ตอนที่ 1 ชายปริศนา

แสงแดดยามเช้าในช่วงเวลาไม่ถึงเจ็ดโมง สาดส่องลงจากฟ้าผ่านบานกระจกใสของหลังคาเรือนกระจก ซึ่งภายในบรรจุไปด้วยหมู่มวลดอกกุหลาบนานาชนิด มากระทบกับหยาดน้ำที่ค้างเกาะอยู่บนกลีบดอกและผิวใบของมัน ปรากฏแสงวิบวับหยอกล้อกับสายตาซึ่งเป็นทัศนียภาพที่ติดตราตรึงใจนัก

ยิ่งประกอบกับการที่มีชายหนุ่ม ผู้มีใบหน้างดงามราวกับรูปวาดลายเส้นคมสวย ซึ่งกำลังนั่งไขว่ห้างเอนกายพิงพนักของเก้าอี้เหล็กดัดลายสุดประณีต ด้วยท่วงท่าสบายๆ อยู่ที่มุมหนึ่งของสวนกุหลาบ ช่างเป็นภาพหายากที่วิจิตรงดงามน่ายืนชม

เรือนร่างสูงโปร่งค่อนไปทางผอมแห้ง เป็นจุดซึ่งทำให้ชายหนุ่มดูด้อยลงไปพอสมควร หากเขามีกล้ามเนื้อมากกว่านี้อีกสักนิด นายแบบระดับโลกก็ดูท่าว่าจะต้องหลีกทางให้อย่างเจียมตัว ไม่กล้ายืนเทียบเคียงรัศมีความสมบูรณ์แบบของเขาอย่างแน่นอน

ผิวขาวเนียนไร้สีของเสือดฟาดจนดูซีด ขับให้โครงหน้าและส่วนต่างๆ ของชายหนุ่มดูคมชัดขึ้นเป็นเท่าตัว แพขนตาดำยาวหนาที่กำลังปิดอยู่ ทำให้ไม่สามารถมองเห็นนัยน์ตาสีดำสนิทลึกล้ำได้

สปริงเกอร์ทำหน้าที่ของมันได้เป็นอย่างดี ทำให้ดอกไม้ที่อยู่ในสถานที่แห่งนี้ดูชุ่มฉ่ำไม่เหี่ยวเฉา เฉดสีของแต่ละกลีบดอกดูอิ่มเอิบเท่ากันไม่ด่างลาย บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าดอกไม้ที่นี่ถูกดูแลจากผู้เป็นเจ้าของอย่างดีเยี่ยม

ไม่มีการใช้สารเคมีใดๆ กับเจ้าดอกไม้น้อย แต่กลับไร้วัชพืชและศัตรูพืชทุกชนิดมากัดกิน มีเพียงแมลงตัวเล็กบางชนิดที่ไม่เป็นพิษเป็นภัยต่อพวกมันมาอาศัยอยู่บ้าง

ดวงอาทิตย์ยังทำงานได้ไม่เต็มที่เท่าไหร่เพราะเป็นเวลาเช้าตรู่ ทำให้บรรยากาศภายในเย็นชื้นตามเวลาของมัน เวลานี้คนงานซึ่งอาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้ควรออกมาทำหน้าที่ของตนได้แล้ว

ใช่...ถ้าเป็นบ้านหลังอื่นๆ ทั่วไปมันคือสิ่งที่ถูกต้อง แต่กับที่นี่มันแตกต่างออกไปมากนัก เวลาในการตื่นนอนของคนใช้ภายในบ้านไม่มีการบังคับ หากแต่ตื่นแล้วห้ามออกมาเพ่นพ่านภายนอกตัวบ้านก่อนเวลาแปดโมงตรง

เพราะช่วงเวลาก่อนหน้านี้ทุกคนรู้ดี ว่ามันคือเวลาที่เจ้าของบ้านจะออกมาขลุกอยู่ในเรือนกระจก ผู้ใดฝ่าฝืนกฎต้องถูกไล่ออกในทันที

การถูกไล่ออกมันดูเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับการทำงาน ทว่าทุกคนที่อยู่ที่นี่กลับไม่มีใครอยากเป็นผู้โชคร้ายที่ได้รับโอกาสนั้น เนื่องจากเงินตอบแทนจากการทำงานอยู่ในบ้านหลังนี้ เทียบได้กับเงินเดือนผู้บริหารในบริษัทใหญ่ๆ เลยก็ว่าได้ แถมงานที่ได้ทำก็ไม่ได้หนักหนาอะไรมากมาย มีเพียงกฎไม่กี่ข้อที่พวกเขาจะต้องปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัดแค่นั้นเอง แล้วมีหรือที่คนฉลาดจะทิ้งบ่อเงินบ่อทองนี้ไป

กฎของตระกูลหวัง

ห้ามออกจากบ้านก่อนเวลาแปดโมงเช้า

ห้ามออกจากห้องพักหลังห้าทุ่มตรง

หากบังเอิญพบเห็นคุณชายอยู่ที่ไหนให้รีบออกมาทันที และห้ามมองเด็ดขาด

อย่าพยายามสอดรู้สอดเห็นเรื่องของเจ้านาย

เรื่องที่รู้หรือเห็นภายในบ้านหลังนี้จะต้องเป็นความลับห้ามแพร่งพราย แม้ตนเองจะลาออกไปแล้วก็ตาม

ใครทำได้ก็อยู่กอบโกยเงินทองที่นี่ต่อไปได้ ใครทำไม่ได้เลือกที่จะทำลายกฎ กระดาษสัญญาซึ่งได้ลงลายมือเซ็นชื่อกันเอาไว้จะย้อนกลับมากลบฝังตัวเองทันที

ø ผู้ใดฝ่าฝืนต้องคืนเงินทั้งหมดที่ตนเองได้รับจากที่นี่ทุกบาททุกสตางค์

มีสัญญาณการขยับกายของมนุษย์เพศชายวัยสามสิบปี ซึ่งนั่งหลับตาซึมซับบรรยากาศเพียงลำพังในตอนแรก แพขนตาหนาดำค่อยๆ ปรือขึ้นเปิดเปลือกตารับแสงสว่างจากแสงแดด ปรากฏดวงตาชั้นเดียวตามแบบฉบับลูกครึ่งไทย-จีน หางตาที่ยกขึ้นทำให้ผู้เป็นเจ้าของดูดุเฉี่ยว หากเขาไม่ยิ้มใบหน้าจะดูเหวี่ยงพร้อมวีนอยู่ตลอดเวลา

และไม่นานนักรอยยิ้มละมุนก็ระบายขึ้นบนกลีบปากบางหยัก เขากำลังมีความสุขที่ได้ชื่นชมดอกกุหลาบพวกนี้ นั่นทำให้ใบหน้าชายหนุ่มดูน่ามองขึ้นไปอีกเป็นเท่าตัว

เวลายิ้มกลายเป็นผู้ชายละมุนดูอบอุ่นน่าคลอเคลีย ในเวลานิ่งก็เปลี่ยนเป็นผู้ชายเย็นชาดูดุดันจนหัวใจระทวยอ่อน ไม่ว่าจะแบบไหนแนวไหนก็มองเพลินไม่มีเบื่อ ทั้งมุมน่ารักและมุมน่าเกรงขาม

มือใหญ่ยกขึ้นเสยผมสีดำสนิทยาวระต้นคอ ซึ่งตกลงมาปรกใบหน้าหล่อเหลาของตนเองออกช้าๆ ปกติแล้วเขามักจะมัดจุกครึ่งหัวไว้ทางด้านหลัง แต่วันนี้ดันเผอเรอลืมมัดมันก่อนออกมาเสียได้ ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดรำคาญใจเล็กน้อย

ใบหน้าขาวซีดเงยขึ้นมองดวงอาทิตย์ซึ่งกำลังทอแสง ก่อนจะประเมินเวลาว่าตอนนี้สมควรแก่การกลับเข้าห้องพักของตนเองได้แล้ว ร่างสูงจึงลุกขึ้นยืนและก้าวขายาวๆ ไปตามทางเดินที่ถูกกำหนดไว้ ออกจากเรือนกระจกเพื่อกลับเข้าด้านในทันที

ผู้เป็นเจ้าของบ้านกลัวการพบเจอผู้คนเป็นอย่างมาก ไม่ใช่ว่ารังเกียจสังคมหรืออยากอยู่คนเดียว แต่เขามีสภาวะอารมณ์ที่ไม่ปกติเหมือนกับคนอื่นๆ รับรู้ได้มากกว่าแสดงออกมาได้มากกว่า นั่นทำให้เขารู้สึกอับอายกับสิ่งที่ตนเองเป็นอยู่มากนัก อีกทั้งเรื่องฝังใจในวัยเยาว์ทำให้เขาเลือกที่จะตัดขาดกับผู้คน และเป็นคนกลัวสังคมไปโดยปริยาย

ความผิดปกติทางอารมณ์ที่เป็นมาตั้งแต่กำเนิด ปิดกั้นการเข้าสังคมและการได้รู้จักคนอื่นๆ มาโดยตลอด ทำให้ชายหนุ่มต้องอยู่เพียงลำพังตั้งแต่เด็กยันปัจจุบัน ไร้เพื่อนฝูงไร้การสื่อสารกับใคร อยู่กับตัวเองและความเงียบ มีเพียงความเหงาและความว้าเหว่เป็นเพื่อนเท่านั้น

น้อยคนนักที่จะเข้าใจในเรื่องนี้ หลายคนมองว่าเขาเป็นตัวปัญหาเสียมากกว่า แทบไม่มีใครรู้ถึงเรื่องราวอันสุดแสนเจ็บปวดทรมานในอดีตของชายหนุ่ม และตัวเขาก็เลือกที่จะไม่แก้ต่างให้ตนเอง เพราะต้องการจะอยู่เงียบๆ อย่างสงบเพียงลำพัง

.

.

เปิดตัวอย่างหงส์ อย่าลงอย่างไอ้โบ้นะพ่อ >O<