ตอนที่ 4 พี่ชายที่แสนดี

จนเมื่อเข้าสู่ปีที่ห้า

ปรายฟ้าเข้าสู่วัยสาวใบหน้าสวยหวาน ผิวพรรณผุดผ่องสดใสในวัยแรกแย้มเป็นที่หมายปองของหนุ่มๆที่โรงเรียนหรือแม้แต่แถวบ้านก็เทียวมาตามจีบกันให้ทั่ว แต่ก็โดนตาเปี๊ยกที่ขึ้นชื่อว่าหวงลูกสาวไล่ตะเพิดกลับไปทุกราย ยกเว้นเพียงเตชินที่ตาเปี๊ยกเกรงใจและให้เข้านอกออกในบ้านได้

ในวันหยุดยาวสุดสัปดาห์ ณ ริมคลองที่ประจำของทั้งสองจะมานั่งดูหิ่งห้อยกัน สายน้ำยามค่ำคืนที่สงบเงียบ

“ได้ยินว่ามีหนุ่มๆมาจีบเยอะเหรอ”เตชินเอ่ยถามปรายฟ้าตามที่ได้ยินคำบอกเล่ามาจากป้าอุ่น

“ใช่จ้ะ”ปรายฟ้ายิ้มอ่อนๆ

“แล้วเลือกได้หรือยังว่าจะคบกับใคร”ชายหนุ่มมองดูหิ่งห้อยไม่หันมองหน้าหญิงสาวด้วยกลัวว่าจะแสดงอาการอะไรออกไปหากรู้ว่าเธอมีคนรู้ใจแล้ว

“ไม่เลือกใครทั้งนั้นแหละจ้ะ”

“ง้อ เล่นตัวซะด้วย”เขาหัวเราะพูดแหย่หญิงสาว

“แล้วพี่เตล่ะ สาวๆที่มหาลัยสวยๆทั้งนั้น คบใครบ้างหรือยัง”เธอถามเขากลับบ้าง ด้วยความอยากรู้ว่าคนหล่อ รวย อย่างเขาที่มีสาวๆมารุมล้อมมากมาย หลังจากที่ไม่ได้เจอกันเกือบปี ตอนนี้เขามีคนรักแล้วหรือยัง

“ก็มีมาให้เลือกเยอะนะแต่ไม่อยากคบใคร”ชายหนุ่มเหล่ตามองหญิงสาวที่ทำหน้าลุ้นรอฟัง

“ง้อ หล่อเลือกได้”หญิงสาวแหย่กลับหัวเราะเขา

“พี่มีคนในใจแล้วต่างหาก”

“ใครเหรอจ๊ะ แล้วทำไมไม่คบเขาล่ะ”เธอชะงักไปนึกเสียใจที่เขามีคนอื่นในใจแต่ก็แกล้งทำเป็นเหมือนไม่เป็นอะไร

“เขายังไม่รู้ตัว”สายตาคมจ้องมองที่ใบหน้าหวาน หญิงสาวเขินสายตาของเขาทั้งๆที่เขาไม่ได้ชอบตัวเอง

“พี่ก็น่าจะบอกเขานะ หรือว่าเขามีแฟนแล้ว”

“เขาบอกว่ายังไม่มีแฟนนะ ปรายคิดว่าพี่จะบอกเขาดีไหม”

“บอกสิจ๊ะ พี่จะได้มีความสุขไง”

“บอกก็ได้ พี่ชอบปรายเรามาคบกันเถอะ”ใบหน้าคมเคลื่อนเข้ามาใกล้จนปลายจมูกทั้งสองชนกันสายตาผสานมองกันหวานซึ้ง หญิงสาวอึ้งทำตัวไม่ถูกไม่รู้จะพูดอะไรต่อได้แต่นั่งนิ่งมองสายตาหวานของเขา

“...”

“ทำไมไม่ตอบ หรือว่าปรายไม่ชอบพี่”

“ปรายไม่เคยชอบคนอื่น เพราะปรายชอบพี่เตคนเดียวจ้ะ”หญิงสาวหลบสายตาเขินอาย เบี่ยงหน้าหนีแต่ก็โดนมือหนาเชยคางให้หันกลับมามองที่เขา

“ถ้าอย่างนั้นเราสองคน คบกันแล้วนะ”เตชินโผเข้ากอดหญิงสาว ทั้งสองยิ้มกันอย่างเป็นสุขใจ นั่งกอดกันภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน บรรยากาศที่ร่มรื่นก็เป็นใจให้ชายหนุ่มหญิงสาวที่เนื้อตัวแนบชิดใกล้กันจนความหวั่นไหวเผลอเรอทำในสิ่งที่ไม่ควร ปรายฟ้าตกเป็นของเตชินตั้งแต่คืนแรกที่ตกลงคบกันเธอยอมพลีกายให้เขาเพราะรักผู้ชายคนนี้อย่างสุดหัวใจ รักมาตลอดตั้งแต่เจอกันเมื่อห้าปีที่แล้ว เธอทำตัวเป็นผู้หญิงใจง่ายเพียงเพราะคำว่ารักของเด็กวัยรุ่นที่ยังไม่รู้ว่าบนโลกนี้ไม่ได้มีแค่ความรักของคนสองคนแต่มีครอบครัวและสังคมเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย

หลังจากสารภาพรักกันและตกเป็นของชายหนุ่มแล้วทั้งคู่ก็กระเซ้าเย้าแหย่กันแบบคู่รักอย่างเปิดเผย โตนนท์เห็นทั้งคู่รักกันก็เกิดความอิจฉาเพราะตัวเขาไม่สามารถมีคนรักได้และเขาก็แอบชอบปรายฟ้ามานานแล้ว ไม่นานเรื่องก็ถึงหูเปรมจิต เมื่อรู้เรื่องเธอรีบมาที่บ้านสวนทันที

“แกจะคบกับปรายไม่ได้”เปรมจิตเสียงดังห้ามเตชินอย่างเด็ดขาด

“ผมรักปราย”เตชินหัวเสียที่โดนสั่งห้าม

“เขายังเด็ก แล้วก็ไม่มีอะไรคู่ควรกับลูกนักธุรกิจอย่างแกด้วย”

“เดี๋ยวปรายก็โต อีกหน่อยเรียนจบทำงานดีๆก็คู่ควรกับผมเอง”เตชินรั้นตั้งหน้าเถียงไม่ยอม เขาไม่เข้าใจว่าการที่รักผู้หญิงคนหนึ่งทำไมต้องมาห้าม

“แต่กำพืดของคนมันเปลี่ยนไม่ได้ แม่ไม่อยากมีลูกสะใภ้เป็นแค่ผู้หญิงชาวสวนคนในสังคมเขาจะเอาไปเม้าท์กันสนุกปาก”เปรมจิตเสียงแข็งสายตาเหยียดเมื่อคิดว่าตัวเองจะมีลูกสะใภ้เป็นแค่ชาวสวน

“ทำไมเราต้องสนใจคนอื่นด้วย”

“เพราะเราทำธุรกิจต้องมีคอนเนคชั่นถ้าแกได้เมียอยู่ในสังคมชั้นสูงเขาจะช่วยให้ธุรกิจของเราดีขึ้น ไม่ใช่ชาวสวนชาวไร่ที่ไม่มีประโยชน์อะไรกับเรา”เปรมจิตเชิดหน้าพูด ไม่มีทีท่าว่าจะยอมเช่นกัน

“นี่มันคนรักไม่ใช่ธุรกิจนะแม่ ยังไงผมก็จะคบกับปรายแม่ก็ห้ามผมไม่ได้”ชายหนุ่มตะโกนเสียงดังแววตาขึงขังแล้วเดินออกไปจากบ้านทันที

“กลับมาเดี๋ยวนี้นะเต แม่บอกให้กลับมา”เปรมจิตแผดเสียงเรียกลูกชายที่วิ่งหนีเข้าสวนไป สีหน้าเครียดรีบโทรบอกให้สามีส่งคนมาตามหาลูกชาย ไม่นานบอดี้การ์ดก็เจอตัวเตชินแล้วพากลับกรุงเทพฯ ในคืนนั้นเตชินนัดเจอกับปรายฟ้าไว้เธอมานั่งรอที่ริมคลองแต่เขาก็ไม่มา

ณ คฤหาสน์ไพศาล

“แกต้องไปเรียนต่อปริญญาโทที่อเมริกา”เดชาสั่งเสียงแข็ง

“เรียนที่ไทยก็ได้ ทำไมต้องให้ผมไปอยู่ไกลๆพ่อแม่ตั้งใจจะแยกผมกับปรายใช่ไหม”

“ใช่ ถ้าแกไม่ไปแกก็จะไม่ได้อะไรเลย ไม่ว่าจะเป็นทรัพย์สินหรือเด็กคนนั้นเพราะฉันจะทำให้เด็กนั้นหายไปจากชีวิตของแกด้วย”เดชาขู่เพื่อให้ลูกชายไปเรียนต่อ เขาไม่คิดที่จะทำร้ายปรายฟ้าอยู่แล้วแต่ถ้าไม่พูดแบบนี้ลูกก็ไม่ยอมไปเพื่ออนาคตของลูกและครอบครัวธุรกิจจำเป็นต้องใช้เงินต่อเงินหากได้ชาวสวนมาก็ไม่ได้มีผลประโยชน์อะไรกับธุรกิจของครอบครัว

“พ่อ”ชายหนุ่มเสียงสั่นเครือ ไม่อยากจะเชื่อว่าพ่อจะทำร้ายคนที่เขารัก

“ทางเลือกของแกคือต้องไปเรียนที่อเมริกา ถ้าแกรักเด็กคนนั้นจริงแกคงไม่อยากเห็นมันตายไปต่อหน้าต่อแกหรอกนะ”

“ทำไมต้องทำขนาดนี้”

“ธุรกิจของฉันเติบโตมาได้จนทุกวันนี้ฉันต้องทำมาทุกรูปแบบไม่ว่าจะดีหรือร้าย และถ้าแกจะยังหลงผิดรักคนที่ไม่มีประโยชน์ ฉันก็จำเป็นต้องทำเพื่อให้แกหยุดงมงายกับความรักที่มันไม่มีอยู่จริง เงินต่างหากที่มันเป็นของจริง”เดชาเน้นเสียงเข้มใบหน้าขึงขังตึงเครียด

“แสดงว่าพ่อกับแม่แต่งงานกันเพราะเงิน ไม่ใช่เพราะความรักใช่ไหม”ชายหนุ่มจ้องพ่อตาเขม็งยอกย้อนเพื่อประชด

“......”เดชานิ่งเงียบมองไปทางอื่นไม่มีคำตอบแล้วเดินออกไปจากห้อง เตชินมองพ่ออย่างปวดร้าวเขาโชคดีที่เกิดมารวยแต่โชคร้ายที่เขาไม่สามารถมีชีวิตอย่างที่เขาต้องการได้ เขาไม่มีสิทธิ์เลือกแม้แต่คนที่เขารักก็เอาเธอมาไว้ข้างกายไม่ได้

หลังจากวันนั้น เตชินตัดสินใจไปเรียนต่อโดยที่ไม่บอกปรายฟ้าไม่มีแม้คำล่ำลาใดๆเขาไม่อยากเจอเธออีกกลัวว่าจะตัดใจจากไปไม่ได้ เขาต้องทำเพื่อปกป้องให้เธอปลอดภัย ด้านเด็กสาวตั้งตารอที่จะได้เจอเขาเหมือนทุกๆครั้ง เธอยังเฝ้ารอแต่เขาก็ไม่มารู้จากป้าอุ่นว่าเตชินต้องไปเรียนต่อเมืองนอก เด็กสาวก็ยังหวังว่าเขาจะกลับมาหาเธอบ้างแต่ก็ไม่มีวี่แววของเขาอีกเลย

ผ่านไปเกือบสี่ปีที่เด็กสาวต้องพบกับปัญหาเรื่องราวมากมายในชีวิตทั้งพ่อจากไป ความยากจน ทำงานหนักสารพัด ถูกแม่เลี้ยงหลอกไปขายตัวให้เสี่ยโชคดีที่หนีมาได้เธอหนีมาให้ป้าอุ่นช่วย เมื่อโตนนท์ที่มาพักฟื้นรู้เรื่องจึงยื่นมือเข้ามาช่วยปกป้องทำให้ชีวิตของเธอดีขึ้นจากที่ต้องทนทุกข์มาตั้งแต่เด็กเขามีบุญคุณกับเธอมาก และเมื่อรู้ว่าเขากำลังจะจากโลกใบนี้ไปความหวังสุดท้ายของโตนนท์คืออยากแต่งงานกับเธอ เด็กสาวลังเลก่อนที่จะเลือกแต่งงานกับโตนนท์เพื่อตอบแทนบุญคุณที่เขาช่วยเหลือ ทั้งที่ในใจไม่เคยรักโตนนท์เลย เธอยังมั่นคงในความรักที่มีให้เตชินแต่ก็ต้องเลือกทางนี้เพราะชายที่เธอรักหายหน้าไปไม่มาให้เจออีกเลย แม้รู้ว่าการตัดสินใจแต่งงานกับโตนนท์ยังไงก็ต้องได้เจอเตชินเพราะทั้งสองเป็นพี่น้องกัน ถึงจะต้องอึดอัดใจแต่ก็ต้องทำเธอสงสารเตชินแต่ต่อไปนี้สามีของเธอคือโตนนท์เรื่องอดีตก็ต้องปล่อยให้มันผ่านไป

ในความทรงจำของเด็กวัยรุ่นที่ริจะรักอย่างไม่ลืมหูลืมตาใจง่ายปล่อยตัวปล่อยใจไปกับคำว่ารักเพียงแค่ลมปากไม่ได้ออกมาจากใจของผู้ชายที่คิดเพียงแค่อยากลิ้มลองความสาวพอได้อย่างที่ต้องการก็ทิ้งขว้างไม่ย้อนกลับมามอง เมื่อเวลาผ่านไปเธอโตขึ้นพอที่จะเข้าใจถึงความจริงของคน ทุกคนต่างก็มีทางของตัวเอง เตชินก็มีคนรักและครอบครัวที่ดี ส่วนเธอก็มีสามีที่ดีเช่นกัน