Chapter 11 ตำแหน่งแจกไพ่หรือ...ให้บริการ!

เวลาต่อมา…มายาวีย์เข้ามาด้านในด้วยสภาพเปียกปอน ยังดีที่กระเป๋าของเธอไม่เปียก หญิงสาวกวาดสายตามองรอบๆ อย่างสำรวจ ด้านในใหญ่โตโอ่อ่า มีโซนคาสิโนกับโซนโรงแรมแบ่งกันอย่างชัดเจน

ผู้จัดการฝ่ายประชาสัมพันธ์ของโรงแรมมองร่างกายที่เปียกปอนของเธอ นึกไปถึงสภาพของเจ้านายเมื่อครู่ จะเอ่ยปากถามก็เกรงจะเสียมารยาทกับแขก เธอจึงเพียงกล่าวทักทาย

"สวัสดีค่ะ" ผู้จัดการสาวกล่าวต้อนรับ คุณผู้หญิงจองห้องไว้หรือยังคะ ขอทราบเลขที่บุ๊กกิ้งค่ะ

"ดิฉันมาพบลูกชายท่านประธานค่ะ"

"เอ่อ..." อีกฝ่ายมองเหมือนอยากจะถามอะไรบางอย่างแต่ไม่กล้า

"เอ่อ…พอดีว่าอุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะ"

มายาวีย์รีบตอบเหมือนเดาความหมายในแววตาของอีกฝ่ายออก ซึ่งเป็นคำตอบเดียวกันกับเจ้านายหนุ่มเมื่อครู่ที่บอกเธอ อดแปลกใจไม่ได้ แต่ในสถานะและหน้าที่ของเธอ ไม่มีสิทธิ์ที่จะถามต่อ

"สักครู่นะคะ ดิฉันจะให้เจ้าหน้าที่พาขึ้นไปที่ห้องพักก่อน"

"แล้วดิฉันจะได้พบท่านรองตอนไหนคะ"

"เดี๋ยวขอเช็คกับบอสก่อนนะคะ แล้วจะแจ้งให้ทราบอีกครั้ง บอสไม่ได้สั่งเอาไว้ว่าจะให้คุณเข้าพบตอนไหนค่ะ"

“เขาอยู่ที่นี่ใช่ไหมคะ” หญิงสาวพยายามถามข้อมูลให้ได้มากที่สุด

ถึงตอนนี้เธอยังงงไม่หายกับการได้งานของตัวเอง จริงอยู่เธอร่อนใบสมัครงานไปหลายที่ แต่ก็จำได้แม่นว่าไม่มีคาสิโนแห่งนี้ เพราะเธอเกลียดธุรกิจสีเทา แต่ก็มีจดหมายนัดสัมภาษณ์งานออนไลน์มาจากสำนักงานใหญ่ ในตำแหน่งผู้ช่วยประจำตัวของผู้บริหาร ซึ่งเจ้าของธุรกิจเป็นคนสัญชาติสเปน

อาจจะเป็นไปได้ว่าเขาต้องการคนที่พูดและสื่อสารภาษาสเปนได้ แต่ก็ยังแปลกใจอยู่ดี เพราะโดยส่วนมากนักธุรกิจจะสื่อสารภาษาอังกฤษเป็นหลักอยู่แล้ว

การสัมภาษณ์เกิดขึ้นออนไลน์โดยคนที่สัมภาษณ์คือเป็นเลขาของประธานบริษัท ซึ่งมันก็เป็นเรื่องที่น่าแปลกใจอีกอย่าง เพราะโดยปกติการทำงานจะต้องถูกคัดเลือกจากฝ่ายบุคคล ความสงสัยนี้คั่งค้างอยู่ในหัวของเธอมานานนับสัปดาห์ จนกระทั่งเธอได้รับอีเมลตอบรับเข้าทำงานรวมถึงค่าจ้างที่ฝ่ายนั้นเสนอมาสูงลิ่ว เทียบกับเงินเดือนเด็กจบใหม่ปริญญาตรี 4 เดือนเลยทีเดียว

หญิงสาวตาลุกวาวกับเงินเดือนที่ได้รับ เธอไม่ปฏิเสธที่จะตอบตกลงร่วมงานกับบริษัทแห่งนี้ จนกระทั่งเกิดเรื่องขึ้นในวันนั้น เธอจึงส่งอีเมลกลับไปหาบริษัทอีกรอบเพื่อขอเริ่มงานเร็วขึ้น ซึ่งฝ่ายนั้นก็ตอบรับทันทีเช่นกัน

‘บางทีท่านรองอาจจะยังไม่พร้อม เพราะเธอเดินทางมาก่อนกำหนด จากตอนแรกจะเริ่มงานต้นเดือน’

“บอสเพิ่งจะเดินทางมาถึงวันนี้เองค่ะ” ผู้จัดการสาวแปลกใจเล็กน้อยที่หญิงสาวถามถึงเจ้านาย จากตอนแรกที่เห็นสภาพเธอคิดว่าพวกเขามาด้วยกัน เพราะไม่รู้ความต้องการของเจ้านายผู้จัดการสาวจึงไม่บอกข้อมูลทั้งหมด

มายาวีย์พยักหน้าอย่างเข้าใจ ‘เขาคงเหนื่อยจากการเดินทาง ต้องใช้เวลาพักผ่อน’

เธอเข้าใจว่าเจ้านายของตัวเองเป็นนักธุรกิจอายุเลยวัยกลางคนไปหลายสิบปี เพราะคนที่จะมีธุรกิจยิ่งใหญ่ขนาดนี้จะต้องมีประสบการณ์และบารมีมากพอสมควร ซึ่งเธอก็เข้าใจไปเองอีกว่า เขาจะต้องใช้เวลาพักผ่อนหลังจากเดินทาง เพราะกำหนดการของเธอเลื่อนเข้ามาก่อนเวลานั่นเอง

“คุณรีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีกว่าค่ะ เดี๋ยวจะไม่สบาย” ผู้จัดการสาวบอกขึ้นอีก คนที่อยู่ในสภาพเปียกปอนและมาโดนแอร์เย็นฉ่ำในตัวอาคารแบบนี้ จะทำให้ไม่สบายเอาง่ายๆ

“ขอบคุณมากนะคะ”

“เดินตามพนักงานไปได้เลยค่ะ เดี๋ยวจะมีเจ้าหน้าที่ไปส่งที่พัก”

“ค่ะ” หญิงสาวรับคำ เข้าใจว่าที่พักของตัวเองจะต้องเป็นบ้านพักหรือหอพักของพนักงาน เพราะคนสัมภาษณ์งานแจ้งกับเธอเอาไว้ว่ามีอาหารและที่พักให้ นั่นเป็นอีกหนึ่งเหตุผลหนึ่งที่ทำให้หญิงสาวไม่ลังเลสักนิด

มายาวีย์เดินตามเจ้าหน้าที่ของโรงแรมไป จนกระทั่งถึงห้องสูทสุดหรูบนชั้นสูงสุดของดีเอสมิราเคิลคอมเพล็กซ์ อาณาจักรที่ยิ่งใหญ่กินเนื้อที่หลายสิบไร่

"ฉันต้องพักที่นี่เหรอคะ" หญิงสาวถามอย่างแปลกใจ เธอมาในตำแหน่งของพนักงาน ไม่น่าจะได้ที่พักหรูหราแบบนี้

"ผมได้รับแจ้งมาอย่างนี้ครับ" พนักงานตอบอย่างสุภาพ

“โดยปกติพนักงานของที่นี่พักที่ไหนคะ” หญิงสาวยังแปลกใจ จะมีที่ไหนที่ให้สวัสดิการพนักงานดีแบบนี้บ้าง แม้ว่าตำแหน่งงานของเธอจะเป็นผู้ช่วยส่วนตัวของผู้บริหารก็ตาม

“ผมไม่ทราบครับ แค่รับคำสั่งมาเท่านี้” พนักงานหนุ่มบอกอย่างสุภาพ

“ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ” หญิงสาวบอกขอบคุณพนักงานของโรงแรมด้วยใบหน้าเจือรอยยิ้มเป็นมิตร ได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ

มายาวีย์เริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวความสงสัยของตัวเอง ‘แปลก มันแปลกจริงๆ’

“กริ๊งงง!” เสียงโทรศัพท์ภายในห้องพักของมายาวีย์ดังขึ้น หลังจากเวลาผ่านไปหลายชั่วโมงของวัน จนกระทั่งเย็นแบบนี้

ปลายสายแจ้งรายละเอียดการพบเจ้านายคนใหม่ของเธอครั้งแรก หญิงสาวก็ยิ่งแปลกใจเพราะตอนนี้เลยเวลาทำงานไปมากแล้ว

มายาวีย์ยกข้อมือมองเวลาบนหน้าปัด ยิ่งรู้สึกแปลกใจขึ้นมาอีก เมื่อสถานที่นัดพบคือห้องแห่งนี้ ไม่มีเจ้านายคนไหนเดินทางมาหาลูกจ้างที่ห้องพักแบบนี้มาก่อน ชักกลิ่นไม่ดี

‘ไม่ใช่ละ ค่าจ้างสูงลิ่ว เจ้านายมาพบในเวลามืด ในห้องส่วนตัว’ หญิงสาวคิดในใจ บอกกับตัวเองว่าเธอจะต้องมีสติและตั้งรับกับทุกสถานการณ์ที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ไป อย่างน้อยวิชามวยไทยที่ได้ร่ำเรียนมาก็คงเป็นประโยชน์กับเธอบ้าง เธอจะไม่ยอมถูกใครรังแกเป็นอันขาด

หญิงสาวเปิดประตูห้องน้ำเข้าไปจัดการธุระส่วนตัว อย่างน้อยก็เปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ให้เรียบร้อยก่อน ชุดเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นแบบนี้คงไม่เหมาะที่จะเจอเจ้านาย

แต่ทันทีที่เปิดประตูห้องน้ำออกมาเธอก็เห็นผู้ชายไร้มารยาทอยู่ในห้อง ในสภาพที่ตัวเธอเองไม่ได้เรียบร้อยเพราะอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำเตรียมจะเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ แต่เกิดลืมชุดชั้นในในกระเป๋า เลยต้องเดินออกมาหยิบเสียก่อน