บทที่ 1

ภายในห้องโถงสุดหรูหราที่ประดับประดาไปด้วยเฟอร์นิเจอร์ไม้เงาวับที่ดูดีมีราคาจนนิ้วเรียวที่ทำท่าจะเอื้อมไปสัมผัสต้องหยุดชะงักอยู่หลายต่อหลายครั้งเพราะความหวั่นเกรงจะเผลอทำข้าวของตรงหน้าชำรุดเสียหายเข้า เครื่องเรือนสีทองอร่าม โคมไฟชันนาเรียสีทองอ่อนถูกห้อยเอาไว้ใจกลางห้องทอแสงระยิบระยับสว่างไสวไปทั่วพื้นห้องนั้นทำเอาหญิงสาวมองค้างไม่อยากจะละสายตาไปไหนอยู่นานหลายนาทีเมื่อได้เห็นความสวยสมบูรณ์แบบที่ลงตัวไปซะทุกสัดส่วนของคฤหาสน์แห่งนี้อย่างเต็มสองตา

ภายนอกคฤหาสน์ที่ว่าทั้งสวยงามและน่ามองจนแทบจะละสายตาออกจากมันไม่ได้แล้วนั้นยังเทียบไม่ได้กับภายในที่สายตาหวานกำลังหมุนคว้างมองสำรวจอยู่ในตอนนี้เลยสักนิด หลังจากจัดการแนะนำตัวเองให้กับเหล่าแม่บ้านและชายชุดดำอีกจำนวนมากที่กรูเข้ามาสอบถามจุดประสงค์ทันทีที่เธอย่างก้าวเข้ามาในคฤหาสน์แห่งนี้เพียงขวัญจึงถูกเชิญให้มานั่งรอทนายประจำตระกูลอยู่ในห้องโถงโดยมีสายตาของเหล่าสาวใช้ไม่ต่ำกว่าสิบคนเฝ้ามองดูอยู่ไม่ห่าง

แต่ทว่าหญิงสาวนั้นกลับได้หาสนใจไม่!

เพราะสิ่งที่เธอกำลังสะดุดหยุดมองอยู่ ณ ตอนนี้มันคือรูปถ่ายครอบครัวขนาดใหญ่ยักษ์ด้านข้างเป็นกรอบสีทองสุดหรูที่ติดอยู่ข้างผนังห้องนั้นเอง ภายในรูปนั้นประกอบไปด้วยชายชราสูงอายุเจ้าของใบหน้าเงียบขรึมคนหนึ่งข้างๆ เขานั้นมีผู้หญิงใบหน้าสวยเด่นอยู่เคียงข้างพร้อมด้วยเด็กผู้ชายนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อน ใบหน้าบึ้งตึงดูไม่ค่อยจะมีความสุขสักเท่าไหร่ที่ได้มีโอกาสถ่ายรูปครอบครัวแบบนี้

ทั้งๆ ที่ได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตากันแบบนี้ ทำไมถึงได้ไม่ยิ้มนะ!

ความสงสัยเกิดขึ้นภายในใจแต่ก็คงไม่มีวันได้คำตอบอยู่ดีเพราะคนในรูปทั้งหมดนี้นั้นเป็นใครกันบ้างหล่อนยังไม่รู้เลย แล้วนับประสาอะไรจะไปรู้ถึงความรู้สึกนึกคิดที่แสดงออกมาทางใบหน้าของพวกเขาได้!

“นั่นคือคุณท่านทอมสันค่ะ คุณพ่อของคุณหนูยังไงล่ะคะ”

คำเฉลยของแม่บ้านสูงอายุที่ดังขึ้นก่อนจะเดินเข้ามาหาพร้อมน้ำส้มคั้นในมือทำเอาหญิงสาวชะงักค้างอยู่ท่าเดิมก่อนจะหันควับกลับไปมองรูปถ่ายของบุคคลตรงหน้าอีกครั้งหนึ่ง เนิ่นนานจนกระทั่งมารู้สึกตัวอีกครั้งเอาก็ตอนที่หยดน้ำตาเม็ดเล็กๆ ร่วงไหลลงบนแก้มใส มือเรียวเล็กค่อยๆ ยกขึ้นปาดน้ำตาออกไปให้พ้นใบหน้าของตนอย่างลวกๆ

“คุณพ่อเองหรอกหรือคะ ในที่สุดก็ได้เจอกันเสียทีนะคะ นึกว่าชาตินี้ฉันจะไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าพ่อที่ให้กำเนิดตัวเองแล้วซะอีก”

หญิงสาวตอบกลับแม่บ้านผู้สูงวัยตรงหน้าไปด้วยน้ำเสียงที่แสนแผ่วเบา ในที่สุดวันที่เฝ้ารอมานานก็มาถึงเสียที แต่ถึงอย่างไรความรู้สึกดีใจที่ได้พบหน้าผู้เป็นพ่อก็แสนจะน้อยนิดไม่ได้มากเหมือนอย่างที่เคยใฝ่ฝันเอาไว้ก่อนหน้า

อีกทั้งยังคงนึกน้อยอกน้อยใจให้กับชะตาชีวิตที่แสนโศกเศร้าของตัวเองอย่างเงียบๆ ก่อนจะปรายตาไปมองบุคคลที่เหลืออยู่อีกสองคนในภาพเป็นเวลาต่อมา แทบจะไม่ต้องเดาให้เสียเวลาเลยสักนิด ผู้หญิงในรูปกับเด็กผู้ชายคนนั้นก็คงจะไม่ใช่ใครอื่นที่ไหนนอกเสียจากเมียหลวงและลูกชายที่ถูกต้องตามกฎหมายของพ่อของเธออย่างแน่นอน พวกเขาคือผู้มาก่อนต่างจากเธอและแม่ที่มาทีหลัง

ชีวิตของเขาคงจะเติบโตขึ้นมาอย่างสุขสบายตามแบบฉบับลูกของเมียที่ถูกต้องตามกฎหมาย สังคมรับรู้และยอมรับ จากที่เธอที่ต้องอยู่อย่างลำบากลำบนอีกทั้งยังถูกตราหน้าด้วยคำพูดดูถูกเหยียดหยามต่างๆ นาๆ มาตั้งแต่วันแรกที่ลืมตาดูโลกว่าเป็นลูกนอกสมรส

โชคชะตานั้นช่างไม่ยุติธรรมเอาเสียเลยที่สองชีวิตจะต้องมามีชีวิตที่ต่างกันสุดขั้วทั้งๆ ที่มีพ่อคนเดียวกันแท้ๆ แบบนี้!!

“คุณหนูนั่งพักรออยู่ที่นี่ก่อนนะคะ ป่านนี้คุณทนายคงใกล้จะเดินทางมาถึงแล้ว อยากได้อะไรอีกก็บอกพวกสาวใช้ได้เลยนะคะไม่ต้องเกรงใจ ดิฉันขอตัวไปเรียนคุณแพทริคก่อนว่าคุณหนูเดินทางมาถึงแล้ว” มาเรียเอ่ยบอกเสียงอ่อนโยน รู้สึกถูกชะตากับหญิงสาวตรงหน้าอย่างบอกไม่ถูก

“ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะมาเรีย”

หญิงสาวเอ่ยตอบพร้อมรอยยิ้มเป็นมิตรก่อนจะค่อยๆ หย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาแสนหรูอีกครั้งพลางสำรวจบริเวณห้องไปพลางๆ เพื่อเป็นการคั่นเวลารอคอยการมาเยือนของคนอีกสองคนอย่างใจเย็น ภายในใจก็ยังมีความหวังเล็กๆ ว่าจะได้เจอพี่ชายต่างมารดาสักครั้งก่อนที่เธอจะเดินทางกลับประเทศไทยทันทีที่ฟังพินัยกรรมที่ว่านั้นจบลง ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องอยู่ต่อเมื่อสำนึกดีอยู่แก่ใจว่าไม่มีใครที่นี่พอใจในการมาของเธอนัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งพี่ชายต่างมารดาคนนั้น

‘แพทริค โรเรียมโด้’