ตอนที่ 4 ตัวปัญหา (2/2)

“ผมไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย ผมเป็นคนมีปัญหาอยู่แล้ว ป้าสับสนหรือไง อย่าลืมสิว่า...ผมไม่ปกติ”

“…!!”

“อีกอย่าง ถ้าป้าเหนื่อยมากนักก็เลิกยุ่งกับผมสิครับ ปล่อยตัวปัญหาอย่างผมไว้ในโลกของผมเหมือนเดิมเถอะ ป้าจะได้ไม่เหนื่อย”

น้ำใสๆ เริ่มรื้นขึ้นในดวงตาคม เจโรมพยายามอย่างมากที่จะไม่ร้องไห้ออกมา แต่ความสามารถในการจัดการความรู้สึกของเขามันแย่เกินไป ทำให้เขาบังคับมันเอาไว้ไม่ได้ และสุดท้ายหยดน้ำตาก็หลั่งรินตามแรงโน้มถ่วงของโลกลงสู่พื้น

“หยุดร้องไห้แล้วจัดการเลือกนักบำบัดคนใหม่ของเราซะ และป้าหวังว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย ที่ป้าจะถือแฟ้มประวัตินักจิตวิทยามาให้เราเลือก”

“...”

“ถือว่าป้าขอร้อง สงสารคนแก่ๆ อย่างป้าเถอะ อย่าให้ป้าต้องตายตาไม่หลับเพราะยังเป็นห่วงหลานชายอย่างเราเลย”

“...”

“ไม่อยากหายก็ไม่เป็นไร ขอแค่อย่างน้อยๆ เราดูแลตัวเองได้ รู้วิธีจัดการกับอาการที่ตัวเองเป็นอยู่ และอยู่ร่วมกับคนอื่นในสังคมได้ก็พอแล้ว ป้าขอแค่นี้แหละ ทำให้ป้าได้ไหม?”

แม้จะรู้สึกเหนื่อยกับหลานชายคนนี้ยังไง แต่ไอรีนก็ไม่สามารถปล่อยทิ้งเขาให้เผชิญโลกอันโหดร้ายเพียงลำพังได้

ดั่งเช่นประโยคขอร้องอ้อนวอนที่เธอได้เอ่ยออกมา แม้ว่ามันจะถูกเอ่ยซ้ำไปซ้ำมาแบบนี้มาแล้วหลายครั้ง เธอก็ยังหวังว่าสักวันเจโรมจะเห็นใจและตอบรับคำขอร้องของเธอ

“…” เจ้าของดวงตาเล็กเฉี่ยวซึ่งเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาล้นปริ่ม นั่งนิ่งเงียบไม่ตอบรับคำขอใดๆ เลยแม้แต่น้อย

ไอรีนเองก็หมดคำที่จะอ้อนวอนหลานชายของเธอแล้ว หญิงวัยกลางคนจึงวางแฟ้มเอกสารที่ถือมาด้วยลงบนโต๊ะซึ่งเธอพิงอยู่ ก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับหยดน้ำตาที่เริ่มคลอหน่วย

หลังจากที่ภายในห้องเหลือเจโรมเพียงลำพัง ฝ่ามือใหญ่ก็ยกขึ้นปาดน้ำตาของตนเองออกอย่างลวกๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบแฟ้มที่ผู้เป็นป้าทิ้งเอาไว้ให้มาเปิดดู

แม้จะไม่อยากให้ความร่วมมืออย่างที่ตนเองเคยลั่นวาจาเอาไว้ แต่เจโรมก็รู้สึกสงสารไอรีนเหมือนกัน ที่ต้องมาเครียดมาเหนื่อยกับตัวปัญหาอย่างเขา

ชายหนุ่มจึงคิดว่าจะทำตามสิ่งที่ไอรีนร้องขอ ยอมที่จะให้นักจิตวิทยาคนใหม่เข้ามาดูแลอย่างที่ผู้เป็นป้าต้องการ

แต่...เขาคงไม่สามารถรับปากได้ว่า จะให้ความร่วมมือกับนักบำบัดคนใหม่มากน้อยแค่ไหน เพราะคนคนหนึ่งและเป็นเพียงคนเดียวที่เขาเปิดใจให้ในอดีต ต้องมาตายเพราะเขา

เรื่องนี้ยังคงฝังใจเขาอยู่ในทุกคืนวันไม่เคยลืม และเจโรมก็ไม่อยากให้ใครต้องมาเดือดร้อนเพราะเขาอีกแล้ว

ร่างสูงเปิดดูประวัตินักจิตวิทยาแต่ละคนไปเรื่อยๆ คนแล้วคนเล่าก็ไม่มีวี่แววว่าเขาจะถูกใจใครสักคน จนมาถึงคนสุดท้ายซึ่งเป็นนักจิตวิทยาหญิง

แม้หน้าตารูปลักษณ์ของหญิงสาวจะดูดีมีเสน่ห์ ดึงดูดให้เพศตรงข้ามหลงใหล และประวัติการศึกษาที่จบจากมหาลัยแนวหน้าของโลก ก็ไม่ได้ทำให้เขาอยากได้เธอมาเป็นนักบำบัดประจำตัว

กึก!

แต่ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังพลิกแฟ้มปิด กลิ่นบางอย่างที่ติดมากับใบสมัครของผู้หญิงคนนั้นก็ลอยเข้ามาปะทะจมูกของเจโรม โสตประสาทการรับกลิ่นของเขาทำงานทันที ชายหนุ่มจำกลิ่นนี้ได้ดีไม่มีวันลืม

มือหนาพลิกเปิดแฟ้มเอกสารอีกครั้ง ก่อนจะเพ่งพิจารณาใบสมัครของนักจิตวิทยาสาวอย่างถี่ถ้วน แต่ชื่อนามสกุลและสัญชาติที่ระบุอยู่บนกระดาษแผ่นนั้น มันไม่ใช่ของคนในความทรงจำเขาสักนิด แม้หน้าตาจะดูคล้ายคลึง แต่สีตาและสีผมตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง

เจโรมดึงใบสมัครที่กำลังดูออกมา ก่อนจะยกมันขึ้นจรดปลายจมูกของตนเองพร้อมสูดดมกลิ่นที่ติดอยู่บนนั้น

กลิ่นหอมอ่อนๆ คล้ายกลิ่นดอกมะลิที่ผลิบานในยามเช้า แต่ก็แฝงไปด้วยความหวานเหมือนกลิ่นอมยิ้มที่เขาเคยได้ลิ้มลองในวัยเด็ก มันเป็นกลิ่นเฉพาะตัวที่ไม่ว่าเจโรมจะตามหาสักเท่าไหร่ เขาก็ไม่เคยมีโอกาสได้พบน้ำหอมกลิ่นนี้เลย

ภาพเด็กผู้หญิงคนหนึ่งในความทรงจำฉายชัดขึ้นมาให้สมองทันที ดวงตากลมใสสีเขียวมรกตดูเป็นประกาย พวงแก้มยุ้ยดูน่าหยิกเล่น รอยยิ้มละมุนที่ดูเป็นมิตร ผิวขาวผ่องราวกับน้ำนม และเส้นผมสีน้ำตาลคาราเมลเป็นลอนเหมือนกับตุ๊กตา

นิ้วเรียวไล้ลงบนรูปที่ติดอยู่ก่อนจะพินิจพิเคราะห์อย่างถี่ถ้วน ดวงตาสีน้ำตาลเข้มไม่มีแม้เงาของสีเขียวมรกต ผมดำสนิทยาวตรงสลวยไร้ลอนเด้ง แถมผู้หญิงคนนี้ยังมีไฝเม็ดเล็กๆ ที่ข้างแก้มด้วย ดูอย่างไรมันก็ไม่น่าใช่ จะมีส่วนที่คล้ายคลึงกันก็เพียงแค่ความขาวของสีผิว โครงหน้ารูปไข่ไม่ต่างกันมากนัก และเรียวคิ้วเล็กได้รูปกับริมฝีปากจิ้มลิ้มน่ารักแค่นั้นเอง

แน่นอนว่าข้อมูลและรูปลักษณ์ภายนอกมันอาจเปลี่ยนกันได้ แต่เธอมีเหตุผลอะไรที่ต้องเปลี่ยน เธอไม่มีเหตุผลที่จะกลับมาเจอหน้าคนอย่างเขาด้วยซ้ำ...คนที่ทำให้พ่อของเธอต้องตาย

ร่างหนาทิ้งน้ำหนักพิงพนักเก้าอี้ ก่อนที่ดวงตาเฉี่ยวคมซึ่งเต็มไปด้วยความเศร้าโศกจะค่อยๆ ปิดลง เจโรมหวนนึกถึงเหตุการณ์ในวัยเยาว์ที่เต็มไปด้วยความทรงจำ ทั้งรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และน้ำตาระหว่างเขากับเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนคนแรกและคนเดียว

.

.

บางทีก็รู้สึกอยากหยุมหัวพระเอกตัวเอง ความดื้อนี้เจ้าได้แต่ใดมา อ้อ! เราเป็นคนแต่งเอง แหะๆ