Chapter 4 นี่แหละแม่ของฉัน

มายาวีย์ยืมขืน กวาดสายตามองรอบๆ ที่นี่เป็นบ้านตั้งแต่เธอจำความได้ อาคารพาณิชย์ 2 คูหา ถูกตกแต่งให้เป็นร้านนวดแผนไทย ที่แอบมีบริการพิเศษสำหรับลูกค้าหนุ่มนักท่องเที่ยว คนแถวนี้รู้จักกันดี ยกเว้นตำรวจที่ทำเป็นเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ เพราะส่วยที่จ่ายตรงทุกเดือนไม่ขาด

นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้แขกหลายรายของร้าน ชอบเหมารวมว่าเธอทำงานแบบนั้นด้วย เธอเกลียดสายตากะลิ้มกะเหลี่ย เกลียดการถึงเนื้อถึงตัว และทุกครั้งที่มีคนมาทำแบบนี้ มายาวีย์ก็จะไล่ตะเพิดแขกเจ้าชู้ชีกอทุกครั้ง ถ้าหนักหน่อยมารดาแอบเห็น เธอก็ถูกมาลีดุด่าเอาอยู่เรื่อยๆ

แต่นั่นก็ไม่เจ็บปวดเท่าสายตาของคนรอบข้างที่นี่ สรรพนามที่ถูกเรียกอย่างคุ้นชิน ‘นังเปรี้ยวลูกกะหรี่’ เป็นฉายาที่ปฏิเสธไม่ได้เลย

มาลีปลูกฝังให้ลูกสาวทำตัวเหมือนนางจะได้สบาย เพราะนางภูมิใจในสิ่งที่ตัวเองทำมาก โดยไม่รู้ว่าคนอื่นมองเข้ามามันเป็นอาชีพที่น่าขยะแขยงมากแค่ไหน แค่ได้ฉายาว่า ‘นังเปรี้ยวลูกกะหรี่’ มันก็เจ็บปวดมากพอแล้ว อย่าได้ขึ้นชื่อว่า ‘กะหรี่เลย’

ก็เพราะอาชีพและผู้หญิงรักความสบายพวกนี้ไม่ใช่เหรอ ที่ทำให้ภาพลักษณ์เมืองท่องเที่ยวเสียหาย มายาวีย์พูดได้เต็มปากว่าเกลียดนรกขุมนี้ที่สุด เมื่อเป็นอย่างนั้นเธอจึงตั้งใจเรียนและตั้งหน้าตั้งตานับวันที่จะเดินจากไป และเวลาของเธอก็เหลืออีกไม่นานแล้ว

เมื่อถึงวันนั้นเธอจะเดินจากไปอย่างไม่ลังเล บ้านที่เหมือนนรก มีแม่ก็เหมือนไม่มี ไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อ หนำซ้ำสามีใหม่ของแม่ก็คอยแต่จะจ้องขย้ำลวนลาม จากถ้ำมองแอบส่องเวลาอาบน้ำหรือทำธุระส่วนตัว ก็กล้าเขาถึงเนื้อถึงตัวมากขึ้น เธอต้องอยู่อย่างหวาดระแวงเหมือนตัวคนเดียวในบ้าน

หลายครั้งที่มายาวีย์รู้สึกปวดร้าวและอึดอัดใจ อยากหนีออกจากบ้านไปตายเอาดาบหน้าเหมือนอย่างที่แม่เคยทำกับยายตั้งแต่เริ่มแตกเนื้อสาว แต่ก็ยังพอมีสติตรึกตรอง ขืนออกไปตอนนั้น...ก็ไม่ต่างจากเชือดคอด้วยมือของตัวเอง ทำได้เพียงอดทนรอเวลาอีกไม่ถึงเดือนก็เรียนจบ เมื่อถึงวันนั้น เธอสาบานว่าจะไม่รีรอที่จะไม่เดินออกไปจากนรกขุมนี้อย่างเร็วที่สุด

‘มีแม่ที่ไหนกัน ขนาดลูกสาวจะโดนปล้ำยังเชื่อว่าลูกสาวยั่วเลย’ ยิ่งคิด ยิ่งตอกย้ำรอยร้าวในใจอย่างเธอมากขึ้น เรือนร่างเล็กค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น น้ำตาไหลอาบนองในหัวใจปริ่มจะล้นออกมาทุกที แต่ก็ต้องฝืนเชิดหน้าเอาไว้

ฝนเริ่มซาเม็ดในขณะที่ได้ยินเสียงของการทำความสะอาด น้ำฝนเมื่อครู่เริ่มระบายลงท่อไป ซึ่งมันก็เป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่ฝนตกหนักในเมืองพัทยา เมืองที่มีการก่อสร้างไม่มีวันจบสิ้น มันช่างย้อนแย้งสิ้นดี เมืองสำหรับนักท่องเที่ยว แต่ก็มีท่อวางระเกะระกะให้เห็นทุกครั้งที่มาเยือน

โชคดีที่วันฝนตกแบบนี้เธอไม่มีเรียน เพราะทุกวันมายาวีย์ต้องนั่งรถตู้เดินทางไปกลับมหาวิทยาลัย บางวันรถติดจนใช้เวลาเกือบ 2 ชั่วโมงกว่าจะกลับถึงบ้าน แม้ระยะทางไม่ไกลมาก กิจกรรมประจำในชีวิตของมายาวีย์วนลูปอย่างนี้จนชาชิน เธอพยายามขอมารดาไปอยู่ในหอพักใกล้มหาวิทยาลัย แต่มาลีก็ไม่อนุญาต

เสียงรถจอแจ ในตรอกเล็กของร้านนวดที่มายาวีย์เรียกมันว่าบ้าน วันว่างในตอนเย็นเธอจะลงมานั่งหน้าเคาน์เตอร์เพื่อช่วยงานที่ร้านบ้าง อาทิตย์หน้าเป็นวันสอบโปรเจควันสุดท้าย เหลือเวลาอีกไม่นาน เธอก็จะได้รับอิสรภาพจากนรกขุมนี้สักที

ทันทีที่ก้าวลงบันไดมาเสียงของมารดาก็ถามขึ้น “แหม! ตอนน้ำท่วมร้านยุ่งๆ ไม่โผล่ลงมาเลยนะ”

“หนูก็นึกว่าผัวแม่อยู่นี่ หายหัวไปไหนซะล่ะ”

“ไม่ต้องไปพูดถึงเรื่องคนอื่นเลย ฉันกำลังพูดถึงแก เห็นฝนตกทำไมไม่ลงมา”

“หนูก็ไม่รู้ว่าต้องการแรงงาน เห็นคนอยู่เยอะแยะ ปกติเวลานี้หนูก็อยู่มหาวิทยาลัยนะ แล้วผัวเด็กแม่มีประโยชน์อะไรบ้าง หนูไม่เห็นเขาช่วยทำอะไรเลย”

มาลีถอนหายใจพรืด จำต้องเปลี่ยนเรื่อง “เรียนจบแล้วแกจะไปทำอะไร คิดเอาไว้หรือยัง”

มายาวีย์ย่นคิ้วมองมารดาอย่างแปลกใจ ปกติไม่เคยเห็นว่านางจะใส่ใจอะไรเรื่องของเธอ แม้กระทั่งว่าลูกสาวเรียนคณะอะไรนางก็ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ

เมื่อเห็นว่าลูกสาวชะงักขาและเงียบไป มาลีจึงถามขึ้นต่อ เพราะก่อนหน้านี้ไม่กี่นาทีนางเพิ่งวางสายสนทนาจากไมเคิลชู้รักที่นางแอบตีท้ายครัวเพื่อนรักมา

“หรือไปดูร้านนวดอีกสาขามั้ย ฉันจะขอให้คุณไมเคิลเปิดให้ แกจะได้ไม่ต้องไปลำบากลำบนหางาน” ประโยคที่ออกจากปากมารดา ทำให้ความสุขที่มายาวีย์ฝันพังครืนลง

มายาวีย์ฝืนยิ้มขืน นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่แม่ถามถึงเรื่องของเธอ นอกจากจะยุ่งวุ่นวายกับการสลับรางกับบรรดาสามีลับ แต่ก็ไม่วายวางแผนที่จะดูดเงินผู้ชายอยู่ดี ใช่ว่านางจะเป็นห่วงลูกสาวหรอก แต่นางกำลังเพิ่มช่องทางการทำเงินให้ตัวเองต่างหาก อย่างน้อยถ้าเอาหน้าของลูกสาวไปอ้าง คงจะตอดมาได้อีกหลายล้านเหมือนกัน

ถ้าจะให้เล่าถึงความเลวร้ายของมาลี นางไม่ใช่นางร้ายฝึกหัด แต่เป็นนางร้ายตัวแม่ ลูกใครสามีใครไม่เคยสน เพราะแม้กระทั่งไมเคิลที่นางกำลังพูดถึงก็คือสามีเพื่อนสนิทอย่างมัสยา ผู้หญิงที่เดินทางจากบ้านนอกมาด้วยกัน แต่มัสยาโชคดีได้ตบแต่งกับมหาเศรษฐี แต่ก็โดนมาลีลากมาเป็นชู้ลับไว้โกยเงิน แลกกับการปรนเปรอความสุขบนเตียงให้เขา

มัสยาเป็นคนเรียบร้อย ตอนมาพัทยาครั้งแรกเธอก็เลือกทำงานหลังครัว แทนที่จะแต่งตัวสวยๆ ควงผู้ชายรวยและคอยขอเงินเหมือนอย่างที่มาลีชอบทำ นั่นคือความแตกต่างระหว่าง 2 เพื่อนรัก ชีวิตหลังจากนั้นก็ต่างกันลิบลับจากการกระทำของตัวเอง

“แม่ไม่ต้องห่วงหรอก เรียนจบหนูไม่อยู่ที่นี่แน่นอน หนูจะไปทำงานที่อื่น”

“จบปริญญาตรีเงินเดือนหมื่นกว่าบาท มันจะไปพอยาไส้อะไร”

“ไส้หนูก็ไม่ได้ยาวมากมายอะไร อยู่ได้ไม่ลำบาก แต่จะอะไรก็แล้วแต่...ขอให้หลุดพ้นจากซ่องในคราบร้านนวดนี่ก็พอ”

“มันจะมากไปแล้วนะนังเปรี้ยว ไม่ใช่เพราะที่นี่หรอกเหรอ ที่ทำให้แกมีกินมีใช้ มีเงินส่งเสียแกให้เรียนจบปริญญา ไม่ต้องดิ้นรนขายตัวเหมือนใครๆ”

“ถึงไม่เคย ก็เกือบจะไม่รอดจากเนื้อมือสัตว์เลี้ยงเลื้อยคลานของแม่นะ” คนเป็นลูกสาวตอบโต้ทันที

‘ถ้าในชีวิต...แม่ปกป้องลูกสักนิด ฉันคงอยากจะอยู่ที่นี่ต่อ’ มายาวีย์คิดในใจ

“เออ จะไปไหนก็ตามใจ แต่ก่อนแกจะออกไปทำงานที่อื่น ฉันอยากให้แกช่วยอะไรสักหน่อย” มาลีบอกด้วยน้ำเสียงเบาลง

“ช่วยอะไร” มายาวีย์ถามกลับทันที

“ฉันอยากให้แกช่วยไปดูแลลูกชายของลุงไมเคิลหน่อย เขาจะมาสำรวจสถานที่ทำธุรกิจที่นี่”

“อ๋อ...ลูกของลุงไมเคิล กิ๊กลับแม่ สามีเพื่อนรักของแม่ใช่มั้ย หนูจำได้ รอบนี้ลูกชายมาเหรอ แม่คงแก่เกินไปที่จะไปดูแลด้วยตัวเองสิ” คนเป็นลูกถามถามเยาะด้วยน้ำเสียงขึ้นจมูก

“อย่ามายอกย้อนฉันนะ แกเป็นลูก ไม่มีสิทธิ์มาพูดแบบนี้กับฉัน”

“ถ้ารู้ว่าสิ่งนั้นมันไม่ดี พาชีวิตตกต่ำ ก็ไม่ผิดที่จะปฏิเสธไม่ใช่เหรอ อย่าดึงหนูไปลงในปลักโคลนโสมมของแม่เลย แค่ที่ผ่านมามันก็มากพอแล้ว”

“มันจะมากไปแล้วนะนังเปรี้ยว”

“เหมือนเด็กแม่ไม่สั่งสอนใช่มั้ยแม่”

คนฟังเดือดเป็นเจ้าเข้า ถูกย้อนทุกดอก มายาวีย์ไม่เคยเห็นด้วยกับการกระทำของแม่ ผิดผัวผิดเมียและเอาเปรียบคนอื่นเพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง ในขณะที่มาลีก็ไม่เคยฟังคำคัดค้านจากลูกสาวเช่นกัน

“เรื่องของแม่หนูจะไม่ยุ่ง แม่จัดการเองก็แล้วกัน”

“ฉันก็ไม่อยากขอร้องแกหรอก แต่คุณไมเคิลเขาขอมา แกก็รู้ว่าเขามีบุญคุณกับเราแค่ไหน”

“บุญคุณกับแม่คนเดียว อย่ามาเหมารวม” พูดจบมายาวีย์ก็เดินเข้าไปหลังครัว มาลีถอนหายใจเฮือกมองตามหลังลูกสาว

“ไม่น่าเกิดมาเป็นลูกฉันเลยจริงจริ๊ง! เด็กที่ไหนมาเกิดในท้องฉันก็ไม่รู้ ไม่มีเชื้อแม่มาซักกะนิด”