ตอนที่ 10 อารมณ์พาไป แซ่บเบา ๆ

“เสี่ยคิดถึงหนูเหลือเกิน คนสวยของเสี่ย”เสี่ยเกษมค่อยๆย่างเข้ามาอย่างใจเย็นยิ้มร้ายตั้งใจจะแกล้งแม่กวางน้อยให้กลัวจนตัวสั่นมันช่างน่าสนุกเร้าใจที่สุด หญิงสาวรีบลุกขึ้นจะปีนหนีทางหน้าต่างแต่ก็ถูกดึงรวบตัวมากอดไว้แน่น

“ปล่อยหนูไปเถอะเสี่ย ขอร้อง ปล่อยหนูเถอะนะ”ร่างบางดิ้นสุดแรง น้ำตาไหลพราก

“จุ๊ ๆ อย่าร้องสิคนสวย เสี่ยกำลังจะทำให้หนูมีความสุขนะ”เสี่ยเกษมยิ้มหื่นซุกไซร้ซอกคอและแผ่นหลังของร่างบางอย่างมันเขี้ยว

“หนูหอมเหลือเกิน เสี่ยทนไม่ไหวแล้วขอเอาให้หายอยากทีเถอะ”เสี่ยเกษมผลักหญิงสาวลงพื้นอีกครั้งแล้วจับร่างบางให้นอนหงายขึ้นคร่อมล็อกตัวหญิงสาวไว้ มือหนากระชากเสื้อผ้าออกจนเผยอกอวบอิ่มเสี่ยจ้องมองแววตาหื่นแลบลิ้นเลยริมฝีปาก ปรายฟ้าหวาดกลัวร้องไห้ตะโกนขอร้องมือบางพยายามปกปิดหน้าอกให้พ้นสายตาคนหื่น

“หนูไหว้ล่ะ อย่าทำหนูเลยนะ อย่าทำหนูเลย”หญิงสาวยกมือไหม้ขอร้องทั้งน้ำตา

“จะเล่นตัวอะไรนักหนา ผัวก็มีแล้วยังทำเป็นไร้เดียงสาอีก โอ๊ยไม่ไหวแล้วหนูเอ๊ย ไอ้ขี้โรคมันไม่ค่อยเอาหรือไงไม่ช้ำเลยสักนิด น่ากินไปทั้งตัว”มือหนาก็จับเรียวแขนบางตรึงไว้กับพื้นใบหน้าหยาบซุกไซร้ซอกคออย่างกระหายท่ามกลางเสียงร้องไห้ดังระงม ดวงตายิ่งเบิกโพลงเมื่อเห็นกายสาวอย่างถนัดตา

“อย่า ปล่อยนะไอ้ชั่วปล่อยกู”ร่างบางดิ้นขัดขืนสุดแรงไม่ยอมจนเสี่ยเกษมหงุดหงิด

“ปากดีนักนะมึง กูจะล่อให้พูดไม่ออกเลยเคยเจอแต่หนอนของผัวขี้โรคเดี๋ยวเจอมังกรของกูไปจะติดใจขอร้องให้กูเอาอีกแทบไม่ทัน ฮึ”เสี่ยเสียงดังใส่สายตาหื่นก้มหน้าซุกไซร้เนินอกอวบอย่างมันเขี้ยว

“โอ๊ย”เสี่ยเกษมร้องเสียงหลงเมื่ออยู่ๆตัวเองก็ลอยก้นกระแทกพื้นเพราะแรงถีบของเตชิน

“มึงเป็นใครกล้าทำกูอย่างนี้”ร่างท้วมโกรธจัดชี้หน้าต่อว่า

“แล้วมึงเป็นใครถึงมาปล้ำเมียน้องกู”เตชินโกรธจัดตะโกนใส่แววตาดุดัน

“ก็มันมายั่วกูเอง กูก็เอาสิ”เสี่ยเกษมยังพูดกวน ทำให้เตชินระงับอารมณ์โกรธไว้ไม่อยู่

“ไอ้ชั่วเอ๊ย”ชายหนุ่มกำหมัดแน่นชกหน้าเสี่ยเกษมไปหลายครั้งอย่างบ้าคลั่งจนเสี่ยเกษมล้มหงายร้องขอความช่วยเหลือ หมัดหนักก็ยังชกใส่หน้าไม่หยุดแววตาดุร้ายอย่างคนขาดสติ

“ว้าย เสี่ย ๆ หยุดนะ”เสียงของสมรกับสายธารดังขึ้นเมื่อเห็นว่าเสี่ยกำลังโดนต่อยจนน่วม สองแม่ลูกพยายามดึงตัวเตชินออกแต่ก็ไม่สำเร็จ

“พี่เต ๆ”เสียงหวานสั่นเครือร้องเรียกชื่อทำให้เขาชะงักไป มือแกร่งผลักเสี่ยออกหันไปมองปรายฟ้าที่นั่งร้องไห้มือบางกุมเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ย เขารีบเดินเข้าไปโอบกอดปลอบใจแววตาดุร้ายเปลี่ยนเป็นเศร้าเมื่อต้องเห็นเธอในสภาพนี้

“แกเป็นใครมาทำร้ายเสี่ยแบบนี้ได้ยังไง ฉันจะแจ้งข้อหาบุกรุก”สมรแว้ดใส่โมโหที่ชายนิรนามมาทำร้ายเสี่ยจนแผนพังหมด

“ไปแจ้งเลย ถ้าไม่กลัวโดนแจ้งกลับว่าล่อลวงคนมาขายประเวณี”ชายหนุ่มพูดกลับใบหน้าคมขึงขังโอบกอดร่างบางไว้แน่น

“ล่อลวงอะไรกัน พวกเราไม่รู้เรื่องเสี่ยขาจัดการมันยังไงดีค่ะ”

“ไอ้เสี่ย ถ้ามึงอยากเป็นข่าวหน้าหนึ่งก็ไปแจ้งความเลย เมียมึงได้มาฉีกอกมึงแทน” เตชินยืนขึ้นชี้เสี่ยหน้าแววตาแข็งกร้าว เสี่ยเกษมลอกแหลกเมื่อพูดถึงเมีย ถ้าเมียรู้ต้องตายแน่ๆ

“กูไม่เอาเรื่องมึงก็ได้”เสี่ยพูดเสียงดังแล้วค่อยๆคลานเลี่ยงออกไปนอกห้องแบบกลัวๆ

“อ้าวเสี่ย จะไปไหน”สายธารอึ้ง ที่เสี่ยคลานหนีหมดสภาพ

“อีนี่มันลูกเลี้ยงกูจะพามันไปไหน แล้วมึงเป็นใครเข้ามาในบ้านกูได้ยังไง”สมรตวาดใส่เตชินที่ช้อนร่างบางขึ้นมาอุ้มในอ้อมกอดแกร่ง

“กูชื่อเตชิน”ชายหนุ่มเน้นเสียงเข้มแววตาดุดันจ้องสมรราวกับจะฆ่าให้ตายตรงนี้ ถ้าไม่ติดที่เป็นห่วงร่างบางในอ้อมกอดเขาจะจัดการคนพวกนี้ให้ตายกันไปข้างนึงแน่

“คุณเตชิน เอ่อ...”สมรอึ้งอ้าปากหวอ ได้แต่มองตามหลังของเตชินไป

“มันเป็นใครเหรอแม่”สายธารสงสัยที่แม่ทำหน้าเหวอ

“อีโง่ จำพี่ผัวนางปรายมันไม่ได้หรือไง”

“ใครจะไปจำได้ล่ะไม่ได้เจอกันมาตั้งนาน ขนาดแม่ยังจำไม่ได้เลย ว่าแต่เขาหล่อมากเลยนะฉันอยากได้”สายธารกระดี๊กระด๊าบิดตัวเขินไปมากับความหล่อของเตชิน

“โอ๊ย ทำอย่างกับมันจะเอาแก”สมรขัดขึ้นไม่รักษาน้ำใจลูกสาว

“ก็ไม่แน่นะ นางปรายมันยังได้น้องชายเขาเลยแล้วฉันสวยกว่าตั้งเยอะทำไมจะไม่ได้”สายธารเชิดหน้าชูคอมั่นใจในตัวเอง

“ฝันไปเถอะ คนพี่มันหยิ่งแล้วก็ฉลาดไม่ได้โง่เหมือนน้องมัน เลิกพูดเรื่องนี้สักทีมาคิดดีกว่าว่าจะเอาอะไรกิน เสี่ยโกรธขนาดนั้นพวกเราซวยไปด้วยแน่” สมรนั่งชันเข่าหน้าเครียดเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นเสี่ยโดนทำร้ายขนาดนั้นคงจะโกรธมากแล้วไม่มาใช้บริการสองแม่ลูกอีก

เตชินอุ้มร่างบางมาขึ้นรถ หญิงสาวร้องไห้สะอื้นตัวสั่นเทาเขารู้สึกได้ถึงความหวาดกลัวทำให้ยิ่งแค้นพวกคนเลวที่กล้ามาทำร้ายอยากจะกลับไปจัดการกับไอ้เสี่ยชั่วกับแม่ลูกตัวร้ายให้สาสมกับความเลวของมัน แต่ด้วยเป็นห่วงคนในอ้อมกอดทำให้เขาต้องสละความโมโหทุกอย่างแล้วมาดูแลเธอ

“ไม่เป็นอะไรแล้ว พี่อยู่นี่แล้วไม่ต้องกลัวนะคนดี”เตชินพาปรายฟ้านั่งบนรถลูบผมเบาๆเพื่อปลอบใจ ก่อนจะขึ้นรถเพื่อขับกลับบ้านมาได้ครึ่งทางหญิงสาวยังร้องไห้ไม่หยุด ชายหนุ่มเห็นก็ปวดใจที่เธอยังสะอื้นด้วยความกลัวจึงโผเข้าโอบกอดร่างบางไว้ลูบผมเบาๆ

“พี่เต ๆ”เสียงหวานสั่นเครือหวาดผวา กระชับกอดร่างแกร่งเพื่อต้องการความอุ่นใจ เตชินนั่งนิ่งให้เธอกอดวงแขนแกร่งกอดกระชับร่างบางไว้แน่นสงสารที่เธอต้องเจอเรื่องร้ายเขาเจอแค่ตอนนี้แล้วก่อนหน้านี้ที่เขาไม่อยู่ ปรายฟ้าต้องเจอกับอะไรบ้างมันคงมากมายจนเธอถึงกับยอมแต่งงานกับน้องของเขาเพื่อหนีสองแม่ลูกคู่นั้น ด้วยความเห็นใจหญิงสาวเพียงไม่นานการกอดปลอบใจกลายเป็นการกระตุ้นให้ชายหนุ่มจิตใจว้าวุ่นเมื่อได้ใกล้ชิดเริ่มอดใจไม่ไหวมือหนาจับใบหน้าหวานเชยคางให้เงยหน้ามองแววตาเป็นประกาย ริมฝีปากหนาค่อยๆประทับจูบหน้าผากมน เลื่อนคล้อยมาจูบซับทั่วใบหน้าเนียนแก้มจมูกจนมาถึงริมฝีปากบาง สองสายตาประสานหวานซึ้งเป็นแนวว่าสมยอมก่อนจะประกบจูบนิ่มนวลแต่เย้ายวนเสียงหายใจผสานดังขึ้นเรื่อยๆพร้อมกับจูบที่ดูดดื่มแลกลิ้นกันพัลวันอบอวลไปด้วยกลิ่นรักเกินห้ามใจและค่อยเปลี่ยนจากนิ่มนวลเป็นเร่าร้อนตามลำดับใบหน้าคมซุกไซร้ไปยังลำคอเรียวดูดเลียอย่างโหยหา

“อืม อืม”หญิงสาวร้องครางในลำคอยอมให้เขาทำตามใจยื่นคอเรียวให้เขาได้เชยชมมือบางขยุ้มผมหนาเพื่อลดความเสียว

“ไอ้เสี่ยมันจูบตรงไหนบ้าง พี่จะลบออกให้หมด”ลิ้นหนาลากไล้ไปทั่วซอกคอไล่ลงมาจนถึงเนินอกอวบ ดูดติ่งชมพูเสียงดังจ๊วบจ๊าบมือหนาเคล้นคลึงหื่นกระหายร่างบางแอ่นอกรับบิดเร้าด้วยความกระสันครางในลำคอเรือนร่างบางบิดส่ายเย้ายวนให้ชายหนุ่มแทบคลั่งอยากเกินจะหยุดยั้งความวาบหวามที่อยู่ตรงหน้า