6“มันแค่แกล้งล่ะมั้ง

ร่างบางอยู่ในชุดกันหนาวหนาระบายยิ้มออกมาอย่างดีใจ พายุกลับมาแล้ว เธอมีที่พึ่งพาแล้ว

ชะเอมใส่รองเท้าแล้วสะพายกระเป๋าออกมาจากบ้าน เธอยืนอยู่ข้างทางเพื่อรอรถแท็กซี่ อากาศวันนี้ช่างสดใส หิมะแล้วบนพื้นถนนก็ถูกละลายหิมะด้วยน้ำเกลือ ทำให้หิมะละลายเร็วพื้นถนนก็ไม่ลื่นแล้ว

จิตใจเธอก็ดีขึ้นเมื่อได้ฟังข่าวดี ทุกอย่างนับจากนี้จะดีขึ้น และมันจะดีขึ้นกว่านี้ถ้าพายุกับเธอเป็นแฟนกัน เธอจะได้มีเขาคอยปกป้อง

เขายังไม่มีแฟน... เธอยังไม่มีใคร เธออยากมีคนให้ความรักและคอยปกป้อง

ชะเอมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกกดเล่น หลังจากที่เธอเปิดเครื่องแล้ว ข้อความต่าง ๆ ของธานินทร์ก็ไม่เด้งเข้ามาอีกเลย

“เฮ้อ! โล่งใจไป”

“สวัสดีครับ” ชายชาวต่างชาติเอ่ยทักทายพร้อมกับยืนข้าง ๆ

“สวัสดีค่ะ” เธอยิ้มให้เขา

“คุณพักอยู่ที่นี่เหรอครับ?”

“ค่ะ เพิ่งเข้ามาพักเองค่ะ แล้วคุณล่ะคะ”

“ผมก็เพิ่งมาพักครับ ผมชื่อวาเลนนะครับ”

“ฉันชื่อชะเอมค่ะ”

“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” เขายื่นมือมาทักทายเธอ

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” ชะเอมลังเลเล็กน้อยก่อนจะยื่นมือสัมผัสมือแกร่งของชายหนุ่มเป็นการทักทายตอบ

“คุณเอมจะไปไหนครับ?”

“ไปทำงานค่ะ แล้วคุณล่ะคะ?”

“ไปทำงานเหมือนกันครับ” วาเลนเอ่ยแล้วยิ้มให้ชะเอม “รถมาแล้วครับ”

วาเลนชี้ไปยังรถแท็กซี่ที่เลื่อนมาหาจอดตรงหน้าของทั้งสอง

“คุณเอมไปก่อนก็ได้ครับ เดี๋ยวผมไปคันหลัง”

“เอมไปคันหลังดีกว่าค่ะ คุณวาเลนไปก่อนเถอะค่ะ” ชะเอมเอ่ยตอนนี้ยังเช้าอยู่มาก ไปคันหลังคงพอดีกับเวลางาน

“คุณเอมไปก่อนดีกว่าครับ ผมเป็นผู้ชายควรสละให้ผู้หญิงไปครับ”

“ขอบคุณค่ะ” ชะเอมคลี่ยิ้มแล้วขึ้นไปบนรถ การกระทำของทั้งสองอยู่ในสายตาคมกริบคู่หนึ่งอยู่ตลอดเวลา

ชะเอมนั่งรถไปจนกระทั่งถึงบริษัท ขาเรียวสวยก้าวลงจากแท็กซี่แล้วจ่ายเงินค่าโดยสาร มือเล็กหยิบโทรศัพท์ออกมากดดูเวลาแล้วเดินเข้าไป

วันนี้ดีมากที่ได้มาทำงานที่เธอรักกับผู้ชายที่เธอรักอีกครั้ง

“สวัสดีค่ะคุณพายุ” ชะเอมเอ่ยพร้อมกับยิ้มให้พายุในขณะที่ชายหนุ่มกำลังเดินเข้าบริษัทไม่ต่างจากเธอ

“ครับ แล้วเป็นบ้างล่ะ หยุดไปหลายวันเลยมีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”

“มีปัญหาที่บ้านนิดหน่อย บวกกับเอมไม่ค่อยสบายเลยไม่ได้มา”

“อืม อากาศช่วงนี้หนาวมาก อีกสักเดือนคงจะอุ่นขึ้น ยังไงก็รักษาสุขภาพแล้วกัน”

“ค่ะ” ชะเอมครุ่นคิดก่อนตัดสินใจคุณเรื่องธานินทร์กับพายุ “คุณพายุคะ”

“ครับ”

“อะ... เอ่อคือเอม...” แต่ไม่ทันที่จะพูดจบเสียงทุ้มเอ่ยขึ้นแทรก

“พายุ!” ชะเอมหันไปมองเป็นธานินทร์ที่เดินเข้ามา ใบหน้าของเขายิ้มแย้มที่เห็นพายุ เขาแสดงออกว่าดีกับทุกคนยกเว้นเธอ

“อืมว่าไง? บริษัทยุ่งมากไหมกูไม่อยู่”

“ก็ยุ่ง พอดีมีคนหนีงานไปน่ะ ว่าแต่มึงไปดูงานที่มาเลย์เป็นไงบ้างวะ?” ว่าพลางปรายตามองหน้าชะเอม สายตาอำมหิต ฉายชัดออกมาจนเธอรู้สึกได้

เขามันโรคจิต...

“ก็ดีนะ เอาไว้ไปคุยในบริษัทเถอะ ตอนนี้กูหนาวว่ะ”

“อืม” ธานินทร์ปรายตามองชะเอมอีกครั้ง แล้วเดินเข้าไปพร้อมกับพายุ

“เฮ้อ” ชะเอมระบายลมหายใจออกมาแล้วเดินเข้าไปในบริษัทเช่นกัน เธอยังรู้สึกกลัวนัยน์ตาคู่นั้นไม่หาย ธานินทร์ไม่ยอมจบเรื่องนี้แน่

ชะเอมดูตารางเวลางานของพายุ วันนี้ไม่มีนัดกับลูกค้าคนไหนเลย เหมือนจะคุยเรื่องธานินทร์กับพายุได้ง่าย ๆ แต่เปล่าเลย เพราะธานินทร์เขาไม่เปิดโอกาสให้เธอได้พูด

ธานินทร์เอาแต่วน ๆ เวียน ๆ เข้าออกห้องของพายุจนเธอแทบไม่เป็นอันทำงาน บางครั้งก็มาหยุดยืนที่โต๊ะทำงานของเธอ มันทำให้เธออดรู้สึกไม่ปลอดภัยไม่ได้

ผ่านไปอีกหลายชั่วโมงที่เขาเอาแต่วนเวียน ทำให้เธอไม่มีโอกาสที่จะคุยเรื่องของธานินทร์กับพายุเลย

“เอมเลิกงานได้แล้ว” พายุเอ่ย

“ค่ะ คุณพายุคะ เอมขอคุยอะไรด้วยหน่อยค่ะ” ชะเอมเอ่ยเเล้วหยิบกระเป๋าของตนเอง

“ว่ามาเลยครับ”

“เอมว่าจะคุยเรื่องเงินน่ะค่ะ เอมมีความจำเป็นจริง ๆ”

“อ๋อครับ ต้องการเท่าไหร่?”

“เอมว่าจะยืมอีก 5 แสนโครนา คุณพายุจะพอให้เอมยืมได้ไหมคะ?”

“ได้ครับ เดี๋ยวโอนให้เลย”

“ช่วยโอนไปใช้หนี้คุณธานินทร์ให้เอมหน่อยนะคะ พอดีแม่เอมยืมเขา”

“อ๋อ ได้ครับ” พายุหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากด ไม่นานนักข้อความเงินออกก็เด้งเข้าโทรศัพท์ของพายุ

“ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ เอมมีเอมจะรีบคืนนะคะ”

“มีตอนไหนค่อยคืนก็ได้ กลับเถอะวันนี้อากาศเย็นเดี๋ยวจะไม่สบายเอา”

“ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วงเอม”

“ฉันก็ห่วงทุกคนนั้นแหละ แล้วที่เคยบอกว่าปวดหัวตอนนั้นหายแล้วใช่ไหม?”

ชายหนุ่มเอ่ยถามแสดงท่าทางห่วงใย ยิ่งทำให้ชะเอมปลื้มปริ่มหัวใจ ตลอดชีวิตที่ผ่านมาเธอไม่เคยได้รับคำถามแบบนี้หรือความห่วงใยจากใคร แม้กระทั่งมารดาก็ไม่เคยถามสักครั้ง ว่าเหนื่อยไม่สบายหรือทุกข์ใจบ้างไหม?

“หายแล้วค่ะ”

“วันนี้ไปพักเถอะ แล้วเธอนั่งรถอะไรมาล่ะ”

“เอมนั่งแท็กซี่มาค่ะ”

“อ๋อ” พายุพยักหน้า “แล้วพักอยู่แถวไหนล่ะ?”

“ตอนนี้เอมแยกไปอยู่ต่างหากค่ะ อยู่แถวww”

“พักอยู่ใกล้ ๆ กันกับบ้านไอ้ธานินทร์เลย”

“ถะ... แถวบ้านใครนะคะ” ชะเอมถามหน้าตาตื่น รู้สึกตกใจกับคำพูดของพายุ

“ใกล้บ้านไอ้ธานินทร์ รีบไปเถอะฉันจะไปส่ง” พายุเอ่ยในขณะที่โทรศัพท์ของเขาสั่นไม่หยุดเพราะมีสายเรียกเข้า เขาหยิบขึ้นมาดูแล้วเก็บไว้ใส่ในกระเป๋าเช่นเดิม

“ค่ะ” ชะเอมมองซ้ายมองขวาแล้วเดินตามพายุไปที่รถ ไม่นานนักรถหรูก็ขับเคลื่อนออกไป

“แล้วบ้านเดิมอยู่ไหนล่ะ”

“อยู่ตีนเขาbb”

“อยู่ใกล้ ๆ ฉันเลย บ้านฉันอยู่บนเขา แต่ถ้าเธอกลับไปอยู่ที่เดิม ก็ติดรถฉันมาทุกวันก็ได้จะได้ไม่ต้องนั่งแท็กซี่มาทำงาน”

“ค่ะ” ความอบอุ่นของชายหนุ่มข้าง ๆ แผ่ซ่านเข้ามาในหัวใจ เขาช่างแสนดีจนเธออย่างจะฝากชีวิตเอาไว้กับเขา

Rrrrrrr

เสียงโทรศัพท์ของเธอดังต่อเนื่องนานมาก ชะเอมหยิบขึ้นมาแล้วปิดเครื่อง

“ทำไมไม่รับ? “

“เอ่อ เอมตั้งนาฬิกาปลุกเอาไว้เฉย ๆ ค่ะ แล้วโทรศัพท์ของคุณพายุล่ะคะทำไมถึงไม่รับสักทีเอมเห็นมันดังนานแล้วนะคะ”

“เอาไว้ฉันกลับไปถึงบ้านฉันถึงจะคุยครับ ถ้าจะมาคุยตอนนี้คงจะไม่เหมาะ” พายุเอ่ยพร้อมกับยิ้มออกมา ที่เขาไม่รับโทรศัพท์เพราะคนปลายสายจะต้องรบเร้าให้เขาเปิดกล้อง เขาจะเปิดได้อย่างไรล่ะในเมื่อปลายสายของเขานั้นแต่งตัวยั่วยวนขนาดไหน ถ้าเขาเปิดกล้องคนอื่นก็เห็นกันพอดีว่าน้ำค้างแต่งตัวอย่างไรมาคุยกับเขาในวันนี้

และน้ำค้างคงจะไม่ชอบใจที่เห็นเขาคุยหรืออยู่กับผู้หญิง พายุเชื่อว่าน้ำค้างจะต้องโวยวายเป็นแน่ก็เธอหวงขนาดนั้น เขาไม่อยากมีปัญหากับเจ้าหล่อน

“คนที่โทรมาเป็นแฟนเหรอคะ?” ชะเอมเอ่ยถาม หัวใจตุ้ม ๆ ต่อม ๆ กลัวคำตอบที่เธอได้รับคือผู้ชายที่เธอรักมีเมียหรือคนรักแล้ว

“ไม่ใช่ครับ เป็นน้องสาวญาติ เธอติดฉันมากสมัยอยู่เมืองไทย” คำตอบของชายหนุ่มทำให้ชะเอมดีใจมาก อย่างน้อยเธอก็ยังคงมีหวัง

“อ๋อค่ะ เอ่อ เอมมีเรื่องจะคุยอีกเรื่อง”

“เรื่องอะไรครับ”

“เรื่องคุณธานินทร์”

“ไอ้ธานินทร์ มีอะไรหรือเปล่า? หรือว่ามันไปจีบเอม” พายุหัวเราะในลำคอเบา ๆ

“ปะ... เปล่าค่ะ แต่เขาคุกคามเอม”

“มันแค่แกล้งล่ะมั้ง ปกติมันน่ารักกับทุกคนเลยนะ ลองคุยกับมันดูจะได้รู้ว่ามันน่ารัก”