ตอนที่6 รับผิดชอบ

สวบบ!!!

“กรี๊ดด!!!” ความเจ็บปวดที่พุ่งเข้าใส่กลางกายของเธอทำให้ชัญญาไม่สามารถควบคุมเสียงร้องของตัวเองได้ เธอส่งเสียงกรีดร้องออกมาในทันทีที่กลางกายรู้สึกเหมือนถูกฉีกทึ้งจนเนื้อขาดแยกออกจากกัน ร่างบางสั่นระริกพร้อมกับมือบางที่จิกต้นแขนแกร่งไว้แน่น

และเพราะความเจ็บที่เขาได้รับทำให้เขาได้รู้ว่าความเสียวที่มีไม่ใช่เสียวเพราะฝันแบบผู้ชาย แต่มันคือความเสียวที่เกิดขึ้นจริง

สติของภูผากลับมาในทันทีเขารีบยื่นมือไปหาโคมไฟข้างโซฟาอย่างคุ้นเคยจนเจอสวิตช์และเปิดมันออกให้ความสว่างอีกครั้ง

“ชัญ!” ความมึนเมาที่เคยมีหายไปเป็นปลิดทิ้งเมื่อได้เห็นหน้าของหญิงสาวที่เขากำลังหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับเธอ ผู้หญิงที่ตอนนี้นอนเปลือยเปล่าอยู่ใต้ร่างของเขาจนเขาอดไม่ได้มองลงไปยังกลางกายของเขาและเธออีกครั้ง

ไม่ทันแล้ว เขาอยู่ในร่างกายของเธอแล้ว ของเหลวสีแดงที่เปื้อนติดมาในกลางกายของเขายืนยันได้แล้วว่าทุกอย่างผิดพลาดไปแล้วจริงๆ

“อาผา!” ชัญญารีบดึงแขนแกร่งไว้ในทันทีที่เขากำลังถอนตัวออกจากเธอ มาถึงขนาดนี้แล้วเขายังจะหหยุดมันอีกอย่างนั้นเหรอ เขายังจะปล่อยให้จบลงแบบนี้แล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกอย่างนั้นเหรอ

“กลับไปซะ แล้วอย่ามาหาอาอีก!” ภูผามองหน้าเธอแล้วสั่งออกมาอย่างเด็ดขาด สั่งออกมาอย่างไม่พอใจกับสิ่งที่เธอทำลงไปอย่างสิ้นคิด

“เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้วอาผายังจะไล่หนูอีกเหรอ อาผายังจะไม่รับผิดชอบหนูอีกเหรอ!” ชัญญาแทบไม่อยากเชื่อถามเขาขึ้นดวงตาคลอไปด้วยน้ำตา

ทั้งที่คิดว่าทำแบบนี้แล้วทุกอย่างจะง่ายขึ้น เขาจะยอมเป็นของเธอเหมือนเดิมและให้ความสำคัญกับเธอเหมือนเดิม แต่ดูสิ่งที่เขาทำกับเธอตอนนี้สิ ไล่เธออย่างนั้นเหรอ

“ไปซะ อย่าให้อาต้องพูดซ้ำ!” ภูผาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงดุดันอีกครั้ง ดึงตัวออกจากเธอได้จนสำเร็จอย่างต้องการให้เธอรับรู้ความรู้สึกของเขาอย่างชัดเจน

“หนูเป็นของอาผาแล้ว หนูจะอยู่กับอาผา” ชัญญารีบลุกขึ้นสวมกอดเขาไว้แน่นแล้วพูดออกมาอย่างดือรั้น เรียกร้องความเป็นเจ้าของของกันและกันทันที

“ถ้าชัญยังทำแบบนี้อาจะออกไปเอง ไปโดยที่ชัญจะตามหาอาไม่เจอ เผื่อมันจะช่วยให้ชัญเข้าใจอะไรมากกว่านี้!” แล้วภูผาก็พูดออกมาอย่างเด็ดขาด ขู่ให้เธอได้กลัวและถอยออกจากเขาถอยออกจากความรู้สึกทุกอย่าง

“หนูไม่ได้อยากเป็นหลานอาผา หนูอยากอยู่กับอาผาตลอดไป อยากดูแลและแบ่งเบาความรู้สึกทุกอย่างกับอาผาก็แค่นั้น หนูขอมากไปเหรอ!” เธอมองและถามเขาออกไปทั้งน้ำตาอย่างไม่เข้าใจว่าสิ่งที่เธอต้องการมันมากไปตรงไหน ทั้งที่ทุกอย่างเขาก็เคยให้เธอ

“แต่อาเลี้ยงเราด้วยความรู้สึกรักแบบคนในครอบครัว ไม่เคยคิดไปมากกว่านั้น!” ภูผาย้ำออกไปด้วยน้ำเสียงและสายตาราบเรียบแต่กลับดูเด็ดขาดและไร้เยื่อใยทางความรู้สึกอื่นใดอย่างเห็นได้ชัด

“ทุกความรู้สึกมันเปลี่ยนได้หมด!” ชัญญายังคงแย้งออกไปอย่างไม่ยอม

“แต่กับชัญคือความรู้สึกเดียวที่อาไม่เคยคิดจะเปลี่ยน” แล้วความหนักแน่นก็ดังขึ้นตอบเธอโดยไม่ลังเลเลยสักนิด

“.....” ชัญญาได้ยินแบบนั้นน้ำตาก็หยดลงมาอย่างรับไม่ได้กับความเด็ดขาดนี้ รับไม่ได้กับสถานะที่เขาเอาแต่ยัดเยียดตามความคิดและความรู้สึกของตัวเองจนไม่สนใจว่าเธอจะรู้สึกยังไง

เธอไม่ยอมรับหรอกนะ เธอไม่ยอมแพ้ด้วย เธอจะทำให้เขาเห็นว่าความรู้สึกทุกอย่างมันเปลี่ยนไปได้จริงๆ

“ลงไป!” เสียงของภูผาเข้มขึ้นทันทีหลังจากชัญญาขยับมาขึ้นคร่อมเขาอีกครั้ง

“ทำไมหนูรักอาผาได้แล้วอาผาจะรักหนูแบบที่หนูรักไม่ได้ หนูไม่เชื่อหรอกว่าอาผาจะรักหนูไม่ได้!” เสียงดื้อรั้นของชัญญาดังขึ้นก่อนจะก้มลงไปจูบภูผาทันที

แต่เขาก็เม้มปากไว้แน่นก่อนจะดันไหล่บางออกจากตัวได้ด้วยพละกำลังที่มากกว่า แต่เธอก็ยังดื้อรั้นพยายามพุ่งตัวลงมาหาเขาไม่หยุด พยายามจะทำในสิ่งที่ไม่ควรทำกับเขาให้ได้

ตุบ! สุดท้ายภูผาก็ออกแรงผลักชัญญาไปด้านข้างอย่างแรง ผลักจนเธอล้มลงไปบนโซฟาทางปลายเท้าของเขาก่อนเขาจะลุกขึ้นแล้วมองเธอด้วยสายตาแข็งกระด้าง

“ถ้ายังคิดทำแบบนี้อีกต่อไปก็อย่ามายุ่งกับอา! อย่าหวังแม้แต่จะได้เข้าใกล้อาอีก!” เสียงเด็ดขาดของภูผาดังขึ้นอย่างแข็งกร้าวประกาศชัดเจนต่อความสัมพันธ์ของเขาและเธอ แม้จะดูใจร้ายไปแต่ก็ต้องทำให้ชัดเจนและทำให้เธอรู้ตัวจนไม่ถลำลึกไปมากกว่านี้

“ถ้าจะไม่รักหนูแล้วเอาหนูมาเลี้ยงทำไม ถ้าจะไม่รักหนูแล้วทำดีกับหนูทำไม!” เสียงเจ็บปวดดังขึ้นถามทั้งน้ำตาอย่างรับไม่ได้กับคำขู่ของเขา

“ชัญโตพอจะแยกความรักออกแล้วนะ ฉะนั้นเข้าใจซะว่าอารักหนูแบบไหน แล้วหนูควรจะรักอาแบบไหน!” เสียงแข็งของภูผาดังขึ้นย้อนกลับไปกับความดื้อรั้นของเธอ

เขาไม่ได้รักเธอแบบที่เธอรักเขา และเขาก็รักเธอแบบนั้นไม่ได้ ทั้งที่เข้าใจทุกอย่างดีแต่กลับไม่ยอมเข้าใจเพียงเพื่อความต้องการของตัวเอง

“อาผาใจร้ายกับหนูมากเลยนะ ทั้งที่เราอยู่ด้วยกันมานานขนาดนี้ แต่อากลับรักและมอบความรักนั้นให้คนอื่นได้...”

“ทั้งที่รู้ว่าหนูรู้สึกยังไงกับอาแต่อากลับไม่เคยคิดจะให้มันกับหนูเลยสักครั้ง อีกทั้งยังเอาแต่ห้ามหนูมาตลอด อาใจร้ายกับหนูมากจริงๆ” เสียงตัดพ้อของชัญญาดังขึ้นตำหนิเขาอย่างไม่ได้รับความเป็นธรรม มองเขาด้วยน้ำตาที่หยดลงมาอย่างไม่หยุด

“ถ้ายังคิดจะทำแบบนี้อีก นอกจากชัญจะไม่ได้รับความรักจากอา ชัญจะได้รับความเกลียดจากอาแน่” ภูผาไม่ใจอ่อนให้กับน้ำตาของเธอ ไม่ใจอ่อนให้กับความเจ็บปวดของเธอและขู่เธอออกไปอย่างเด็ดขาดเพื่อให้เธอได้รับรู้ว่าระหว่างเขากับเธอจะไม่มีทางเป็นอะไรไปได้มากกว่าอากับหลาน

“.....” ชัญญามองหน้าเขาทั้งน้ำตา มองด้วยความเจ็บปวดและตัดพ้ออย่างที่สุด แต่สุดท้ายเธอก็เลือกจะลุกจากโซฟาเดินไปหยิบผ้าขนหนูที่พื้นมาพันร่างกายไว้และเดินออกไป

แต่เธอไม่ได้เดินกลับห้องนอนไปอย่างที่ควร เธอกำลังพาตัวเองไปยังประตูหน้าห้องเพื่อออกไปข้างนอก ออกไปในสภาพที่มันจะเป็นอันตรายต่อเธอได้อย่างแน่นอน

“ชัญ!” ภูผารีบก้าวไปกระชากแขนเรียวไว้ทันทีที่เห็นการกระทำของเธอ

“อย่ามายุ่งกับหนู! ในเมื่ออาผาเอาแต่ไล่หนู ในเมื่ออาผาไม่ต้องการหนู ก็อย่ามายุ่งกับหนู!” แขนเรียวพยายามสะบัดแขนตัวเองออกมาอย่างดื้อรั้นแล้วย้อนกลับไปอย่างไม่ยอม

แต่เธอรู้ว่าเขาไม่มีทางปล่อยเธอไปในสภาพแบบนี้แน่ เพราะรู้ว่าสภาพแบบนี้เขาไม่ยอมให้เธอออกไปไงเธอถึงได้ทำ หากเธอเข้าไปแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนยังไงเขาก็ไม่มีทางรั้งเธอไว้แน่

“ในเมื่ออาผาเอาแต่ห้ามไม่ให้หนูรักอาผา ในเมื่ออาผาเอาแต่สั่งให้หนูออกห่างจากความรู้สึกที่มีต่ออาผา งั้นหนูก็จะทำ...”

“หนูจะมีคนรักเป็นของหนู หนูจะย้ายออกไปอยู่กับคนรักของเธอ หนูจะทำทุกอย่างเพื่อลืมอาผาและเลิกรักอาผาให้ได้! ทำให้เหมือนกับที่อาผาทำกับหนูตอนคบกับผู้หญิงคนนั้น!!!” ร่างบางทั้งตะคอกทั้งดีดดิ้นให้หลุดจากพันธนาการของเขาอย่างดื้อรั้น

“ชัญญา!!!” เสียงเข้มตะคอกขึ้นเรียกเธออย่างดุดันพร้อมกับฝ่ามือใหญ่ที่บีบต้นแขนเล็กไว้แน่นทั้งสองข้างให้เธอหยุดต่อต้านและดื้อด้านใส่เขาสักที

“อาผาคิดว่าหนูไม่กล้าเหรอ อาผาคิดว่าหนูทำแบบนั้นไม่ได้เหรอ ที่ผ่านมามีเพื่อนมีรุ่นพี่ตั้งหลายคนที่ชอบหนู เข้ามาจีบหนู ขอหนูเป็นแฟน แต่หนูปฏิเสธทุกคนเพราะหนูรักอาผา เพราะหนูอยากเป็นของอาผาคนเดียว...”

“แต่ในเมื่ออาผาไม่เคยสนใจหนู เอาแต่ผลักไสหนู หนูก็จะทำตามที่อาผาบอกเพื่อไม่ให้อาผาเกลียดหนู แล้วอาผาเชื่อไหมว่าแค่หนูโทรหาใครสักคนในตอนนี้ให้เขามาหาหนู หรือแค่ให้เขามารับหนูไปโรงแรม พวกเขาก็จะทำอย่างง่ายดายเลย!”

“เงียบนะชัญญา!” เสียงเข้มตะคอกขึ้นสั่งห้ามคำพูดของเธอที่ยิ่งพูดก็ยิ่งทำให้เขาโมโห ยิ่งพูดก็ยิ่งทำให้เขาอยากตีเธอแรงๆ อย่างไม่เคยทำมาก่อน

กล้าพูดได้ยังไงว่าจะไปนอนกับผู้ชายอื่น กล้าพูดได้ยังไงว่าจะทำตัวแบบนั้นต่อหน้าเขา กล้าได้ยังไงกัน เขาเป็นผู้ปกครองของเธอ เป็นเหมือนอาของเธอ เป็นเหมือนพ่อของเธอ เธอที่เขาเลี้ยงมากับมือแล้วมาพูดแบบนี้จะทำตัวแบบนี้ เหมือนกำลังยั่วโมโหเขาอย่างมากเลย

“อาผาเลือกมาสิ ว่าจะให้หนูออกไปเอากับผู้ชายอื่นข้างนอก หรือจะให้หนูโทรเรียกเขามาเอาที่นี่!...อึก!”