5'เทพบุตรของเธอกลับมาแล้ว

ธานินทร์หัวเสียเป็นอย่างมากที่ชะเอมไม่ทำตามคำสั่ง มือหนากำหมัดแน่นพยายามข่มอารมณ์โกรธเอาไว้

“เธอกล้าดียังไงมาขัดคำสั่งฉัน” ธานินทร์เอ่ยเสียงห้วนกระด้างมือทุบโต๊ะอย่างโมโห ก็แค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง ไม่ได้สวยเลิศเลออะไร แต่ทำไมเขาถึงอยากได้เธอ และในเมื่อเขาอยากจะได้ผู้หญิงคนนั้นเขาก็ต้องได้

(“แค่นี้นะคะเอมไม่ว่างคุย”) ปลายสายเอ่ยอย่างไม่แยแสเลยแม้แต่น้อย มันยิ่งทำให้อารมณ์โกรธของเขาประทุถึงขีดสุด

“ฉันจัดการเธอจนต้องร้องขอชีวิตแน่”

ตู๊ด ตู๊ด สายถูกตัดไป ธานินทร์ยิ่งหัวเสีย ร่างสูงผุดลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วเดินออกมาจากห้อง

“ธานินทร์จะไปไหนลูก” แองจี้เอ่ยถามบุตรชาย เมื่อเห็นชายหนุ่มเดินไปที่ประตูบ้าน

“ไปหาเพื่อนครับแม่” เขาปรับเสียงเรียบ ๆ หันมายิ้มให้มารดา แม้ว่าภายในใจของเขาตอนนี้จะครุกรุ่นไปด้วยไฟโทสะก็ตาม

เขาไม่ต้องการให้มารดาคิดมาก ที่ผ่านมาเขากับมารดาอยู่กันแค่2คน เนื่องด้วยบิดาตายจากไปตั้งสมัยเด็ก ๆ

พ่อของเขาเป็นลูกพี่ลูกน้องกับครอบครัวของพ่อพายุ สายเลือดมาเฟียยังเข้มข้นอยู่ตัวเขา

“เดี๋ยวให้ลูกน้องขับรถให้”

“ไม่เป็นไรครับ” ธานินทร์เอ่ยแล้วรีบออกไปจากบ้าน

รถสปอร์ตสุดหรูขับมุ่งตรงไปที่บ้านของชะเอม ไม่มีทางที่เธอรอดพ้นเงื้อมมือเขาไปได้

ด้านชะเอม เธออยู่ไม่ได้แน่ ธานินทร์ต้องการให้เธอทำตามสัญญาที่เขาเป็นตั้งขึ้นมา เธอจะทำได้อย่างไรกัน ในเมื่อเธอรักผู้ชายที่ชื่อพายุไม่ใช่ธานินทร์

เขาก็แค่ผู้ชายที่ซุกซ่อนความร้ายกาจเอาไว้ แล้วแสร้งเป็นคนดีให้คนอื่นเห็น ต่อหน้าคนอื่นเขายิ้มแย้มดูไม่มีพิษมีภัยกับใคร แต่กับเธอเขาแสดงธาตุแท้ออกมาอย่างเปิดเปลือยว่าเขาเป็นโรคจิตขนาดไหน

“เอมกลับก่อนนะคะ เดี๋ยวเอมมาเยี่ยมใหม่”

“ได้จ้ะ”

“ขอบคุณค่ะ” ชะเอมรีบเดินออกมาจากโรงพยาบาล ความคิดในหัวกำลังตีกันวุ่นวายไปหมด ผู้กักขฬะอย่างธานินทร์ไม่จบเรื่องนี้แน่ เขาปรามาสเธอด้วยถ้อยคำร้ายกาจ เธอไม่ได้เป็นคนร่านสักหน่อย แต่เขากลับพ่นคำพูดหยาบคายใส่เธอ

ถ้าเธอจะร่านก็ขอร่านกับพายุคนเดียว ผู้ชายอย่างธานินทร์ไม่ได้เศษเสี้ยวความเป็นสุภาพบุรุษของพายุด้วยซ้ำ

โทรศัพท์ของชะเอมสั่นไม่หยุด ดวงตากลมโตมองเบอร์โทรที่โชว์หรา เธอรีบกดปิดเครื่องทันที ธานินทร์ไม่จบเรื่องนี้แน่ และเธอไม่อยากกลับบ้าน เธอเชื่อว่าธานินทร์ต้องไปดักรอเธอ

'เธอก็หนีสิ' ความคิดหนึ่งวูบขึ้นในหัว ใช่ เธอควรหนี ถึงแม้จะไม่อยากจะทิ้งมารดาทิ้งงานที่บริษัท แต่มันจำเป็นที่เธอต้องจากลา ถ้าพายุกลับมาค่อยกลับมาทำงานก็ได้ เธอจะได้ขอร้องให้เขาช่วยเธอเรื่องนี้ด้วย

หรือไม่? ก็หนีไปตลอดกาล

ชะเอมสูดลมหายใจเข้าปอด แล้วตัดสินใจโบกแท็กซี่

“ไปไหนคะ” คนขับเอ่ยถามเธอชะเอมรู้สึกใจชื้นขึ้นมาบ้าง

“เอ่อไป... เอ่อ...” ชะเอมอึกอัก ในหัวกำลังคิดว่าเธอจะไปที่ไหนดี เพราะที่ผ่านมาเธอไม่เคยไปอยู่ที่ไหนนอกจากบ้าน

“ไปไหนคะ?”

“ไป... เอ่อ... เอมว่าจะไปหาบ้านเช่าที่ไกลที่นี่ แล้วหางานทำอยู่แบบเงียบ ๆ “

“มีบ้านให้เช่าอยู่ไม่ไกลจากบ้านพักของฉัน เธอสนใจไหม?” โชเฟอร์แท็กซี่สาวเอ่ยกับเธอ

“สนใจค่ะ”

“งั้นไปเลย”

“ค่ะ” ชะเอมนั่งรถมาเรื่อย ๆ พลางผินหน้ามองข้างทาง เธอปล่อยไปกับความงามของบรรยากาศของหิมะขาวโพลน จนกระทั่งถึงบ้านเช่าหลังไม่ใหญ่มาก

“ถึงแล้วค่ะ”

“ค่ะ” หลังจากจัดแจงทำสัญญาเช่าเธอก็เข้าอยู่

“นอนไปก่อนแล้ว พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่” ชะเอมเอ่ยแล้วนอนลงบนเตียง ดีหน่อยที่เธอกดเงินเอาไว้จ่ายค่าบ้านเอาไว้เรียบร้อย

ธานินทร์นั่งรอชะเอมอยู่ในรถ วันนี้เขามาจอดอยู่หน้าบ้านเธอ

“กล้าดียังไง? ถึงกล้าขัดใจฉัน” มือหน้ากำแน่น รู้สึกโกรธมากที่หญิงสาวไม่ทำตามที่เขาสั่ง

ธานินทร์มองเข้าไปในบ้านของชะเอม เขามองร่างผู้เป็นมารดาชะเอมแล้วยิ้มออกมา

“หึหึ”

“เอ ทำไมยัยเอมถึงไม่กลับมาสักที” ทับทิมชะเง้อคอรอบุตรสาวกลับมา แต่ก็ไม่เจอแม้แต่เงา

“นั่นรถใคร?” โทมัสเอ่ยพลางเพ่งสายตามองรถหรูที่จอดอยู่หน้าบ้าน

“ไม่รู้ เดี๋ยวฉันไปดูก่อนแล้วกัน”

“เดี๋ยวผมไปดูเอง” แต่ไม่ทันที่โทมัสจะเดินไปถึง รสสปอร์ตสุดหรูก็ขับแล่นออกไปอย่างรวดเร็ว

วันต่อมา

ชะเอมลุกขึ้นจากที่นอนแล้วเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกาย วันนี้เธอต้องไปซื้อข้าวของเพื่อเอาไว้ใช้ เธอต้องหลบผู้ชายคนนั้นจนกว่าพายุจะมา อย่างน้อยผู้ชายอย่างพายุคงจะปกป้องเธอได้

ร่างบางอยู่ในชุดกันหนาวหนา เธอนั่งแท็กซี่ไปที่ห้างสรรพสินค้าใกล้บ้าน เธอเลือกซื้อชุดพร้อมกับของใช้จำเป็นมาไว้ กว่าพายุจะมาคงอีกหลายวัน

ผ่านไป2สัปดาห์

ชะเอมมาอยู่บ้านเช่าครบ2อาทิตย์มันทำให้เธอคลายความกลัดกลุ้มลงบ้าง เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดเครื่อง เพราะคิดจะโทรกลับบ้านและโทรออกหาพายุ

ติ้ง ๆ ๆ ๆ ๆ เสียงข้อความดังขึ้นรัว ๆ ไม่ว่าจะเป็นข้อความการโทรเข้าของแม่ และหนึ่งในนั้นคือข้อความของธานินทร์

“อย่าคิดว่าจะหนีฉันพ้น”

“เฮ้อ!” ชะเอมถอนลมหายใจออกมาแรง ๆ แล้วกดโทรศัพท์โทรออกหาแม่ของตนเอง

(“ยัยเอม แกไปอยู่ไหน แกรู้ไหมว่าที่บ้านไม่มีคนทำความสะอาด”) นี่คือคำแรกที่มารดาทักทาย ชะเอมรู้สึกแย่มากที่ได้รับคำทักทายแบบนี้ แทนที่จะได้รับความห่วงใยจากมารดา

“เอม มาทำงานต่างจังหวัดค่ะ” เธอเอ่ยเสียงสั่นเครือ ได้แต่เก็บความน้อยใจเอาไว้แล้วฝืนยิ้มให้กับโชคชะตา เธออยากมีชีวิตที่ดีกว่านี้ แต่กลับไม่เคยได้สัมผัสชีวิตที่ดีเลย

(“อืม ดูแลตัวเองให้ดีแล้วกัน ถ้าไม่ได้เงินก็อย่าไปอ้าขาให้ใครล่ะ แค่นี้นะฉันจะนอน”)

“ค่ะ” ชะเอมกดวางแล้วร้องไห้ออกมา เธออยากมีความสุขอย่างคนอื่นบ้าง ต้องทำอย่างไรถึงจะมีโอกาสได้เจอมัน

ชะเอมร้องไห้ออกมาอย่างหนัก เธอร้องไห้อยู่นานก่อนจะกดโทรศัพท์หาพายุ มือเรียวเล็กปาดน้ำตาตนเองอย่างลวก ๆ แล้วเอาโทรศัพท์แนบหู

(“ฮัลโหลครับ”)

“คุณพายุกลับมาหรือยังคะ?” เธอพยายามปรับเสียงให้เป็นปกติ

(“มาเมื่อวาน วันนี้ผมเข้าบริษัทครับ”)

“เดี๋ยวเอมไปทำงานนะคะ”

(“ครับ”) ชะเอมรู้สึกดีใจอยู่ไม่น้อยที่พายุกลับมา เธอรีบอาบน้ำชำระร่างกายแล้วแต่งตัวไปทำงาน

'เทพบุตรของเธอกลับมาแล้ว ไม่จำเป็นที่เธอต้องกลัวซาตานอย่างธานินทร์อีกต่อไป'