Chapter 10 มันเป็นอุบัติเหตุ

จากตอนแรกที่มายาวีย์รู้สึกผิดที่เธอเป็นต้นเหตุของความสกปรกทั้งหมดบนเรือ แต่ตอนนี้เธอกลับรู้สึกอีกอย่าง

“ทำไมต้องขอโทษ มันเป็นอุบัติเหตุ เหตุสุดวิสัยที่ไม่สามารถควบคุมได้ แล้วฉันก็ไม่ได้หันหน้าไปที่คุณสักหน่อย” มายาวีย์ตอบกลับ ในใจรู้สึกสะใจเล็กน้อยเมื่อเห็นสภาพของเขา ไม่ใช่ว่าจะไม่รู้สึกผิด

มายาวีย์จะไม่ลังเลที่จะขอโทษ ถ้าเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นกับบุคคลอื่น แต่สำหรับผู้ชายตรงหน้าคงต้องละเว้นไว้สักคน เพราะเขาหยาบคายกับเธอก่อน

“ไร้มารยาท”

“ฉันจะรักษามารยาทกับคนที่มีมารยาทกับฉันเท่านั้น”

“ฉันเสียมารยาทกับเธอตอนไหนไม่ทราบ” เขาเถียงกลับทันควัน คนขับเรือเห็นสถานการณ์กำลังแย่ เขาจึงรีบห้ามศึก

“เอ่อ ผมขอโทษครับ คุณเป็นอะไรมากหรือเปล่า ไหวมั้ย” คนขับเรือหันไปขอโทษชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด และหันมาถามหญิงสาวด้วยอีกคน ในเรือที่คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นคาวอาเจียน

ความโคลงเคลงของเรือที่จอดอยู่บนผิวน้ำ ทำให้ช่องท้องของมายาวีย์ปั่นป่วนขึ้นมาอีกรอบ หญิงสาวจิบน้ำและย่อตัวลงนั่งที่เดิมแหงนหน้าขึ้นฟ้า พลางปิดเปลือกตาหลับลง

“ไปต่อเถอะค่ะ ฉันอยากถึงเร็วๆ” หญิงสาวบอกเสียงเนือย พร้อมกับพิงศีรษะกับพนักเก้าอี้

“ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน เหม็นกลิ่นบ้าๆ นี้เต็มที” ลีอาห์บอก คราบอาเจียนของเธอยังเปรอะเปื้อนอยู่บนตัวเขา

หลังจากที่ทนกลั้นอาเจียนอยู่อีกเกือบครึ่งชั่วโมง มายาวีย์เปิดตามองเป็นระยะก็เริ่มมองเห็นความจริงลางๆ ดีเอสมิราเคิลคอมเพล็กซ์ อาคารรูปทรงกลมประดับด้วยกระจกสีเขียวล้อมรอบตั้งตระหง่าน สปีดโบ๊ทลำขนาดกลางชะลอจอดเทียบท่า เธอรู้ว่าข้างในเป็นบ่อนคาสิโนหรูหราครบวงจร มีครบทั้งสุรา นารีและคาสิโน

“ดีขึ้นหรือยัง ลงมาได้ไหมครับ” เสียงคนขับเรือถามขึ้นหลังจากเสียงเครื่องยนต์ดับลง พร้อมกับส่งมือให้จับช่วยพยุงลงจากเรือ เพราะคงเขาเห็นใบหน้าซีดเซียวอย่างเธอ เขายกกระเป๋าไปวางไว้บนฝั่ง

“ก็แค่มารยาหญิง เรียกร้องความสนใจ” เสียงอีกคนแทรกขึ้นมา

“ฉันลงเองได้ ไม่คิดจะเรียกร้องความสนใจจากใคร” มายาวีย์เชิดคอแข็ง จ้องกลับคนร่วมทริปที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำและคราบอาเจียน สภาพของเขาทำให้เธอเกือบจะหลุดขำออกมา

ลีอาห์รู้สึกหมั่นไส้ แต่ก็ก้าวขึ้นฝั่งไปก่อน ปล่อยให้คนอวดดีช่วยเหลือตัวเองไป ทั้งที่หน้าซีดขาวราวผืนทรายแต่ก็รั้นทำเป็นเก่ง

โครม! ซ่า!

เสียงวัตถุตกลงในน้ำเรียกความสนใจจากชายหนุ่มอีกรอบ เขาหันหลังกลับก็แต่เห็นเพียงชูชีพสีส้มที่ลอยอยู่เหนือน้ำ แขนของคนสวมที่ตะกายน้ำอยู่เหมือนลูกแมวตกน้ำ ตัวเสื้อชูชีพปิดหน้าเอาไว้มิด

ชายหนุ่มยืนหัวเราะ “แบบนี้ คนไทยเขาเรียกว่ากรรมตามสนองใช่มั้ยนะ” คราวนี้ประโยคของเขาเป็นภาษาไทย

ชูชีพที่อยู่บนตัวสามารถป้องกันได้เป็นอย่างดี แต่ก็ลำบากพอสมควร ชายหนุ่มยืนมองคนที่กำลังตะเกียกตะกายขึ้นจากน้ำ สำลักแค่กๆ แต่เพราะขาของมายาวีย์ไปเกี่ยวกับเชือกทอดสมอเรือใต้น้ำ และชูชีพเจ้าปัญหาตัวใหญ่โคร่งก็ปิดหน้าเอาไว้ทำให้ช่วยเหลือตัวเองไม่สะดวก

เมื่อมายาวีย์เห็นรอยยิ้มของคนยืนขำ เธอก็พาลโกรธ

“อย่ามาซ้ำเติมนะ ตลกมากหรือไง”

“เอ้า! ตกลงฉันผิดเหรอ ตกน้ำลงไปเองก็พาล พอแค่ยิ้มก็หาว่าซ้ำเติมอีก” ชายหนุ่มบอกอย่างอารมณ์ดี พร้อมกับเหวี่ยงกระเป๋าเป้ของตัวเองพาดไหล่ เดินออกไปโดยที่ไม่สนใจมอง สภาพของเขาในตอนนี้ต้องการการอาบน้ำชำระล้างกายด่วนที่สุด เหม็นและเหนียวเหนอะหนะไปทั้งตัว

“เกาะทุ่นเอาไว้นะครับ” คนขับเรือบอกหญิงสาวพร้อมกับทิ้งทุ่นลงไปให้เกาะและลากมาที่ฝั่ง มายาวีย์ตะเกียกตะกายขึ้นจากน้ำมาบนฝั่งได้อย่างทุลักทุเล

“ขอบคุณมากนะคะ” หญิงสาวเอ่ยขอบคุณ อย่างน้อยการตกลงไปก็ทำให้น้ำทะเลชะล้างคราบความสกปรกบนตัวและกลิ่นให้หายไปบ้าง แม้ว่ากลิ่นที่อยู่บนตัวเธอจะไม่มากเท่ากับอีกคนก็ตาม

“เป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้วครับ” คนขับเรือยิ้มยิงฟันขาว ตัดกับสีผิวของตัวเขาเอง

“คุณจองห้องพักไว้เรียบร้อยแล้วใช่ไหมครับ ผมจะได้แจ้งเจ้าหน้าที่ให้พาคุณไปที่ห้องพัก” คนขับเรือถาม เพราะเขาบริการรับส่งนักท่องเที่ยวที่มาใช้บริการที่นี่เป็นประจำ

“ฉันมาพบลูกชายท่านประธานค่ะ คุณรู้หรือเปล่าว่าฉันต้องไปพบเขาที่ไหน จะได้อาบน้ำเตรียมตัวก่อน”

คนที่เดินนำออกไปก่อนชะงักขา หันกลับมามองอีกรอบเมื่อได้ยินชื่อพาดพิงตัวเอง เห็นหญิงสาวในสภาพเปียกโชก เสื้อผ้าเข้ารูปเห็นสัดส่วนมากขึ้น

‘แด๊ดตาถึงใช่เล่น’ เขายิ้มที่มุมปากน้อยก่อนจะเดินต่อ เห็นทีเขาต้องเตรียมตัวหาแผนเด็ดมาต้อนรับผู้ช่วยสาวของเขาคนใหม่ซะแล้ว อยากเห็นหน้าเธอตอนที่ได้รู้ว่าเขาคือนายจ้างเต็มที

คนขับเรือไม่รู้จักเจ้านาย เขาเองก็รู้จักเพียงชื่อแต่ไม่เคยเห็นหน้า จึงไม่รู้ว่าคนที่นั่งมาด้วยเป็นลีอาห์ ลูกชายคนโตของประธานบริษัทจึงตอบไปตามสิ่งที่รู้

“ถ้ามาทำงาน ไปติดต่อที่ฝ่ายประชาสัมพันธ์ก่อนดีกว่าครับ ผมยังไม่ทราบว่าคุณลีอาห์มาที่นี่”

“ขอบคุณมากค่ะ” มายาวีย์บอกขอบคุณก่อนจะลากกระเป๋าเดินออกไป

ลีอาห์เดินเข้าไปในคาสิโนด้วยใบหน้าไม่สบอารมณ์เพราะกลิ่นของมัน ผู้จัดการฝ่ายประชาสัมพันธ์เดินมาต้อนรับ แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นสภาพของเขา

เลขาท่านประธานใหญ่แจ้งเอาไว้ว่า ลูกชายคนโตของท่านจะมาร่วมประชุมแทน เธอจึงเตรียมตัวต้อนรับเขา แต่พอเห็นสภาพของเจ้านายหนุ่มที่เดินเข้ามา ก็ตกใจเป็นอย่างมาก

“ว้าย! คุณลีอาห์ไปโดนอะไรมาคะ”

“อุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ"

"ทำไมกลิ่นคลุ้งขนาดนี้คะ" คนถามขมคอ ทำท่าพะอืดพะอมเหมือนจะอาเจียนจนต้องรีบปิดปาก แต่คนถูกถามก็ตัดบท เพราะเขารู้สึกเหนียวเหนอะหนะและเหม็นจนขมคอมากเหมือนกัน นาทีนี้เขาอยากจะอาบน้ำและโยนเสื้อผ้าชุดนี้ทิ้งไป

"อย่าถามมากเลย เอาเป็นว่า ถ้ามีคนมาติดต่อขอพบผม เชิญไปรอที่ห้องพักรับรองแขกของผมนะ ที่เหลือเดี๋ยวผมจัดการเอง”

“เลขาของท่านประธานแจ้งเอาไว้แล้วค่ะ ให้เธอพักที่ห้องรับรองแขกของคุณลีอาห์” ผู้จัดการฝ่ายประชาสัมพันธ์แจ้งรายละเอียด นั่นทำให้ชายหนุ่มย่นคิ้วมองอย่างแปลกใจ

‘คงเตรียมตัวกันมาเป็นทีมสินะ เออดี! จะได้รู้ว่านรกมีจริง’

ห้องรับรองแขกของเขาคือห้องนอนที่อยู่ติดกับห้องนอนส่วนตัว เพราะเขาไม่ชอบให้ใครวุ่นวายในพื้นที่ส่วนตัว และไม่ชอบให้ใครนอนบนเตียงของเขา เขาไม่ปฏิเสธว่าทุกครั้งที่มาที่นี่ จะหิ้วผู้หญิงมาด้วย

“คุณลีอาห์ต้องการอะไรเพิ่มเติมอีกไหมคะ”

“ไม่หรอก ที่จริงผมตั้งใจมามาพักผ่อน อาจจะมีงานที่แด๊ดต้องให้ให้มาจัดการแทนบางอย่าง อีกหนึ่งชั่วโมง คุณช่วยแจ้งผู้จัดการไปพบผมที่ห้องทำงานทีนะ ผมอยากคุยรายละเอียดกับเขานิดหน่อย”

“ได้ค่ะ”

บริกรรีบเดินเข้ามารับกระเป๋าจากชายหนุ่ม แต่เขายกมือปฏิเสธ “ไม่เป็นไร ผมจัดการเองดีกว่า ไปดูแลแขกเถอะ” เขาบอกพร้อมกับเดินออกไป