Chapter 3 ร้ายมาร้ายกลับ ไม่โกง

“แกว่าใครเป็นสัตว์เลื้อยคลาน” ทัตเทพจ้องหน้าอย่างเอาเรื่อง เพราะมาลีใช้ตัวกันระหว่างสองคนเอาไว้ จึงได้แต่ชี้หน้ามายาวีย์

มายาวีย์ยักไหล่ตอบกวน “ก็ไม่ได้เจาะจง ใครอยากรับไปก็ตามสบาย”

“พอเถอะน่า ทั้งสองคนนั่นแหละ” มาลีห้ามทัพศึกสงครามน้ำลาย

“ก็มีแต่คนระริกระรี้อยากมีผัวเท่านั้นแหละที่แต่งตัวแบบนี้ รอบนี้ฝากเอาไว้ก่อนนะจ๊ะ รอบหน้าอ่อยอีก จะมีผัวเอาง่ายๆ ” ทัตเทพบอกก่อนจะเดินฟึดฟัดลงไปข้างล่าง มาลีจิกตาหันกลับมามองลูกสาว

“แกนะแก มีเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน จะทำให้ฉันสบายใจสักวันหน่อยก็ไม่ได้” มาลีบอกลูกสาวทิ้งท้าย

มายาวีย์ได้แต่มองตาม เธอคงเป็นแค่ลูกที่อาศัยท้องมาเกิดอย่างเดียวจริงๆ ที่โตมาได้คงจะเป็นเพราะความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ของบรรดาป้าๆ น้าๆ รอบบ้าน โดยเฉพาะต้องตาที่รู้เรื่องของเธอมากกว่าแม่แท้ๆ เสียอีก จำได้ว่าสมัยเด็กๆ ถ้ามีปัญหาอะไรเธอเลือกที่จะบอกต้องตาก่อนเสมอ

มาลีรีบตามไปประคบประหงมสามีเด็ก นางรักและหลงมากทัตเทพมาก แม้ว่าจะมีคู่ควงที่เป็นฝรั่งหลายคน แต่ละคนล้วนดูแลด้านการเงินให้เธอเป็นอย่างดี แต่มาลีก็ไม่เคยเห็นคนงามความดีของพวกเขาและซื่อสัตย์ นางเพียงต้องการเงินจากผู้ชายเหล่านั้นเท่านั้น

“เจ็บมากหรือเปล่า”

“อูยยย...เจ็บสิจ๊ะเมียจ๊า น้ำหนักมือมันเหมือนตีนช้าง”

มายาวีย์เบ้หน้าอย่างหมั่นใส้ เมื่อได้ยินเสียงออดอ้อนของทัตเทพแว่วๆ ส่วนผู้หญิงอาภัพอย่างเธอไม่มีโอกาสแม้แต่จะได้รู้ว่าพ่อของตัวเองคือใคร รู้เพียงว่าตัวเองเป็นลูกครึ่งกับชายชาวยุโรปสักชาติ เพราะรูปลักษณ์ภายนอกมองออกได้อย่างชัดเจนว่าเป็นลูกครึ่ง ผมสีน้ำตาลแดง ดวงตาสีเขียวมรกตน่าจะได้มาจากฝั่งบิดา

ในสังคมที่เลวร้ายของเธอ ในวัยเด็กตั้งแต่จำความได้ มนุษย์ป้าในซอยมักเรียกว่าอีลูกกะหรี่ไม่มีพ่อ มันเป็นคำบูลลี่ที่ที่เจ็บปวดสำหรับเด็กคนหนึ่ง แต่แม่ของเธอกลับไม่รู้สึกทุกข์ร้อน ตรงกันข้ามคือนางรู้สึกสนุกสนานกับฉายานั้น เหมือนยอมรับในสิ่งที่พวกเขาพูดอย่างภาคภูมิใจ ไม่นึกถึงหัวจิตหัวใจลูกอย่างเธอแม้แต่นิด

จากตอนเด็กที่น้อยใจและเก็บคำพวกนั้นไปนอนร้องไห้บ่อยๆ คนที่คอยปลอบโยนกลับเป็นต้องตาคู่อริของแม่ นานเข้าก็สึกชินชากับคำพวกนั้น แม้จะเจ็บปวดในใจ แต่ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงชาติกำเนิดของตัวเองได้อยู่ดี

มาลีก็เป็นเด็กสาวคนหนึ่งที่วาดฝันสวยหรูกับเมืองพัทยา เธอหอบเสื้อผ้าหนีตามเพื่อนออกจากบ้านมาขุดทองที่พัทยาเมืองแห่งแสงสี เป็นผู้หญิงหลงไฟ จะเรียกว่าเด็กสาวใจแตกก็ไม่ผิด เธอเริ่มต้นชีวิตเสเพลในวัยเพียงแค่ 17 ก่อนจะเปลี่ยนชื่อจากมาลีมาเป็นมารีน่าให้เข้ากับสังคมที่นี่ จากวันนั้นมาลีก็ไม่เคยติดต่อกลับครอบครัวอีกเลย

มายาวีย์ไม่เคยรู้เลยว่าญาติพี่น้องมีใครบ้าง แม้กระทั่งตากับยาย ในชีวิตมีเพียงแค่แม่และสิ่งแวดล้อมเส็งเคร็งรอบร้านเท่านั้น

แต่สุดท้ายชีวิตสนุกสนานวัยสาวของมาลีก็จบสิ้นลง เมื่อเธอพลาดตั้งท้องในวัยไม่พร้อม คลอดลูกออกมาโดยไม่มีสามี แต่นางก็ใช้ช่วงชีวิตนี้เรียกร้องการสนับสนุนเลี้ยงดูจากผู้ชายหลายคนรอบตัว เพียงยกข้ออ้างว่าเด็กที่อยู่ในท้องของเธอเป็นลูกของเขา

ผู้ชายทุกคนที่เคยมีสัมพันธ์สวาทกับมาลีล้วนได้รับตำแหน่งพ่อของลูกในท้อง หลายคนแสดงความรับผิดชอบ เพราะคิดว่าสายเลือดของพวกเขาอยู่ในตัวของนาง แต่เป็นมาลีเองที่ไม่รู้จักพอ บางคนพอจับได้ว่านางทำแบบนี้กับคนอื่นด้วยก็เลิกติดต่อและบอกลากันโดยปริยาย

แต่ถึงอย่างนั้นมาลีก็ค้นพบว่าวิธีการแบบนี้คือการกระทำที่ชาญฉลาดที่สุด มีผู้ชายหลายคนส่งเสียเงินทองเลี้ยงดูให้สุขสบาย นั่นเป็นสิ่งที่นางภูมิใจนักหนาว่าตัวเองสวยมีเสน่ห์ มีชีวิตสุขสบาย เมื่อมีบางคนหายไป ก็หาใหม่มาเพิ่มได้เสมอ

สิ่งนี้ทำให้มาลีโอ้อวดกับต้องตา เจ้าของร้านนวดคู่แข่งที่อยู่คูหาติดกัน นางภูมิใจกับการกระทำของตัวเองและมักกระทบกระเทียบกับคนอื่นว่าโง่

นิสัยรักสบายและอวดหรูกลายเป็นสันดานที่ติดตัวจนแก้ไม่หาย ถึงตอนนี้นางเลี้ยงสามีเด็กเอาไว้ข้างตัว แต่ก็ไม่วายขูดรีดเงินทองจากฝรั่งคู่ขาเหมือนเดิม ตอนนี้ยิ่งหนักเข้าไปใหญ่ เพราะทัตเทพใช้เงินเก่ง เขามีเมียคราวแม่ก็เพราะหวังมาเกาะเพื่อหวังปอกลอกและความสุขสบายเท่านั้น

‘คิดดูสิคะว่ามันเน่าเฟะสักแค่ไหน ฉันอยากหลุดพ้นจากนรกขุมนี้เต็มทน’

บ่ายแก่ๆ เสียงฝนซ่าๆ เทลงมาห่าใหญ่ ราวกลับอยากถล่มพัทยาให้จมทะเลราบคาบ เพราะทุกครั้งที่ฝนตกหนัก น้ำมักจะระบายลงสู่ทะเลไม่ทัน เอ่อล้นขึ้นมาจากท่อระบายน้ำจนไหลทะลักเข้าไปในร้าน สร้างความเสียหาย

“โอ๊ย! เพิ่งจะเปิดร้านแท้ๆ หมดกัน” เสียงของคนข้างล่างร้องตะโกนแข่งกับเสียงฝน

มายาวีย์ยืนมองสายฝนที่ซัดสาดริมหน้าต่าง ได้ยินเสียงมารดาบอกเด็กในร้านมาช่วยยกกระสอบทรายกั้น อย่างน้อยก็เป็นการป้องกันไม่ให้น้ำไหลทะลักเข้ามา

“น้ำขึ้นแล้วรีบยกกระสอบทรายมาเร็ว เดี๋ยวมันทะลักเข้าร้าน”

“ทัตเทพ มาช่วยยกของหน่อย” นางเอ่ยเรียกสามีเด็ก หวังจะได้พึ่งพาใช้แรงบ้าง

“พี่ทัตเทพออกไปข้างนอกตั้งแต่เที่ยงแล้วมาดาม” เสียงเด็กในร้านตอบกลับท่ามกลางเสียงฝน

“ร้านมึงยังไม่ยกสูงอีกเหรอ เห็นบอกว่าจะยกพื้นขึ้นให้สูงกว่าคนอื่นมาตั้งนาน ก็ยังเห็นมายกกระสอบทรายกั้นหน้าร้านเหมือนคนอื่นอยู่ดี คงไม่มีปัญญาสินะ” เสียงของต้องตาเอ่ยทัก เพราะมาลีชอบอวดตลอดว่าจะยกพื้นสูงและรีโนเวทใหม่ยกระดับเป็นร้านนวด VIP

ก็แหงล่ะ! มาลีเคยเปรยพร้อมกับข่มต้องตาเสมอว่า ‘ถ้าคุณไมเคิลมารอบนี้ฉันจะขอเงินเขารีโนเวทร้านใหม่ ยกให้สูงขึ้นไม่ให้น้ำท่วมขังถึง ต่อไปจะได้ไม่ต้องลำบากเหมือนร้านอื่น ปล่อยให้น้ำมันไหลไปที่ร้านข้างๆ และยืนมองพวกนั้นยกกระสอบทรายกันน้ำคงจะสะใจดี’

“อีกไม่นานเกินรอหรอก เตรียมน้ำท่วมร้านมึงได้เลย ต่อไปกูจะยืนสะใจอย่างเดียว”

“คนใจต่ำ ทำดีแค่ไหนมันก็ต่ำอยู่ดีแหละ ขนาดผัวเพื่อนมึงยังเอามาทำชู้ได้เลย”

“มึงคงอิจฉาที่กูเสน่ห์แรงสิท่า” มาลียังบอกอย่างภูมิใจ นางไม่รู้สึกเคอะเขินหรือกระดากอายแม้แต่นิด

มายาวีย์ได้ยินเสียงสองคนทะเลาะกันประจำตั้งแต่เธอเด็กยันโตเป็นสาว ทำให้นึกย้อนไปถึงชีวิตของแม่ตลอดระยะเวลาที่เธอจำความได้ มันเป็นความขมขื่นที่บ่มเพาะเป็นน้ำหนองเจิ่งนองอยู่ในหัวใจของเธอ

ใช่...แม่ของเธอมีสามีทุกชาติ ไม่ใช่มีทีละคนนะ แต่สามีของนางจะสลับหมุนเวียนกันมาหา หนึ่งเดือนบ้าง สอง เดือนบ้าง หรือบางคนก็อาจจะอยู่นานหน่อย จะเรียกแบบภาษาคนแถวนี้ก็คือเมียเช่าฝรั่งนั่นแหละ มาลีจะสลับรางแวะเวียนไปหาแต่ละคนโดยไม่มีรถไฟชนกัน แต่นางจะหลงสามีเด็กคนไทยมาก ได้เงินมาจากสามีฝรั่งก็ปรนเปรอให้ทัตเทพหมด

มาลีอิจฉาเพื่อนสนิทที่ไปได้ดิบได้ดี มีสามีรวยเป็นมาดามมหาเศรษฐี หลังจากนั้นนางจึงพยายามเข้าหาไมเคิลและดอกตีท้ายครัวเพื่อนรัก หลังจากนั้นไมเคิลก็คือท่อน้ำเลี้ยงใหญ่ของนาง ยอมหักหลังเพื่อสนิท คนที่ลำบากด้วยกันมาตั้งแต่สมัยยังสาว นี่แหละอาชีพที่นางภูมิใจนักหนา