ตอนที่ 2 เรื่องพิเรนทร์ (1/2)

ณ โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง

“นี่ๆๆ มีข่าวเรื่องหลานชายของคุณนายหวังมาเล่าให้ฟังอีกแล้ว” เสียงเจื้อยแจ้วของผู้ช่วยพยาบาลสาวคนสวย ดังมาก่อนร่างกายที่กำลังวิ่งหน้าตั้งมาทางกลุ่มเพื่อนฝูงของเธอ ซึ่งกำลังนั่งรับประทานอาหารกลางวันที่ค่อนไปทางบ่ายกันอยู่

“หลานของคุณไอรีน หวังน่ะเหรอ?” เพื่อนในกลุ่มคนหนึ่งเอ่ยถามด้วยความอยากรู้

“ก็ใช่น่ะสิ มีคนเดียวเนี่ยแหละที่เป็นทอล์กออฟเดอะทาวน์ของที่นี่” ผู้มาใหม่ยืนหายใจเหนื่อยหอบก่อนจะตอบคำถาม

“เล่าสิ รออะไร” ทุกคนดูตื่นเต้นกันมากกับข่าวสารที่กำลังจะได้รับ

นั่นทำให้อลิชา เปรมธาราวิวัฒน์ นักจิตวิทยาสาวสวยสุดมั่นที่พึ่งจะกลับมาจากออสเตรเลีย และมาประจำยังโรงพยาบาลเอกชนแห่งนี้ รู้สึกสนอกสนใจเป็นอย่างมาก

จะว่าเธอสอดรู้สอดเห็นก็ว่าได้ เพราะการได้ฟังเรื่องเล่าจากสาวๆ ในโรงพยาบาลแห่งนี้ มันทำให้ชีวิตจำเจที่ดูน่าเบื่อของเธอดูมีสีสันขึ้นมากกว่าเดิมยิ่งนัก

แม้จะอยู่ที่นี่ได้ไม่ถึงเดือน แต่อลิชากลับเข้ากับบุคลากรทุกคนได้เป็นอย่างดี ไม่ว่าจะเป็นเพศหญิงที่ชื่นชอบในความเป็นกันเองไม่ถือตัวของหญิงสาว หรือเพศชายที่ดูอยากเข้าหาเธอเพราะความสวยแซ่บกันอย่างไม่ปกปิดอาการ

ร่างบางเอนตัวไปทางด้านหลังจนแผ่นหลังบอบบางชิดไปกับเก้าอี้ เพื่อรอฟังสิ่งที่ผู้ช่วยพยาบาลสาวกำลังจะเล่าออกมาอย่างตั้งใจ ในปากเล็กจิ้มลิ้มก็อมอมยิ้มตุ้ยๆ เพื่อให้ดูไม่มีพิรุธ

“ฉันไปได้ยินมาว่าคุณภานุจะไปขอลาออกวันนี้” หัวข้อสนทนาถูกเปิดขึ้น

“ลาออกจากโรงพยาบาลน่ะเหรอ?” หนึ่งในนั้นเอ่ยถามด้วยความตกใจ เพราะไม่คิดว่าบุคคลที่มีความสามารถและทำงานมาอย่างยาวนานจะลาออก

“ไม่ใช่ๆ ลาออกจากบ้านคุณนายหวังสิ”

“อ่อ เข้าใจแล้ว เขาคงทนหลานชายเทวดาของคุณนายไม่ไหวเหมือนคนก่อนๆ แหละมั้ง”

“นั่นสิ คนบ้าอะไรเปลี่ยนนักบำบัดนักจิตวิทยาเป็นว่าเล่น”

“คนเป็นป้านี่ก็อะไรไม่รู้ หลานไม่อยากบำบัดยังจะหาไปให้อีกเนอะ เสียเวลาชะมัด”

“แต่ฉันว่าดีออก อย่างคุณนิรุตที่ได้เข้าไปทำงานมาก่อนหน้าคุณภานุ ได้กินเงินฟรีตั้งสามเดือนแน่ะ ไม่เห็นต้องทำอะไรเลย ไปนั่งๆ นอนๆ กินๆ เล่นๆ สบายจะตาย แถมเงินเดือนก็หู้ว...สร้างบ้านหลังเล็กๆ กะทัดรัดได้หลังนึงเลยมั้ง เป็นฉันๆ เอานะ” หญิงสาวคนหนึ่งเอ่ยอย่างตื่นเต้น

“อืม เป็นฉันๆ ก็เอา คุณภานุนี่แสนดีเกินไปไหมอ่ะ จะไปขอลาออกทำไมก็ไม่รู้” อีกคนรีบเสริมเพื่อนทันที

“นั่นน่ะสิ เสียดายแทนเลย แต่จะว่าไป...เหมือนยังไม่เคยมีใครได้เห็นหน้าคุณชายตัวปัญหาคนนั้นเลยนะ อยากรู้จังว่าหน้าตาเป็นยังไง”

“แต่ฉันเคยได้ยินเขาเล่าๆ กันมานะว่าหล่อมาก มากแบบกอไก่ล้านตัวเลยแหละ ผอมไปนิดแต่โดยรวมก็ดูดี เสียดายอย่างเดียวดันมีปัญหาทางสภาวะอารมณ์นี่แหละ” บุคคลที่กำลังกล่าวทำสีน่าเสียดาย

“มีคนเคยเห็นด้วยเหรอ?”

“ก็ไม่เชิงเห็นตรงๆ หรอก ก็เห็นแค่แบบด้านหลังด้านข้างวับๆ แวมๆ น่ะแหละ ก็พ่อคุณเขาหวงเนื้อหวงตัวขนาดนั้นใครจะไปมีโอกาสได้เห็นล่ะ”

“น่าเสียดายเนอะ อยากเห็นหน้าอ่ะ อยากรู้ว่าจะหล่อสมคำร่ำลือหรือเปล่า”

บทสนทนาที่กำลังออกรสออกชาติของกลุ่มผู้ช่วยพยาบาลสาว ดำเนินต่อไปเรื่อยๆ โดยมีอลิชานั่งฟังอย่างเพลิดเพลิน

“อยากฟังขนาดนั้นทำไมไม่เดินเข้าไปขอเขาฟังดีๆ เลยล่ะอลิส” ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีเทาควันบุหรี่ ที่ถูกเซ็ทด้วยเจลแต่งผมเป็นอย่างดีเอ่ยเหน็บเพื่อนสาวคนสนิทของตนเอง หลังจากที่ลอบสังเกตพฤติกรรมของเธอมาสักพัก

“มันไม่ได้อรรถรสสิยะ” อลิชา หรือชื่อเล่นที่เพื่อนชายของเธอเรียกว่าอลิส หันกลับมาตอบเพื่อนด้วยใบหน้าทะเล้น

“แกนี่มันแปลก ชอบทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยาก” เขาทำหน้าตาเอือมระอาใส่คู่สนทนา ก่อนจะยกแก้วน้ำอัดลมตรงหน้าขึ้นมาดูดกิน

“แกมันไม่เข้าใจฉันหรอก กรวี” อลิสหยิบแก้วน้ำที่กรวี หรือที่เธอมักเรียกเขาสั้นๆ ว่า ‘กร’ ดื่มเมื่อครู่ขึ้นมาดื่มต่อ ก่อนจะลุกขึ้นยืนและขยับเครื่องแต่งกายของตนเองเล็กน้อย

กรมองเพื่อนของตนด้วยแววตาสงสัย ในขณะที่อลิสยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างมีแผนการออกมา ซึ่งเมื่อใดที่หญิงสาวยิ้มเช่นนี้ เขาเดาได้ทันทีว่าเธอกำลังจะทำเรื่องพิเรนทร์แน่ๆ

อลิสกับกรเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ยังเด็ก จะว่าสมัยอนุบาลเลยก็ได้ ทั้งคู่รู้จักกันตอนที่อลิสย้ายไปเรียนที่ออสเตรเลีย ตอนนั้นหญิงสาวเป็นคนเงียบๆ เก็บตัวและไม่ค่อยสุงสิงกับใคร ซึ่งนิสัยคล้ายๆ กันกับเขาที่ไม่ค่อยชอบความวุ่นวายเท่าไหร่นัก ทำให้ทั้งสองได้เป็นเพื่อนกันไปโดยปริยาย