองค่ะ" หญิงที่ชื่อเดซี่รีบเข้ามาแย่งงานในมือของเธอไปทำ สร้อยแสงจึงหางานอื่นทำแทนแต่ก็โดนแม่ครัวคนอื่นๆแย่งไปทำจนหมด

"งั้นสร้อยไปช่วยยกของนะคะ" เมื่องานในครัวไม่มีให้เธอทำร่างบางจึงจะปลีกตัวไปช่วยคนอื่นยกของแทน

"ว้ายยย ไม่ได้ค่ะคุณหนูรู้ถึงหูคุณท่านพวกเราจะโดนไล่ออกนะคะ" หัวหน้าแม่บ้านอาวุโสและเป็นแม่นมของลูคัสรีบมาห้ามเอาไว้ก่อน

"แล้วสร้อยทำอะไรได้บ้างล่ะคะ" หน้าสลดทันทีเมื่อโดนห้ามไปหมด

"สิ่งที่คุณหนูต้องทำคือไปลองชุดที่จะใส่พรุ่งนี้ค่ะ ช่างแต่งตัวมารอที่ห้องโถงแล้วค่ะ เชิญค่ะ" หัวหน้าแม่บ้านผู้ที่อยู่ที่นี่มานานกว่าคนอื่นเป็นคนคอยจัดการทุกอย่างในบ้านบอกกับสร้อยแสง

"ช่างแต่งตัวเหรอคะ?"

"ใช่ค่ะ คุณหนูต้องแต่งตัวให้สมฐานะลูกสาวของท่านมิคาเอลนะคะ ถ้าไม่อยากทำให้คุณท่านเสียชื่อก็ไปลองชุดค่ะ" แม่บ้านอาวุโสที่ระเบียบจัดเอ่ยกับเธอ สร้อยแสงจึงเดินไปยังห้องโถงตามที่อีกคนบอก การเลือกชุดผ่านไปได้ด้วยดีสร้อยแสงได้แต่ทำตามที่คนอื่นบอกเธอไม่กล้าที่จะทำอะไรด้วยตัวเองสักอย่างนี่แหละคือข้อเสียของเธอคือขาดความมั่นใจในทุกๆเรื่อง

งานเลี้ยงวันเกิดที่สวนหลังบ้านของคฤหาสตระกูลเทย์เลอร์ได้จัดขึ้นอย่างสมฐานะ สร้อยแสงอยู่ในชุดเดรสกระโปรงลูกไม้สีขาวดูบริสุทธิ์น่าทะนุทะนอม ร่างบางยืนข้างมิคาเอลไม่ยอมห่างไปไหนเพราะแขกที่มางานส่วนใหญ่คือนักธุรกิจระดับแนวหน้าอีกทั้งหุ้นส่วนของโรงพยาบาลเธอไม่รู้จักแขกที่มาสักคน

"สุขสันต์วันเกิดนะหนูสร้อยมิคาเอลโทรไปเล่าเรื่องหนูให้ฉันฟังจนต้องมาเห็นด้วยตัวเอง น่ารักจริงๆด้วย" นักธุรกิจวัยเดียวกับมิคาเอลเดินนำของขวัญมาให้ลูกสาวบุญธรรมของเพื่อนสนิทที่ชอบโทรไปโอ้อวดว่าลูกสาวบุญธรรมของตัวเองน่ารักอย่างนู้นอย่างนี้

"ขอบคุณค่ะ" สร้อยแสงกล่าวขอบคุณ เธอไม่คิดว่าพ่อบุญธรรมของเธอจะแนะนำเธอเป็นอย่างดีขนาดนี้

"เสียดายที่ตาอีริคลูกฉันไม่ว่างไม่งั้นคงเข้ากับหนูได้ดี" นักธุรกิจรุ่นใหญ่แต่ยังคงความหล่อพูดถึงลูกชายของตนเองที่อายุใกล้เคียงกับสร้อยแสง

"นั่นสิลูกชายแกก็เรียนจบแล้วนี่ไว้ว่างนัดให้ทั้งคู่เจอกันเป็นไง" ท่านมิคาเอลเอ่ยขึ้นมาหากได้เป็นทองแผ่นเดียวกับตระกูลของเพื่อนสนิทก็ยิ่งดีแต่ถ้าหากสร้อยแสงไม่สนใจเขาก็จะไม่บังคับ

"ได้สิ ไอ้เจ้าลูกชายฉันก็ชอบทำตัวยุ่งไม่รู้มันยุ่งอะไรของมัน"

"พอกัน เจ้าลูคัสก็ไม่ค่อยกลับบ้านนี่ไม่รู้นึกครึมอะไรขนกระเป๋ามาอยู่บ้านผีเข้ามันหรือไงก็ไม่รู้" สองคุณพ่อบ่นลูกชายของตัวเอง สร้อยแสงยืนฟังได้แต่ยิ้มกับที่ทั้งคู่คุยกัน

ลูคัสยืนมองร่างบางในชุดเรียบหรูอยู่ในบ้านเขาไม่คิดแม้แต่จะออกไปร่วมงานหรือจะอวยพรวันเกิดให้เธอเขามองเธอว่าเป็นคนเสแสร้งแกล้งทำเป็นหญิงรักนวล

"อยากจะรู้นักว่าเธอจะตีหน้าซื่อได้สักแค่ไหนกันเชียว สร้อยแสง" มองเจ้าของวันเกิดด้วยสายตาที่ผิดหวังเขาแอบปันใจไปให้เธอตอนเจอกันครั้งแรกคิดไว้ว่าเธอคนนี้จะทำให้เขาลืมอัญญารินได้หากเจอกันอีกครั้งลูคัสไม่ปล่อยโอกาสที่จะสานสัมพันธ์แน่นอน แต่การเจอกันครั้งที่สองของเธอกับเขามันไม่สวยนักเธอกลายเป็นคนในครอบครัวของเขาและอาจจะมาแทนที่แม่ของเขาในอีกไม่ช้าถ้าไม่รีบทำอะไรสักอย่าง

"พะ...คุณลูคัสไม่เข้าไปในงานเหรอคะ" สร้อยแสงที่จะมาเข้าห้องน้ำแต่เห็นลูคัสยืนเหม่ออยู่ในบ้านจึงทักขึ้น

"ฉันไม่ร่วมงานบ้าๆนี่หรอก ไร้สาระ!" ตอบกลับเสียงดังอย่างไม่แย่แสนึกไม่ชอบใจที่พ่อของตนเองทำแบบนี้ สร้อยแสงยืนก้มหน้าไม่กล้าสบตาอีกฝ่ายลำพังแค่คุยกันเฉยๆเขาก็น่าเกรงขามแต่พอพูดเสียงดังเธอยิ่งกลัว

"ขอโทษค่ะที่ทำให้คุณไม่ชอบแต่สร้อย..."

"พอๆฉันไม่มีเวลามาฟังคำพูดไร้สาระจากเธอหรอกนะ" ลูคัสแย้งขึ้นมาก่อนที่ร่างบางจะพูดจบ คำก็ไร้สาระอีกคำก็ไร้สาระสร้อยแสงได้แต่ถอนหายใจเธอคงไร้สาระสำหรับเขาจริงๆนั้นแหละ

"ถ้างั้นขอตัวนะคะ" เมื่ออยู่ไปก็กลายเป็นคนไร้สาระเธอก็ไม่รู้จะอยู่ทำไม

"เดี๋ยว!" เสียงเข้มเรียกเธอเอาไว้ก่อน ร่างบางหันมาทำหน้างงใส่เขาจะเรียกเธออีกทำไม

"อยากให้ฉันยอมรับเธอเป็นน้องสินะ ฉันมีข้อเสนอดีๆให้เอามั้ยล่ะ" ลูคัสคิดอุบายเจ้าเลห์ขึ้นมา สายตาคมมองอย่างแทะโลม สร้อยแสงเหมือนถูกรังแกทางสายตาทำได้แค่ยืนนิ่งๆ

"ข้อเสนออะไรคะ" ลองถามเขาดูถ้ามันไม่สุดความสามารถเธออาจจะทำได้

"ทำตามที่ฉันสั่ง ทุก!อย่าง!" ลูคัสเน้นเสียงคำว่าทุกอย่างกับเธอ

"แต่ถ้าสร้อยทำไม่ได้ล่ะคะ"

"ฉันไม่ใจร้ายกับเธอหรอกหน่า ง่ายๆเธอจะได้ตอบแทนบุญคุณที่พ่อของฉันรับเธอมาเลี้ยงไง ถ้าเธอทำตามที่ฉันสั่งฉันก็จะยอมรับเธอเป็นน้องและพ่อของฉันท่านจะได้ไม่เครียดเมื่อเห็นเราสองคนเข้ากันได้ดี" ลูคัสใช้บุญคุณเข้ามาเป็นข้ออ้าง สร้อยแสงคิดหนักใจนึงก็กลัวจะทำไม่ได้อีกใจก็คิดถึงเรื่องบุญคุณ ท่านมิคาเอลไม่ยอมให้เธอทำอะไรเพื่อตอบแทนบุญคุณเลยนี่อาจจะเป็นอีกทางที่เธอจะตอบแทนบุญคุณของท่านได้ถ้าลูกชายของเขามีความสุขท่านมิคาเอลก็อาจจะมีความสุขไปด้วย สร้อยแสงคิดได้แค่คำว่าคนรอบข้างเธอต้องมีความสุขเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองจะเป็นยังไงต่อไป