ตอนที่ 6 นึกถึงเมียน้อง NC เบา ๆ

เมื่อสุขสมหญิงสาวชำระร่างกายเรียบร้อยก็ออกมาจากห้องน้ำด้านโตนนท์หลับไปแล้ว จึงเดินไปปิดผ้าม่านที่ริมระเบียง สายตาหวานมองเห็นรถสปอร์ตแล่นเข้ามายังคฤหาสน์ เธอมองดูด้วยความสงสัยเพราะรถไม่ใช่ของที่บ้านนี้ใครมาทำอะไรตอนดึก เมื่อเพ่งมองจึงเห็นว่าเตชินก้าวลงมาจากรถโดยมีหญิงสาวเซ็กซี่นุ่งสั้นวิ่งลงมาจากรถเข้ามาประคองเขาที่มีอาการคล้ายคนเมา พอรู้ว่าเป็นเตชินเธอก็รีบปิดผ้าม่านและยืนนิ่งอยู่ด้านหลังม่านตัดใจจะเข้านอนแต่ก็ยังกระสับกระส่ายคิดถึงเตชิน เลยลุกไปเปิดประตูแง้มดูที่ห้องเตชิน ก็เห็นเขากับสาวสวยหุ่นแซ่บกอดรัดฟัดเหวี่ยงจูบปากกันดูดดื่มอยู่ที่หน้าของเขา ปรายฟ้ามองภาพนั้นอึ้งๆ แล้วก็สะดุ้งตกใจรีบปิดประตู เมื่อเห็นว่าสายตาของชายหนุ่มที่จูบดูดดื่มกับหญิงสาวนั้นจ้องมองมาที่เธอ ด้านหลังประตูที่ปิดสนิทหญิงสาวหัวใจเต้นแรง ตื่นเต้นและกระสันทั้งๆที่พึ่งเสร็จกิจกามแต่ภาพที่เห็นทำให้เธอเกิดอารมณ์ขึ้นมาอีกอย่างห้ามไม่ได้ ด้านนอกเตชินยิ้มพอใจที่เห็นเธอตกใจเขาเห็นเธอตั้งแต่ตอนแง้มประตูแล้วจึงกอดจูบกับคู่ขาอยากให้เธอเห็นป่านนี้คงไปจัดการช่วยตัวเองเพราะน้องชายของเขาไม่มีน้ำยา

ภายในห้องของเตชิน เสียงเสพสมดังกระเส่าไปทั่วห้องกิจกรรมรักเป็นไปด้วยความเร่าร้อน ชายหนุ่มสาดใส่ท่อนเอ็นไม่ยั้งจินตนาการไปว่าได้ร่วมรักกับน้องสะใภ้เขาหลับตาลงใบหน้าหวานลอยวนเวียนอยู่ในมโนภาพคิดถึงเมื่ออดีตที่ได้ร่วมรักกันที่ริมคลองอากาศร่มรื่นเสียงหรีดเรไรดังคลอกับเสียงครางหวานของร่างบางผิวพรรณขาวผ่องเปล่งประกายอยู่ท่ามกลางฟ้ามืดสลัวและแสงไฟจากตะเกียง การเสพสมด้วยความรักแรกแย้มของทั้งคู่ช่างสุขสมหอมหวานละมุนอยู่ในใจเขาซึ่งเขาไม่ได้สัมผัสรสรักนี้จากใครอีกเลยนอกจากปรายฟ้า

“อูย มีความสุขไหมคนดีของพี่ ซี้ด”ชายหนุ่มครางเสียงกระเส่า เร่งจังหวะรักหนักหน่วงขึ้นเขาพูดเพราะจินตนาการว่าตัวเองกำลังร่วมรักกับปรายฟ้า

“ซี้ด สุขมากที่รัก กระแทกมาอีกขอแรงอีก อู้ย มันเหลือเกิน”ร่างบางใต้ร่างเสียวซ่านพยายามจะพูดกับเขาด้วยเสียงขาดๆ หายๆ ชายหนุ่มดันดุ้นเอ็นเข้าออกอย่างหนักหน่วงเร็วแรงให้สมใจร่างบางที่ตัวโยนรับแรงกระเด้าของเขาเพียงไม่นานทั้งสองก็สำเร็จความใคร่ เตชินลุกขึ้นเข้าห้องน้ำทันทีร่างแกร่งยืนให้สายน้ำจากฝักบัวไหลผ่านเรือนกายกำยำหลับตาพริ้มยังคิดถึงใบหน้าหวานที่เห็นก่อนจะเข้ามาในห้อง เขาไม่เคยลืมรักแรกได้ไม่ว่าจะนานเท่าไหร่เธอก็คือคนที่หัวใจเขาต้องการซึ่งตอนนี้มันมีกำแพงกั้นขวางไว้ไม่ให้ปีนข้ามไปหาเธอได้ ชายหนุ่มทุกข์ใจที่ไม่อาจสัมผัสเธอได้เหมือนอย่างเคย เธอเป็นของคนอื่นไม่ใช่ของเขาอีกแล้ว สายตาคมดูเศร้าและปวดร้าวเขาต้องทำยังไงถึงจะลืมเธอไปจากใจเสียที

“เมื่อคืนแกพาผู้หญิงมานอนที่นี่เหรอ”เปรมจิตเสียงดังลั่นบ้าน เมื่อเห็นหน้าเตชินเดินมา เปรมจิตจ้องมองตาเขม็งไม่ชอบให้ลูกชายพาผู้หญิงที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าเข้ามานอนในบ้าน

“ใช่”เขาตอบเบื่อๆ

“แกจะพาผู้หญิงมานอนที่บ้านไม่ได้นะ”เปรมจิตตะโกนใส่ไม่พอใจที่ลูกชายทำเฉย

“ตอนอยู่คอนโดผมก็ทำแบบนี้ประจำ มันเป็นความสุขของผู้ชายแม่จะห้ามทำไม”

“ถ้าแกมาอยู่บ้านแล้วจะทำเรื่องแบบนี้ แกกลับไปอยู่ที่คอนโดแบบเดิมจะดีกว่า”

“อย่าทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่สิแม่ ก็แค่พาผู้หญิงมานอนบ้าน”ชายหนุ่มทำหน้าเบื่อหน่ายไม่อยากฟัง

“แต่ที่นี่ไม่ใช่โรงแรม ฉันไม่ชอบให้แกพาใครมาทำเรื่องอย่างว่าในบ้านของฉัน”เปรมจิตโมโหตัวสั่น

“สวัสดีค่ะคุณหญิงป้า”หญิงสาวเซ็กซี่สุดแซบเดินลงมาจากด้านบนใส่เพียงเสื้อคลุมอาบน้ำ

“เอมมี่ หนู...”

“ต้องขอโทษด้วยนะคะที่มาไม่ได้บอก พอดีมันดึกก็เลยไม่อยากรบกวน”เอมมี่ยกมือไหว้เปรมจิตทำเสียงออดอ้อน

“ไม่เป็นไร ถ้าเป็นหนูเอมมี่ป้ายินดีจะมาเมื่อไหร่ก็ได้นะ”เปรมจิตเปลี่ยนอาการทันทีที่เห็นเอมมี่ เอมพิกาลูกสาวนักธุรกิจน้ำมันที่ร่ำรวยและใหญ่โตคับฟ้า

“ขอบคุณค่ะ”

“ไปๆ ทานอาหารเช้ากันเถอะจ้ะ”เปรมจิตชวนเอมมี่ไปทานอาหารผิดกับเมื่อครู่ที่ยืนตวาดลูกชาย เตชินยิ้มมุมปากส่ายหน้าไปมากับท่าทีของแม่ แม้ว่าผู้หญิงตรงหน้าจะทำตัวเลวแค่ไหนแต่ถ้ารวยแม่ของเขาก็รับได้หมด

“หนูเอมมี่ นี่โตนนท์ลูกชายคนเล็กของป้า ส่วนนี่ปรายฟ้าภรรยาของเขา”เปรมจิตแนะนำให้รู้จักสมาชิกในครอบครัวที่นั่งรอเพื่อทานอาหาร

“ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะคะ”เอมมี่ยิ้มสดใสอย่างเป็นมิตร แต่โตนนท์ทำหน้าเซ็งเขาไม่ชอบให้คนอื่นมาเห็นเขาในสภาพป่วยไม่ชอบให้มีคนอื่นมาอยู่ในบ้าน

“นายพาคนอื่นมาบ้านทำไม นายก็รู้ว่าฉันไม่ชอบ”โตนนท์โพล่งเสียงแข็งขึ้นมาหันไปมองเตชินตาขวางไม่พอใจ

“แต่ฉันชอบ บ้านนี่ไม่ใช่ของนายคนเดียวซะหน่อย”เตชินตอบยียวน หน้าตากวนประสาท

“บ้านออกจะหรูทำไมไม่ชอบให้ใครมาบ้านล่ะคะ”เอมมี่ถามด้วยความสงสัย

“นนท์ไม่แข็งแรงเลยไม่อยากให้ใครมาเห็นเขา”

“อุ้ย ไม่ค่อยแข็งแรงจริงเหรอคะมีภรรยาสวยขนาดนี้น่าจะมีอะไรดีอยู่บ้างแหละ”เอมมี่เล่นหน้าเล่นตาอมยิ้มเล็กน้อย

“รวยไงครับ”เตชินตอบอย่างรวดเร็ว แล้วมองปรายฟ้าเย้ยๆ

“อย่าพูดดูถูกปรายนะ”โตนนท์โกรธจัดที่พี่พูดถึงภรรยาไม่ดี

“มันเรื่องจริงถ้านายไม่มีเงินคิดว่าผู้หญิงคนนี้จะแต่งงานกับนายหรือไง”

“เต”โตนนท์โกรธจัด หายใจหอบแรงจนตัวงอ ทุกคนตกใจรีบเข้ามาดู

“ค่อยๆหายใจนะคะ สูดลมหายใจเข้าลึกๆค่อยๆ ใจเย็นๆนะคะ”ปรายฟ้าพยายามบอกให้เขาใจเย็น พรางหันไปสั่งให้คนรับใช้ตามแพรพรรณมาดูแลอาการ โตนนท์พยายามหายใจลึกๆหน้าซีดเซียว เตชินมองน้องทั้งตกใจสงสารและเป็นห่วงแต่ก็ไม่กล้าเข้าใกล้กลัวจะทำให้น้องไม่พอใจอีก แพรพรรณวิ่งเข้ามาดูอาการปฐมพยาบาลสักพักอาการของโตนนท์ก็ค่อยๆดีขึ้น

“ผมขอตัว”เมื่อเห็นว่าน้องชายปลอดภัย เตชินก็ออกไปทันทีเขารู้สึกผิดที่ทำให้น้องเป็นแบบนี้ เอมมี่วิ่งตามไปอย่างงงๆ

“ทำไมอาการกำเริบคะ ตอนแรกยังดีๆอยู่เลย”แพรพรรณเอ่ยถามทุกคน

“เขาเถียงกับพี่ กลับมาแค่สองวันก็ทำให้น้องอาการกำเริบ น่าจะไปอยู่ไกลๆไม่น่ากลับมาเลยจริงๆ”เปรมจิตเสียงสั่นด้วยความเป็นห่วงโตนนท์และโมโหเตชิน ด้านปรายฟ้าได้ยินที่เปรมจิตพูดก็สะเทือนใจบ่อยครั้งเมื่อสมัยเด็กที่เธอไปเที่ยวเล่นกับเตชินเขาจะร่าเริงแต่เหมือนซ่อนความทุกข์เอาไว้พอสนิทกันเขาจึงเล่าเรื่องของครอบครัวให้ฟังและน้อยใจที่แม่รักดูแลแต่น้องไม่แคร์ความรู้สึกของเขาบ้าง เธอพึ่งจะเข้าใจก็ตอนนี้เอง

“พาพี่นนท์ไปพักเถอะค่ะ”ปรายฟ้าเห็นหน้าโตนนท์ยังซีดอยู่จึงช่วยกันกับแพรพรรณเข็นรถออกไป หญิงสาวหันไปมองดูเปรมจิตที่ยืนหน้าเครียดอยู่คงจะโกรธที่เตชินทำให้น้องอาการกำเริบ

“เมื่อคืนแกพาผู้หญิงมานอนที่นี่เหรอ”เปรมจิตเสียงดังลั่นบ้าน เมื่อเห็นหน้าเตชินเดินมา เปรมจิตจ้องมองตาเขม็งไม่ชอบให้ลูกชายพาผู้หญิงที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าเข้ามานอนในบ้าน

“ใช่”เขาตอบเบื่อๆ

“แกจะพาผู้หญิงมานอนที่บ้านไม่ได้นะ”เปรมจิตตะโกนใส่ไม่พอใจที่ลูกชายทำเฉย

“ตอนอยู่คอนโดผมก็ทำแบบนี้ประจำ มันเป็นความสุขของผู้ชายแม่จะห้ามทำไม”

“ถ้าแกมาอยู่บ้านแล้วจะทำเรื่องแบบนี้ แกกลับไปอยู่ที่คอนโดแบบเดิมจะดีกว่า”

“อย่าทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่สิแม่ ก็แค่พาผู้หญิงมานอนบ้าน”ชายหนุ่มทำหน้าเบื่อหน่ายไม่อยากฟัง

“แต่ที่นี่ไม่ใช่โรงแรม ฉันไม่ชอบให้แกพาใครมาทำเรื่องอย่างว่าในบ้านของฉัน”เปรมจิตโมโหตัวสั่น

“สวัสดีค่ะคุณหญิงป้า”หญิงสาวเซ็กซี่สุดแซบเดินลงมาจากด้านบนใส่เพียงเสื้อคลุมอาบน้ำ

“เอมมี่ หนู...”

“ต้องขอโทษด้วยนะคะที่มาไม่ได้บอก พอดีมันดึกก็เลยไม่อยากรบกวน”เอมมี่ยกมือไหว้เปรมจิตทำเสียงออดอ้อน

“ไม่เป็นไร ถ้าเป็นหนูเอมมี่ป้ายินดีจะมาเมื่อไหร่ก็ได้นะ”เปรมจิตเปลี่ยนอาการทันทีที่เห็นเอมมี่ เอมพิกาลูกสาวนักธุรกิจน้ำมันที่ร่ำรวยและใหญ่โตคับฟ้า

“ขอบคุณค่ะ”

“ไปๆ ทานอาหารเช้ากันเถอะจ้ะ”เปรมจิตชวนเอมมี่ไปทานอาหารผิดกับเมื่อครู่ที่ยืนตวาดลูกชาย เตชินยิ้มมุมปากส่ายหน้าไปมากับท่าทีของแม่ แม้ว่าผู้หญิงตรงหน้าจะทำตัวเลวแค่ไหนแต่ถ้ารวยแม่ของเขาก็รับได้หมด

“หนูเอมมี่ นี่โตนนท์ลูกชายคนเล็กของป้า ส่วนนี่ปรายฟ้าภรรยาของเขา”เปรมจิตแนะนำให้รู้จักสมาชิกในครอบครัวที่นั่งรอเพื่อทานอาหาร

“ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะคะ”เอมมี่ยิ้มสดใสอย่างเป็นมิตร แต่โตนนท์ทำหน้าเซ็งเขาไม่ชอบให้คนอื่นมาเห็นเขาในสภาพป่วยไม่ชอบให้มีคนอื่นมาอยู่ในบ้าน

“นายพาคนอื่นมาบ้านทำไม นายก็รู้ว่าฉันไม่ชอบ”โตนนท์โพล่งเสียงแข็งขึ้นมาหันไปมองเตชินตาขวางไม่พอใจ

“แต่ฉันชอบ บ้านนี่ไม่ใช่ของนายคนเดียวซะหน่อย”เตชินตอบยียวน หน้าตากวนประสาท

“บ้านออกจะหรูทำไมไม่ชอบให้ใครมาบ้านล่ะคะ”เอมมี่ถามด้วยความสงสัย

“นนท์ไม่แข็งแรงเลยไม่อยากให้ใครมาเห็นเขา”

“อุ้ย ไม่ค่อยแข็งแรงจริงเหรอคะมีภรรยาสวยขนาดนี้น่าจะมีอะไรดีอยู่บ้างแหละ”เอมมี่เล่นหน้าเล่นตาอมยิ้มเล็กน้อย

“รวยไงครับ”เตชินตอบอย่างรวดเร็ว แล้วมองปรายฟ้าเย้ยๆ

“อย่าพูดดูถูกปรายนะ”โตนนท์โกรธจัดที่พี่พูดถึงภรรยาไม่ดี

“มันเรื่องจริงถ้านายไม่มีเงินคิดว่าผู้หญิงคนนี้จะแต่งงานกับนายหรือไง”

“เต”โตนนท์โกรธจัด หายใจหอบแรงจนตัวงอ ทุกคนตกใจรีบเข้ามาดู

“ค่อยๆหายใจนะคะ สูดลมหายใจเข้าลึกๆค่อยๆ ใจเย็นๆนะคะ”ปรายฟ้าพยายามบอกให้เขาใจเย็น พรางหันไปสั่งให้คนรับใช้ตามแพรพรรณมาดูแลอาการ โตนนท์พยายามหายใจลึกๆหน้าซีดเซียว เตชินมองน้องทั้งตกใจสงสารและเป็นห่วงแต่ก็ไม่กล้าเข้าใกล้กลัวจะทำให้น้องไม่พอใจอีก แพรพรรณวิ่งเข้ามาดูอาการปฐมพยาบาลสักพักอาการของโตนนท์ก็ค่อยๆดีขึ้น

“ผมขอตัว”เมื่อเห็นว่าน้องชายปลอดภัย เตชินก็ออกไปทันทีเขารู้สึกผิดที่ทำให้น้องเป็นแบบนี้ เอมมี่วิ่งตามไปอย่างงงๆ

“ทำไมอาการกำเริบคะ ตอนแรกยังดีๆอยู่เลย”แพรพรรณเอ่ยถามทุกคน

“เขาเถียงกับพี่ กลับมาแค่สองวันก็ทำให้น้องอาการกำเริบ น่าจะไปอยู่ไกลๆไม่น่ากลับมาเลยจริงๆ”เปรมจิตเสียงสั่นด้วยความเป็นห่วงโตนนท์และโมโหเตชิน ด้านปรายฟ้าได้ยินที่เปรมจิตพูดก็สะเทือนใจบ่อยครั้งเมื่อสมัยเด็กที่เธอไปเที่ยวเล่นกับเตชินเขาจะร่าเริงแต่เหมือนซ่อนความทุกข์เอาไว้พอสนิทกันเขาจึงเล่าเรื่องของครอบครัวให้ฟังและน้อยใจที่แม่รักดูแลแต่น้องไม่แคร์ความรู้สึกของเขาบ้าง เธอพึ่งจะเข้าใจก็ตอนนี้เอง

“พาพี่นนท์ไปพักเถอะค่ะ”ปรายฟ้าเห็นหน้าโตนนท์ยังซีดอยู่จึงช่วยกันกับแพรพรรณเข็นรถออกไป หญิงสาวหันไปมองดูเปรมจิตที่ยืนหน้าเครียดอยู่คงจะโกรธที่เตชินทำให้น้องอาการกำเริบ