บาปรักครรภ์มาร - 4

“เออ! กูเอง มาดื่มกัน กูเอาเหล้าขาวมาด้วย” หนามพูดพร้อมกับยกขวดเหล้าขาวในมือให้ไอ้เมิงดู

“เอ่อ...” อยากปฏิเสธ แต่เห็นสายตาที่ขุ่นเคืองของนายที่ส่งมาก็ต้องพูดสิ่งที่ตรงข้ามกับความต้องการตัวเองทันที “ได้ครับนาย ไอ้เมิงไปเอาแก้วก่อน นายไปนั่งรอที่แคร่ใต้ต้นมะยมเลยครับ”

“อืม” แล้วหนามก็เดินถือขวดเหล้าขาวไปนั่งรอไอ้เมิงที่ไปเอาแก้วมาเพื่อจะรินดื่ม ระหว่างรอเขาก็เปิดขวดเหล้ากระดกดื่มรอไปสองอึก

“ทำไมนายมาดึกแบบนี้ครับ” ไอ้เมิงถามพร้อมกับนั่งลงและวางแก้วสองใบในมือลง

“นอนไม่หลับ เลยมาชวนมึงดื่มเป็นเพื่อน”

‘ห้าทุ่มเนี่ยนะ ไม่หลับอะไรของนาย’ ไอ้เมิงพึมพำในใจพร้อมรินเหล้าให้ตัวเองและนายคนละแก้ว

“ชน! เพล้ง!” หนามหยิบแก้วที่ไอ้เมิงรินเหล้าให้ขึ้นพร้อมกับยกชนกับแก้วของลูกน้องจนเกิดเสียงกระทบดังแล้วกระดกน้ำขาวใสของเหล้าขาวเข้าปาก

“อ่า...บาดคอเป็นบ้า มึงมีมะขามเปียกไหมไอ้เมิง” หนามถามลูกน้องคนสนิท

“ไม่มีเลยครับนาย”

“ไอ้ห่า!” แล้วเขาก็รินเหล้าขาวใส่แก้วกระดกดื่มเองโดยที่ไอ้เมิงยังไม่ดื่มเลยสักหยด

“นายพอก่อนไหมครับ ดื่มอะไรขนาดนี้”

“ก็กูเครียด”

“เครียด?” ไอ้เมิงไม่เข้าใจว่านายเครียดอะไร ทั้งๆ ที่ตอนเย็นก่อนจะกลับก็ยังเห็นอารมณ์ดีอยู่เลย

“เออ! มึงจะดื่มไหม ถ้าไม่ดื่มก็กลับเข้าห้องไป” เมื่อเห็นว่าไอ้เมิงถือแก้วเหล้าขาวค้างไม่ยอมกระดกก็เอ่ยถามและไล่ไปอย่างรำคาญลูกตา

“ดื่มสิครับนาย อ่า...” แล้วไอ้เมิงก็กระดกเหล้าขาวในแก้วที่ถืออยู่จนหมดแก้ว

“หึหึ...กูว่าขวดเดียวท่าจะไม่พอ” คนเป็นนายพูดขึ้นเมื่อเห็นลูกน้องดื่มหมดแก้วแล้ว

“ผมดื่มมากกว่านี้ไม่ได้ครับนาย พรุ่งนี้เช้าต้องไปรับเมียกับลูกที่ขนส่งในตัวจังหวัดครับ” ไอ้เมิงบอกนาย

“เมียกับลูกมึงจะมา?” หนามเลิกคิ้วถามลูกน้องที่นั่งตรงข้ามตนเองบนแคร่

“ครับ ก็ผมบอกนายไปวันก่อนไงว่าเมียผมจะพาลูกมาหา มาอยู่ด้วยสองอาทิตย์ระหว่างที่ลูกคนโตผมปิดเรียน” เมิงอธิบายให้นายฟังเมื่อเห็นว่านายลืม

“อือ...งั้นมึงก็รีบไปนอนพักผ่อนเถอะ กูจะกลับแล้ว”

“นายไม่ดื่มต่อแล้วเหรอครับ”

“ไม่ล่ะ เห็นหน้ามึงพูดถึงลูกถึงเมียมีความสุขแบบนี้ กูไม่อยากอยู่ขัดจังหวะ มึงรีบไปนอนเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ไปรับพวกเขาแล้ว”

“ขอบคุณครับนาย งั้นไอ้เมิงขอตัวนะครับ”

“อือ...ไปเถอะ กูก็จะกลับแล้ว”

“นายขับรถไหวเหรอครับ”

“ไหวสิ! เหล้าแค่นี้ทำอะไรกูไม่ได้ มึงก็รู้” แล้วเขาก็ลุกขึ้นถือขวดเหล้าขาวที่เหลืออยู่เดินกลับไปรถตัวเอง ส่วนไอ้เมิงก็ยืนมองเจ้านายกลับไปถึงรถจนติดเครื่องยนต์บังคับเคลื่อนรถออกไปจนลับสายตานั่นแหละถึงยอมกลับเข้าบ้านไปนอนต่อ

หนามกลับมาบ้านตอนตีหนึ่งกว่าและไฟในห้องนอนยังเปิดสว่างอยู่ เขามองไปยังเตียงเห็นร่างเล็กเปราะบางของโมนานอนหลับสนิทจึงเดินเข้าไปหา ใบหน้าสวยหวานเต็มเปื้อนและเปียกชื้นไปด้วยน้ำตา เขายื่นมือไปหมายจะเช็ดคราบน้ำตาออกให้หญิงสาวแล้วก็หยุดมือไว้กลางคันพร้อมกำแน่นเข้าหากัน แล้วมองกระเป๋าเดินทางที่ก่อนหน้านี้เขาเป็นคนเอาลงมาจากหลังตู้เสื้อผ้ามาเก็บยัดเสื้อผ้าเธอใส่ ตอนนี้มันวางอยู่ข้างตู้เสื้อผ้า

หึหึ

เขาแค่นขำในลำคอแล้วนั่งลงข้างเตียงที่ว่างอยู่ ทำให้คนที่นอนหลับสนิทรับรู้ได้ถึงแรงไหวยวบของเตียงแต่ไม่ได้ตื่น เธอทำเพียงขยับพลิกตัวนอนตะแคงหันหน้ามาทางหนาม

“ไอ้มารหัวขนอยู่ในนี้สินะ”

เมื่อผ้าห่มที่โมนาห่มปิดท้องได้ถลกรุ่ยออก เขาก็วางทาบทับมือหนาใหญ่ของตนเองกับท้องน้อยที่ยังแบนราบของโมนา ปากบอกไม่ต้องการเด็กในท้องน้อย แต่พอได้วางมือทาบทับสัมผัสหน้าท้องเล็กแบนราบก็ใจเต้นแรงผิดจังหวะจนต้องรีบชักดึงมือออกพร้อมกับโมนาลืมตาตื่นขึ้นมา

“คะ...คุณหนาม” เธอเรียกชื่อคนที่นั่งตรงหน้าตัวเอง