บทที่ 2 อุบัติเหตุ

อาทิตย์ถัดมาถึงวันที่เฉินเจียอิงต้องไปรับใบผลสอบ และเอกสารหลักฐานการเรียนจบการศึกษาที่มหาลัยในขณะที่เฉินเจียอิงกำลังแต่งตัวเฉินฉีจือโทรศัพท์มาหาเฉินเจียอิงด้วยเสียน้ำสำนึกผิด

“เจียอิง พี่คงพาน้องไปเมืองC ไม่ได้แล้ว พี่มีงานเร่งด่วน ขอโทษด้วยนะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ พี่ฉีจือไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวน้องโทรหาพี่ซานเป่ย ให้ช่วยขับรถพาไปมหาลัยก็ได้ค่ะ”

“ได้ ถ้าถึงมหาลัยแล้วโทรหาพี่ด้วยนะ เอาไว้พี่เสร็จงานจะกลับไปหา ช่วยบอกซานเป่ยด้วยวันหน้าพี่จะพาซานเป่ยไปเลี้ยงอาหารขอบคุณเขาอีกที ที่พาน้องไปมหาลัยแทนพี่”

“ได้ค่ะ” เฉินเจียอิงรีบคำด้วยรอยยิ้ม มองเวลาเห็นว่าเริ่มสายแล้วหากออกเดินทางตอนนี้คงถึงเมืองC ช่วงบ่าย จึงรีบโทรหาซานเป่ยทันที

“ไฮ ว่าไงสาวน้อย” เสียงทุ้มของซานเป่ยพูดรับโทรศัพท์อย่างร่าเริง

“พี่ซานเป่ยวันนี้พี่ว่างไหมคะ” เฉินเจียอิงถามด้วยเสียงสดใส

“ว่างสิ ตอนนี้พี่มาซื้อต้นไม้ที่เมืองD เจียอิงมีอะไรหรือเปล่า”

เฉินเจียอิงกลอกตาขึ้นบนฟ้า อะไรคือว่าง แต่ตอนนี้เจ้าตัวกลับอยู่ต่างเมือง จึงตอบไปว่า” ไม่มีอะไรคะ” ด้วยเสียงเสียใจ

ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะถามเฉินเจียอิงว่า “เอ๋ ชิงอิ๋งบอกกับพี่เมื่อเช้าว่า วันนี้เจียอิงต้องไปมหาลัยกับพี่ฉีจือหนิ พี่เขามารับเราหรือยัง”

“พี่ฉีจือไม่ว่างแล้วค่ะ เห็นว่าติดธุระเรื่องงานเร่งด่วนเลยต้องขอยกเลิกนัดกะทันหัน”

“อ่อ ถ้าอย่างนั้นเจียอิงรอพี่สักสองชั่วโมงได้ไหมเดี๋ยวพี่รีบขับรถไปรับ”

“อย่าเลยค่ะ เลื่อนไปเป็นวันพรุ่งนี้ก็ได้ น้องไม่รีบค่ะ พรุ่งนี้พี่ซานเป่ยว่างไหมคะ”

“ได้ ว่าง ตกลงพรุ่งนี้พี่ไปรับเจียอิงที่บ้านสักแปดโมงเช้าละกันนะ จะได้รีบไปรีบกลับไม่ต้องกลับค่ำ แม่กับชิงอิ๋งจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง” ซานเป่ยพูดเสร็จเมื่อเห็นเฉินเจียอิงตอบตกลงจึงวางสายไป

เฉินเจียอิง เดินไปนั่งที่โซฟาด้วยท่าทีหมดแรง เมื่อคืนเจียอิงอ่านนิยายออนไลน์จนเกือบตีห้าเพิ่งนอนไปไม่กี่ชั่วโมงเพราะอยากอ่านเรื่องนี้ต่อจนนิยายเรื่องนี้จบบริบูรณ์ ตอนจบสุดท้าย พระเอกได้เป็นฮ่องเต้นางเอกได้เป็นถึงฮองเฮา โดยที่พระเอกเป็นฮ่องเต้ที่ไม่ยอมมีพระสนมเลย มีเพียงฮองเฮาเพียงคนเดียวในวังหลัง เฉินเจียอิงชอบที่พระเอกนิยายเรื่องนี้รักใคร่ เพียงนางเอกผู้เดียวไม่สนใจสตรีอื่น แต่นางเอกก็ทุ่มเทช่วยเหลือพระเอกจนได้เป็นฮ่องเต้ ทั้งถูกวางยา ถูกใส่ร้าย บาดเจ็บนับครั้งไม่ถ้วน เป็นนางเอกผู้ยากลำบากยอมเจ็บตัวเพื่อพระเอกตลอด เฉินเจียอิงคิดว่าสมมุติตัวเองเป็นพระเอกในนิยายก็คงรักแค่นางเอกคนเดียวเหมือนกัน นางเอกทำเพื่อพระเอกมากขนาดนี้ช่างน่าชื่นชม แต่ถ้าเปลี่ยนเฉินเจียอิงเป็นนางเอก เจียอิงคิดว่าตนเองคงจะเปลี่ยนใจเลือกพระรองดีกว่า ทั้งแสนดีทั้งเสียสละ น่าสงสาร ส่วนตัวร้ายทั้งชายและหญิงก็จบอย่างรันทด สงสารเฉินเหม่ยอิงและตระกูลเฉินในนิยาย ตระกูลเฉินกลายเป็นตระกูลที่ตกต่ำ เฉินเหม่ยหรูถูกประทานผ้าแพรขาวสามฉื่อ เฉินเหม่ยอิงโดนเนรเทศไปชายแดนไปเป็นทาสเร่ร่อนตามกองทัพ ใช้ชีวิตเหมือนคนตายทั้งเป็น ส่วนบิดามารดาก็ตายพร้อมกันเพื่อให้ตระกูลเฉินไม่ต้องถูกประหารทั้งตระกูล เฉินเจียอิงคิดถึงตอนจบในนิยายอย่างอึดอัดหัวใจ เมื่อเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น จึงทำให้เฉินเจียอิงสะดุ้งตกใจ ก่อนจะรีบรับโทรศัพท์

“ไฮ เจียอิงเธอเดินทางมาถึงไหนแล้ว”

“มีมี่ วันนี้ฉันคงไม่ได้ไปมหาลัยแล้ว พี่ชายของฉันติดธุระด่วน”

“ไม่ได้นะ วันนี้อาจารย์นัดพูดคุยเรื่องไปร่วมงานเป็นอาสาสมัครมูลนิธิช่วยเหลือคนยาก เธอเองนะที่เป็นคนต้นเรื่องคิดอยากสมัครเข้าร่วมโครงการนี้” เสียงถังเสี่ยวหมี่โวยวายมาตามสาย

“พี่ชายฉันมีธุระ ว่าที่พี่เขยก็ไปต่างเมือง และฉันก็ไม่ได้จองตั๋วรถไฟไว้ก่อน ไม่รู้จะมีตั๋วไหม เธอคงไม่ให้ฉันไปรถเมล์หรอกนะ” เฉินเจียอิงรีบพูดดักคอถังเสี่ยวหมี่ ทั้งสองเป็นเพื่อนสนิทจนรู้นิสัยใจคอของกันและกันดี

“ที่บ้านเธอมีรถไม่ใช่เหรอ และเธอก็เคยไปสอบใบขับขี่เป็นเพื่อนฉันจนเธอสอบผ่าน แต่ฉันดันไม่ผ่าน ไหนๆ เธอก็มีใบขับขี่แล้วเอามันออกมาใช้ให้เป็นประโยชน์สิ”

เฉินเจียอิงลังเล “แม่กับพี่ๆ ของฉันต้องไม่อนุญาตให้ฉันขับรถไปอย่างแน่นอน”

“เธอก็ไม่ต้องขออนุญาตสิ แต่ต้องขับมาอย่างระวังหน่อย ความจริงฉันเป็นห่วงเธอมาก แต่วันนี้ฉันอยากเจอเธอจริงๆ นะ ฉันมีคนที่อยากแนะนำให้เธอรู้จัก” เสียงของถังเสี่ยวหมี่มีลับลมคมใน แต่เฉินเจียอิงมาใจอ่อนในคำพูดสุดท้าย ของถังเสี่ยวหมี่

“เธอมาเจอฉันหน่อย เราไม่ได้เจอหน้ากันมาเป็นเดือนแล้วนะ เดือนหน้าฉันต้องไปเรียนต่อต่างประเทศแล้ว พวกเราคงยากที่จะเจอกันบ่อยๆ อีกอย่างเธอคงไม่อยากผิดคำพูดกับอาจารย์ที่ปรึกษาของเธอหรอก ใช่ไหมเจียอิง”

“ได้ ถ้าอย่างนั้นเจอกันตอนบ่ายนะฉันจะค่อยๆ ขับรถไป” เฉินเจียอิงตกลงใจว่าขับรถไปเองพรุ่งนี้จะได้ไม่ต้องรบกวนว่าที่พี่เขยด้วย ถังเสี่ยวหมี่พูดคุยอีกหลายคำก่อนจะวางสาย เฉินเจียอิงจึงขับรถมุ่งหน้าไปเมือง C ทันที

ทางระหว่างเมืองHไปเมืองC มีเทือกเขาไม่สูงมาก ไม่น่ากลัว ทิวทัศน์สองข้างทางก็ดูสวยงาม เฉินเจียอิงตอนแรกขับรถด้วยอาการเกร็งเล็กน้อย แต่เมื่อผ่านไปหนึ่งชั่วโมงเฉินเจียอิงก็ไม่รู้สึกกลัวแล้ว มีสายโทรเข้าเฉินเจียอิงเปิดรับสายโดยผ่านลำโพงของระบบรถยนต์

“สวัสดีเจียอิง นี่พ่อเองนะ เห็นเลขาพ่อบอกว่าลูกโทรมาหาพ่อ มีธุระอะไรหรือเปล่า” เฉินกว่างพูดผ่านโทรศัพท์ด้วยเสียงอ่อนโยน เฉินเจียอิงเหยียดยิ้มเย้ยหยัน ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์ พ่อเพิ่งว่างและเพิ่งโทรกลับมาหา เฉินเจียอิงจึงรู้สึกน้อยใจและพูดตอบด้วยเสียงแข็งว่า “ตอนนี้หนูไม่ว่างกำลังขับรถอยู่เท่านี้นะคะ”

“เดี๋ยวอย่าเพิ่งวางสาย พ่ออยากคุยกับลูกสักครู่”

“แต่ตอนนี้หนูไม่อยากคุย ทำไมคะเวลาพ่อไม่ว่างหนูยังไม่รบกวนเวลาของพ่อเลย พอหนูไม่ว่างบ้างแต่หนูต้องเป็นฝ่ายแบ่งเวลามาคุยกับพ่อหรือคะ อีกอย่างเรื่องที่หนูอยากบอกก็ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์แล้วตอนนั้นหนูต้องการบอกพ่อ แต่ตอนนี้หนูไม่ต้องการแล้ว” เฉินเจียอิงพูดด้วยเสียงน้อยใจและอารมณ์ไม่ดี

“พ่อขอโทษ พ่อ...”

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูชินแล้ว เท่านี้ก่อนนะคะหนูกำลังขับรถไม่สะดวกคุย” เฉินเจียอิงกดวางสาย ก่อนจะยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ขังคลออยู่ในดวงตา และจ้องมองทางข้างหน้าอย่างเคร่งขรึม

ทางข้างหน้าเป็นเนินเขาสูงพอมองไปฝั่งด้านขวามือกลับมองเห็นวิวทะเลสาบที่สะท้อนกับแสงอาทิตย์ วิวข้างทางดูสวยงามทำให้เฉินเจียอิงใจเย็นลง และนึกตำหนิตนเองที่พูดใส่อารมณ์กับพ่อ ที่ผ่านมาต่างคนต่างอยู่ก็ดีแล้ว เป็นเพราะช่วงนี้เฉินเจียอิงกำลังอินกับบทบาทของพ่อในนิยายมากเกินไปจึงอดคาดหวังความสัมพันธ์ที่ดีกับพ่อในชีวิตจริงไม่ได้ เฉินเหม่ยหรูและเฉินเหม่ยอิงช่างโชคดีที่มีพ่อรักและปกป้องลูกๆ มากขนาดนั้น เฉินเจียอิงคิดหลายเรื่องจนเริ่มเหม่อลอยเมื่อมีรถสวนมาและบีบแตรรถใส่จึงตกใจ เผลอกดเท้าเหยียบคันเร่ง รถจึงพุ่งไปชนรถคันหน้าก่อนจะกระเด็นตกไปข้างทางที่มีทะเลสาบขนาดใหญ่อยู่ด้านล่าง เฉินเจียอิงรู้สึกแน่นหน้าอกจากโดนถุงลมนิรภัยกระแทก และรถหมุนไปหลายตลบ แต่ร่างกายของเฉินเจียอิงกับติดสายเข็มขัดนิรภัยรัดแน่นติดเก้าอี้ของรถ วูบสุดท้ายที่เฉินเจียอิงรู้สึกตัวคือน้ำเย็นเฉียบเริ่มไหลเข้ามาในรถอย่างรวดเร็วก่อนที่เฉิยเจียอิงจะหมดสติไปอีกครั้ง